Dag 22, maandag 14 oktober

Vroeg op, want we hebben een dikke 300 km te gaan. Ikzelf ben 05:15 u wakker en hou ik het voor gezien. Na het oppeuzelen van de laatste 4 sneetjes brood en de kat een lekkere klodder halvarine, want iets anders wat hij lust is er niet meer. “Dag kat, het ga je goed. Niet ziek worden!”. Een foto voor onze fans terwijl hij zich al met zijn nieuwe kapsel aangemeld heeft bij Duitse gasten, die goed voor hem gaan zorgen. Nog ff internet checken bij een verlaten waterhole en om 8 uur ploegt de 4x4 ons door het zand naar de asfaltweg. Onderweg is er niets behalve de kans op een wild dier. We zien in de verte 2 kuddes olifanten en 2 olifanten dichtbij, een kudu, geiten, een dik-dik, een giraf en chauffeurs die ons met zeker 140 passeren op de 2-baansweg. De eerste stad is Pandamatenga. Er is een supermarkt ‘Choppy’. We halen water, brood koeken, wat te schnabbelen voor onderweg en weer een nieuw pakje rundergehakt. Ruim 3 ons voor € 1,40. (Nah…..). Verder nog wat spul waar we absoluut niet zonder kunnen. En weer verder. Meestal bosjes aan weerszijden of dode struiken en bomen, maar dan ineens een bord ‘Airstrip’. De weg verandert voor ca 2 km in een start-en landingsbaan. Dat gebeurt nog een paar keer, maar mooi dat we geen Boeing 747 zien. Wel zien we enorme vlaktes waar hoogstwaarschijnlijk graan verbouwd wordt. Het lijken wel steppen of toendra’s zo groot en vlak. Het is trouwens sowieso heel vlak. Dan verandert het landschap in ‘Elephants Sands’. Alles is licht-grijs. Een vreemde kleur. Net vulkaanas. En heel zanderig. We passeren een veterinair checkpoint en zijn we weer ‘De Sjaak’! Het gehakt is ‘Not Allowed’! en wordt in beslag genomen. Ja hoe kunnen we weten dat er weer zo’n veterinair me controle is? Vervolgens weer schoenen die je aanhebt deppen in een badje (er wordt deze keer niet gevraagd of we meer schoenen/slippers hebben) en de auto moet ook in bad. Bij het checkpoint eet iemand vanavond gehakt.
In Nata, wat een heel klein gat is, zit ook een Choppies supermarkt. “Ach, halen we daar even nieuw”. Hebben ze ‘t niet!!!. Lekker is dat. Van al het andere wat er ligt kiezen we het minst beroerde: een braadworst. De camping vinden we gemakkelijk, want het is langs de weg en dat kan je goed horen. Er is weinig verkeer maar als er verkeer is, zijn dat vaak vrachtwagens die met een stel in konvooi rijden zodat ze elkaar kunnen helpen bij narigheid. En dat er ellende is zien we aan de talloze wrakken langs de weg. Vaak tot de grond toe helemaal alles afgebrand. Ongelooflijk veel stukken vrachtwagenbanden die aan flarden zijn gereden. De weg heet ‘The Trans Sahelian Highway’ of wel de A3. Een behoorlijk goede weg alleen door het dorp Nata zijn erg veel gaten in de weg en hele stukken van het asfalt aan de zijkant afgebroken. Al het verkeer moet slalommend over en langs deze gaten in dat gat. En verderop gaat het weer prima. De eerste aanblik van de lodge doet vermoeden dat het super luxe is. Het is omheind met een hek en dat is fijn. Er is een luxe receptie en we staan op de lijst als Ed Zuidema en Maaike Sweers. Dat ik ineens Zuidema heet is overigens niet de 1e keer. We kunnen een willekeurige plak op de camping uitzoeken. Er is niemand daar om je te begeleiden. Ok dan doen we het zelf. Voor de receptie rechts af en dan het bos in. Wanneer we de zandweg oprijden staat er ineens een dikkerd en een zwart uniform, dikke zwarte trui en een zwarte kepi op met rode tekentjes dat hij van de security is. “Hij zegt dat hij een mooie plek zal aanwijzen waar we het beste kunnen gaan staan. Hij begint te lopen door het zand. Hij blijft lopen en het zand wordt zo mul dat we bijna vast zitten ondanks dat alle paardenkrachten alle wielen in beweging houden. Wat een oetl.. om ons hierheen te brengen. Hij bemoeit zich met onze voorwaarden voor een plek en dat zijn er best een aantal, Graag horizontaal, wat schaduw, stroom, niet te ver van de wc en enige afstand tot de buren. We laten hem voor wat hij is, negeren hem en zoeken zelf zoals bij de receptie is gezegd. Ook de vraag hoe ik heet negeer ik. Voor mijn gevoel staat hij er alleen maar om uiteindelijk een tip te krijgen. Als we uiteindelijk ergens staan, verdwijnt hij. We doen later nog even navraag bij de receptie over zijn aanwezigheid, maar krijgen we een vaag antwoord, Later komt hij terug met versterking. Het blijkt dat hij op zijn lijst bij onze naam ‘Britz’ heeft geschreven omdat ik mijn naam niet genoemd had. En dat maakt zijn belangrijke lijst incompleet.
Enfin, we hebben aan nu voor de nacht 2 nieuwe mannen, dappere nachtwakers. En de belangrijkste noemt zich mr J Bond. Morgen blijven we hier en zien we nog wel wat we doen.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog