Gisteren, donderdag 21 september, ben ik na een tocht van iets meer dan vier uur bij het gastgezin aangekomen.
Blij dat ik eindelijk was aangekomen. Hier rijden met de auto of zelfs meerijden is helemaal niet van de poes! Je ziet hier alles rijden, van brakke, oude Mercedessen die precies elk moment uit elkaar kunnen vallen tot uiterst moderne Landrovers. Ik denk dat de enige voorwaarde waaraan een auto moet voldoen om hier te mogen rijden een claxon is. De chauffeurs claxonneren hier constant, soms omdat er een dier of brommer in de weg staat, omdat het niet snel genoeg gaat, omdat ze iemand kennen, ... en dan zijn er nog 100 andere redenen waarom ze claxonneren die ik zelfs op meer dan vier uur in de auto nog niet heb kunnen verklaren of plaatsen. Tegen spookrijden zeggen ze hier ook geen nee 🙂. Jongens, wat een ervaring!

Verder was het ook wel effe wennen en misschien een beetje een cultuurschok als ik gewoon naar buiten keek tijdens het rijden... Ik had in Dakar enkel het 'mooie' deel van Senegal gezien en onderweg was het toch helemaal iets anders. Karkassen van dieren vol vliegen die in een brak huisje hingen om te verkopen, fruit waarvan je van ver ziet dat het rot is, .. Ik ga hier nog heel wat zien denk ik.

Ook bij aankomst bij de familie was het toch even wennen en de knop omdraaien. Gelukkig beterde dit heel snel. Vanaf nu ben ik ook niet meer Katrien Van Malder, maar Katrien Balde. En mijn nonkel is een minister -van cultuur dacht ik- hier in Senegal. Ik heb hem gisteren al in het nieuws gezien. Gisteren heb ik ook mogen proeven van twee Senegalese gerechten. De namen, tja, die ontbreken me weer effe 😉 's Middags, allez rond 15 uur, heb ik een schotel met taboulé en een soort vis gegeten. Dit was op de grond, ieder kreeg een lepel en dan aten we met de kids uit dezelfde schotel. De mama at in het salon, want heeft onlangs een CVA doorgemaakt en heeft nog wat moeite om te slikken en te eten. Ik kan dus nog niet volledig afscheid nemen van mijn masterproef 😉. De papa is momenteel nog voor het werk in Dakar. Hij is de directeur van de plaatselijke hogeschool. 's Avonds aten we pas rond 21 uur, dus ik had al even schrik dat we niet meer gingen eten 🙂. De broer van de papa was ook aanwezig. Ik mocht toen niet samen met de kids eten, maar moest in het salon bij die broer en de mama gaan eten. Ik kreeg een stukje stokbrood en dit moest je samen eten met een saus op basis van het binnenste van groene bonen en stukjes koe en 'mouton'. Speciaal, maar het viel nog goed mee. 🙂

Vrijdag 22 september

Vandaag heb ik een rondleiding gekregen in Saint-Louis. Ik ben geld gaan wisselen en heb ook een Senegalese sim kaart gekocht. Je kan me nu dus ook bereiken via +221781436927 😉. Ik heb me ook wat geïnformeerd bij een medewerker van Projects Abroad rond het tijdstip van de verschillende maaltijden. Dit was heel verhelderend 🙂 Deze ochtend stond ik namelijk om negen uur hier beneden voor het ontbijt, want iemand had me dit gezegd. Ik kreeg een rare blik van de huismeid en het was een beetje vreemd. Nu snap ik het wel. Blijkbaar is het ontbijt pas rond 11 uur, middagmaal om 14 à 15 uur en het avondmaal rond 21 uur. Nu ik dit weet, zal ik hier 's ochtends niet meer staan. Het is hier blijkbaar ook de gewoonte om rond 2uur te gaan slapen en dan rond 11 uur op te staan. Op negen oktober kan dit wel veranderen, want dan moeten de kids opnieuw naar school. Hier hebben ze namelijk drie maand een schoon leven 🙂.

Maandag heb ik een rendez-vous met de hoofdgeneesheer van het ziekenhuis. Dan gaan we samen bekijken op welke afdelingen ik graag zou staan en wat mijn werktijden zullen worden. Ik kreeg wel al als tip dat je hier van je hart een steen moet maken en je er dan wel komt als verpleegkundige. Er is geen tijd om een praatje te maken met de patiënten. Precies nog erger dan in België als ik het zo hoor... En ook enorm moeilijk om te kunnen vatten, want voor de rest gebeurd alles hier à l'aise. Geen stress, geen drukte, we zien wel wat komt.
Rond 16 uur moet ik opnieuw naar de stad. Fina, een medewerkster van Projects Abroad, neemt me mee naar een centrum waar ik altijd welkom ben, want ze hebben daar handen te kort. Elisabeth en Sabina, twee andere vrijwilligers zouden daar ook werken. Het centrum is opgericht door een verpleegkundige voor talibés, of de straatkinderen. Ze krijgen daar les, spelen spelletjes, worden verzorgd, hun kledij wordt gewassen en de kids zelf krijgen ook een douche.

Momenteel zijn er vier vrijwilligers. Sabina en Elisabeth zal ik straks in het centrum ontmoeten. Felix, een Duitse jongen en blijkbaar ook mijn buurjongen zal ik deze avond tijdens de wekelijkse drink voor de vrijwilligers ontmoeten. Het is de bedoeling dat hij me deze avond ook mee naar huis neemt, zodat ik niet verdwaal 🙂. Morgen komt Catherina, een bijna naamgenoot, er nog bij.

Geschreven door Katrien.tripjeSenegal