Baby'tjes van net geen 700g tot baby'tjes van 3660g, baby'tjes met malnutritie, icterus, polymalformaties, spina bifida, hydrocephalie, icterus, prematuriteit, fracturen, sepsis, trisomie13, na een 'reanimatie', ... aan allen heb ik een stukje van mijn ❤️'tje verloren.

Ik heb de afgelopen anderhalve week heel wat gezien op neonatologie. En elke dag was er wel iets nieuws waarvan ik dacht 'hoort het zo?', 'kan dit niet worden voorkomen?', 'waarom doen ze het zo?', ... Heel wat leuke momenten, maar evengoed schrijnende situaties die in ons belgenlandje niet voorkomen denk ik. Toen ik hier met de andere vrijwilligers over sprak en mijn verhaal onderbouwde met concrete situaties konden ze hun oren niet geloven. Uiteindelijk kreeg ik de vraag 'Waarom doe jij dit? Hoe hou jij dit vol?'. Wel het antwoord is helemaal niet simpel, maar ik kan er toch voldoening uithalen. Ik probeer met de middelen die voorhanden zijn en mijn theoretische en praktische kennis die ik de voorbije vijf jaar heb verworven zo efficiënt en effectief mogelijke zorg te verlenen. Het is daarom niet altijd op de manier waarop zij iets uitvoeren, maar dit is een beetje een kwestie van aftasten. Er waren vroedvrouwen waarbij ik kon afdwalen en naar mijn beste vermogen zorg kon verlenen, maar er waren er evengoed waarbij ik dit niet moest proberen. Bij dergelijke personen is het gewoon verstand op nul zetten, zorg uitvoeren die volgens mij niet evidence-based is en er gewoon het mijne van denken. Kortom, ik heb het gevoel dat ik doe wat ik kan en daar kan ik voldoening uithalen.

Momenteel ben ik werkzaam op Pediatrie, de afdeling waar de kids worden gehospitaliseerd. De hoofdverpleegkundige wordt hier niet genoemd met haar voornaam, maar iedereen noemt haar 'Majoor'. Iedere ochtend houdt de arts zijn consultaties. Vooraleer de kindjes bij de arts mogen gaan, moeten ze eerst allemaal gewogen en gemeten worden en moet hun temperatuur worden genomen. Ook de z-score wordt berekend om na te gaan of het kind ondervoed is of dat het een risico loopt. Nadien mogen ze in de wachtzaal plaatsnemen tot ze bij de arts worden binnen geroepen. Hij beslist dan of de kinderen al dan niet dienen gehospitaliseerd te worden. Als ze gehospitaliseerd moeten worden mogen ze naar de 'salle d'urgence' komen. Daar krijgen wordt dan bijvoorbeeld bloed genomen of wordt een infuusje gestoken. Hier staan ook vier bedden, waar de zwaar zieke kids in liggen zodat ze voortdurend geobserveerd kunnen worden. Verder zijn er nog acht zalen met steeds drie tot vier bedden per zaal.
Als je moet gehospitaliseerd te worden dien je steeds je eigen linnen mee te brengen. Ook moeten de ouders als wat nodig is voor de verzorging aankopen in de apotheek. De verpleegkundige schrijft dan een 'ordonance' voor bijvoorbeeld spuiten, medicatie, ... Medicatie wordt hier zelden voorgeschreven door de arts bij de start van de hospitalisatie. Meestal is het de verpleegkundige die bij een nieuwe opname de medicatie voorschrijft.

Ik mocht de dag starten met het meten, wegen en de temperatuur nemen van de kids die op consultatie gingen bij de arts. Natuurlijk moet je eerst de weegschaal ed. eens ontsmetten. Dat mocht ik hier doen met een soort Febreze waarop stond dat het bestemd was voor anti-tabaksgeur 😉. Vervolgens nog eens overgaan met een doekje dat nat is en het is in orde. Ik heb ook al medicatie mogen geven, medicatieberekeningen mogen uitvoeren, aerosol gegeven, ... Een bloedafname of het plaatsen van een infuus heb ik nog niet gedaan. En als ik zie hoe dit hier gebeurt, sta ik daar niet meteen voor te springen... Het kindje moet plaatsnemen op de onderzoekstafel en mama/papa moet in de gang wachten. De verpleegkundigen sloegen de kids die te hard weenden of namen een schaar en dreigden hun tong af te knippen als ze niet stopten met wenen. Situaties waar ik soms wel even kippenvel van kreeg.
De eerste dagen zijn al goed verlopen. Ik kreeg wel als feedback dat ik te snel werkte en te weinig neerzat. Ach ja 🙂.
Verder vind ik het moeilijk om wijs te geraken in de dossiers. Die zijn meestal een warboel en verzameling van diverse papieren en de artsen schrijven hier even mooi en duidelijk als bij ons 😉. Als je dan de taal niet 100% machtig bent is het niet steeds gemakkelijk om hier aan uit te geraken.
De pathologieën en vooral de behandeling ervan die ik hier al heb gezien zijn wel interessant. Al zijn de kinderen écht wel ziek en is het soms ook een beetje hartverscheurend om ze te zien afzien.

Qua contaminatie denken ze dat ze goed bezig zijn, maar ze laten me bijvoorbeeld met de microscoopglaasjes met een druppel bloed op gewoon zo, zonder dekglaasje, in de gangen lopen om het naar het labo te brengen. Ik snap niet goed waarom ze die druppel bloed niet gewoon in het labo op dat glaasje leggen, maar bon 🙂.
Handhygiëne kennen ze hier ook niet echt. Hoe meer ringen en armbanden je draagt, hoe liever precies 🙂. Verder mogen ze hier wel open schoenen dragen. En hoe verleidelijk het ook is met de warmte en hoe zot ik ook ben van mijn geliefde Birkenstocks, ik doe er niet aan mee. Ik ben er eerlijk gezegd echt vies van, dus ik hou het maar bij mijn rode gesloten schoentjes, die bij mijn thuiskomst een rondje in het wasmachine mogen maken 😉.

Wat me hier in het ziekenhuis wel opvalt zijn de weinig middelen die er voor handen zijn en het gebruik er van. Soms is het moeilijk om te begrijpen. Het onderhoudspersoneel draagt hier bijvoorbeeld een mondmasker en een haarnetje om te poetsen, handschoenen gebruiken ze ook als garrot (op neonatologie door stuk vinger af te knippen bijvoorbeeld) of om hun suikerklontjes in te bewaren, steriele wondzorgen worden met steriele handschoenen gedaan terwijl het goedkoper is om bijvoorbeeld een kocher of pincet te gebruiken en dit nadien te steriliseren en te hergebruiken, voor de aerosols wordt een steriele spuit en naald gebruikt, ... Zaken waar we in ons Belgenlandje niet meer aan meedoen 🙂. Ook krijgen ze heel wat specifiek wondmateriaal van in Europa -bijvoorbeeld aquacell, comfeel, ...- waar ze geen kennis van hebben en bijgevolg verkeerd gebruiken. Ik denk dat er toch wat effectiever gebruik kan gemaakt worden van de middelen die er wél zijn, maar daar sluipt misschien het kennis probleem achter de hoek...

Geschreven door Katrien.tripjeSenegal