Santiago
Wat wij gisteren nog gedaan hebben? Nou niets meer.... We hadden het wel gehad. We hebben nog een prima Chileense steak gescoord en toen zijn we vroeg gaan slapen. En dat is een goed idee geweest.
Zoals afgesproken start de stadstour om 09.00 uur. We staan we om die tijd voor het hotel naast een vrouw die druk met haar telefoon bezig is. Wij kennen haar niet en zij ons niet. De straat is verder nog uitgestorven. Ariël, de chauffeur, komt aanrijden en we blijken samen met de mevrouw de tour te gaan doen. Het is een prachtige dag en overal is het nog erg rustig. Mevrouw de gids vertelt honderduit in prima Engels. Ze lijkt goed op de hoogte van de geschiedenis van haar stad. Alles wat ze ons wil laten zien is toegankelijk. Dit in verband met onze veiligheid en de mogelijke rellen, die natuurlijk op zo'n mooie vrije zondag uitstekend georganiseerd kunnen worden. Ze gaat zelfs aan een stel agenten vragen, of er nog ellende in de buurt te verwachten is. De hele buurt blijkt rustig en de grote bus die langs de stoep geparkeerd staat met daarin een heel regiment speciale agenten (lees Mobiele Eenheid), eet en slaapt nog in alle rust.
De agenten heten hier net als in Italië, Carabinieri. Ze zijn in 'legergroen' gekleed wat volgens de Chilenen associeert met het leger. Bovendien zijn ze getraind in Italië. Ze zijn op dit moment niet bepaald de meest geliefde personen. De onvrede is groot en met name zijn de kosten voor onderwijs, de gezondheidszorg en stijgende algemene kosten, zaken die hoog op de agenda staan. Het is ook niet goedkoop hier slechts iets goedkoper dan bij ons. Ze hebben hier de peso die geen zak waard is. Duizend peso is ongeveer € 1,20. Je loopt dus constant nullen op de biljetten te tellen. Gelukkig hebben ze allemaal een andere kleur en dat maakt het dan wel weer vrolijk als je je portemonnee opendoet. Enfin, de geest is uit de fles en overal zie je de resultaten van de verbouwingen van stadsmeubilair. Stoplichten die compleet verdwenen zijn. En het glas van abri's hoeft voorlopig niet meer gelapt te worden. Veel winkels en gebouwen hebben houten of stalen platen voor hun ramen en gevels laten plaatsen en de handelaren in graffiti spuitbussen maken 'gouden tijden' mee. In het centrum (down-town) is bijna geen plekje meer vrij om nog een leus op te spuiten. En het zijn niet de mooiste verwensingen die de president en de politie naar hun hoofd krijgen.
De stad is wel mooi, maar de geschiedenis gaat niet veel verder terug dan de 18e eeuw. Er wonen 17 miljoen mensen in een land wat weliswaar heel smal is, maar wel 4000 km lang. Zeven miljoen daarvan wonen hier in hoofdstad. Veel hoogbouw. Het hoogste gebouw is 300 meter en daar zijn ze heel trots op. Het is een stad met veel bomen. Er wordt ook op zondag stevig opgeruimd in de straten door mensen die dat tot hun vak gemaakt hebben. Ook alles wat gesloopt is tijdens de manifestaties is opgeruimd, alleen nog niet gerepareerd. Het is een leuke, relaxte stadstour met veel gesprekken over het land, het volk en de vergelijking met ons landje.
Tot slot gaan we bij een mannetje kijken wat al 45 jaar zilveren sieraden voorziet van blauwe steentjes. Die steentjes zaagt hij van basalt wat donkerblauw is. Heel bijzonder en nadat hij ons enthousiasme en interesse heeft opgemerkt, laat hij uitgebreid zien hoe hij de sieraden maakt. Vervolgens komen we in de ernaast gelegen winkel terecht..., oei..., ja..., precies..., even dacht ik met een groepsreis op reis te zijn. Best wel mooie dingen hoor, maar de sfeer en prijzen zijn op toeristenniveau. Een heel stel verkopers die allemaal geen zak te doen hebben en je gelijk door wat te drinken aan te bieden, je aan hun handel proberen te binden. Gelukkig valt het alles mee en is het geen enkel probleem dat we geen woekerprijzen willen betalen. Niemand heeft ons ook maar iets opgedrongen.
Tot slot van de tour worden we onverwacht ingesloten door een vreedzame manifestatie. Dit keer zijn de deelnemers allemaal op de fiets. Veel voorzien van fluitje of toeter. Duizenden.... Het aantal fietsers lijkt groter dan de Elfstedentocht. Ariël parkeert voor de zekerheid de auto bij een tankstation. Rechts van ons rijden de fietsers over de volle breedte van de weg de ene kant op om vervolgens na een paar honderd meter te keren en over de weg links van ons, de andere kant op te fietsen. Er komt geen eind aan. Ariël wurmt de auto uiteindelijk tussen de fietsers, die dat eigenlijk geen goed idee vinden. Maar nadat hij in hetzelfde ritme op de claxon mee toetert, worden we getolereerd en kunnen we 'ontsnappen'. Het blijft een vreedzaam protest.
Terug bij het hotel nemen we afscheid tot morgen en gaan we even verderop een super hamburger eten. Rijkelijk voorzien van mayo en... een moes van avocado. Heel vervelend.... Bij de supermarkt halen we nog even drinkwater en een kleinigheid te eten voor vanavond, want de hierboven genoemde hamburger staat niet in het rijtje met 'low calorie food'.

Geschreven door Maaike-en-ed.reisblog