Heerlijk geslapen op het enorme kingsize bed en genoten van een prima ontbijt, inclusief de typisch Amerikaanse bagels en waffles. Twee dames uit Houston, die een dagje komen golfen in San Antonio, horen dat we uit Nederland komen en beginnen ons uitgebreid te vertellen welke free- en highways we wel en niet moeten nemen naar Dallas. Ze ratelen maar door, houden bepaald niet hun waffel en de mijne brandt bijna aan. Goed bedoeld hoor ladies, maar voor ons, oor-in, oor-uit! Have fun today!
San Antonio telt ruim 2 miljoen inwoners en is hiermee de 7e stad in de Verenigde Staten. De oppervlakte bedraagt ruim 1000 km² en daarmee de 8e stad van de Verenigde Staten. Door de uitgestrektheid van de stad is het nog best een eind rijden vanaf ons motel naar ‘downtown’, zo’n 18 mijl, oftewel 30 km. Zelfs over de 16-baans weg duurt dat zeker een half uur. Maar uiteindelijk komen we in het centrum aan en vinden een parkeerplaats vlak achter de Alamo, ons doel van vandaag. Parkeren is ook hier prijzig: $20, maar de rest kunnen we mooi lopend doen.
Al vanaf mijn kinderjaren ben ik geboeid door Davy Crockett, de man met de bevermuts, die het leven liet bij de Slag om de Alamo in 1836 in de Texaanse Onafhankelijkheidstrijd tegen de Mexicanen. Hij was één van de helden die al vroeg tot mijn verbeelding sprak. Vele boeken las ik er over en meerdere malen werd er een film over de Alamo gemaakt, o.a. met John Wayne. Films die ik uiteraard allemaal zag. De slag om de Alamo begon op 23 februari 1836. Versterking kwam te laat en de slag eindigde toen generaal Santa Anna met een leger van 5000 duizend soldaten de 189 rebellen in de Alamo op 6 maart versloeg. Santa Anna hield zijn woord: iedereen, op vrouwen en kinderen na, werd gedood, waaronder Davy Crockett, generaal Travis en Jim Bowie. De lijken werden in één grote vuurzee verbrand. Zes weken later versloeg Sam Houston in de Slag bij San Jacinto met een klein leger Santa Anna en riep de republiek uit met de woorden: ‘Remember the Alamo!’ Hieraan werd ook nog Davy Crockett’s leus: ‘Freedom is not free’ toegevoegd.
In die dagen was San Antonio een klein plaatsje aan de oevers van de San Antonio rivier en de voormalige missiepost de Alamo diende als fort, waar de Texanen zich verschansten. Nu, zo’n 180 jaar later is het een enorme stad met veel hoge gebouwen en is het nauwelijks voor te stellen hoe het er toen uit zag. Vlak om de hoek van het enorme Crockett Hotel ligt de Alamo verscholen. Het is in ere gehouden en trekt jaarlijks veel toeristen. Amerikanen zijn trots op hun helden uit het verleden. De entree is gratis, alleen binnen mag niet gefotografeerd worden. Diverse gidsen doen uitgebreid verslag van de gebeurtenissen van toen. Ook buiten in de achtertuin zitten (in oorspronkelijke kledij) een arts, soldaat en een schrijfster van alles uit te leggen uit die periode. Zeer boeiend, wist je bijvoorbeeld dat een legerarts gemiddeld 5 minuten over een amputatie deed? Meestal zonder verdoving (de gewonde moest alleen op een houtje bijten, zodat hij z’n tong niet afbeet). Whiskey als verdoving werkte niet omdat het bloed dan te dun werd en opium of laudanum evenmin, niet alleen moeilijk te krijgen, maar kon ook direct hartstilstand veroorzaken.
We volgen achter in de tuin nog een korte film over het gebeuren, kopen wat souvenirs en gaan even onder de prachtige bomen zitten bijkomen. Onvoorstelbaar wat zich hier heeft afgespeeld.
Het is vandaag weer erg warm, opnieuw zo’n 35°C (bedankt voor het nulletje, Jan!). Dat betekent veel drinken. We gaan aan de wandel en komen, wanneer we wat trappen afdalen bij de San Antonio rivier om daar een wandeling te maken. De River Walk, ook wel Paseo del Rio genoemd is één van de trekpleisters van San Antonio. Cypressen, eiken, wilgen en borders met prachtige bloemen liggen langs de met keien gelegde paden. De River Walk is drie mijl lang en loopt door het historische centrum langs unieke winkeltjes, restaurants en clubs. Er worden ook river-cruises door dit gedeelte verzorgd. Bij de Casa Rio eten we een heerlijke Mexicaanse hap. Frisdrank, nacho chips en ‘pico de gallo’ worden gratis bij- en aangevuld. Van de Mexicaanse invloeden is nog steeds veel terug te vinden in de stad, bijna de helft van de inwoners is van Mexicaanse afkomst, zoals ook het trio dat in een hoekje ‘La Cucaracha’ inzet, maar ik heb toch (net als Fenny) de hele dag het prachtige nummer ‘Is Anybody Going To San Antone’ van Doug Sahm en zijn Texas Tornados in de kop. Fenny en ik zijn fans van het eerste uur.
We lopen door naar La Villitta, een prachtige historische wijk die bestaat uit winkels met speciale vakmanschapen zoals weven, glas-in-lood, sieraden en natuurlijk veel schilders. Langs de rivier en het torenhoge Hilton Hotel lopen we naar de Rivercenter Shopping Mall, genieten binnen even uitgebreid van de airco en gaan vervolgens terug naar de parkeerplaats. In de late middag spits rijden we terug naar ons motel in het noorden van de stad. We blijven hier nog een nachtje om even bij te komen van de indrukken. Weer wat van m’n ‘bucket list’ afgestreept. Dromen waar maken blijft een favoriete hobby!

Geschreven door Jurronimo.op.reis