Vandaag hebben we een beetje een rustdag, even op adem komen. Maar niet lang, want we gaan toch aan de rit, ondanks de slechte weersvoorspelling. Het is grijs, grauw en druilerig, met regelmatig een bui. Typisch een Nederlands weertje. Aan het strand gaan liggen hier bij Lake Charles wordt ‘m dus niet, hoewel de temperatuur prima is (zo’n 25°C). We rijden naar het Visitor Center, waar men ons vertelt over de belangrijkste attracties hier. Naast de enorme Casino Resorts, waaronder de Golden Nugget, is dat verder het Mardi Gras Museum, maar dat is ’s maandags dicht. Wat verder, volgens de vriendelijke dames, ècht de moeite waard is, is een bezoek aan het gebied ten zuiden van hier tot aan de Golf van Mexico, een enorm moerasgebied (de ‘wetlands’) met daarin het Sabine National Wildlife Refuge.
Sabine is een ruim 500 km² ‘wildlife’ natuurpark, het grootste moerastoevluchtsoord aan de Golf van Mexico en thuisbasis van meer dan 200 soorten vogels, zoals eenden, reigers, ganzen, aalscholvers, roofvogels, pelikanen en kustvogels. Ook wordt het gebied bewoond door alligators, evenals door krabben, nertsen, muskusratten, bevers, rivierotters, konijnen, garnalen en schildpadden. In 2005 richtte de orkaan Rita ongelofelijk veel schade aan in dit gebied. Recreatiegebieden langs de Highway 27 ontvingen veel overheidsgeld voor de reparatie aan gebouwen, bruggen, pieren, uitkijktorens, promenades, toiletfaciliteiten, hekken en parkeerplaatsen. Nog steeds is men bezig om het werk te voltooien.
We volgen de Creole Nature Trail. Nauwelijks zijn we Lake Charles uit of we rijden al door het gebied met aan beide zijden moeras. Tot aan de Golf is het nog 80 km! Heel apart, vrijwel geen auto te bekennen en het regent dat het giet. Aan de rechterkant in de verte moet ergens het Black Lake liggen, welke naam mij natuurlijk direct doet denken aan mijn medemuzikanten uit Zwartemeer.
Via Hackberry (een plaatsje met een paar huizen), rijden we naar de Wetland Walkaway, waar we een stop maken, gelukkig is het even weer droog. Dit is een ruim 2 km lang natuurpad van beton, waarvan een gedeelte een houten promenade is. Hier zouden we alligators kunnen spotten. Er wordt dringend op gewezen de beesten niet te voeren. Er ‘wonen’ er in dit gebied meer dan 15.000!
Wanneer we uit de auto stappen overvalt ons de warme vochtigheid, de lens van m’n camera beslaat constant. We beginnen aan de wandeling over het pad langs de waterkant, maar worden bijna lek gestoken door allerlei soorten vliegend ongedierte. Tussen het riet horen we verdachte geluiden en zien wat vreemde keutels op het pad. Mede hierdoor en vanwege het feit dat we helemaal alleen zijn in dit moerasgebied, gaan we terug naar de auto. Fenny heeft er een ‘unheimisch’ gevoel bij. Helaas geen alligator gespot, behalve een dooie die we een tijd later langs de kant van de weg met de pootjes omhoog zien liggen. See you later, alligator! In a while, crocodile! (Bill Haley 1956).
Na ruim een uur komen we aan in Holly Beach, een plaatsje dat bestaat uit een stuk of 12 straten met hier en daar verspreid wat huizen en stacaravans. De meeste huizen zijn gebouwd op hoge palen. Onvoorstelbaar, zelfs hier wonen mensen! We maken even een stop om de Golf van Mexico van dichtbij te zien. Fenny neemt een run over het strand en voelt met de tenen of de watertemperatuur een beetje ‘schier’ is. Ik verwacht een kreet als: ‘Ik ben er dóór!’, maar die blijft uit. Op de foto zie je de Golf van Mexico, maar hij ziet er net zo uit als onze Noordzee, hoor.
We vervolgen onze weg naar Cameron, we willen door het hele gebied heen, rondom het Mud Lake, het Calcasieu Lake en het Sweet Lake, via Creole terug naar Lake Charles. Wanneer je weet dat dat nog ruim 100 km is, besef je de grootte van dit gebied. Om in Cameron te komen, moeten we gebruik maken van de ‘ferry’ (veerboot), die ons en een aantal andere personen- en vrachtauto’s overzet.
Hoor ik daar Drs. P.?:

We zijn hier aan de oever van één machtige rivier
De andere oever is daarginds, en deze hier is hier
De oever waar we niet zijn noemen wij de overkant
Die wordt dan deze kant zodra we daar zijn aangeland
En dit heet dan de overkant, onthoud u dat dus goed
Want dat is van belang voor als u oversteken moet
Dat zou nog best eens kunnen, want er is hier veel verkeer
En daarom vaar ik steeds maar vice versa heen en weer
Heen en weer, heen en weer, heen en weer, heen en weer! (de boot is vol!)

Het brede water is de toegangsweg tot Lake Charles en het achterland. Enorme zeeschepen varen er door en de ferry doet 24 uur per dag (gratis!) zijn werk. Heen en weer kost $ 1. Vanaf de boot zien we in de brede rivier dolfijnen zo nu en dan de kop boven water steken.
We rijden door naar Creole en komen uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. Overigens wel bijzonder dat onderweg, zelfs in die kleine afgelegen plaatsjes, altijd wel een Family Dollar, een Dollar General of een Dollar Tree te vinden is. Dit zijn winkelketens, waar van alles verkocht wordt voor slechts 1 dollar! Overal in de USA vind je ze.
Terug in Lake Charles valt ons de reclamezuil ‘Geaux Cowboys!’ op. Al eerder zagen we een ‘Grab ‘n’ Geaux’ winkel, uiteraard een ‘Grab ‘n’ Go’ (Inpakken en Wegwezen) winkel, maar blijkbaar zijn ze hier in Louisiana toch wel weer een beetje trots op hun Franse achtergrond en schrijven Go als Geaux, de uitspraak is immers hetzelfde.
We gaan even heerlijk uit eten bij O’ Harley’s, recht tegenover ons hotel en doen nog wat boodschapjes in de Super Walmart. De beschrijving van de grootte van deze zaak onthoud ik jullie vanwege het gebrek aan superlatieven, maar geloof me, hij is ‘bigger than BIG’.

Geschreven door Jurronimo.op.reis