De dag startte met laaghangende bewolking dus we konden het rustig aan doen.

Het bed was voor Amerikaanse begrippen klein (1.60) en dat was even wennen. Toch hebben we beiden vrij goed geslapen. Rik heeft nog wel een paar keer tevergeefs het bed in koloniale stijl geprobeerd te verplaatsen met zijn knie.

Na het inpakken en uitchecken gingen we ontbijten bij het enige koffietentje in het plaatsje: the Big Horn. Net als in de Verenigde Staten, is het in Canada heel gebruikelijk om je ontbijt buiten de deur op te halen voor onderweg of eventueel daar op te eten. Ook hier was het bijzonder druk. Alles werd ter plekke vers gemaakt en het smaakte prima. Ik had een Cranberry scone en Rik een muffin.

De route naar Waterton Lake in het zuiden was ruim 390 km, zo’n 4,5 uur. Het was een mooie rit met een heel afwisselend landschap; zo nu en dan glooiend met veel grasland en dan weer lagere en hogere bergen met bossen en zelfs hier en daar blauwe lucht. Het laatste stuk hadden we zelfs zo ver zicht dat we om ons heen diverse plaatselijke buitjes zagen.

Onderweg bij een tankstation koffie gehaald. We hadden de keuze tussen een paar uur oude Colombian blend of Steve’s special blend. Gekozen voor Steve met de gok dat er niets extra’s bij in zat. Je weet het maar nooit hier: ieder gehucht heeft een Cannabis shop 😉. Het leek goed te gaan.

Onze lunch onderweg was in het stadje Fernie bij de ‘Mugshot’ waar een soort gemoedelijke kantinesfeer heerste. Ook hier alles weer ter plekke vers gemaakt. Voor Rik een broodje met eiersalade en ik had de soep van de dag: Italian sausage, wat een heerlijke goed gevulde tomaten-groente soep met gehaktballen bleek te zijn.
De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 16 graden. Een half uur later kregen we onderweg een bui en was het weer 11 graden.

De reis voortgezet en tegen half 4 waren we in Waterton Lakes National Park. Het waaide behoorlijk en het was 12 graden (tja, we zitten op 1300 meter hoogte) en de gevoelstemperatuur was 9 graden. Brrrr.

Eerst naar het Visitor Center gegaan voor informatie over wandelingen en de ‘Going-to-the-sun Road’ die we morgen of overmorgen willen rijden.
Het hotel had de kamer nog niet klaar en daarom wat gedronken bij een restaurant, een echt gezellige pub hebben we nog niet gevonden.

Vervolgens ingecheckt. Het blijft altijd wel spannend waar je terecht komt. We zijn er wel achter dat de foto’s op internet hier niet helemaal conform de waarheid zijn. En ook hier hebben ze te kampen met personeelstekort.

Onze kamer bij Waterton Lakes Lodge Resort (Waterton Lakes Lodge Resort – Waterton Lakes National Park Hotel and Accommodations) is in een van de bijgebouwen. Het is een ruime kamer, alleen de meubels hebben hun beste tijd gehad. Maar voor die 3 nachten is het goed genoeg.

Rond 6 uur zijn we nog op (bruine) berenjacht gegaan door naar Cameron Lake te rijden op advies van iemand van Parcs Canada. Daar ook nog een stuk gewandeld. De beren (en andere wilde dieren) hielden zich echter weer niet aan het tijdschema en lieten zich niet zien. we zagen bij vertrek uit het dorp alleen een paar Big Horn Sheep grazen in de voortuin van iemand.

Het restaurant dat we hadden uitgezocht voor het avondeten was vol; er stond een hele rij. Daarom uitgeweken naar een Italiaans restaurant en dat was een prima keuze. Heerlijke pasta gegeten. Plannen voor morgen gemaakt en bijtijds gaan slapen

Geschreven door ReizenmetLaura