Vanmorgen eerst even getankt. Goedkoopst tot nu toe: $ 2.09 voor een gallon, ofwel € 0,50 per liter. Dat kan wel uit! We hebben een behoorlijke rit voor de boeg, tenminste voor Nederlandse begrippen: 260 mijl (ruim 400 km). Het grappige in de USA is, dat men hier zelden in afstand denkt, maar meer in reisuren. Laatst vroeg ik iemand hoe ver hij van een bepaalde locatie afwoonde, waarop zijn antwoord was: ‘I don’t know how many miles, but it’s a 4 hour drive.’ Tja, zo gaat dat hier.
We rijden de drukke snelweg op naar Memphis North en na een aantal afslagen zitten we zo op de Interstate 40, die in één keer naar Nashville voert. Vanwege het feit, dat Nashville gezien wordt als de country-hoofdstad van de USA, wordt de weg ook wel Music Highway genoemd.
Voor Amerikaanse begrippen is het druk op de weg. Veel vrachtwagens en ‘pick-ups’. Een ‘pick-up’, ook ‘pickup’ geheten, is een bestelwagen, bestaande uit een passagiers- en bestuurdersgedeelte, met daarachter een open laadbak. Eigenlijk een logische benaming, alleen zit ik me opeens af te vragen waarom wij vroeger in Nederland een platenspeler eigenlijk een ‘pick-up’ noemden. Misschien omdat ie geluid oppikt? Wadapaatja! Ook een opname-element op een electrische gitaar noemen we een pick-up. Dat kan ik me dan nog wel weer voorstellen. Nou ja….!
Het is één lange, vrijwel rechte weg, saai, maar het schiet wel lekker op. Wel letten op soms een zwabberende auto, die de herhaalde waarschuwingen op de weg en op de radio ‘Don’t text, but drive!’ niet in acht nemen. App-en en sms-en in de auto blijft link!
Onderweg steken we de Tennessee River over en even voor Nashville maken we een stop bij een Denny’s. Het weer is eindelijk wat aangenamer, zo’n 27°C. Met de gratis wifi kunnen we even app-en met het thuisfront, waar het daar een uur of 9 ’s avonds is.
Dan rijden we Nashville binnen, de grootste stad in Tennessee met bijna 700.000 inwoners, gelegen aan de Cumberland River. Onze Garmin-juf leidt ons naar de Music Row en het Ryman Auditorium, van 1943 tot 1974 het huis van de Grand Ole Opry, dat ruim 2000 zitplaatsen telt. Music Row is een historische wijk in het zuidwesten van het centrum van Nashville, waar tal van muziekbedrijven gevestigd zijn, niet alleen platenmaatschappijen, maar ook veel bars, waar live-muziek ten gehore wordt gebracht. Het is er erg druk, we besluiten hier een van de komende dagen terug te komen en er op en top van te genieten. In heel Nashville is het trouwens druk, veel hoge gebouwen, druk verkeer en zoals in veel grote steden een boel toeristen, studenten, maar ook pipo’s, kukels, zwervers en losers.
We vervolgen onze weg en rijden naar onze eindbestemming voor vandaag, Lebanon (spreek uit: Libanon). Waar halen ze de plaatsnamen vandaan? Het is nog ruim 30 mijl buiten Nashville en ècht in de country. Het liedje ‘Going Up The Country’ van Canned Heat speelt me door de kop, eens de officieuze soundtrack van de film Woodstock. Aan de weg naar Lebanon wordt gewerkt, dus dat schiet niet echt op, maar na nog een stuk of wat ‘traffic-lights’ (grrrrrr), draaien we de oprit naar de Cedar Grove Mansion Inn op. Het is een prachtig groot huis, een bed & breakfast met alle faciliteiten die je maar kunt bedenken, net een klein Graceland!
We worden allerhartelijkst ontvangen door Kim, die samen met haar man de boel runt. Kleinzoontje Blake (15 mnd) scharrelt rond. We kunnen van alles gebruik maken, zoals de grote woonkamer, de keuken, veranda en tuin met kippen, herten en eekhoorns. Fenny voert alvast de kippen. We worden direct uitgenodigd een glas wijn mee te drinken en er arriveren een aantal familieleden, met wie we geanimeerde gesprekken voeren. Vervolgens worden we ook nog uitgenodigd aan tafel en genieten van een heerlijke typisch Amerikaanse maaltijd met uiteraard ‘steaks’. Heerlijk! Het feest is compleet als ook nog de verjaardagstaart (Rich wordt morgen 54) alvast wordt aangesneden en Fenny en ik uit volle borst ‘Lang zal die leven’ inzetten. Daarna verhuizen we naar onze prachtige kamer (uiteraard Country Room geheten) met badkamer, waarin een bad op gouden pootjes en met gouden kraan. We voelen ons de koning te rijk, ‘right here in the country’.

Geschreven door Jurronimo.op.reis