In Alabama werden op een gegeven moment de Yuchi indianen, die in deze regio bij de Tennessee River woonden gedwongen om te verhuizen naar een reservaat in Oklahoma. Dit noemde men de Tail of Tears. Hier in Muscle Shoals staat de Tom Hendrix’ Wall. Tom, een Yuchi nazaat, heeft 30 jaar gewerkt aan dit eerbetoon aan zijn betovergrootmoeder die lopend besloot terug te gaan, omdat daar de rivieren niet zongen. Na 5 jaar ontberingen en avonturen was ze hier weer terug hier bij de ‘zingende rivier’. Sommige mensen hebben het over een bepaalde energie op deze plek en verwijzen dan naar de Tennessee River, door de indianen al eeuwen geleden ‘The singing river’ genoemd.
Het is een detail uit de documentaire over de Muscle Shoals Studios en de veronderstelde reden waarom in dit plaatsje zo ongelofelijk veel top-artiesten hits hebben opgenomen. Ik zal er straks slechts een aantal noemen, anders zijn we volgende week nog bezig.
We beginnen onze dag met een bezoek aan de Fame Studios (Florence Alabama Music Enterprises, hier vlakbij. Rick Hall nam in 1961 zijn 1e hit op uit het Muscle Shoals-gebied, " You Better Move On " van Arthur Alexander en liet van de opbrengst de huidige studio bouwen op Avalon Avenue. Toen stond er nog weinig in de buurt, nu staat het bij een druk kruispunt.
We worden hartelijk welkom geheten door 2 van de geluidstechnici, die blij verrast zijn een collega uit Europa te ontmoeten en ze willen ons graag uitgebreid de studio’s tonen. Helaas komt er nog een groot gezelschap Engelsen de sfeer wat verpesten. Jammer, anders hadden we de studio helemaal voor ons alleen gehad.
We krijgen een rondleiding door beide opname- en regieruimtes en er mag vrij gefotografeerd worden. Mijn studio-hart gaat tekeer. Veel bekende instrumenten en apparatuur. Ongelofelijk te beseffen wie hier hebben staan spelen en zingen. Een kleine greep: Percy Sledge, Wilson Pickett, Tony Joe White, Tom Jones, Duane Allman, Boz Scaggs, Elkie Brooks, Paul Simon, Lynyrd Skynyrd, Joe Cocker, Jim Capaldi, JJ Cale, John Prine, de Oak Ridge Boys, de Rolling Stones, maar ook Tim McGraw, The Dixie Chicks, George Strait, Martina McBride en Kenny Chesney. Kortom, teveel om op te noemen.
Veel artiesten boekten in het begin voornamelijk de studio vanwege de oorspronkelijke huisband, de Swampers die de artiesten begeleidden en zo’n speciale ‘black’ sound produceerden. Zo vroeg Paul Simon via Stax om ‘diezelfde zwarte muzikanten waar Aretha Franklin meewerkte’. Deze Swampers waren echter ‘gewone’ blanke muzikanten uit het dorp, die je qua uiterlijk eerder in een supermarkt of bij een garagebedrijf zou aantreffen. Op een gegeven moment zijn deze mannen voor zichzelf begonnen en zo ontstond de tweede studio: de Muscle Shoals Sound Studio, ook wel bekend als 3614 Jackson Highway. Daar gaan we vanmiddag nog even heen.
Het is een speciaal gevoel om op een gegeven moment hier in de Fame Studio achter de mengtafel plaats te nemen met Spencer, de geluidstechnicus en gesprekken te voeren over microfoons, randapparatuur en instrumenten, die al met al nauwelijks verschillen van onze studio-spullen. Het geeft een enorme kick. Na afloop wisselen we nog even email-adressen uit, want ook de boys vonden het een leuke ontmoeting.
We vervolgen ons muziek-dagje door het museum van W.C. Handy (1873-1958) te bezoeken, de ‘Father of the Blues’, als een arm zwart kind hier in Florence geboren met een groot muzikaal talent en voorkeur voor de populaire zwarte muziek die hij in zijn omgeving hoorde. Zijn familie verbood hem echter zich daarmee in te laten. Stiekem kocht hij een cornet, en leerde zichzelf deze te bespelen. Hij werd leraar, maar zijn passie bleef muziek. Handy deed veel kennis op over de diverse zwarte stijlen die hij hoorde en werd naast trompettist jazzmuzikant, orkestleider, arrangeur en vooral componist. Zijn bekendste werken zijn wel de St. Louis Blues en de Memphis Blues. Na een ongeluk in 1943 werd Handy volledig blind. In 1958 overleed hij in New York, 150.000 mensen woonden zijn begrafenis bij.
Zijn kleine geboortehuis is uitgebreid met een museum met veel van zijn materiaal en persoonlijke bezittingen, waaronder de originele piano waarop de St Louis Blues werd gecomponeerd. We zijn de enige bezoekers en we krijgen een allerhartelijkste en interessante rondleiding.
Vervolgens stevenen we af op de Alabama Music Hall of Fame, een eerbetoon in Tuscumbia aan musici die van betekenis zijn geweest voor de muziek in Alabama. Deze erehal werd in 1986 opgericht door de staat Alabama, op aandringen van de Muscle Shoals Music Association (MSMA), een organisatie van voornamelijk musici, songwriters en producers. De Hall geeft een prachtig overzicht van de vele artiesten uit Alabama. De displays zijn interessant en er zijn veel kostuums, instrumenten, vinyl records, bladmuziek, enz. van de kunstenaars te zien. Ook zie je verschillende voertuigen, waaronder een wel heel speciale Cadillac en de Tour Bus van de band Alabama! Een geweldige ervaring!
Tenslotte rijden we naar de Muscle Shoals Sound Studio, ofwel de 3614 Jackson Highway, even buiten Muscle Shoals in Sheffield, in 1969 opgericht door de vier eerder genoemde sessiemuzikanten uit de Fame Studio, te weten The Muscle Shoals Rhythm Section (liefdevol The Swampers genoemd). Het is eigenlijk een onooglijk betonnen blokgebouw zonder enige uitstraling, maar ook hier zijn ontzettend veel hits geboren. Veel artiesten namen hier albums op, waaronder Paul Simon, Simon & Garfunkel, Rod Stewart, Bob Dylan, Elton John, Bozz Scaggs, Aretha Franklin, George Michael, Wilson Pickett, Willie Nelson, Alan Jackson, Lynyrd Skynyrd , Joe Cocker, Linda Ronstadt, Levon Helm, Paul Simon, Bob Seger, Rod Stewart, Cher en Cat Stevens. De Rolling Stones maakten hier op aanraden van producer Jerry Wexler opnames en waren hier voor hun doen super productief. In 3 dagen tijd namen ze drie nummers op, waaronder Brown Sugar en Wild Horses. Het laatste nummer schreef Keith Richards er op het toilet dat halverwege de opnameruimte zit. De rekening voor het nummer hangt aan een van de wanden: $ 1009.
Ook hier krijgen we van een van de technici een uitgebreide rondleiding, omlijst met muziek die hier is opgenomen. Een zee van verhalen en gebeurtenissen. Het is een fantastisch gevoel hier te staan tussen al die instrumenten en apparatuur met zoveel muziekhistorie. In de regiekamer staat de mengtafel die op maat is ontworpen voor Chet Atkins. Ik voel me als een vis in het water en zou het liefst nu iets gaan opnemen. Wat een geweldig sfeertje. Ik sla het op voor altijd en zal er thuis nog uitgebreider over verhalen. Een gigantische bak foto’s neem ik mee overzee. Wat een ervaring!
We rijden terug naar het hotel en gaan onderweg nog even aan bij Logan’s, een restaurant waar je echt heerlijk kunt eten op een typisch Amerikaanse manier met steaks, spareribs, pulled pork, enz. En niet te vergeten zoute doppinda’s, waarvan je de doppen en vliesjes gewoon lekker op de grond kunt laten vallen. De vriendelijke serveerster geeft ons ook nog eens een flinke discount, zodat we voor $ 25 incl. consumpties ons buikje weer vol hebben.
Wat een dag! Om nooit te vergeten!

Geschreven door Jurronimo.op.reis