Twee tot drie keer per week ga ik na mijn werk in het ziekenhuis nog naar 'Le Centre des Talibées'. Dit is een centrum dat -in februari-zeven jaar geleden is opgericht door de organisatie Projects Abroad. De verantwoordelijke van het centrum is Amina, een verpleegkundige die na vier jaar het ziekenhuis heeft verlaten om hier aan de slag te gaan. Ze vond het 'terrible' in het ziekenhuis.
Amina is echt een super lieve dame met het hart op de juiste plaats. Afgelopen zondag ben ik zelfs bij haar thuis mogen gaan eten en zijn we nadien met haar twee kids gaan zwemmen. Het was echt super lekker! Ze had 'yassa poulet' klaargemaakt met lekker veel groentjes. Dat was lang geleden 🙂. Amina vertelde me dat ze niet veel groenten eten omdat die momenteel vrij duur zijn, maar zij vindt het belangrijk om voldoende groenten te eten en zeker met het baby'tje in haar buik. Ze gaat precies elk moment ontploffen en is pas uitgerekend voor december om te bevallen.
Er zijn dagen dat ik meer voldoening uit mijn bijdrage in het centrum haal dan in het ziekenhuis. Ook kan ik met Amina soms eens babbelen over de zaken die gebeuren in het ziekenhuis. Ze is eveneens niet steeds akkoord met de gang van zaken en kan zich perfect inleven, want ik werk op dezelfde diensten dan waar zij nog heeft gewerkt. Verder vindt ze het heel interessant om te horen hoe wij zorg verlenen in ons belgenlandje. Eigenlijk echt een TOPwijf! 😉

Het centrum is iedere weekdag geopend van 9u30 tot 12u30 en van 16u tot 18u30. Amina doet hier eigenlijk bijna alles en wordt ondersteund door de vrijwilligers van Projects Abroad. Het doelpubliek van het centrum zijn de Talibée kinderen. Dit zijn de kinderen -bijna alleen jongens- die op de straat leven. Een deel heeft 's avonds een plaats om 'thuis te komen', een ander deel leeft de hele tijd op straat. Er gebeurt vanalles ik het centrum zo worden er lessen Frans, Engels, Wiskunde en algemene (wereld)kennis georganiseerd, spelletjes gespeeld, geknutseld, ... De kids mogen ook een uurtje per dag tv kijken. Hier zijn ze echt zot van!
Verder brengt Amina de kids ook de nodige kennis omtrent beleefdheid, lichaamshygiëne, tanden poetsen, ... Op regelmatige basis krijgt elk kind een douche en wordt zijn kledij gewassen. Ook wordt hen geleerd hoe en waarom ze hun tandjes moeten poetsen.
Ten slotte kunnen de kids hier steeds terecht om hun wondjes te laten verzorgen. Je treft hier vooral hoofdwonden, wonden aan de armen, benen en voeten aan. Parasieten, zoals scabiës of schurft, komen hier ook geregeld voor en als één kind er last van heeft, volgen er zowieso nog.

Op maandag is het vrij rustig ik het centrum en naarmate de week vordert wordt het drukker. Het hoogtepunt van de week is donderdag namiddag. Dan maakt Amina steeds voor alle kinderen een maaltijd klaar en krijgen ze bissap. Nu ja, ze krijgen dit niet zomaar. Eerst moeten ze luisteren naar een redevoering van Amina over algemene beleefdheid, het nut van handen wassen, dankbaarheid, ... Nadien mogen ze aanschuiven om een hapje en een drankje te krijgen. Maar eerst ... handen wassen! 🙂 Verder mogen we hen ook niets uitdelen indien ze niet 'merci' zeggen. Dan moeten we het in ons hand houden tot ze dit zeggen, maar als hun euro niet valt, zeggen we 'wahal merci'. Dan zeggen ze dit meestal wel, al hebben ze hier wel moeite mee. Er zijn verschillende kids die niet in je ogen durven kijken als ze 'merci' zeggen. Beetje jammer, maar de kids weten eigenlijk gewoon niet beter.

Maandag namiddag organiseert Amina, omdat het dan toch meestal rustiger is, een educatiemoment voor de vrijwilligers over bijvoorbeeld frequent voorkomende parasieten, wondverzorging, ... Ik mag haar hier steeds bij ondersteunen en ze vraagt ook mijn input. Fijn om te doen dus! Op donderdag help ik met het klaarmaken van de maaltijd om deze nadien uit te delen aan de kids.

En tussendoor mag ik de kids verzorgen. Ik heb heel wat lelijke wonden gezien. Zo was er bijvoorbeeld een jongen die was aangereden door een taxi waardoor hij een diepe snijwonde op zijn voet rond de dikke teen en tussen de tenen had. Eigenlijk een wonde die gehecht diende te worden. Amina doet dit hier ook, maar in dit geval stonden we machteloos. De jongen liep hier al een week mee rond, want in de 'poste de santé', een soort wijkgezondheidscentrum, hadden ze er gewoon iso-betadine opgedaan en nu was het te laat om nog te hechten. Hier sta je dan vrij machteloos... Ik heb het gereinigd, ontsmet en antibacteriële zalf aangebracht en het jongetje benadrukt dat hij zeker iedere dag moet terugkomen. Dit valt af te wachten, want het jongere dient zelf het initiatief te nemen om te komen en ze doen dit niet altijd of wachten soms te lang. Ik snapte niet dat je in een 'poste de santé' zo behandeld wordt omdat dat ook verpleegkundigen zijn die daar werkzaam zijn, maar volgens Amina komt dit wel vaker voor. Één van de oorzaken is dat er eveneens niet-medische geschoold personeel of zorgkundigen/hulpen werkzaam zijn.
Het is dus steeds roeien met de riemen die je hebt, maar heel leerzaam. Ook omdat Amina en ik eenzelfde gedachtenpatroon hebben 🙂.

Geschreven door Katrien.tripjeSenegal