Vandaag is een opschietdagje, oftewel we gaan voornamelijk wat kilometers maken, beter gezegd mijlen. Omdat we besloten hebben Austin te laten voor wat het is, rijden we vandaag naar Nacogdoches in het oosten van Texas.
Na een prima ontbijt vertrekken we om klokslag 9 uur en verlaten al gauw de Interstate 35 om via een ‘normale’ weg, de Highway 21 via San Marcos, Bastrop, Bryan naar Madisonville te rijden. Lange wegen met rustig verkeer. Het licht golvende landschap doet denken aan Nederland, het meest aan Overijssel en Gelderland. Opvallend is dat alles zo groen is, zelf in het najaar hier. Uitgestrekte weilanden met hooi en soms katoen. Hier en daar zien we een ranch en wat roestige ja-knikkers (afgedankte uit Schoonebeek?). Onderweg zo nu en dan wat ‘historic markers’ en lekkere country-muziek op de radio, we noteren de hedendaagse hits en zingen volop met de reeds bekende mee. Buiten is het de hele dag 95°F en dat is weer knap warm, al begint het een beetje te wennen, evenals het denken in mijlen. Fahrenheit omrekenen naar Celsius blijft lastig, maar ook dat went. Officieel is omrekenen van Fahrenheit naar Celsius: eerst 32 er af trekken en dan delen door 1.8, maar een ongeveer-tabelletje of app-je is makkelijker. Mijlen en rijtijden zijn eigenlijk redelijk in balans (ongeveer 60 mijl in 60 minuten). Op de wegen wisselt de max. snelheid (45 / 55 / 65 tot max. 75 mijl (=120km/u)).
De plaatsjes onderweg kun je nauwelijks dorpen of stadjes noemen. De mensen zelf wonen allemaal zeer verspreid en de centra bestaan enkel uit wat benzinepompen en restaurants (meestal van een voedselketen). Uitgaansleven is er niet of nauwelijks. Weer zien we veel Duitse benamingen, al dan niet veramerikaanst (Manheim, Niederwald, Hahn, Schulke Road, enz.).
Hoewel het verkeer in de US prima loopt, is het vervelend dat nergens borden staan naar welke plaats je rijdt en hoe ver je van een plaats verwijderd bent. Blijkbaar rijdt iedereen op de ‘navigator’, die enkel de weg aangeeft en de exits die je moet nemen. Tenminste, wanneer je goed je eindbestemming hebt ingevoerd. Enige topografische info is uit den boze. In de navigator is het moeilijk kiezen langs welke plaatsen je wilt rijden om ergens te komen en je hebt al helemaal geen overzicht. Daarom kopen we in Madisonville, waar we rond de middag aankomen bij Buc-ee’s toch maar als extraatje een ‘road map’, om zo te bepalen of we via Huntsville of Crockett naar Nacogdoches willen rijden. Buc-ee’s is een winkel waar je U tegen zegt. Een enorme zaak van ruim 80 meter met een grote rij benzinepompen. Niet voor te stellen. Buiten staat het zwart van de auto’s van mensen, die allemaal op doorreis zijn, maar even op alle fronten willen ‘bijtanken’. Wat is er te koop? Etenswaren, warm en koud, souvenirs, kleding, bordjes met leuke spreuken en ga maar door. Tientallen soorten worst en ‘beef jerkies’. Frisdrank in bekers is er voor $ 0,59 (medium), $ 0,69 (large), $ 0,79 (extra-large). We vluchten de zaak uit en rijden even naar een McDonalds, bekijken daar de kaart en nemen gelijk even een hapje (cheeseburger $ 1) en een drankje ($1 voor frisdrank zoveel je wilt + een grote beker vol mee voor onderweg). Mijn keuze van frisdrank valt dit keer op ‘Root Beer’. Voor de niet-kenner: ‘root beer’ is een alcoholvrije, koolzuurhoudende frisdrank die o.a. bestaat uit extracten van vanille, zoethout, sassafras en nootmuskaat en zoetstof. Toen ik het 25 jaar geleden voor het eerst dronk, rook het naar mijn idee naar DDT en zo smaakte het in mijn optiek ook. Maar hoe gek, … nu vind ik het lekker!
De keuze van de vervolgroute valt (hoe kan het ook anders) op Crockett, vernoemd naar onze Davy. Ook dit plaatsje is weer zo breeduit gelegen en heeft nauwelijks iets dat het vermelden waard is. Toch even een fotootje geschoten. We rijden vervolgens door het Davy Crockett- en het Angelina National Forest. Prachtige natuur, net de Veluwe, maar dan anders.
Rond een uur of 3 arriveren we in Nacogdoches en nemen onze intrek in het Best Western Motel. De vriendelijke dame op leeftijd bij de receptie vertelt ons over de naam en geschiedenis van de plaats, die zowaar ook nog een universiteit herbergt, de Stephen F. Austin State University. Nacogdoches (10x oefenen om uit te spreken) is de oudste plaats van Texas en volgens sommigen van de hele USA, vernoemd naar één van de 2 zonen van het stamhoofd van de Caddo indianen, die onderling bonje kregen, waarop het stamhoofd de ene zoon naar de linker oever van de Red River stuurde en de andere naar rechter. De één stichtte Nacogdoches in Texas, de ander Natchitoches in Louisiana.
In ‘downtown’ Nacogdoches maken we even een wandeling op aanraden van onze vriendelijke receptioniste en brengen een bezoekje aan een piepklein winkeltje The Old Time String Shop, vol met snaarinstrumenten en –benodigdheden. Achterin zit een oud mannetje violen te repareren. We maken even een praatje en hij doet ons nog wat tips aan de hand voor onze reis. Buiten op het plein vallen we met de neus in de boter, want hier begint net het jaarlijkse ‘Crime Stoppers Catfish Cookout Fundraiser’ festijn. Vrijwilligers verkopen eetpakketten + consumptie met als doel de misdaad extra te kunnen bestrijden. Er speelt een band van oud-politie-agenten, de Lufkin Crime Stoppers Band. We gaan lekker zitten eten en luisteren naar mijn leeftijdsgenoten, die ook de muziek uit onze jeugd ten gehore brengen (Monkees, CSN, CCR, enz.). Leuk man, back in the 60’s!
We zijn vroeg in de avond terug in het hotel, lekker op tijd om een stukje te schrijven.
See you tomorrow! Ugh!

Geschreven door Jurronimo.op.reis