Gisteren hebben we besloten om nog een dag en dus ook een nachtje langer in ons prachtige bed & breakfast onderkomen te blijven. Even pas op de plaats. Op bed hebben we nog even gekeken naar wat nou die hotelkamers in Opryland kosten, alsmede de kaartjes voor de voorstellingen in de Grand Ole Opry. We rollen van verbazing haast uit ons hemelbed. Bijvoorbeeld: volgende weekend zingt Dolly Parton in de Grand Ole Opry. Nu al bijna uitverkocht, alleen nog enkele ‘goedkope’ plaatsen voor $ 600 en nog wat duurdere voor, schrik niet: ruim $ 4000! En reken maar dat het uitverkocht raakt. Onvoorstelbaar toch! Overigens, als ik aan Dolly denk, moet ik altijd terugdenken aan die keer dat zij als volgt werd aangekondigd: “Ladies and gentleman, miss Dolly Parton, and here they are!” verwijzend naar haar niet al te kleine bos hout voor de deur. Terugkomend trouwens op de vraag van gisteren: inderdaad stond Dolly aan mìjn zijde en Fenny stond tussen Trace Adkins (goed zo Alice!) en Blake Shelton (door niemand geraden) in.
Terug naar de dag van vandaag. Vanochtend voor het eerst geen stralende zon om ons wakker te maken. Het is bewolkt en er wordt zelfs regen verwacht. Wow, voor het eerst in 5 weken! De mensen hier zijn er wel blij mee, wij wat minder. Rich komt al met een paar ‘umbrellas’ (paraplu’s) aan voor onderweg. Na Kim’s heerlijke ontbijt rijden we naar Nashville.
Ondanks het feit dat het zondag is, is er behoorlijk wat verkeer onderweg. Zelfs vrachtverkeer, te zien aan de vrachtwagen die voor ons rijdt van het bedrijf Penske. ‘File in Nashville’, merkt Fenny terecht op. Dat rijmt! En opeens, … ja hoor, het regent!
In ‘downtown’ op 4th Avenue vinden we een parkeergarage ($ 3 per 20 minuten) en stallen daar de auto. Op de parkeerplaats ernaast stopt de Penske vrachtwagen. Wat een naam voor een bedrijf, bij ons is penske heel wat anders. Dan maar even op de foto. Dit keer hoeft Fenny niet oplettend te zeggen: …. buik inhouden!
Van hier is het maar eventjes lopen naar Broadway, de beroemdste straat in Nashville, die vrijwel uitsluitend bestaat uit kroegjes, platenzaken, winkels met ‘cowboy-boots’ en ‘-hats’ en uiteraard souvenir winkels, maar vooral dus kroegjes, waaruit nu al (om 10 uur ’s ochtends) muziek klinkt van allerlei bandjes. Vanwege de krapte en de warmte zijn de meeste van deze muziek-café’s open aan de straatkant, zodat je de muzikanten op hun krappe podiumpjes van achteren bekijkt. Overal is het al druk en er wordt geschranst en gedronken. We zien het vol verbazing aan. Op een straathoek staat een neger toepasselijk ‘Raindrops keep fallin’ on my head’ te zingen. Ondanks de regen is het best wel erg warm.
Op veel andere plekjes op straat is het een dolle boel met opvallend veel mensen in blauwe ‘football’ shirts met Bills er op. Ook zien we op de brug over de Cumberland River hordes van deze lui lopen. Nieuwsgierig geworden, lopen we even een tijdje mee met de meute, ook de brug op en nu beginnen we het te begrijpen. Al deze feestgangers, echt duizenden, die de afgelopen uren en misschien wel de hele nacht hier hebben feest gevierd zijn fans/supporters van de Buffalo Bills, een professioneel American football team uit Orchard Park, een stad vlakbij Buffalo in de staat New York, uitkomend in de National Football League. Daarom was het dit weekend in Nashville nog eens extra druk!
De regen is inmiddels opgehouden en uitermate positief gestemd, zingend en grappend zijn de Buffalo fans onderweg naar het Nissan Football Stadium, dat aan de andere kant van de rivier ligt. Je loopt er heen over de Shelby Street Pedestrian Bridge. Het Nissan stadion opende zijn deuren in 1999 en biedt plaats aan bijna 70.000 mensen. Vaste bespelers zijn de Tennessee Titans. De wedstrijd is in het stadion ook te volgen op enorme beeldschermen. Tussen onze foto’s heb ik even een van internet gesjorde foto geplakt om een indruk te geven van dit stadion en voor de geïnteresseerden: de wedstrijd is later die dag geëindigd in 14-7 voor de Bills. Onvoorstelbaar dat al die vele duizenden fans daarna weer met auto’s en in het vliegtuig huiswaarts zijn gekeerd.
We lopen nog een tijdje over Broadway, komen langs het Johnny Cash Museum, annex saloon en andere plekjes waar men een slaatje wil slaan uit de bekendheid van country-sterren. Wèl een mooie zaak is de platenwinkel van Ernest Tubb (1914-1984), een Amerikaanse countryzanger en wegbereider van de honky-tonk muziek. Hij gebruikte als eerste country-muzikant een elektrische gitaar. Als een van de weinige oude sterren overleefde hij de rockabilly, rock 'n’ roll en de Nashville sound. Met zijn warme, diepe nonchalante stem bleef hij trouw aan de honky-tonk. In 1965 werd hij als zesde persoon opgenomen in de Country Music Hall of Fame. Binnen maken we even een praatje met de aardige, overjarige cassière, die ons gelijk op de foto zet. In de zaak vind je een enorme keus aan platen en cd’s en alle wanden zijn behangen met foto’s van country-sterren en gouden platen van Ernest zelf. Weer buiten blijven we ons verbazen over alle cafés, waaruit muziek klinkt.
Graag hadden we nog een bezoek gebracht aan de gitaar-shop van George Gruhn. Die is een tijd terug verplaatst naar 8th Avenue en helaas op zondag gesloten. Vriend Gerard had mij hierop gewezen en met name op de speciale collectie die George heeft. Jammer, jammer, ik zal het met de verhalen en de internetgegevens moeten doen.
Inmiddels is het droog en lopen we weer richting parkeergarage, maar niet nadat we nog even stil hebben gestaan bij het Ryman Auditorium, de ‘oude’ Grand Ole Opry. Ook die is helaas gesloten, gelukkig kunnen we buiten nog wel een paar kiekjes schieten. Thomas Green Ryman, beter bekend als captain Tom Ryman, was rivierbootkapitein en eigenaar van een rivierbootbedrijf uit Tennessee. Hij bouwde het Union Gospel Tabernacle, later te zijner ere het Ryman Auditorium genoemd.
In de parkeergarage zijn we blij verrast als we maar $ 10 hoeven af te rekenen. We maken ons gauw uit de voeten en rijden weer terug richting Lebanon. Lekker de radio aan met te gekke country muziek! Onderweg vallen ook weer bepaalde plaatsnamen op de verkeersborden op, die associaties oproepen met liedjes, zoals Clarksville (Last Train To Clarksville van The Monkees) en Chattanooga (Chattanooga Choo Choo van Glenn Miller). Wat een muzikale reis maken we toch!
In Lebanon gaan we nog even wat boodschapjes doen bij weer een mega-giga-(hou maar op)-supergrote supermarkt en gaan een hapje eten bij de plaatselijke buffet-chinees. Daar hadden we wel weer eens zin in. Sambal bij?
Tenslotte in ons onderkomen de koffers nog even reorganiseren en morgen weer op pad.
Het schijnt weer een warme dag te worden met volop zon!

Geschreven door Jurronimo.op.reis