We hebben ons gisteravond doodgeërgerd aan de herrie in de kamer recht boven ons. Daar bivakkeerde een black family, die het nodig vond de hele avond en een deel van de nacht te rennen en te banjeren door de kamer, aan een stuk door luid te schreeuwen en luide muziek te draaien. Het leek wel of ze met z’n tienen op de kamer zaten. Uiteindelijk bij de receptie geklaagd, waar al meer klachten waren binnen gekomen. De muziek werd daarna afgezet, maar het banjeren en schreeuwen duurde nog uren. Ongelofelijke aso’s!
Het ontbijt maakt een deel weer goed, in één woord fantastisch. Ruime keus en veel verse smoothies en fruit. Bij het ontbijt 90% black people, waarvan de meeste mannen het formaat Obelix hebben (7 of 8 keer XL). Mijn kameraden Teije en Berend zouden als Asterixjes bij deze mannen in het niet gevallen zijn. De meeste dames hebben het formaat Rita Corita, maar dan dikker, veelal met het haar in een net of grote puut. Bij het uitchecken verontschuldigt de receptioniste zich namens het hotel nog wel netjes. Jammer van de herrie, het was verder een keurig, splinternieuw hotel met zeer ruime kamers.
Vandaag rijden we via Lafayette naar Lake Charles, een totale afstand van 230 mijl (370 km). We laten New Orleans achter ons en gaan onderlangs door Cajun Country, het gebied dat geclaimd werd door afstammelingen van de eerste Franse kolonisten die Amerika betraden. Het Franse erfgoed is vermengd met Spaanse, Amerikaanse, Indiaanse en Afrikaanse invloeden, waardoor een kleurrijke mix met mooie combinaties van leefstijlen is ontstaan.
Het gebied kenmerkt zich door soms weer eindeloze rietsuikervelden, dan weer swamps en bayou’s. Overigens betekent het woord bayou niet baai, maar kreek of moerassige rivierarm. Onderweg komen we ook de Blue Bayou tegen! Dit gedeelte van Louisiana noemt men het Atchafalaya moeras en is het grootste ‘wetland’ en moeras in de Verenigde Staten. Dwars door de ‘swamps’ is de snelweg gebouwd op betonnen palen, als een soort viaduct. De ‘swamps’ zijn moerassen met een woud vol bomen die met de voetjes in het water staan (‘als het ware’, zou Sjef van Oekel zeggen). Het is opvallend hoeveel plaatsnamen we tegenkomen met meisjesnamen: Alice, Mary, Charlotte, Esther, Emma, en ja hoor, met dank aan Wia Buze, zelfs ook Lydia!
Tegen de middag komen we aan in Lafayette, dat midden in het Cajun gebied ligt. De plaats dankt zijn naam aan de Markies de La Fayette, een Frans aristocraat die beroemd werd vanwege zijn rol in de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd en de Franse Revolutie en een persoonlijke vriend was van George Washington. Vanuit deze plaats kun je onder andere aan boord stappen voor een tocht door het Atchafalaya Basin. Wíj gaan daarentegen voor een bezoek aan het Vermilionville Historic Village, een Cajun en Creools openluchtmuseum met historische gebouwen waaronder huizen, werkplaatsen, een school en een kerkje. Je krijgt een prachtig beeld hoe de Acadiërs hier leefden. Je gaat een paar honderd jaar terug in de tijd.
De Acadiërs waren de eerste kolonisten die zich in Louisiana (dat toen nog onder Frans bestuur stond) vestigden, nadat zij in 1755 waren verdreven uit Acadië, het voormalig Franse gebied in het noordoosten van Noord-Amerika. Ze vormden de kern van de Franstalige bewoners van Louisiana, die later Cajuns worden genoemd. De naam ‘Cajun’ is een verbastering van het Engelse woord voor Acadiër, Acadian, en wordt zowel door Engels- als Franstaligen gebruikt. Nadat Louisiana een Amerikaanse staat werd, was Frans spreken veelal verboden (zie maar even wat juf Fenny aanwijst op het schoolbord).
We worden verwelkomd door een angstaanjagende reuzenspin. Het park is zeer goed onderhouden en de mensen in de kleding van die tijd zijn bezig met werkzaamheden zoals destijds in de periode van na 1765. Je kunt ook even op de Vermilion River varen met een kano, wel wordt gewaarschuwd de alligators niet te voeren! Tevens kun je met een veerpontje even oversteken, traditionele maaltijden eten en kun je er luisteren naar live Cajun en Zydeco muziek. De Cajun muziek is ook in Nederland best wel populair geworden, mede dankzij o.a. Clifton Chenier, maar ook door Nederlandse bands, zoals Captain Gumbo. Eén van de meest bekende nummers is ‘Allons à Lafayette’, officieel het eerste commerciële Cajun-nummer dat werd opgenomen (1928) en door velen daarna uitgevoerd.
In de danszaal genieten we van een optreden van een plaatselijke band die zowel deze muziek als ook blues speelt. Het typische accordeongeluid en de ritmische begeleiding op een soort wasbord zijn bepalend. De wasbord-speler heeft veel weg van good old Chris Koole. Er wordt driftig gedanst door wat ouderen. Wij genieten van de Cajun- en de blues muziek. This is Louisiana, man!
De verdere tocht gaat over de snelweg naar Lake Charles. Het is behoorlijk druk onderweg en het landschap doet denken aan Nederland.
Waarom Lake Charles? Ook hier weer een verhaal: uit deze plaats is de Amerikaanse country-zangeres Lucinda Williams afkomstig, die zowel bij Fenny als bij mij hoog in het vaandel staat. We hebben veel mooie nummers van haar en bezochten een aantal jaren geleden een concert van haar in de Oosterpoort in Groningen. Eén van haar bekendste nummers heet dan ook niet toevallig Lake Charles. Wanneer we de tekst nader bekijken, blijkt ook nog eens heel wat van onze reis tot leven te komen en komt zóveel ons opeens zó bekend voor. Mooi! Hier gaan we maar eens een dagje lekker uitrusten aan het meer. Hebben we wel verdiend, vinden we. Of we morgen in het Golden Nugget Casino nog een gokje gaan wagen, houden we in het midden.

Lake Charles (Lucinda Williams)

He had a reason to get back to Lake Charles
He used to talk about it, he'd just go on and on
He always said Louisiana was where he felt at home
He was born in Nacogdoches, that's in East Texas
Not far from the border, but he liked to tell everybody
He was from Lake Charles

Did an angel whisper in your ear?
And hold you close and take away your fear?
In those long last moments

We used to drive through Lafayette and Baton Rouge
In a yellow Camino, listening to Howlin’ Wolf
He liked to stop in Lake Charles, ‘cause that's the place that he loved
Did you run about as far as you could go?
Down the Louisiana highway, across Lake Pontchartrain
Now your soul is in Lake Charles, no matter what they say

Geschreven door Jurronimo.op.reis