Zucht.. daar zat ik dan weer in mijn hostel. Moe, maar vooral last van mijn voet. Ik kon na een uurtje gelukkig al naar mijn kamer en douchen. Dat luchtte al aardig op. Mijn voet was dik en pijnlijk. Mja stilzitten is niet aan mij besteed en wilde graag het stadje zien. Rond half 12 liep ik richting het Kremlin van Kazan. Dit was gelukkig niet ver en met paracetamol ging het aardig goed. Het Kremlin was best mooi, met name de Qolşärif-moskee. Dit immense gebouw had prachtige blauwe daken en versieringen. Van binnen was het ook een pracht om te zien met veel goud, blauwe mozaïek en prachtige ramen. Verder had het Kremlin ook een Hermitage, een mini versie van die in Sint Petersburg. Hier ben ik dus niet ingegaan. Er waren nog wat andere museums en wat overheidsgebouwen, maar verder niet heel interessant.

Ik had het ontzettend koud gekregen. In Moskou was het rond de 6-7 graden geweest en best aangenaam. Hier in Kazan was het weer -3.. brrr. Ik was echt behoorlijk afgekoeld en ook mijn voet irriteerde me. Mja het was echt nog te vroeg om terug te gaan naar mijn hostel vond ik. Ik wist dat de Volga rivier hier stroomde en ja als je in Rusland bent moet je naar de Volga. Ik besloot mezelf nog te pushen om naar de Volga te lopen en dan mocht ik van mezelf teruggaan en verder rust houden. Ik had echt slechte zin. Mijn voet deed pijn, had het koud en ik was moe. Onder het lopen merkte ik echter dat ik mezelf excuses voorhield. Ik had gewoon even last van mezelf. Mijn voet viel eigenlijk wel mee nadat ik paracetamol had genomen. Het was niet mijn dag. Ik kwam niet echt van mijn zelfmedelijden af.

Ik dacht aan een van mijn vriendinnen. Zij zou zeggen: Inge, je moet lief zijn voor jezelf. Niet zo streng zijn... Dus ik besloot haar advies maar ter harte te nemen en aangezien ik alleen was moest ik maar mijn eigen vriendin zijn. Dus ben tegen mezelf gaan praten haha en nee ik ben niet schizofreen. Het hielp wel heel erg. Ik mocht me best even slecht voelen, reizen is nu eenmaal niet altijd makkelijk of leuk. Ik liet mezelf toe dat ik mocht huilen als dat moest.. normaal haat ik dat, dan vind ik mezelf zwak en een emotioneel wrak. Nu ik het toeliet kwamen de tranen niet eens. Met moeite rolde er eentje. Ben zo tegenstrijdig af en toe haha. Ik begon me wel echt rustiger te voelen en liep door naar de Volga. Toen ik bij het station aankwam moest ik de trappen op om het station over te steken. De tranen vloeide nu vanzelf. Ik vroeg me af waarom ik jankte, maar weet het eigenlijk nog steeds niet. Het luchtte wel op.

De Volga was in zicht. Een of ander ijzig paadje liep omhoog en voorzichtig liep ik erheen. Ik besefte dat ik bang was voor mijn voet. Ik wilde niet naar huis dus ik mocht niks breken enz. En aangezien ik nogal lomp ben was ik bang dat ik nog eens zou vallen. Het deed mezelf wel beseffen hoe graag ik dit wilde, maar dat het uiteraard ook niet zonder risico is.

Daar was die dan, de Volga. Ofja bedekt onder een dikke laag ijs. Heel mooi om de bevroren Volga te zien. Het is maar een rivier, maar het is wel de Volga! De beroemdste Russische rivier en de langste van Europa. Vond het toch wel speciaal. Er waren een heel aantal mensen aan het ijsvissen aan de andere kant. Tsja en als zij op het ijs kunnen staan dan moet Inge dat ook kunnen natuurlijk. En met of zonder pijnlijke poot, ik moest en zou het ijs op gaan. Ik merkte dat mijn humeur echt beter werd. De adrenaline dat ik het ijs op zou gaan gaf me een boost aan energie. Ik heb nog even aan de kant staan kijken en besloot toen de stap te gaan wagen.

Ik vond het toch wel akelig om te doen. Er was niemand in de buurt verder dus als ik er doorheen zou zakken of ik echt mijn poot zou breken had ik een probleem. Voorzichtig voelde ik met een voet of het niet kraakte. Toen het dat niet deed liep ik voorzichtig verder. Whoehoee.. ik stond gewoon OP de Volga! Echt heel gaaf. Ik liep nog wat verder, maar liep erna ook weer terug. Wilde het moment natuurlijk wel vastleggen dus installeerde mijn camera en nam wat foto's. Na een aantal mislukte pogingen had ik er eindelijk die gelukt waren. Ik had weer een smile op mijn gezicht en van slecht humeur was geen sprake meer.

Inmiddels was ik wel nóg meer bevroren als ik al was en ging terug naar het hostel. Damn het was koud. Ik was blij met mijn cup a soups en nam er twee achter elkaar om een beetje op te warmen. Alles tintelde me van de kou. Ik besloot verder rust te houden.
Er werd mij in het hostel aangeraden om iets verderop in de straat te gaan eten. Echt Tatarstan eten. Tatarstan is de "provincie" waar ik nu was. Ze waren daar echt trots op. Ze hebben ook een eigen taal en zeggen dat ze Tatars zijn in plaats van Rus. In de metro werd zowel in Russisch, Engels als Tatars de stations uitgesproken. Dusja Tatarstan eten werd het.

Het was een soort kantine. Ik vroeg de vrouw aan de balie wat ze me zou aanraden. De Rus voor mij wees op zijn eten en gebaarde dat het héérlijk was. Hmmm en met duim omhoog. Keuze gemaakt! Het was een soort rond hartig deegbroodje met daarin aardappel, kip en wat groente samen met een heldere soep. Nou de man had gelijk.. héérlijk!! Ik zat twee tafels verder als hem en toen die richting mij keek gebaarde ik dat het echt lekker was. Hij was helemaal blij en begon zelfs te klappen. Voor omgerekend 2 hele euro's had ik een overheerlijke maaltijd en zat helemaal vol. Verder nog wat gesproken met de mensen van en in het hostel over de Nederlandse en Russische/Tatarstan culturen etc.

De tweede dag ontmoette ik Thomas, een Ier. Hij was 's nachts aangekomen. Fijn eens een andere toerist die niet-Russisch was. We kwamen aan de praat over reizen etc. Hij vroeg wat mijn plannen waren. Ik wilde vandaag naar de "Tempel of all Religions" gaan en hij ging mee. We moesten bus nummer 2 hebben zeiden ze in het hostel.
Hij sprak een klein beetje Russich dat was wel fijn. Na een kleine zoektocht vroegen we waar de bus kwam. Een vrouw zei dat we de metro moesten hebben en dan lopen. Volgens Thomas was ze zeker van haar zaak dus toch maar de metro. Toen we uit de metro kwamen moesten we nog een aardig einde lopen. We hadden inmiddels ook echt honger gekregen, maar zagen niet echt iets in de buurt. Eigenlijk had ik voor mijn enkel alweer te veel gelopen, maar op zich had ik niet zo heel veel last meer. Het weer was ook heerlijk vandaag. De zon scheen volop en het was echt niet zo koud als gisteren.

Eindelijk zagen we de tempel, maar moesten eerst een restaurantje vinden. Het was wel echt raar. De weg was niet echt verhard en het zag er allemaal wat verlaten uit. Best vreemd voor een bezienswaardigheid, mja och Russisch dachten wij. We vonden een restaurant wat meer uitzag als een feestzaal. Ik was bang dat het erg duur was maar we hadden echt heel erge honger. De kaart was in het Russisch en de man sprak nauwelijks Engels. Thomas had van iemand wat aanbevelingen gekregen om te eten en we besloten dat te nemen. Hij wist ook niet wat het was. Best grappig zo. Het bleken dumplings te zijn, soort pastadeeg met vlees erin, en twee grote stukken brood per persoon. Héérlijk!! Toen we het op hadden zat ik echt al redelijk vol, maar Thomas wilde nog wel wat of ik ook wilde. Geen heel menu meer dus we besloten een andere aanbeveling te delen. Dit was een of andere pittige soep met pastaslierten erin. Wederom verrukkelijk! We hadden ons echt laten gaan en voor 6 euro pp inclusief koffie had ik mijn duurste gerecht in Rusland tot nu toe gegeten. Zalig!!

We waren helemaal opgeladen en klaar om de tempel te zien. Het waren mooie witte gebouwen, maar we vonden het vreemd dat we alleen maar kruizen zagen. Thomas zei al dat hij dacht dat het juist heel veel kleuren had. Waren we wel goed? Uiteraard niet haha. We hadden nog wat verder moeten gaan. Alhoewel het al flink begon af te koelen wilde we toch niet opgeven. We vroegen een vrouw en zei wees ons de bus die we nog moesten hebben, ongeveer 10 minuten. We begonnen te lopen naar de bushalte toen ze ons inhaalde. Stap in, ik zet jullie af bij de bus! Dat was echt heel lief en toen kwamen we eindelijk aan bij de juiste tempel. Deze was inderdaad voor alle religies en had inderdaad allemaal kleuren! Heel bijzonder! Het was ons avontuur waard geweest.

Maar toen... moesten we natuurlijk ook nog terug! We zagen wel dat onze bus vlak voor de tempel draaide, maar wie weet of die weer kwam en wanneer. We wachten even, maar zonder succes en het werd echt koud nu. Ik zei in een spontane actie: Zullen we liften? Thomas zei dat hij hetzelfde dacht. We konden het op zijn minst proberen en we waren met zijn tweeën. We stonden letterlijk nog geen minuut toen een vrouw stopte. Ze kon ons bij het Kremlin afzetten!! Super lief, zo hoefden we nog maar een klein stukje te lopen. En daar gingen we dan. Ondertussen zagen we wel nog de bus maar dit was veel leuker! We waren beide echt super enthousiast.

Ik kon in mijn hostel gelukkig wachten tot ik mijn trein had. Die vertrok namelijk om 2 uur 's nachts. Een van de meisjes van het hostel zei dat ze ook wat Nederlands kende "Godverdomme Klootzak".. en ze zei het ook echt op zijn Hollands. Ik kwam echt niet meer bij van het lachen. Dat had ik echt niet zien aankomen. Haha.. echt fantastisch! Zo werden er in alle talen nog wat grappen gemaakt. Om 1 uur belde ze de taxi voor me en zo ging ik aan weer een nieuw avontuur beginnen. Ik ga naar Novosibirsk. 1,5 dag in de trein nu, naar wat ze zeggen de hoofdstad van Siberië. Meteen weer 4 uur verder in de tijd. Ik was benieuwd naar mijn lange treinrit. Kedeng Kedeng Whoehoeee..

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis