Gistermiddag (zondag 22/9) rustig met de Intercity vertrokken van Groningen naar Schiphol. Zoonlief leverde ons keurig op tijd af bij het station. Heerlijk….nú is het vakantie, wat kan er nog mis gaan?
Even voor Lelystad de mededeling in de trein, dat een andere trein het begeven heeft en die moet eerst worden weggesleept en wij worden verzocht over een half uur over te stappen in een andere trein. Ja hoor, dat hebben wij weer! Balen, maar nog geen minuut later: tadaa! de trein is versleept en we kunnen gewoon door! Hieperdepiep….
Op Schiphol stappen we uit en rijden met de shuttlebus naar het Van Der Valk A4 hotel in Hoofddorp, checken in en gaan even een kop soep eten bij La Place, restaurant boven genoemde snelweg. Jongens wat een drukte, niet alleen òp de snelweg, maar ook er overheen, waar o.a. ook nog een casino is. Ik laat me tenslotte nog verleiden tot crunchy hotwings bij de KFC, die dan wèl moeten worden besteld via een tiptoets-terminal. De moderne tijd! Gewoon bij de balie bestellen was aanmerkelijk sneller geweest.
Goed geslapen en vanmorgen op tijd op en werkelijk heerlijk ontbeten, dat kan ook niet anders bij de Valkjes. Om de vele nationaliteiten die daar overnachten van dienst te zijn, is de keuze magistraal en overvloedig. Ook mijn lievelingskost (gebakken ontbijtspek) is er in overvloed en daar doe ik mij dan ook in ruime mate tegoed aan. Fenny houdt het bij wat gezondere hapjederij.
Om 10 voor 9 levert de shuttlebus ons keurig af bij de hoofdingang van Schiphol Airport. Het is één grote heksenketel, een wirwar van auto’s en bussen en overal wordt weer gebouwd en uitgebreid. Wat een chaos! Ik ben op vele tientallen vliegvelden in de wereld geweest, maar Schiphol spant de kroon! Na ingecheckt te hebben en nauwkeurig door de douane uitgekleed te zijn, belanden we in de vertrekhal. Wanneer je ooit van plan bent een blauwdruk te maken van landslui van over de hele wereld, ga gerust een dagje naar de vertrekhal van een vliegveld. Je komt er echt van alles tegen, niet alleen allerlei rassen, maar ook gelukszoekers, identiteitszoekers, mafkezen, groot, klein, dik, dun, enz. Chinezen spannen de kroon. Je struikelt erover, want ze moeten ook nog in allerlei standen op de stomste plekjes alleen of met elkaar op de foto! En wat opvalt: iedereen heeft haast! Wij niet, wij doen kalm aan, ons vliegtuig vliegt pas om 11:05 weg en we laten ons ook niet verleiden tot de veel te dure drankjes, kaasjes, parfumpjes, neptulpen en andere ‘belasingvrije’ prullaria.
Als we ‘boarden’ (instappen op z’n vliegveld-Engels) gaat bij mijn boardingpas een rood lampje aan. Ik word even apart genomen om te bevestigen dat ik mij bewust moet zijn van mijn ‘responsability’ als assistent van de ‘cabin crew’ in geval van nood. Ahum! Ik heb namelijk een upgrade genomen voor meer beenruimte en zit op mijn ’vertrouwde’ plekje bij de nooduitgang en ja hoor, ik weet alle handelingen bij een eventuele crash, maar vooral dat ik mooi als één van de eersten eruit kan. Ik heb een zee van beenruimte, sterker nog: van iedereen in het vliegtuig, heb ik ongetwijfeld de meeste beenruimte (voor mij zo’n 3 meter) en ik zit ook nog dichtbij de toiletten, u weet wel die piepkleine hokjes waar je je k… niet kunt keren, met zo’n leuk harmonica klapdeurtje. Fenny zit gezellig naast me aan de andere kant van het gangpad.
Na de start worden we gelijk onthaald op een ‘lunch’. We kunnen kiezen tussen ‘thai curry chicken’, ‘pasta’ of ‘vegetarian’. Dan maar kip. Met piepkleine vorkjes en mesjes moeten we het goedje naar binnen werken, het is echt helemaal niks. Daar komt nog bij, dat het bij mij al 99 van de 100 keer is voorgekomen dat tijdens de maaltijd het vliegtuig altijd net opeens last heeft van turbulentie. Pilotengrapje! En ja hoor, daar gaat al een flodder curry smurrie over m’n overhemd. Ik ben gelijk uitgegeten. Gelukkig maakt de Diet Coke (Engels voor Cola Light) met veel ijsklonten veel goed, evenals het heerlijke ijsje.
De reis verloopt verder voorspoedig, uit mijn armleuning tover ik een schermpje waarop je kunt kijken naar tv-stations, zo’n 150 films (ik heb Aquaman gezien) en computerspelletjes. We krijgen watertjes, koffie en andere drankjes en iedereen dommelt wat weg. We vliegen met een Boeing 777 over Groenland, Canada en de VS naar Houston inTexas, een afstand van zo’n 8000 km, waar we zo’n 9 en een half uur over doen. Om 14:30 uur landen we op George Bush Intercontinental Airport. Het is in Nederland dan 7 uur later. Lange rijen bij de paspoortcontrole, want weer moet iedereen al z’n vingers + gezicht laten scannen. Beneden worden we met een shuttlebusje naar de Car Rental bedrijven gebracht. Onze ‘bro’ achter de balie wil voor een paar dollar meer ons nog met een supergrote Cadillac op weg sturen, maar Fenny kiest toch voor een Nissan SUV (lekker hoog voor de oudjes). Na de navigatie geïnstalleerd te hebben, maken we ons op voor de tocht naar ons geboekte motel in Katy, een wijk in het westen van Houston, zo’n 69 km van het vliegveld.
Er barst een regenbui los van heb ik jou daar. Zo nu en dan is er gelukkig ook weer zon en het is buiten 32 klein nulletje C. Het zweet druipt me van de kop ondanks de airco. Enorme files, we rijden van de ene 16-baans weg in de andere, soms liggen er 4 over elkaar heen. Ongelofelijk, wat een wegen! En wat een auto’s! In een half uur tijd heb ik al meer auto’s gezien dan in het hele voorafgaande jaar. Het schiet niet op, Houston is enorm uitgestrekt, met geen pen te beschrijven. Eindelijk na ruim anderhalf uur zijn we bij ons hotel. Mooie kamer met 2 queensize bedden, keukentje, magnetron, koelkast, enz. We gaan eten in het hiernaast gelegen Damassi’s Mediterranean Buffet en daarna vroeg op bed, de nacht in. Buiten raast het verkeer nog door. Wat een dag! See you tomorrow!

Geschreven door Jurronimo.op.reis