Een bijzonder gebied, hier in de delta van de Mississippi, het gebied van bayou en cajun. In gedachten hoor ik Blue Bayou van Linda Ronstadt, maar geschreven door … Roy Orbison.
Zagen we gisteren in dit gebied kilometers lang industrieterrein, met name petroleum- en olieverwerkende industrie, vandaag rijden we naar New Orleans en zien we vrijwel alleen suikerriet velden. Verder valt het op dat overal, met name gekleurde, mensen op hoeken van straten en langs de weg staan met verkiezingsborden. Blijkbaar moet er vandaag gestemd worden en denken de kandidaten dat dit helpt om gekozen te worden. De reclamemakers maken er een gezellig dagje van. Zouden ze er voor betaald krijgen?
Na zo’n 35 mijl maken we een stop bij de Oak Alley Plantation, een suikerplantagehuis in St. James Parish, ten westen van North Vacherie, stammend uit 1837. De plantage dankt zijn naam aan een 240 meter lang pad dat van het huis naar de Mississippi leidt en aan beide zijden omgeven is door grote eikenbomen. Deze bomen zijn in het begin van de 18e eeuw geplant en zijn ouder dan het huidige landhuis. Het landgoed omvat 455 hectare grond en er wordt nog steeds suiker verbouwd.
Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog werd het zwaar beschadigd en daarna in 1866 op een veiling verkocht en weer gerestaureerd. Het landhuis is een typisch voorbeeld van een Frans-Caraïbisch plantagehuis: een vierkant gebouw met rondom een zuilengalerij met Dorische zuilen. Het heeft een centrale hal van twee verdiepingen die het gehele pand van voor naar achter doorkruist. Op het terrein staan ook nog een aantal slavenwoningen, die een duidelijk beeld geven hoe er destijds geleefd werd. Bijzonder zijn de 2 toilethuisjes. Hier in Dixieland werden ze ontworpen door de slaven, bij ons noemen ze verplaatsbare toilethuisjes tegenwoordig ook dixies. Zou er een verband zijn?
Binnen in het enorme huis mag natuurlijk niet gefotografeerd worden. (Waarom eigenlijk ‘natuurlijk niet’? Geen idee, maar oké!) Het huis is indrukwekkend, hetgeen ook destijds de bedoeling was, want de rijke heren wilden elkaar graag de loef afsteken. Tegenwoordig is het een veel bezochte toeristische attractie en een geliefde locatie voor trouwpartijen. Ook diende het regelmatig als decor voor speelfilms.
We rijden naar het zuiden, met aan de ene kant de suikerrietvelden en aan de andere kant een hoge dijk met daarachter de Mississippi. Zo nu en dan komen we langs een kerkhof, waarbij het opvalt dat de graven boven de grond liggen, New Orleans is er bekend om. Velen denken dat dat gebeurt vanwege het water maar het is vanwege de Gele Koorts. Vroeger dacht men dat de lichamen van de mensen die zijn overleden aan deze griep, de ziekte na hun overlijden nog zouden verspreiden, wanneer ze in de aarde werden begraven. Het is een apart gezicht.
Opeens krijgen we een afslag naar Thibodaux. Huh, waar ken ik die naam van? Maar natuurlijk, jarenlang over gezongen, nooit geweten, dat het hier lag. Wie kent de tekst niet uit het oorspronkelijk door Hank Williams geschreven nummer Jambalaya?:

Thibodaux, Fontaineaux, the place is buzzin'
A kinfolk come to see Yvonne by the dozen
Dressed in style they go hog wild, me oh my oh
Son of a gun, we'll have big fun on the bayou

Jambalaya, crawfish pie and fillet gumbo
For tonight, I'm-a gonna see my ma cher a mi-o
Pick guitar, fill fruit jar and be gay-o
Son of a gun, we'll have big fun on the bayou

Allemaal leuke dingen uit dit bayou-gebied, die worden beschreven in dit nummer:
jambalaya (rijstschotel die ontstaan in de Creoolse en Cajun keuken, soort paella), crawfish (rivierkreeft), fillet gumbo (stoofpot vlees of vis). Het nummer Jambalaya werd later natuurlijk vooral bekend door The Carpenters, CCR en natuurlijk de Bende van Baflo Bill (Jambalay, de bek vol praai, de bek vol pudding).
Voordat we er erg in hebben zitten we weer in een web van enorme snelwegen met verkeer dat elkaar aan alle kanten inhaalt en veel harder jakkert dan toegestaan. Iedereen moet blijkbaar ineens tezelfdertijd over de 2 Mississippi bruggen. Om gek van te worden. We slaan op een gegeven moment maar naar ‘downtown’ af en komen in het French Quarter terecht, een wijk die bestaat uit een verzameling charmante straatjes, gelegen in het hart van New Orleans. De wijk grenst aan Canal Street en vormt de thuisbasis van de oorspronkelijke inwoners van deze moderne stad. Dit is de plaats waar de oorspronkelijke kolonisten hun huizen bouwden en waar veel van de bevrijde slaven gingen wonen, die niet meer hoefden te werken op de omliggende suiker- of katoenplantages.
New Orleans is de stad waar de jazzmuziek ontstond en deze Franse wijk stond daarbij aan de wieg. Het was de muziek van de slaven, met de rauwe uiting van een tijdelijke vrijheid, waarmee het allemaal begon. Na verloop van tijd, toen immigranten als vrije mensen begonnen te integreren, ontwikkelde de muziek zich tot een mix die uniek is voor New Orleans. En het kreeg een unieke naam: jazz. De Franse Wijk is nog steeds het centrum van de jazz, waar het hele jaar door parades zijn ter ere van deze toonaangevende muziek.
Naast de muziek kent de geschiedenis van de wijk ook een duistere kant. In sommige huizen spookt het, naar men beweert. Op een van de kerkhoven, de 'stad van de dood': St. Louis Cemetery No. 1, ligt de koningin van de Voodoo, Marie Laveau, begraven. Het verhaal gaat dat ze wensen vervult van hen die een offer achterlaten bij haar tombe. Wie herinnert zich niet Redbone met The Witch Queen Of New Orleans?
Ook bekend is New Orleans vanwege de Mardi Gras ('Vette Dinsdag', de dag voor Aswoensdag). In Nederland spreken we over Vastenavond, de laatste avond van carnaval. Het is een verkleedfeest en een paradefeest, dat hier wordt gevierd als climax van een drie dagen durend carnavalsfeest met de veel gebruikte kleuren paars, groen en goud. Het is de gewoonte om kralen naar elkaar toe te werpen. Mardi Gras is ook veel gebruikt in de Amerikaanse pop-cultuur: CCR met het album Mardi Gras (1972), ELO (Across the Border), Paul Simon (Take Me to the Mardi Gras) en het is de eindbestemming in de film Easy Rider.
Kortom New Orleans heeft genoeg om van te genieten op het gebied van livemuziek, jazz en andere activiteiten. Ik had m’n huiswerk van tevoren dan ook goed gedaan, maar wanneer we door de smalle straten van de Franse Wijk rijden, waar het echt krioelt en wemelt van de mensen in allerlei uitdossingen, malloten, hotemetoten en crack-hoertjes en waar alle kroegen en eethuisjes uitpuilen van vretende en zuipende toeristen, hebben Fenny en ik het wel bekeken. We werpen nog snel een blik in Bourbon Street en Basin Street (van de gelijknamige blues). Het verkeer zit om de haverklap muurvast, het is een heksenketel, misschien best leuk om een uurtje door heen te wandelen, maar de auto raken we sowieso nergens kwijt in dit feestgedruis. We rijden nog ‘even’ door naar en over de Lake Pontchartrain Causeway, een brug die over het Pontchartrainmeer ligt en die met zijn lengte van 38 km de op een na langste zeebrug ter wereld is. Over de brug loopt een autosnelweg.
Daarna houden we het voor gezien. Ondanks de plannen die we hadden, besluiten we morgen New Orleans te verlaten, de drukte stijgt ons naar de kop. We nemen onze intrek in het overigens prachtige Hampton Inn & Suites by Hilton Honors in de wijk Harvey, een hotel dat nog enigszins te betalen was (€ 103), de prijzen ‘downtown’ varieerden van € 300 - € 600 en dat kan en wil Bruin niet trekken. Beetje gek, mojjuh! Wanneer we inchecken, schrikken we nog even van de gekleurde dame voor ons, die beschikt over een voor- en met name achterwerk zoals we nog nooit gezien hebben. Haar vorm laat zich het beste omschrijven als bromtol of reuze-paddenstoel. Het is een wonder dat ze zich kan verplaatsen. We prijzen ons zelf gelukkig, voelen ons weer slank als vroeger en verdwijnen met een glimlach naar onze suite.
Morgen is er weer een dag!


Andere nummers over New Orleans:
The Animals (House Of The Rising Sun), Arlo Guthrie (City of New Orleans, bekend geworden in Nederland als ‘t Is Weer Voorbij Die Mooie Zomer), Dr. John - Sweet Home New Orleans en vele, vele, anderen bezongen de stad. De romantiek is echter verdwenen.

Geschreven door Jurronimo.op.reis