Een onrustige nacht, een aantal keren wakker, niet echt een jetlag, maar toch even wennen aan het andere ritme. En buiten blijft het verkeer maar door razen. Leve de oordopjes! Om half 7 staan we op, maken gebruik van het gratis ontbijt en vertrekken op tijd.
Nog even wat wetenswaardigheden over Texas en Houston:
Texas, de ‘lone star state’, is een van 50 staten van de USA en na Alaska de grootste, gemeten naar oppervlakte (iets groter dan Frankrijk) en met 28 miljoen inwoners is het de tweede staat in bevolking, na Californië. Voordat Texas deel uitmaakte van de Verenigde Staten is het een tijd onafhankelijk geweest en voerde oorlog met Mexico (1835-1836). De bekende Slag om de Alamo in San Antonio was daar een onderdeel van. De oorlog eindigde met de onafhankelijkheid van Texas en Sam Houston werd president van de Republiek Texas. Aan hem ontleent de stad Houston zijn naam. Texas is bekend geworden door ‘cattle’ (vee), met name de ‘longhorns’ en bezit vele oliebronnen. Houston is de grootste stad, telt ruim 2 miljoen inwoners, met een stedelijke agglomeratie van 6 miljoen (dat is een derde van Nederland!) en is daarmee de 4e grootste stad van de USA. Ook het Space Center is wereldberoemd. Op 20 juli 1969 sprak Neil Armstrong, commandant van de Apollo 11, de volgende woorden: "Houston, Tranquility Base here. The Eagle has landed."
Als wij de Freeway opdraaien naar het westen, richting San Antonio, is het al weer een drukte van belang op de snelweg. In Amerika is het niet verplicht, zoals in Nederland, om zo snel mogelijk weer naar de rechterbaan te sturen. Nee, hier kies je een baan (‘lane’) en daar blijf je in principe op rijden, inhalen mag links en rechts. Je moet dan ook niet raar opkijken, wanneer opeens links van je een enorme Mack opduikt en rechts een nog grotere Peterbilt. Don’t panic!, maar zorg wel dat je tijdig van baan wisselt voor je het sein ‘right lane must turn of’ ziet.
Naar San Antonio is het zo’n 200 mijl, oftewel 3 uur rijden. Gelukkig wordt het steeds minder druk op de weg en gaan de 16-baans wegen langzaam over in 8-baans en tenslotte in 4-baans. Onderweg groene velden en bossen en zo nu en dan piepkleine plaatsjes die alleen lijken te bestaan uit gas-stations en food-bunkers. Eten is nog steeds zeer betaalbaar evenals tanken (voor een gallon (3,8 liter) betaalden we $ 2.19 (omgerekend € 0,58 per liter)).
We wijken even van de route af en brengen op aanraden van vriend Egbert Meyers een bezoek aan het plaatsje Gonzales, dat een rijke historie heeft. Hier werd het eerste schot gelost in de Texaanse Onafhankelijksoorlog. De Mexicanen, die het kanonnetje eerder hadden uitgeleend aan Gonzales om de indianen af te schrikken, eisten het terug in de strijd tegen de rebellerende Texanen, maar de stad Gonzales wilde daar niet aan meewerken en lanceerde de leus: ‘Come and take it!’ (‘kom maar halen’!). Sterker nog: 18 inwoners van Gonzales meldden zich vrijwel bij de rebellen in de Alamo en lieten daar het leven tegen de enorme Mexicaanse overmacht. De stad is er trots op, hun namen prijken op een gedenksteen in het Memorial Museum, waar ook het kanonnetje nog te bezichtigen valt.
Het stadje zelf is prachtig, met veel historische ‘landmarks’, antiekzaken, oude gebouwen en musea. We brengen een bezoek aan het gevangenismuseum achter het ‘court house’ en krijgen van een oude dame, wier voorvader sneuvelde in de Alamo, een rondleiding door de gevangenis. Buiten is het al bloedheet (35C), maar binnen druipt het zweet je helemaal van het lijf. De gevangenis zit door de vochtigheid flink in de roest, ook de galg, die 3x werd gebruikt, staat er nog. Even later wordt speciaal voor ons de 90-jarige Leon Netardus opgetrommeld, die in zijn SUV met ons een tour gaat maken langs alle bezienswaardigheden in Gonzales. Uitgebreid vertelt hij op een boeiende manier over de historie, de gebouwen, mensen, bomen en planten. We zien werkelijk schitterende huizen in Victoriaanse stijl. Zijn verhaal over de toen nog onbekende Elvis Presley die in het plaatsje als jongeling kwam optreden was geweldig. Voor zijn tour wil hij beslist geen geld ontvangen, maar het zou hem plezieren als we zijn boekje ‘Ghosts of Gonzales’ zouden kopen voor $7. Het gesigneerde exemplaar van deze rasverteller gaat uiteraard mee terug naar Holland.
Na een bezoek aan de DQ (Dairy Queen met heerlijk Mexicaans voedsel) bezoeken we nog het Memorial Museum en rijden daarna richting San Antonio. Niet zo ontzagwekkend groot als Houston, maar ook hier lopen 12 baans wegen over elkaar heen en kost het ons toch aardig wat tijd om bij ons hotel te komen. We nemen onze intrek in de Sleep Inn & Suites at Six Flagas in het noorden van San Antonio.
Even winkelen in de nabije Walmart en terug in het motel een duikje in de ‘swimming pool’. Dat geldt dan voor Fenny, want Jurronimo moet nog even z’n dagboek bijwerken.
Het was weer een indrukwekkend dagje. Come and take it!

Geschreven door Jurronimo.op.reis