Na een heerlijke nacht in ons kingsize bed (2 x 2.20m en 0.75m hoog!), in onze kingsize kamer (6x8m) en een ’American breakfast’ ontbijt, gaan we weer op pad en rijden via Carthage en De Berry naar Shreveport. Onderweg overschrijden we de grens met Louisiana, de staat die zijn naam te danken heeft aan de ‘zonnekoning’ Lodewijk IV. Een tijd lang was dit namelijk Frans gebied. Shreveport is een flinke stad, maar wanneer onze navigatie-juf ons naar de Elvis Presley Avenue stuurt, zien we nauwelijks mensen en auto’s op straat. We stoppen bij de opnamestudio van James Burton, jarenlang de vaste gitarist/begeleider van Elvis Presley. Helaas is de studio gesloten en is James in geen velden of wegen te zien. Hij schijnt hier echter nog regelmatig op te duiken. Misschien heeft ie vandaag wel een ‘schnabbel’, het is tenslotte zaterdag. Jammer, maar helaas! Hij zal ook wel niet hebben zitten wachten op een collega muzikant uit het kikkerlandje aan de andere kant van de oceaan.
Recht tegenover de studio ligt het Municipal Auditorium, een groot theater waar vele grote country-sterren hebben opgetreden en nog steeds doen, blijkens de aanplakbiljetten die aankondigen dat ZZ-Top en Bob Dylan er binnenkort een concert geven. Vanuit dit theater werd de Louisiana Hayride op de radio uitgezonden, een van de bekendste countrymuziekprogramma's van de Verenigde Staten sinds 1948. De bijnaam van de Hayride is ‘Cradle of the Stars’ (de wieg van de sterren), aangezien de show voor veel artiesten een opstap was naar een verdere carrière. Buiten staan 2 standbeelden van Elvis Presley en James Burton. We kunnen zo naar binnen lopen en dat is maar goed ook, want ik heb niet alleen voor Elvis en James een boodschap, maar nog een grotere voor de wc. Overigens heten wc’s hier in de USA ‘restrooms’ (letterlijk vertaald: rustkamers). Een goede benaming, want ik herinner me nog dat wij vroeger thuis in het toilet een tegeltje hadden hangen waarop stond: “Poep je niet, dan rust je toch en als ze roepen, poep je nog!” Een wijze spreuk.
Helaas zit de grote zaal op slot en kunnen we daar geen foto van maken, maar op internet vond ik er wel één om even een indruk te geven. Het was in dit theater dat, nadat Elvis had opgetreden de historische woorden "Elvis has left the building" werden gesproken. In de hal en in een zij-zaal vinden we prachtige relikwieën van niet alleen Elvis, maar ook van veel andere grote country-artiesten die hier optraden (Willie Nelson, Johnny Cash, Chet Atkins, enz.). We blijven fotograferen.
Buiten slaat ons de warmte gelijk weer voor de kop, dus gauw de auto in en de airco aan. We rijden door naar Texarkana, op zo’n 80 mijl van hier. Een prachtige, maar saaie, lange weg rechtuit naar het Noorden, die weer als 2 druppels water op de snelweg door de Veluwe lijkt. Alleen met veeeeeeel minder verkeer! Opvallend is wel dat de uit gras bestaande zij- en middenbermen zo keurig gemaaid en onderhouden zijn. En dat geldt niet voor een paar mijl, maar voor het hele traject. We rijden Louisiana uit en Arkansas binnen en komen uiteindelijk in Texarkana, dat voor de helft in Texas en voor de helft in Arkansas ligt en daarom ook zo heet. Het is het meest bekend van het lied Cotton Fields, niet alleen van Creedence Clearwater, maar ook van de Stamtoavel Singers uit Eelde. We komen er nu echter wel achter dat de tekst van Cotton Fields niet helemaal klopt:
‘It was down in Louisiana, just about a mile from Texarkana, in them old cotton fields back home’. Nou, mooi niet dus, die afstand is zeker 40 mijl! But, … ‘who cares?’, het ìs en blijft een leuk liedje!
Aangekomen in Texarkana, zoeken we als eerste een Denny’s op, want de magen knorren. Fenny gaat voor de ‘Fit Fare Veggie Sizzlin' Skillet’ met tortillas en ik voor de ‘8 oz. Seasoned Sirloin Steak, topped with garlic peppercorn butter and served with wavy fries, celery and pico de gallo’. Zo, die is er uit, maar het ging er prima in! Kosten, incl. drankjes: $ 28. Op www.dennys.com kun je je verlekkeren.
We merken wel aan de bevolking, dat we nu in het echte zuiden zijn. De zwarte bevolking is veel duidelijker aanwezig. Opvallend is ook dat het vrouwelijke gedeelte ervan gezegend is met enorme achterwerken. Zo worden we bijna omver gelopen door een dame, die het beste te omschrijven valt als een grote waggelende kont met een kop er op (excuses voor mijn taalgebruik).
Na de maaltijd rijden we naar het Best Western Plus Motel en hebben een kamer op de ‘2nd floor’, voor niet-ingewijden: de 1ste verdieping! De ‘1st floor’ is hier namelijk de begane grond (dat is om het de Europeanen moeilijk te maken!). Wederom een giga-kamer, dit keer van 4x12m met alle faciliteiten, incl. koelkast, magnetron, strijkplank, flatscreen en sofa. Uiteraard is er beneden een fitness-room, achter het motel een zwembad en kun je hier ook je kleren wassen. Keurig!
We doen het verder kalm aan en besluiten om nog een extra nachtje in Texarkana te blijven om even het reisplan wat nader in te vullen, dus het kan zijn dat er morgen geen berichtje van ons verschijnt.
Daarom vandaag maar wat extra foto’s, die overigens niet alleen door mij, maar ook veelal door Fenny zijn gemaakt. Fijne zondag alvast of ‘Have a good one!’, zoals ze hier zeggen.

Geschreven door Jurronimo.op.reis