Dag 28, 20 oktober 2024

En het geschiede…..er is weer chocopasta! Maar voor het zover is gekomen:
We zijn beide vroeg wakker zonder wekker. Het heeft ‘geregend’ vannacht. De grond vertoond putjes van druppels in t zand. Het is net 05.30 uur en er rijdt langs de camping zo’n geluidswagen zoals ze die bij verkiezingen gebruiken. Hij is het geluid aan ‘t testen. Het werkt. Idioot! Aankleden inpakken, niks vergeten mee te nemen en een half uur later zit alles weer in de camper. We hebben nog een ontbijtje tegoed, maar zijn een half uurtje te vroeg. Ff internet tjekkuhh… Dan de scrambled eggs met toast en dan betalen. De rekening valt mee en we houden geld over om te tanken.
Om 8 uur draaien wede A 23 highway op voor 303 km naar Ghanzi. Op de tweebaansweg die steeds beter wordt v.w.b de putholes, zien we een vrij eentonig landschap. Bosjes en bomen tot ca 4 meter hoog. Vaak dood en af en toe groen. De kleur van het asfalt verandert en wij zijn het samen eens, dat bruin asfalt beter staat dan zwart. En……We hebben zelfs regendruppels onderweg. Niet veel, maar het ís regen. Even verderop zelfs plassen op de weg! En dan ineens zijn daar vlaggen én mensen én dwars geparkeerde bussen én een hele grote vrachtwagen die vastzitten in t zand. En, er zijn verkeersregelaars! Écht ff geen achterlijk land hier hoor! Tis wel een zooitje, maar daar hebben de verkeersregelaars en politie geen boodschap aan. Nadat we gestopt zijn om de situatie te bekijken, worden we gesommeerd om deel te nemen aan de verstopping die wordt veroorzaakt door de vastgelopen truck met 2 (!) opleggers. Man en macht zijn bezig sjorbanden en kettingen te pakken. Ook wij moeten de 4x4 inzetten om verder te kunnen. Het hele tafereel wordt aangevuld met wielrenners en officials. Later komen we tot de conclusie dat we een wielerevenement binnenrijden en net de finish, in tegengestelde richting, gepasseerd zijn. Er is niet veel verkeer, maar dat gaat wel gewoon door. En dat alles omstreeks 9.30 u op zondag. De weg vervolgend zien we zeker een uur lang wielrenners. Dan weer in groepjes (met of zonder volwagen(s)) en dan weer solo’s ploeterend bij inmiddels 30 gr. De ‘Tour de Botwana’. Om de zoveel km zijn er water- en of powerdrinks stops voor de dappere trappers. Zowel mannen, vrouwen en kinderen doen mee. Misschien wordt de winnaar wel president. De laatste rijder wordt gevolgd door politie met zwaailicht en 2 auto’s met vlaggen. Nadat deze vertoning voorbij is, wordt het echt stil op de weg. We passeren nog wat ‘dorpjes’ en dan is er een voorstadje van Ghanzi. We tanken diesel bij Engen (€ 1,05 /ltr) en ook nog ff de supermarkt in. De entree van de supermarkt is al in kerstsfeer compleet met kerstboom. Apart als ‘t zweet van je rug loopt. We gaan voor brood en bananen en dan is links aan de weg de Bush lodge Thakadu. Twee vernielde huisjes als toegangspoort, een zandweg van 3 km en een toegangshek. De weg wordt al gauw van slecht tot heel slecht en dat wijzigd in “Shit wat een scherpe stenen, er komt nooit een eind aan. Zullen we wat anders gaan zoeken?” Maar even keren lijkt ook niet zo makkelijk. De banden overleven het door minder dan stapvoets te rijden.
Er is een receptie en tot onze grote verbazing is er ook iemand. Omdat het smoorheet is overwegen we een chalet te nemen met airco. “Ja hoor!” “Uhhh…, oh no…, sorry sorry…. I forgot….” Alles is volgeboekt voor een groep. Jammerrr… De camping plaatsen zijn vrij groot maar liggen net als de weg, vol stenen. Bezaaid met voor dood uitziende bomen en stuiken. Weinig schaduw. Voor de 💩 een flink stukje naar de wc, maar het is niet anders. We kiezen een minst slechte plek. De toiletten zijn schoon en dat is ook wat waard. We eten in het restaurant. De eigenaresse adviseert vast te eten voordat de buslading van 20 man gaat bunkeren. Daardoor kunnen wij mooi bij het waterhole zitten. Bij daglicht zien we wrattenzwijnen, duiker en giraf in het donker genieten we (ondanks de buslading luidruchtige Amerikanen) van een kudde gnoes, kudu’s, impala’s, antilopen, springbokkies en nog wat dieren.
Morgen de grens over. Weer een feestje.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog