WAUW WAUW WAUW WAUW WAUW WAUW WAUWWWWWWWWWWWWWWW!!!!!!!!! Wat een geweldigeeeeeee twee weken! Ik droom nog steeds!!!! Ik kan niet stoppen om naar mijn foto's te kijken. OMG, wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb!! ON-VER-GE-TE-LIJK!! Wat een avontuur! Ik ga een poging doen jullie mee te nemen in de afgelopen 14 dagen, maar het is eigenlijk bijna onmogelijk om te beschrijven.... HEAVEN ON EARTH!!

Dag 1: 18 oktober 2017. Naar Phakding (2.600 meter).

Ik had super slecht geslapen, mede door mijn kamergenoten maar ook doordat de zenuwen door mijn lijf gierden. Maar ooohhh ik had er zin in!! 5.40 uur, klaar voor vertrek. De kerel van mijn hostel beweerde echter dat ik nog moest betalen. Had dit allang gedaan, juist omdat ik wist dat ik vroeg op moest. Hij kon de bon niet vinden en schijnbaar had zijn collega niet getekend. Zucht! het duurde even, maar uiteindelijk mocht ik gaan. Oh ik had er zo'n zin in! Om 6 uur werd ik opgehaald door Apar en liepen naar zijn hotel. Hij was goed geïnformeerd dus dat gaf vertrouwen. Ik maakte kennis met Sylwia en Michal, twee Poolse vrienden en mijn reismaatjes. We vertrokken naar het vliegveld en Apar regelde onze tickets en bagage. Het was behoorlijk chaotisch en heel anders dan "normale" vliegreizen haha. Nog nooit zo snel door de securitycheck gegaan. We zouden even moeten wachten en om 7.30 uur vliegen. Alle vliegtuigjes vertrokken netjes op tijd........... behalve de onze. Het zou eens anders zijn. Kon deze keer niet van gate moeten veranderen, want er waren er maar twee haha dusja dan moest het dus wel een vertraging zijn. We kregen te horen dat we een uur later zouden vertrekken en dat werd daarna nog eens verlaat met driekwartier. Uiteindelijk om 9.30 uur vertrokken we. De vrouw zei dat we eigenlijk geluk hadden, want het vliegtuig van gisteren had meer dan drie uur vertraging gehad.. Lucky us, haha..

Tsja en wat ik thuis uiteraard per ongeluk express vergeten ben te vertellen is dat het vliegveld van Lukla het meest gevaarlijke vliegveld ter wereld schijnt te zijn. Ik snap nu ook best wel waarom. We vertrokken met een klein vliegtuigje waar 18 personen in passen. Geen safety instructies, riem om en gaan. Heerlijk, moest vaker zo snel gaan allemaal. We vlogen over de prachtige besneeuwde bergen. Het vliegtuigje wiebelde behoorlijk, maar zooo mooi! Na driekwartier werd de landing ingezet. Behoorlijk angstaanjagend haha en voor het eerst sinds een lange tijd was ik toch wel blij om aan de grond te staan haha. Het was wel echt lachen. Het vliegveldje ligt midden in de bergen, dus echt landen was het niet. Wat lager vliegen en ineens is er grond onder je. Welkom to Lukla, 2.804 metres! YEAAAHHHHH LET'S GOOOO!!

We maakte kennis met onze gids, Lokendra en de porter, Bibek en we kregen bij een hotel thee. Vanuit hier vertrokken we rond 11 uur voor ons eerste tochtje. Was al meteen onder de indruk van de prachtige natuur. De zon brandde goed, maar het was heerlijk om te wandelen. Het tempo lag niet heel hoog en gingen voornamelijk omlaag. Super easy begin. Om 13 uur gingen we lunchen met al een prachtig uitzicht.

Na de lunch was het nog maar een uurtje na Phakding en waren we al op onze eerste bestemming. Een makkelijk begin, maar al heel mooi zo te beginnen. Om 18 uur aten we en niet veel later gingen we naar onze kamers. Heb nog even nagenoten, maar al snel als een blok in slaap gevallen.

Dag 2: Van Phakding (2.600 meter) naar Namché Bazar (3.440 meter)

Ik was wel een aantal keren wakker geworden maar had (zeker in vergelijking met de andere nachten) best aardig geslapen. Het was koud in de morgen, maar was meteen klaar voor dag 2! 7 uur ontbijt en 7.30 uur vertrekken. We zouden vandaag naar Namché Bazar lopen.Normaal zou ik zeggen eerst een koffie, maar beter niet als je de hoogte in gaat, Lemon Ginger Honey tea is the key... Schijnbaar is gember goed tegen hoogteziekte dusja... twee weken zonder koffie!! Maar koffie had ik niet nodig om wakker te worden, want omgg prachtig! Het was fris, maar zo mooi! Big smile en gaan..

We liepen bovenlangs de rivier en zouden vijf hangbruggen over moeten. Nja als al die yaks, paarden en ezels over die bruggen kunnen kan ik dat ook. Het weer was prachtig, blauwe lucht en warm. Omhoog en omlaag, maar uiteindelijk de hoogte in. We hadden al vrij vroeg lunch, want dit was het laatste dorp voor Namché. Het zou na de lunch alleen maar bergop gaan en best steil. Dal Baht (Nepalees rijst gerecht) smaakt nog beter met deze uitzichten.

Sylwia had de eerste dag al moeite met het dragen van haar backpack. Ik vroeg me ook echt af waarom ze in godsnaam zo'n mega tas had. Zij en Michal gingen nog door naar de Island Peak, een berg meer dan 6.000 meter, en zouden dus een paar dagen langer gaan dan ik. Ik vroeg waarom ze haar tas dan zelf wilde dragen als ze nu al moeite had, maar het was "part of the adventure"... helemaal mee eens, want ik wilde mijn bagage ook zelf dragen. Maar had al op dag 1 door dat ze dat nooit vol ging houden. Dag 1 was voornamelijk naar beneden en ze had er toen al moeite mee. Ik zei haar dat ze er vooral van moest genieten, maar ze wilde niet opgeven. Maar halverwege dag 2 droeg Bibek haar tas. Ze was meteen stuk blijer.

Na de lunch was het inderdaad steil, maar zo mooi. Ik was echt zo aan het genieten al en het zou alleen maar mooier en mooier worden. Het was echt goed te lopen en liep alweer te smilen. Happy, happy, happy!!
Bij een van de stops konden we de Mount Everest al zien, heel vet!! Onwerkelijk, ik was in de Himalaya!! Yeah... ik deed het gewoon.. Zo lang en vaak al over nagedacht en nu deed ik het echt.. whoop whooppp!!
Na nog een uurtje kwamen aan in Namché Bazar. Wat een leuk dorp midden tegen de bergen aan. Heel veel gekleurde huizen en gebouwen, leuke winkeltjes en wederom dat uitzicht, zo mooi! Had echt een chille kamer met een tweepersoonsbed en een eigen wc. We bleven hier twee nachten, want dag 3 wordt een acclimatisatie (wat een rotwoord!)-dag, om aan de hoogte te wennen. Dit zorgt voor minder last van altitude sickness, hoogteziekte. Wat een heerlijke tweede dag al.

Heb nog wat door Namché gelopen. Onze guide, Lokendra (a.k.a Luka) had ons nog gratis wifi gefixt dus kon even snel berichten sturen naar huis, maar het bereik was waardeloos. In heel Namché was er geen bereik met regelmaat. Na mijn spaghetti om 18 uur hield ik mijn ogen bijna niet meer open en om 19 uur naar bed gegaan. haha.. echt belachelijke tijden om naar bed te gaan, maar zo gaat het elke dag.

Dag 3: Namché Bazar (3.440 meter), acclimatisatiedag

We konden vandaag iets langer slapen, maar was vroeg wakker. Om 7.30 uur ontbijt en 8 uur vertrekken. We moesten veel trappen op, maar hadden wederom een fantastisch uitzicht. Bij de eerste stop kon we de Everest weer zien, maar nu veel mooier. Haha heel gek, maar het ziet er niet zo hoog uit. Het leek ook of de andere bergen hoger waren, maar de Everest lag echt een stuk verder weg. Maar hij is "maar" 8.848 meter hoog haha, de hoogste berg ter wereld. Zo gaaf om te zien!! Er lag een klein museum bij met foto's en andere spullen van sherpa's en de Mount Everest. Leuk om te zien.... Oh en voor mijn (ex)-scouting vrienden en volgers...... Weten jullie wat "Sherpa" betekent? Ik moet bekennen ik wist het niet.. schaam me nu best als trouwe scout, maar misschien (hopelijk) ben ik toch niet de enige. Sher - Pa betekent "East"- "People"... Maar goed vanaf nu vergeet ik dat dus niet meer.
We liepen verder naar boven en kwamen bij het "Everest View hotel" (3.880 meter). Daarna zijn we terug naar beneden gelopen naar Namché. Na de lunch hadden we vrije tijd en ben ik met Sylwia en Michal naar een café gegaan om thee te drinken. We wilden daar eigenlijk heen vanwege de free wifi (ja erg he, I know..).. maar die lag er weer eens uit. Het was verplicht acclimatiseren, maar vond het eigenlijk maar saai. Wilde door en verheugde me op dag 4!
's Avonds deed de wifi het weer dus was het erg stil in het hotel haha. Even berichten gestuurd en wat foto's en klaar voor weer een nieuwe hikedag.

Dag 4: Van Namché (3.440 meter) naar Thame (3.800 meter)

Om 8 uur vertrokken we, met een laatste blik op Namché, richting Thame. Het grootste deel was nu door het bos. Weer perfect weer en ja wat een verassing, prachtige uitzichten! Hier kreeg ik echt nooit genoeg van. Ik kwam met twee Amerikanen aan de praat, zij verbleven ook in hetzelfde hotel in Namché. Steve was een guide en David was nu zijn enige klant. Normaal leidde hij een grotere groep, maar hij bezocht nu een nieuw deel en om dit te ontdekken was nu alleen David mee. Het was erg leuk met de mannen.

Ik genoot echt weer volop. Het was heel goed te lopen en een 4,5 uur in totaal. Rond lunchtijd kwamen we in Thame aan. We moesten elke keer vroeg vertrekken, want in de namiddag werd het vaker bewolkt en waaide het een stuk harder.
Ik zag dat ze boeken hadden in het hotel en leende een boek. Heerlijk! zat helemaal in mijn boek. Ik wist wel dat ik het niet volledig kon uitlezen maar het was echt een heerlijke tijdsbesteding. Ook na het eten nog gelezen en "laat" naar bed gegaan, haha 20 uur.

Dag 5: Van Thame (3.800 meter) naar Lungden (4.350 meter)

Wat een heerlijke dag! Had echt slecht geslapen, om half 1 wakker geworden en voor bijna 3 uur naar het plafond gestaard. Desondanks stuiterde ik weer van energie, klaar voor dag 5! Alweer zo'n waanzinnig stuk. We volgden de rivier weer. Zo mooi die vroege ochtenden. De dauw met de zon op de bergen en prachtige blauwe luchten. We liepen door een soort duinen met gras en stenen. Ik had zoveel energie en wilde eigenlijk niet stoppen of pauzeren, maar met name Sylwia lag vaak achter. Ik genoot volop en was heerlijk diep in mijn gedachte. Wederom big smiles!

Ongeveer een uur voor Lungden zag ik mijn twee Amerikaanse vrienden weer. Ze zaten op een terrasje en we kwamen weer aan de praat. Ik hoorde ze wat zegge maar verstond het niet dus keek een beetje vragend en ze zeiden "You are Always smiling, I love it."... hahaha wederom betrapt, maar omgggg hoe kun je niet?????:D Het is zoooooooooo mooi!!! Heaven on earthhhhhhhh. We dronken er ook thee en namen weer afscheid van de Amerikanen. We zaten inmiddels op 4.200 meter.

Het laatste uurtje had ik iets meer moeite met ademen, maar mijn tempo iets aangepast en verder helemaal prima. Om half 1 kwamen we aan in Lungden en namen we lunch in het guesthouse. Tot nu toe waren de eerste vijf dagen echt super goed te doen. Genieten met hoofdletter G! Ook mijn benen gingen nog goed. Voelde mijn inspanning wel een beetje uiteraard, maar verder helemaal prima. Dag 6 wordt echter een zware.

Ik maakte nog kennis met de Engelse Billy en Tristan en hun guide, Micky. Heb met hun de hele avond gekaart. Ook maakte ik nog kennis met een Nederlands koppel uit Utrecht. Al met al een leuke avond. Half 8 mijn bedje weer opgezocht om energie op te doen voor dag 6!

Dag 6: van Lungden (4.350 meter) naar Gokyo (4.750 meter) via Renjo La Pass (5.345 meter)

Om 5 uur 's morgens moesten we klaar staan om te vertrekken. Het was nog pikkedonker en steenkoud, maar de sterren schenen prachtig, zo helder! Met mijn Japanse Mount-Fuji-koplamp op liep ik de berg op. Het werd al snel wat lichter en de prachtige witbesneeuwde bergen leken wel te stralen. Alsof er grote schijnwerpers op schenen. Wauw, vond het echt bijzonder. Had al meteen energie ondanks ik weer eens slecht geslapen had en vroeg op moest.

Het was echt héél koud!! Mijn waterflessen waren bevroren en op mijn backpack zat echt een laag ijs. Tegen een uur of 7 vonden we een plek om ons ontbijt te eten, maar ons brood was steenhard; bevroren. Maar goed het was energie en we konden vooruit. Na het ontbijt voelde ik mijn vingers niet meer. Voor mijn gevoel had ik twee ijsklompen en ook mijn tenen vroren er bijna vanaf. Het deed in begin gewoon pijn om weer te lopen, zó koud was het. Ik had mijn handschoenen ook echt onderschat. Normaal heb ik best snel warme handen en gebruik ik nauwelijks handschoenen in de winter. Dus ik had wel handschoenen gekocht, maar van die dunne simpele dingen. Ik was niet echt voorbereid op een temperatuur van -20 graden. Leerpuntje..

Lokendra wees ons waar de pass zou beginnen. Daar, achter de heuvel.... HEUVEL??!!!... Uh ik ben een Nederlander, alles hoger dan een drempel noemen wij BERG! Wij zijn al trots in het zuiden met onze CauBERG.. ik weet zeker dat Lokendra dat CauHeuvel zou noemen, misschien zelfs wel CauDrempel haha. Damn... hij noemde dat gewoon een heuvel.. slik...

Het was echt een pittige klim; steil, koud, en duidelijk merkbaar dat de zuurstof minder en minder werd. Maar damnnn ik genoot ervan! Het voelde gewoon goed. Het was echt een challenge, maar kon het zo erg omarmen en het was gewoon prachtig. Zolang ik ook bleef lopen koelde ik niet super erg af en viel het met de kou redelijk mee. Sylwia had het echter heel zwaar. We waren nog niet halverwege toen ze zei dat dit haar slechtste beslissing ooit was! Vond het echt heel erg voor der. Heb haar meermaals geprobeerd te motiveren en gezegd dat ze positief moest denken, maar het werkte niet echt. Vond het echt heel sneu voor der, want het was echt zoooo mooi en zij hadden echt veel geld betaald! Omdat zij nog naar de Island Peak gingen moesten ze een speciale trekking Sherpa hebben. Viel echt achterover toen ik hun prijs hoorde. Dus vond het echt erg voor haar dat ze der niet van kon genieten. Ik dacht juist alleen maar yesss dit is echt het beste wat ik had kunnen doen en godszijdank mag ik nog even. Het was echt prachtig! Voor haar voelde het echt als een straf.

We klommen van 4.350 meter naar de top van de Renjo La Pass, 5.345 meter... een kilometer omhoog dus! Steil en rotsachtig. Het was strijden en moeilijk ademen, maar genieten, genieten, genieten! Rond 5.100 meter werd ik wel echt even flink duizelig. Voelde me licht in mijn hoofd. Mja ben gaan zitten en nog wat meer water gedronken en mijn oreo's genomen en toen trok het weg. Liters, liters, liters water op een dag... dus ook plassen, plassen, plassen... vooral 's nachts een feestje als het steenkoud is en je blaas op springen staat, en nog meer op springen gaat staan door de vrieskoud.

Maar goed het laatste stuk van de Renjo La Pass was echt killing!! We dachten er echt bijna te zijn, maar toen we de bocht omliepen was de rotswand bijna verticaal en moesten we echt nog een paar honder meter super steil omhoog. We waren echt al lang aan het klimmen. Na elke paar stappen stoppen om weer uit te hijgen. Nauwelijks lucht.. ofja zuurstof. Was op het laatst echt blij toen ik boven was, maar WAUWWWWW wat een uitzicht!!!!!! Wat een traktatie naar de heftige klim. We keken uit over het waanzinnig mooie, helder blauwgroene Gokyo Lake en daarboven de prachtig besneeuwde bergen en de Mount Everest. A-dem-be-ne-mend (nja dat hadden we toch al niet)!! Echt prachtig!! Het was imiddels 13 uur, al 8 uurtjes aan de wandel, toen we naar beneden gingen.

Om altitude sickness te voorkomen moet je zo hoog mogelijk klimmen en dan lager slapen om te acclimatiseren. Dus van 5.345 meter naar beneden naar Gokyo. We zagen het dorp al vanaf boven liggen, maar het lag aan de andere kant van het grote Gokyo Lake, meer. Inmiddels was ik helemaal kapot. Had er super erg van genoten, maar de weg naar beneden was er teveel aan. Ik hou ook niet van naar beneden gaan. Iedereen roept oh chill we gaan naar beneden en ik riep blehh, laat mij maar klimmen. Het doet me pijn aan mijn knieën en ik krijg nooit echt een ritme gevonden. De weg naar Gokyo was ook echt glad. Los zand met stenen maakte dat we regelmatig weggleden. Mijn lichaam was verzwakt en had eten nodig, maar we zouden in Gokyo lunchen. Dacht nja we zijn er bijna dus had geen koekjes of niks meer genomen om die voor andere dagen te bewaren. Was nu ook doorgelopen, was het wachten op met name Sylwia elke tien minuten echt beu. Dacht moet doorlopen, want als ik stop dan kom ik niet meer vooruit. Gedachte op nul en doorlopen, je bent er bijna! Merkte ook echt hoe groot het meer was, want we moesten er helemaal omheen. Het was prachtig, maar ik kon niet meer. Helemaal gesloopt. Om 15 uur kwamen we eindelijk aan, na 10 uren klimmen en hiken door kou, weinig zuurstof en de steile rotsen omhoog.

Had niet echt honger, maar de noodles gaven me duidelijk direct energie. Dat is ook iets dat de hoogte met je doet. Het vermindert je eetlust. Daarnaast krijg je een mega dikke kop! haha echt hugeee. Schrok van mijn foto's. Ook mijn handen zwollen regelmatig op, zelfs tot het pijnlijke toe. Toen we boven de 4.000 meter sliepen had ik ook echt de meest rare dromen. Je hallucineert echt. Zo zwaaide ik een keer omdat ik er 100% van overtuigd was dat ik David en Steve weer zag. Super vrolijk aan het zwaaien en 5 seconde later dacht ik waar zijn ze nu? haha bleek het een hele andere groep te zijn. Ook met kaarten haha.. ik wist heel zeker wat ik als kaarten had, alleen bleek het toch net niet zo uit te komen. Maar goed.. blame it on the altitude:P Dat is wel het voordeel je geeft gewoon bij alles de hoogte de schuld haha. Maar goed dwaal weer lekker af..

We vielen al bijna aan slaap aan tafel. Wat een dag! Prachtig, maar slopend. Ons avondeten hadden we nu maar wat verlaat door onze late lunch, dus half 8 eten en direct door naar bed. Helaas moesten we deze keer met zijn drieën op een kamer slapen, want alles was volgeboekt. Op zich ben ik dat natuurlijk wel gewend, maar juist naar zo'n dag kon ik wel even mijn ruimte en rust gebruiken. Mja viel als een blok in slaap!

Dag 7: van Gokyo (4.750 meter) naar Thagnak (4.700 meter)

Had eens voor het eerst echt goed geslapen, maar goed na de inspannende dag ervoor kon het bijna niet anders. Was weliswaar twee keer wakker geworden, maar vrij snel weer in slaap gevallen. Half 8 ontbijt en 8 uur vertrekken. Uiteindelijk werd dat bijna half 9, maar het maakte niet veel uit. Dag 7 zou een chill dagje worden.
We liepen eerst nog langs een deel van Gokyo Lake. Oh wat was het toch mooi! Met de laatste foto's namen we afscheid van deze beauty. We moesten de gletsjer oversteken. Ik had me er iets anders van voorgesteld. Het was heel rotsachtig en grijs. Het was wel mooi. We deden lekker op het gemak om alweer wat energie te sparen voor dag 8, dat werd me er weer eentje!

We kwamen bij een tweetal meren aan. Eentje was super helder en turquoise blauw en de andere was donkerder. Bij de laatste dreven echt de ijsschotsen in. Het contrast was heel mooi. We hoorden regelmatig brokken ijs en stenen in het meer vallen. Heel gaaf dat geluid. Het deed me weer aan mijn prachtige reis naar IJsland denken. Die ijsmeren waren groter, maar het was heel cool om te zien en te horen.

We namen nog een kleine pauze en Michal en ik liepen nog een heuvel op vanwaar een prachtig uitzicht hadden over de gletsjer en de meren. Na de break moesten we nog maar een kleine 20 minuten lopen en waren we voor 11 uur al in het Thagnak. Het was wel fijn om even rust te hebben. Heb direct mijn was gedaan in het ijskoude water van de rivier. Het was wel echt heel leuk om dit zo te doen. Lekker basic en midden in de natuur... Inge is Happyyy! Do not need more.
Verder geluncht, we hadden wifi gekocht dus wat berichten gestuurd, gechilled en uiteraard weer vroeg het bed opgezocht.... Oh dag 8....

Dag 8: Thagnak (4.700 meter) naar Dzong-La (4.840 meter) via Cho La Pass (5.380 meter)

Deze keer werd het nóg vroeger, half 5 uur vertrekken! Maar ohh die mooie sterren maken al veel goed. Had het in begin al vrij moeilijk. Kreeg mijn ademhaling niet onder controle. Voelde me heel onrustig en had het gevoel dat ik niet vooruit kwam. Zo ging het een lange dag worden. Ik liep achter Bibek, maar dacht echt dat wij langzaam waren. Toen we achterom keken echter bleken Sylwia en Michal ineens ver weg met Lokendra.

Moest echt even wat doen aan mijn gevoel, wilde mijn controle terug. Ik concentreerde me meer op mijn ademhaling en werd voor even mijn eigen yogalerares. Het hielp goed en voelde me snel beter. Toen ik een keer stopte en achterom keek zag ik twee vallende sterren. Het gaf me echt moed en ik wist dat ik het gewoon ging halen. Moest erna aan opa denken en wist dat die met me meeliep. Het was alsof die van bovenaf naar me knipoogde. Werd er emotioneel van, maar vond het echt een mooi moment! Vanaf toen was ook alles goed en voelde ik me prima en met volle moed om door te gaan.

Bibek en ik hadden al eens gewacht, maar ze waren echt langzaam. Om 6 uur stopten we weer, want deze keer zagen we ze niet eens meer. Pff.. Michal kwam uiteindelijk als eerste na bijna een half uur!! Uiteindelijk was het al met een uur in totaal toen Sylwia kwam met Lokendra. Ahhhhh ik had het niet meer. Bibek en ik waren bevroren. Had al de tijd gesprongen en geprobeerd mijn spieren warm te houden maar het was écht tééééé koud. Alles deed me pijn van de koud. Lopen was alsof iemand een mes in mijn voeten stak. Kon er nauwelijks op staan of lopen, zo pijnlijk van de kou. Het werkte ook echt op mijn humeur. Werd gewoon kwaad. Ook Bibek zei dat het echt niet normaal was hoe langzaam zij liep, terwijl hij nooit zoveel zei eigenlijk. Michal zeurde dat die honger had, maar toen ik voorstelde om maar meteen ontbijt te nemen liep die boos door. Pff was me echt aan het ergeren aan de twee. Vond dat hun instelling echt verkeerd was. Had een uur gewacht en ze zeiden niet eens wat. Ik vroeg constant Gaat het?, alles okay? etc.. nee hoor, met mij is alles prima hoef je vooral niet geïnteresseerd in te zijn. Ook Bibek en Lokendra vroeg ik dat, het zijn tenslotte ook mensen en het is voor iedereen zwaar, koud en hoog. Maar goed.. Inge relax.. zet die boosheid om in energie om te lopen en warm te worden, maar ahhh ik was bevroren!! Lag direct weer voor uiteraard. Liep de berg op en wachtte boven nog een keer, maar toen Bibek kom zei ik dat we door moesten lopen. Het was gewoon té koud om elke 10 minuten 5 minuten op hun te wachten. We zouden ze wel boven op de pass zien als de zon een keer uit kwam. Bibek was geloof ik echt blij.

Hij liet me zien waar de Cho La Pass zou beginnen en al snel kwam de pass dichterbij. Mijn tenen hadden eindelijk weer wat gevoel, maar mijn vingers bleven pijn doen van de kou. Mijn water was volledig bevroren en kreeg nu zelfs de dop niet opengedraaid. Ik had enkel een KitKat Chunky gehad en voelde me echt zwak worden toen we de rotsen aan het beklimmen waren. Helaas had Lokendra onze ontbijtzakken. We konden niet weer meer dan een uur wachten gezien de kou. Ik vroeg Bibek of die koekjes wilde. Was echt verbaasd toen die meteen "Yes ma'am" zei.. Normaal weigeren ze alles wat je aanbiedt, hij moest dus ook echt mega honger hebben. Gaf hem een pakje oreo's en wilde hem nog een kitkat geven maar hij weigerde. Ben blijven aandringen en uiteindekijk toch aan. Vond het echt sneu voor hem.

Hij sleepte ook nog steeds met de tas van Sylwia. Niet normaal wat die porters sjouwen op hun rug en hoofd. Hij had nu "maar" een backpack, maar heb porters gezien die 3-4 backpacks aan elkaar knoopten en dan op hun rug bonden. Vaak hebben ze er dan een band aanvast zodat ze het met hun voorhoofd dragen! Ze lopen gebogen en dan die band op hun kop... zo slecht voor hun nek en rug. Daarnaast zijn er nog de vele porters die voor hotels en restaurants en shops werken.... die zijn helemaal niet normaal! Een mega mand op hun rug en dan tot ver boven de mand uit met spullen, blikken, pakken en flessen. Vroeg aan Lokendra hoeveel zij ongeveer dragen.... Tussen de 100 en 150 kilo!!!!!!!! OMG... door de bergen, omhoog, omlaag... echt niet normaal! Alles wordt door die kerels gesleept. Het zijn vaak echt nog jongetjes van een jaar of 15, maar ook stokoude mannen heb ik gezien. Ook vrouwen trouwens, maar in vele mindere mate. Soms zie je ze niet eens, dan lopen ze onder een stapel deuren bijvoorbeeld. Zo sneu... Bij die deuren bijvoorbeeld moesten ze ook nog eens uitkijken met trappen af lopen dat ze de deuren hoog genoeg hielden dat ze niet tegen de treden stootte. Echt die kunnen gewoon niet oud worden.. poor guys!

Maar goed.. Bibek en ik hadden in elk geval weer wat suikers binnen en liepen verder. Het was echt een super steil en rotsachtig en dat in combinatie met de hoogte... het was echt zwaar. Kwam de Amerikanen weer tegen (nu echt haha). David had het echt heel zwaar dus heb hem even gemotiveerd, "C'mon you can do it!".. Hij gaf me enkel een glimlach, geen energie om wat te zeggen.

Om 9 uur kwamen we ein-de-lijk bovenaan! Het was echt alles waard... wauw.. zo mooi! Waanzinnig.. Uitzicht op een prachtig witte gletsjer en bergen. En eindelijk nu aan de zonkant van de berg. Eindelijk kon ik mijn dop opendraaien van mijn fles water. Er zat een hele rand ijs aan mijn dop, had meer een lollie haha.

Zag David weer en hij bedankte me voor de peptalk haha. Het had hem goed gedaan gelukkig. Ik genoot echt volop van het uitzicht en de zonnestralen. Na 20 minuten zag ik Bibek weer die kwam aangerend met ontbijt. Hij was even naar beneden gelopen om het bij Lokendra te gaan halen. Na nog eens een half uur later kwamen de anderen eindelijk aan.

De weg naar beneden was ook een hele challenge, maar zó leuk! Eerst weer een rotsgedeelte, heb weer heel wat rotsen geknuffeld haha. Soms zittend van de grote rotsen af, soms wat balancerend en af en toe even overspringen. Daarna moesten we de gletsjer over. Nu was het wel echt ijs. Super glad! Bibek had me in begin even geholpen maar had het snel door. Mijn hakken in het ijs zetten en dan ging het goed. Echt heel leuk, had er echt plezier aan. Kon wel echt mijn zonnebril niet afzetten, het licht deed echt pijn aan je ogen. Daarna kwam nog een heel rotsen-knuffelend gedeelte, maar dit liep geleidelijk over in meer duinachtig gebied. Zo mooi!!

Uiteindelijk kwamen we rond 14 uur in het guesthouse aan. Wederom echt een heftige dag, maar ik vond het zo leuk! Het klimmen, de gletsjer en de rotsen... heel gaaf! De Polen noemde me "Crazy".. zij waren iets minder enthousiast, mja dat kon me niet echt schelen haha. Sorry maar was er echt voor mezelf, genoot volop! Was een beetje klaar met mijn motivatiepogingen. Desondanks vroeg ik nog steeds netjes hoe ze zich voelde etc. Kreeg vaak niet meer van "mwah" of een schouderophaal. Nja goed dus concludeerde ik dan haha. Lokendra zei tegen mij: "You're strong"... Ik zo nee... Enkel mentaal!! Because of Travelling... Hij knikte. Mijn mindset is positief, geniet van kleine dingen en de grote... Bergen! En ik wist dat ik deze keuze met heel mijn hart gemaakt had. Ik wist dat ik er nu aan toe was. Als ik dit aan het begin van mijn reis gedaan had had ik nooit zo intens kunnen genieten. Vanaf dag 1 wist ik dat ik het ging halen, no matter what!! Opgeven?? What's that?

De lunch smaakte super goed en daarna gerelaxt. Had nog wat wifi data over dus nog even wat updates gegeven thuis. In begin van de avond kwamen er nog wat jongens bij zitten en ik kwam met ze aan de praat. Milan komt uit Nederland, Gabriel was een Braziliaan en er was nog een man van Ierland. Ze waren samen aan het trekken in tegenovergestelde richting van mij. We hebben nog informatie uitgewisseld over onze tochten en heb ze nog tips kunnen geven. Guesthouses zitten namelijk bijna overal super snel vol. Ze moesten nu ook in de tent slapen aangezien er geen plaats meer was. We hadden echt leuke gesprekken en heb ook heel wat geleerd over Ierland. Om half 8 afscheid genomen en iedereen ging naar bed toe.

Ze hadden schijnbaar een fout gemaakt en ons maar een kamer gegeven in plaats van twee. Zucht.. we kregen een extra matrass maar sliepen dus weer met zijn drieën op en kamer.

Dag 9: Dzong La (4.840 meter) naar Lobuche (4.925 meter)

Ik had best aardig geslapen, maar was wel al vroeg op. Heb me direct aangekleed en naar de eetzaal gegaan. Ik kon het gezeur en geklaag van Sylwia inmiddels echt niet meer aan. Gisteren had ze heel erge hoofdpijn, vandaag was ze vreselijk verkouden en deed ze alsof ze bijna doodging. Pff.. we snotteren, hoesten en proesten allemaal. Bedoel van een 30 graden in Kathmandu naar - 20 graden in de bergen... wie zou niet verkouden worden?! Maar pleaseee deal with it of geen op.. Begon langzaam mijn geduld met haar te verliezen. In begin had ik echt medelijden met haar gehad en haar meermaals geprobeerd te motiveren en op andere gedachte te brengen. Maar nu probeerde ik haar negativiteit echt zoveel mogelijk te ontwijken. Ik was echt al super blij dat ik geen Pools verstond, maar de toon was al genoeg om te horen dat het een en al klaaggezang was. Maar goed hoe dan ook Inge was een en al big smile en totally happy!!

Na het ontbijt zouden we vertrekken, maar ze hadden nogal alle tijd. Het duurde super lang voor we vertrokken en vond het erg vervelend maar heb wijselijk mijn mond gehouden. Ik merkte vanaf het begin dat de vermoeidheid er bij mij ook inhakte. Ondanks dat dat misschien niet helemaal gek is na 8 dagen hiken en zeker na de heftige dag eerder, overviel het me toch. Het was gelukkig maar een kort dagje, maar merkte duidelijk dat mijn benen zwaarder voelde en ook mijn hoofd echt duf was.

We liepen verder door soort duingebied met weer prachtig zicht op de Himalaya bergen. Het tempo van mij lag al iets lager, maar de Polen waren weer niet vooruit te branden. Pff.. had echt geen zin om zo nog een paar dagen te moeten lopen... Maar soms lossen dingen zich vanzelf op gelukkig....

We kwamen langs een prachtig meer in de bergen. Bij de zoveelste pauze ben ik aan de rand gaan zitten en heb me afgezonderd. Ik genoot zo erg en wilde echt niet naar hun luisteren. Het laatste stuk was ik weer met Bibek doorgelopen naar het guesthouse. Gelukkig weer een kamer voor mezelf.

Toen de anderen aankwamen hebben we samen geluncht. We zaten aan de kant van de zon en het was nu eens het voordeel dat het glas maar enkel is. Normaal waren de ramen 's ochtends standaard bevroren en zaten we standaard met onze jassen aan, maar nu de zon erop scheen brandde deze goed in onze rug. Heerlijk! Uiteraard werd ik er super moe van en dommelde in slaap.

Sylwia vertelde me dat ze de dag erna niet mee zou gaan naar de Everest Base Camp. Ze voelde zich slecht en wilde echt naar beneden. Nja ik snapte niet dat ze net voor de EBC op gaf, maar goed zoals ik volgens mij al liet merken vond ik het niet heel erg. Vond haar echt heel aardig en had best leuke gesprekken met haar, maar het was echt haar negativiteit en looptempo waar ik genoeg van had. Het belemmerde mij dus ja ik vond het niet erg. Wel sneu voor haar. Als je je echt niet goed voelt is dat echt rot, maar ze had vanaf dag 1 al vanalles. Voor mij was 80% pure mindset en haar instelling. Vroeg me echt af wat haar verwachting was van de reis. Maar goed had mijn best voor haar gedaan. Ze zou met Bibek al naar Dingboche gaan en daar op ons wachten.

Om 18 uur nog een Dal Baht gegeten. Was stikkapot en echt blij met de korte loopdag. Maar op naar dag 10.... EVEREST BASE CAMP!!!!

Dag 10: van Lobuche (4.925 meter) naar Gorakshep (5.180 meter) en EVEREST BASE CAMP (5.364 meter)

Met zijn drieën, Lokendra, Michal en ik, vertrokken we nu richting Gorakshep. Het was een stuk dat min of meer op en neer ging, maar in totaal nog een stuk omhoog. Best goed te doen, maar de inspanning begint zijn tol te eisen. Na ongeveer 2,5 uur kwamen we aan en namen we lunch in het guesthouse. Na de lunch vertrokken we naar de Everest Base Camp!! EXCITEDDDDDD... eindelijk.. Ik was zó moe, maar zo enthousiast. Mijn tempo lag niet heel hoog, maar toch niet zo erg als Michal. Hij voelde zich super zwak zei die. Hij was vorig jaar al in Nepal geweest en heeft toen ook de EBC trekking gedaan. Hij zei uiteindelijk dat die niet mee naar beneden, naar Base Camp zou gaan. Hij zou bij de grote rots op ons wachten. Hij moest zijn krachten sparen voor de Island Peak. Vroeg me wel een beetje af of die het ging halen.

Ik kwam eerst Steve weer tegen. Hij voelde zich heel slecht. Hij had al maanden last van zijn been. Tijdens het hiken had die nergens last van gehad, maar door een verkeerde beweging had die een zweepslag gekregen en kwam nu nauwelijks vooruit. Mja hij was als guide al heel vaak bij de EBC geweest dus dat was niet erg, maar hij zag er niet echt goed uit. Hopelijk met rust kwam hij er bovenop. Later kwam ik David ook nog tegen. Hij vroeg hoe het met me ging. Nja moe, maar verder goed. "Tired, but still smiling"... haha YES!! How can you not to??!!

We liepen verder en zagen de top van de Mount Everest. Het waaide er flink, want de sneeuw stoof boven de top uit. Zo mooi, zó bijzonder... DE EVEREST!! YEAH...
Ik was echt heel blij toen we bij Base Camp aankwamen. Toch wel echt een speciaal moment! YEAHHHHHH... na 10 dagen hiken mocht ik eindelijk dat mooie bordje vasthouden. Na wat foto's te hebben gemaakt en even genoten te hebben van het moment zijn we teruggelopen. Het was koud en het waaide hard.

We kwamen weer bij Michal en liepen samen terug. Ik was echt stikkapot. Het was wederom weer een lange dag hiken en al dag 10. Mja nog een paar dagen volhouden en dan krijg ik rust. Het weinig slapen, moeilijk ademen en het vele lopen is duidelijk merkbaar. Ook dag 11 wordt een heftige, daarna begint de tocht naar beneden. Verheugde me op warmte en vooral douchen!!!... Za al op 10 dagen niet douchen haha.. tsja je hoeft maar records te verbreken toch:P Maar vanwege de hoogte en het grote temperatuurverschil mochten we na Namché niet meer douchen. Je hebt dan veel meer kans op altitute sickness. Heb mensen gehoord die wel gedoucht hadden en de dag erna amper konden kijken van de hoofdpijn. Mja in Namché vond ik het belachelijk om een douche te nemen aangezien ik net begon en nog in Kathmandu gedoucht had en nja smerig en vettig zou ik sowieso worden dusja. Maar goed..

We waren uiteindelijk om 15 uur terug in Gorakshep. Wederom was alles volgeboekt en moest ik met Michal een kamer delen. Verder niet veel meer gedaan, enkel gewacht tot we konden eten en vooral slapen haha. Helaas werd het weer een korte nacht, want half 5 zouden Lokendra en ik vertrekken voor de klim naar de Kala Patthar berg (5.550 meter) om de zonsopgang te zien over de Mount Everest. Michal heeft ook dit vorig jaar gedaan dus spaart zijn krachten voor de Island Peak. Dus wederom gingen we met zijn tweeën. Best jammer, had het graag als groep gedaan, zowel EBC als Kala Patthar. MJa zo kon ik wel op mijn tempo gaan en hoefde ik niet te wachten. Om half 7 hield ik mijn ogen niet meer open en ben ik gaan slapen.

dag 11: van Gorakshep (5.180 meter) naar Dingboche (4.410 meter) via Kala Patthar (5.550 meter)

Ik had echt super goed geslapen.. was echt verbaasd en dat boven de 5.000 meter. Normaal is de regel hoe hoger je gaat hoe slechter je slaapt. Maar goed wederom koplamp op mijn kop en gaan... Half 5.. gaaaaaappppp! De sterren straalden weer, maar brrrrrrrr het was kouddddd!! Heel gek trouwens de sterrenbeelden staan hier heel anders. Had me dat nooit gerealiseerd haha. Niet dat ik zo heel astrologisch ben aangelegd, maar de grote en kleine beer kan ik er nog wel uithalen. Maar goed.. lopen!

Het begon al vrij snel steil omhoog. De hoogte was echt duidelijk merkbaar. Het ging mega langzaam en was elke stap buiten adem. Voelde me alsof ik ineens mega oud was en totaal geen conditie had. Twee stappen en hijgen alsof ik een uur gesport had. Had nog niks gegeten, zelfs nog geen thee gedronken aangezien de keuken zo vroeg nog niet open was. De andere dagen dat we vroeg vertrokken had ik veel suiker in mijn thee gegooid. Normaal drink ik geen suiker in mijn thee, maar het was nu goed voor mijn energie. Maar goed.. was dus nu aan het "sporten" op totale lege maag. In begin ging het wel, maar de hoogte was zó heftig nu. Voelde me best snel duizelig. Heb maar een Kitkat gepakt. Water drinken ging al na 10 minuten hiken niet meer aangezien alles door en door bevroren was.

Het was zoo koud. Kon mijn handschoenen echt niet uitdoen, want direct deden mijn vingers pijn van de kou. Het werd steeds erger. Inge, niet aan denken. Zet het van je af, positief denken. Je bent er bijna... Het was zó zwaar! Het ging zo langzaam. Step by step, als een oud omaatje kroop ik omhoog en helemaal buiten adem. We hadden gelukkig tijd genoeg voor de Sunrise dus we hoefden ons niet te haasten, maar eerlijk... dat ging ook niet! Het werd langzaam wat lichter en de mooie bergen en voor mijn grote liefde, de Everest straalden in het vroege ochtend licht. Het was zooo mooi, maar oohh wat had ik het zwaar en vooral zooooo koud!! C'mon Inge... you can do it....

Lokendra had me al een handschoen van hem gegeven, maar het hielp niet. Was zo door en door bevroren. Na 2 uur kwamen we boven. Voelde me zo ontzettend slecht door de hoogte, het gebrek aan eten en door de kou. Lokendra maakte foto's van me, maar lachen deed gewoon pijn, letterlijk. Haha normaal zijn mijn smiles hartstikke echt en kan ik niet stoppen met lachen, maar de smiles op deze foto's zijn zo fake hahaha... ja nu lach ik erom op dat moment niet btw... Ze waren en zijn absoluut niet Facebook waardig haha.. Hier deel ik ze wel, heb al zoveel verteld en laten zien dat me niet meer zoveel boeit haha. Jullie lezen nog steeds dusja haha. probeer op Facebook nog enigszins mijn reputatie hoog te houden haha..

Kon er inmiddels ook niet echt meer van genieten. Was blij dat ik boven was, maar het liefst ging ik meteen naar beneden. Lokendra zei me dat hij voor de zonsopgang zou wachten en foto's voor me zou maken en dat ik naar beneden moest gaan. Uiteraard weigerde ik, maar hij bleef het zeggen en toen dacht ik ja.. ik wil echt naar beneden. Ik was zó door en door koud. Alles deed me pijn en kon amper praten. Ik liep naar beneden, maar kwam ook nauwelijks vooruit omdat mijn lijf zo erg trilde van de kou en mijn voeten en handen pijn deden. Kreeg van mensen die langsliepen ook een aantal keer de vraag of het wel met me ging. Ik kon alleen maar zeggen: Y-y-y-y-e-s-s-s, c-c-c-o-o-l-l-d-d-d but o-o-ka-a-y-y-... Dat is wel het mooie... iedereen houdt elkaar in de gaten.. Ik heb ook een aantal keren aan mensen gevraagd of het ging etc. Als ik even was gaan zitten of stopte vroegen mensen direct are you okay? Maar tot nu toe was ik echt okay geweest, maar nu had ik het echt zwaar..

Het dalen deed me wel echt goed. Voelde me elke stap beter, meer zuurstof etc. Maar door en door koud. Tranen van ellende stroomde over mijn wangen. Was moe, koud en alles deed me pijn. Dit was echt het allerzwaartste. Kon niet meer positief denken... kon zelfs helemaal niet meer denken voor mijn gevoel. Als ik de Kala Patthar door de dag had kunnen doen was het prima geweest, zwaar nog steeds maar dan had ik er veel meer van genoten.

Wat was ik blij toen ik beneden was!!! Maar toch ook echt blij dat ik het gedaan had.. Had het toch echt niet willen missen. Dieptepunten zijn ook punten en het was ook echt een grote overwinning. Het liet me zien waar ik tot in staat ben. Niet direct haha, kon nauwelijks praten en denken, maar later besefte ik wel hoe sterk ik ben. Ik besefte me later ook dat ik niet een keer dacht van ik stop ermee of ik wil naar huis, of whatever... het was zo zwaar maar weer no matter what ik zou en moest die top halen! Had kunnen omdraaien, maar no wayyyy... dat zou ik nooit doen. Mentaal ben ik zo sterk geworden... Damnnn... heb het tot de Everest Base Camp gehaald, afgezien op de Kala Patthar.... Ik kan de wereld aan! whoop whoop.. Echt wat een grote kroon op mijn reis!!! Was al zoveel sterker, maar nu ik het "dak van de wereld" beklommen heb kan ik alles aan. Wie had dit een jaar of 2-3 geleden van mij gedacht?? IK NIET!! en ik weet zeker niemand niet.. Nooit.. ik had iedereen voor gek verklaard die dat zou zeggen, maar damn wat ben ik trots!! Voel me ook zoveel volwassener.. Voorheen was ik volwassen enkel op papier, voor mijn gevoel nog een meisje.. een onzeker muisje... Nu gooi ik mijn schouders naar achteren en weet ik dat ik er mag zijn. Kom maar op grotemensenwereld.. I am ready!!

Thee en een stevige noodles als ontbijt deden me al opleven. Nog even een korte rustpauze voor we verder gingen, want eigenlijk moest de dag nog beginnen. Dingboche was namelijk ons doel. Om 9 uur vertrokken we. Inmiddels was er zon en was ik weer een paar honderd meter lager met dus meer zuurstof. Het voelde meteen zoveel fijner om te hiken. Langzaam was mijn lichaam eindelijk volledig opgewarmd en kon ik er weer van genieten. Het weer was wel goed, maar het waaide wel flink. We moesten eerst het hele stuk terug naar Lobuche. Op de heen weg had ik toch echt niet door dat dat stuk zo lang was. Weer over vele rotsen klimmen. Vanuit Lobuche moesten we afslaan en richting Thukla waar we zouden lunchen. Dit was nog eens een uur. Maar wat een verschil in zuurstof, het voelde al zoveel relaxter.

In Thukla zaten we even lekker in de zon en mijn aardappels met kaas smaakte wederom goed. Op voor de laatste uurtjes lopen naar Dingboche. Ik liep helemaal in gedachte en genoot weer intens van al het moois om me heen. De nachtmerrie van deze morgen leek al niet meer zo erg en voelde allang geleden. Had mijn spirit en mijn smile weer terug, maar was wel echt moe.

Het weer betrok meer en meer en het waaide heel hard. Vlak voor we bij Dingboche aankwamen begon het licht te sneeuwen. Gelukkig waren we er na 10 minuten en om 14.30 uur was mijn langeeeee dag om. Na een half uurtje begon het harder en harder te sneeuwen en konden we nauwelijks 100 meter kijken. Ik hoopte zo erg dat het morgen wel droog zou zijn. Ik wilde niet mijn laatste dagen nog door en door nat moeten worden van de sneeuw. Maar goed.. zorgen voor de dag erna.
We zagen Sylwia weer. Ze zag er veel beter uit. Ze was echt blij dat ze naar beneden gegaan was en had geen spijt dat ze EBC gemist had. Dusja was blij voor haar, maar ik had het voor geen goud willen missen. Het werd onze laatste avond samen. Sylwia bleef in Dingboche, Michal ging naar de Island Peak en ik ging naar beneden.

Michal was duidelijk zenuwachtig aan het worden. De sneeuwstorm maakte het ook echt niet beter natuurlijk. Hoopte voor hem en nja ook voor mezelf dat het stopte. Hoop dat ik nog even kon genieten in plaats van moeten bikkelen door de sneeuw. Mijn energiepeil werd ook al lager en lager.
Na een smakelijke pizza was het weer hikersbedtijd.. Op na mijn laatste paar daagjes... YES YOU CAN!

Dag 12: van Dingboche (4.410 meter) naar Namché (3.440 meter)

Om 7 uur ontbeten we voor de laatste keer gezamenlijk. Ik zou om half 8 vertrekken met Bibek richting Namché en om 8 uur zou Michal vertrekken. We namen met de laatste knuffels afscheid en ik vertrok met Bibek. Ik liep echt graag met de jongen. Hij zei niet heel veel en liet me lekker in mijn gedachte. De sneeuwstorm had gezorgd voor een witte oase over de bergen. Zo mooi en een groot contrast met de strak blauwe lucht en de zon die langzaam over de bergen kwam. Heel mooi! Het gaf me zoveel energie direct. Ik was even bang dat ik de "laatste loodjes" echt nog heel zwaar ging vinden, maar dit was heel goed. Het ging weer redelijk vanzelf in plaats van dat ik mezelf moest pushen. Nice!

Bibek vroeg of ik een break wilde maar liefst zo min mogelijk. Zo bleef ik lekker in gedachte en kon ik mijn tempo goed aanhouden. Hij moest natuurlijk wel af en toe even roken... De gek:P Ik was al blij dat ik kon ademen, maar Bibek en Lokendra bleven op grote hoogte roken. Snap niet hoe ze het deden maar goed. Het liep lekker naar beneden, niet te steil, goed te doen. We moesten wel nog wat bergen op en neer. Vlak voor onze lunch wees Bibek naar beneden. Daar gaan we lunchen. Vlak van te voren had die me ook de weg gewezen naar Namché en die lag heel hoog. Nja 1 + 1 was twee.. eerst een heel stuk steil naar beneden en dan na de lunch weer klimmen. Zag er al een beetje tegenop. Maar goed.. had al meer overwonnen. Bibek kwam nog twee jongens tegen. Dacht dat ze vrienden waren dus heb even gewacht. Verstond uiteraard niks van het Nepalees.

De afdaling ging goed en de lunch smaakte me steeds beter. Kreeg weer echt zin om te eten in plaats van dat het me enkel smaakte aangezien mijn lichaam en om riep. Wat een cadeautje, zuurstof haha. Na de lunch klaar om weer te klimmen. Het was heftig en mijn benen wilde niet meer. Maar goed, die hebben nog steeds niks te willen dus duwde mezelf naar boven en uiteindelijk viel het ook wel weer mee. Boven zagen we de jongens weer en ze zeiden dat ik echt snel was. Voor mijn gevoel kroop ik vooruit, maar goed schijnbaar viel het toch wel mee. Het laatste stuk naar Namché ws nog zwaar. Nog een paar pittige klimmen en elke bocht dacht ik oh volgens mij na die bocht ligt Namché en dan bleek er weer een bocht te komen. Zucht.. bijna Inge.. Bijna.. almost there!

Om half 4 zei Bibek, this is Namché en gaf me een high five! nog een kwartiertje lopen en we waren eindelijk weer bij het bekende guesthouse waar wel meer dan een week geleden waren geweest. Het voelde ineens zo lang geleden. In het guesthouse had ik welgeteld 10 minuten wifi voor heel Namché weer wifiloos werd want het netwerk lag er weer eens uit. Maar 10 minuten waren net genoeg om op de Heuveltjes app een teken van leven te geven en wat vrienden snel berichten te antwoorden. Ben erna Namché ingegaan en naar het koffietentje gegaan waar ik eerder met Sylwia en Michal heen gegaan was. KOFFIE, KOFFIE, KOFFIE!!!.... het mocht weer.. we gingen alleen nog maar omlaag dus nu 3.440 meter stelt niks meer voor haha. Koffie met een heerlijk chocolade taart! Ik had het verdiend al zeg ik het zelf... Moest nog 1 dag lopen naar Lukla maar dat ging ik ook nog wel halen dus mocht mezelf wel al trakteren.

Er kwamen wat mannen aan het tafeltje naast me zitten en een jongen vroeg of die tegenover me mocht zitten want hij hoorde bij hun. Ja tuurlijk ga je gang. Ik had niet direct zin om heel sociaal te doen. Mijn telefoon was bijna leeg dus besloot mijn laatste procenten te gebruiken om nog een stuk te bloggen zodat ik later kon opladen. Ik hoorde naast me dat er een aantal Japanners zaten en ze spraken over Mount Fuji. In het Engels, want de jongen tegenover me en naast me waren niet van Japan. In begin hield ik nog even mijn mond maar vond het gesprek toch wel interessant. Ik keek richting hun en luisterde verder mee en toen vroegen ze me waar ik vandaan kwam etc. Heb even mijn grote liefde voor Japan geuit en nja ik werd mee in de groep genomen. 1 van de Japanse mannen was echt super goed in Engels, ja ik was ook verbaasd dat het kon. Hij was super intellectueel. Hij kende ook een Nederlands liedje... Ik dacht nu gaat het komen... "Ik heb een potje met vet..... " hahahha ik kon niet meer. Super grappig. Hij was ook helemaal fan van ons eten.. Hij moest even denken.. something with "pot"... Ik keek hem raar aan? You like Dutch food??. Damnn je bent Japanner dan moet je toch walgen van onze keuken als je zoveel lekkers hebt in je eigen land. Maar goed... something with pot... dat moet Stamppot zijn. Yes yes... "Endieviesjtamppot".... WHATTTTTT andijviestamppot?? ARE YOU KIDDING ME?... maar nee hij was serieus. Ik krijg van Duitsers wel eens te horen "oh the Dutch Kroket"... en "Stroepwaffles"... jaa Stroopwafels ben ik ook fan van maar veel verder raad ik onze Dutch cuisine toch niemand echt aan. "you never see Dutch restaurants!".... nee gek he, typical Dutchfood..tis niet te eten...(kom maar op met de commentaren:P ) Maar goed... Andijviestamppot was het. Ik moest echt hard lachen. Echt een leuke man.

De baas van het koffietentje haalde de gitaar uit en gaf die aan hem. Schijnbaar hadden ze twee jaar geleden samen gespeeld. De baas haalde een soort trommelbox uit en ging daar op zitten. Hij gaf het ritme aan en de Japanner begon te spelen en samen zongen ze Nepalese songs. Ohja hij kende ook nog een beetje Nepalees. Wat een held. Heel inspirerend. Ik genoot zo erg!! Weer zo'n fantastisch spontaan reismoment. Zo leuk! De baas speelde geen gitaar maar een van zijn werknemers wel. Hij werd er ook even bijgehaald en een grote gitaar werd ook nog uitgehaald en het werd een trio. Heel leuk!. Japanese songs... Okee Japanese songs.. Hij speelde gitaar en de rest zong in het Japans. Zo leuk! Multiculti en zo makkelijk.. De hele wereld aan een tafel samen muziek maken. Japan, Nepal, de Zwitserse jongen tegenover me, de jongen naast me was van Hong Kong maar woonde in Canada en team Holland aka me! Wat een feestje. Vond het jammer dat ik afscheid moest nemen om te eten, maar ook de rest moest eens gaan, maar echt leuk na al die inspanning.

Met een big smile liep ik terug naar het guesthouse om te eten. Wifi lag er nog steeds uit, maar ik was ook echt moe dus weer vrij snel naar bed gegaan. Op naar de allerlaatste dag hiken!! Lukla ik kom eraan..

Dag 13: Van Namché (3.440 meter) naar Lukla (2.804 meter)

De allerlaatste dag.. Ik verheugde me nu ook wel echt om terug te gaan. Het was en is fantastisch maar oeff ik verheugde me op een douche en warmte. Voelde me zo smerig. Mijn haar was walgelijk. Ik had ooit een pop met het meest neppe, plastic strohaar dat je je kunt bedenken... nou mijn haar was vergelijkbaar. Was nog steeds verbaasd dat er toch nog een krul inzat. Maar goed.. morgen, na 12 dagen zou ik eindelijk weer water zien.

We vertrokken weer met zijn tweeën. Bye bye Namché. lekker omlaag, maar wist dat het laatste stuk weer klimmen zou worden. We liepen best lekker door. Het schoot goed op. Bibek zei ineens "you go first, pipi is coming" hahaha oftewel hij moest plassen. Hij zei niet veel maar hij was grappig op zijn eigen manier. Ik liep een stuk door en deed mijn jas uit. Het werd eindelijk weer warm. Er kwam een hele rij yaks aan en nog wat mensen dus liep iets verder naar beneden en wachtte daar op Bibek. Het duurde wel lang vond ik. Begon te twijfelen of ik hem gemist had maar nee dat kon niet. Ik liep nog iets verder door, want die halen je toch zo in. Maar hmmppf het duurde echt lang dus besloot een stuk terug naar boven te lopen. Zag hem nergens. Shit.. begon me beetje ongerust te maken. Een aantal mensen zeiden me gewoon door te lopen want die halen je wel ergens in. Dacht ja dat klopt wel dus liep door maar het zat me niet lekker. Weer gestopt en gewacht. Het was nu veel te lang. Toch maar weer terug naar boven en daar kwamen ik de twee Nepalese jongens weer tegen die met Bibek gesproken hadden. "Are you going back?"... vroeg ze of ze Bibek gezien hadden, maar dat hadden ze niet. Ze zeiden me vooral niet terug te lopen ook in verband met de hoogte, nja daar hadden ze wel gelijk in. Hij zou wel bij d ebrug zijn... dus liep met hun mee richting brug maar ook daar was hij niet. Of ik een nummer had.. nja niet van hem, wel van mijn agency.

Ze belde voor me en we kregen het nummer van Lokendra. Die had gezegd dat er ergens verderop een splitsing was waar ik ook mijn TIMS kaart (toeristen toegangsbewijs) moest laten zien. Verder kon die niet zijn. Als we hem daar niet troffen moesten we weer bellen. Dus liep met de jongens mee de brug over en verder. Eindelijk in de verte zag ik Bibek! Was toch wel blij. Had me wel ongerust gemaakt. Het was al een uur geleden. Hij had een shortcut genomen... de slimmerik! Sorry, sorry big mistake. Nja nogal... maar hij was een porter. Hij was het niet gewend om gids te spelen en die porters weten alle sluipweggetjes en zijn gewend super snel overal heen te gaan. Nja gelukkig had ik hem gevonden en konden we eindelijk door. Maar garm... hij voelde zich zo rot. Big mistake, big big mistake. Nee Bibek, don't worry! Maar merkte aan alles dat die er constant meer in zijn hoofd zat. Herkende me wel in hem. Zoveel dingen goed doen en dan een fout en dan het gevoel hebben dat de wereld vergaat en er dagen mee in je hoofd zitten. Hij was nog jong, 19 jaar, en volgens mij wil hij heel graag een gids worden. Hij had ook voor mij echt heel erg zijn best gedaan. Merkte aan alles dat die heel graag wilde... ook heel herkenbaar. Te snel te veel willen haha. En nja we hadden dus nu telefonisch contact gehad met zijn "bazen" dus hij maakte zich geloof ik wel echt zorgen. Had hem gezegd dat ik tegen Apar zou zeggen dat die echt een goede jongen was etc. "Big mistake".. germm.. had echt met hem te doen. Het was zo'n lieve jongen en had echt heel graag met hem gehiked. Voor mij was het allang weer goed, maar hij bleef er de hele tocht aan denken.

Of ik thee wilde.. nja nee laten we maar doorlopen. Een half uur later vroeg die het weer. Dacht volgens mij wil hij thee. Vroeg de vraag terug en inderdaad hij wilde thee haha. Volgens mij had die even een break nodig. Dus we gingen een of ander lokaal hutje in. Volgens mij kende die de vrouw en merkte dat die zijn verhaal even kwijt moest. Kreeg een paar woordjes mee "mistake" en "guide" etc.. Volgens mij was die bang op een straf of vermindering van salaris ofzo geen idee. Maar vond het zo sneu voor hem. Had mijn kop thee nog niet leeg of hij sprong meteen op om hem bij te vullen. Daarna wilde die ook perse mijn jas dragen. Heb hem gezegd dat die dat echt niet hoefde te doen, had al 13 dagen met mijn eigen bagage gesleept. Maar hij stond erop. Dacht nja als dat je je schuldgevoel een beetje wegneemt doe maar. Vond het echt erg. Mja het was een groot leerpunt voor hem en hij zou er wel overheen komen. Ik zou in elk geval even tegen Apar zeggen wat voor goeie jongen die was. Dat was het minste wat ik kon doen.

We liepen eindelijk verder. Er liep nog een jongen mee die ook bij die vrouw in het hutje was. Zo kon die ook even zijn gedachte verzetten dus was wel blij voor hem. De twee andere jongens zagen we ook nog regelmatig. Het waren overigens geen vrienden maar twee die tegen iedereen spraken haha. Maar wel leuk. Na de lunch was het nog een paar uren lopen. Het begon grijzer te worden en af en toe viel eens een druppel, maar nog verwaarloosbaar. Wilde nu wel goed doorlopen, want wilde niet door de regen lopen. Stukken op, stukken naar beneden... nog even.. De allerlaatste loodjes... ik kon niet meer. Het laatste stuk was alleen nog maar omhoog. Pff... ik was totaal op.. ik wilde niet meer. Het begon nu net een half uur voor het einde te regenen. Bijna, bijna, bijnaaaaa.... Pfffff... he-le-maal gesloopt! Het was 16 uur toen Bibek zei.. there is Lukla en wees omhoog. noo... niet nog hoger... jep.. Uiteindelijk kwamen we om half 5 uur aan. Yesss... KAPOT!! Maar ik had het gehaald... alles gehaald... terug waar we begonnen waren.

In het hotel was ik de enige gast. Beetje jammer, beetje eenzaam. Maar goed, na een beetje gerelaxt te hebben heb ik nog een poging gedaan om in een koffiehutje gratis wifi te vinden. En nja die was er, alleen lag die er in heel Lukla ook uit. Nja dan maar een koffie met een stuk chocoladetaart om weer een overwinning te vieren.. omdat ik dat weer verdiend had haha. Wachten op diner en slapeennnnnnnnn...

Dag 14: Vliegen naar Kathmandu...

Weer vroeg op, want om 6 uur moesten we op de luchthaven zijn. Nja vliegveldje. De vrouw van het hotel liep met me mee en had fijn mijn ontbijt ingepakt om mee te nemen. Ze wist duidelijk precies hoe het werkte. We stonden precies vooraan voor als de balie openging. Niemand vroeg om mijn paspoort etc haha geweldig wat een chaos. Moest altijd zo snel gaan. De rij voor de securitycheck was lang maar wij liepen er langs. Snapte het niet. Totdat ik zag dat het weer mannen en vrouwen apart was. Tsja nu was het eens een voordeel om vrouw te zijn. Normaal als je moet plassen in een café kun je beter man zijn, maar nu was ik binnen een minuutje in de vertrekhal en had ik een plaats om te zitten. Bedankte de vrouw van het hotel en nam plaats. Wachten op mijn vliegtuigje. 7 uur zou ik vliegen, maar 20 voor 7 zat ik al in het vliegtuig en was het "seatbelts fasten and mobile on flightmode" en hup daar gingen we al haha. Lachen.... En nja opstijgen in Lukla kun je het niet noemen. We racete de berg af en vlogen toen weer rechtdoor. Haha hilarisch dat vliegtuigje. Het was weer zo mooi over de bergen. Even later vlogen we door de grijze wolken....

En wat ik niet had zien aankomen was dat het steenkoud was en regende in Kathmandu!! AAHHHHH... ik verheugde me op zon! Ik had gedacht dat ik me dood zou zweten en super blij zou zijn dat ik mijn jas kon uitgooien... maar nee hield hem met veel liefde aan. NEEEHEEEEE... ik was klaar met de kou! Apar haalde me op en vroeg hoe alles was gegaan. Heb hem meteen even opgehemeld over Bibek. Hij was ook totaal niet kwaad, hij was blij dat we elkaar gevonden hadden en dat ik die jongens getroffen had. Hij wist me even te vertellen dat het gisteren prachtig weer was in Kathmandu alleen nu regende en koud was... fijn!... maar goed.. er zou een HETE douche op me wachten....... juist dat had je gedacht...

STEENKOUD.... aaahhhhhhhh.... 12 dagen niet gedouched, 14 dagen in kou geleefd, slecht geslapen etc en wat krijg ik... een koude douch!! Moest vier keer mijn haren wassen om er enigszins met mijn handen doorheen te kunnen en nja was ook wel blij met een scheermes.. urlghh... dus hartstikke fijn een uur onder een steenkoude douche gestaan. Wat een domper!! Rilde helemaal toen ik er onderuit kwam. Al mijn kleren stonken en had alleen nog een lange broek die enigszins nog kon, maar eigenlijk had ik die ook willen wassen, mja geen keus. Mijn jas en sjaal deed ik weer om en ben toen maar eens voor koffie gegaan en nja gezien mijn lange teksten heb ik niet veel meer gedaan dan geblogt...

Chillen en bijkomen. De eerste dag was ik nog verdoofd en moest ik echt nog alles op een rijtje zetten. Direct maar Kathmandu afgeschreven, om zo snel mogelijk aan dit mega lange verslag te kunnen beginnen. Na een heerlijke nacht slapen begin het steeds meer te landen en loop ik nog steeds enorm na te genieten! Wauww, zo mooi! Maar goed...

Inmiddels sta ik alweer veilig op de grond in het warme Sri Lanka!!

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis