Inmiddels begin ik al aan mijn vierde dag dus tijd om al eens een verhaaltje te schrijven. Het voelt al lang geleden dat ik afscheid genomen heb van vrienden, familie en collega's. Mijn grote avontuur is begonnen. Na maandenlang te hebben afgeteld en daarmee ook wel veel mensen de kop gek gemaakt heb (sorry daarvoor!) is het nu eindelijk zover. Ik had verwacht dat het afscheid nemen van iedereen best lastig zou zijn, maar het was vooral heel leuk. Ontzettend veel leuke reacties, mails, apps, en lieve cadeautjes gaven me vertrouwen en zin om eraan te beginnen. Echter, het afscheid van mijn ouders en broertjes viel me ontzettend zwaar, veel zwaarder dan ik verwacht had.

7 maart 2017... D-day! De wekker ging vroeg. Mijn hele familie was vroeg opgestaan en alleen de hond had veel energie. Nadat ik alle spullen bij elkaar verzameld had moest ik er toch echt aan geloven. Ik voelde me wat gespannen maar verder goed.... totdat ik mijn oudste broertje als eerste omhelsden. Het was echt, ik zou nu echt vertrekken. Een gevoel van angst en twijfel overviel me. Alle vertrouwen was ineens weg en tranen kwamen in de plaats. Een knuffel van mijn jongste broertje en mijn vader. Pff.. ik wilde niet weg. Nadat mijn veel te zware backpack op mijn rug gehesen was nog een keer een dikke knuffel en daar ging ik dan. Mam bracht me naar het station. Ik kon me nog bedenken zei mam, nja ik had bijna ja gezegd maar uiteraard ging ik dat niet doen. Op het station wederom jankend afscheid genomen van mam. Bohh dit was heftig. Ik de trein bleven de tranen vloeien. Kreeg al lieve appjes van wat vriendinnen en dat maakte mijn jankbui uiteraard niet minder. In Eindhoven vond ik snel de bus naar het vliegveld maar bleef me zwaar en emotioneel voelen. Pas toen ik eenmaal door de douane was kon ik wat adem halen. Koffie deed wonderen en kreeg langzaam het gevoel dat ik er wel klaar voor was.

Op naar Riga, Letland! De vlucht was chill en kort. Had een hele rij stoelen voor mezelf dus had lekker veel plaats. Na 2,5 uur stond ik alweer op de grond en kon ik genieten van een wit besneeuwd uitzicht. Ik was verbaasd dat ze hier ook de euro als muntsoort hadden, want ik had gelezen dat ze hier de Letse Lats hadden. Naderhand begreep ik dat dat de oude munt is en sinds enkele jaren ook euro's hebben. Voor 2 euro bracht de locale bus me naar het oude centrum. Het was inmiddels flink gaan sneeuwen en met een zware rugzak was het best vervelend om in dit weer mijn hostel te zoeken. De hostess liet me echter meteen thuisvoelen en vond het een grote eer mij op mijn eerste dag van mijn grote reis te verwelkomen. Ik maakte meteen kennis met de Letse cultuur door een welkomst shotje Black Balsam. Oorspronkelijk begonnen als een medicijn en uitgegroeid tot dé drank van Letland. Het was niet echt heel lekker, maar wat vergelijkbaar met dropshot.

's Middags ben ik door het oude centrum gaan wandelen. Het sneeuwde hard en was erg koud. Ondanks dat
genoot ik er wel al van. Een gezellig stadje met vele kleurrijke en unieke huizen. Ontzettend sfeervol. Ik kwam uit bij de Dom van Riga. De dag voor mijn vertrek was ik bij oma gaan lunchen en ook dat afscheid was erg zwaar. Ik wilde niet dat oma dat zou zien, maar moest mijn tranen verbijten. Ze had me gezegd dat ik elke dag een Onze Vader en een weesgegroetje moest bidden. Ik besloot dus maar direct een kaars te gaan aansteken. De dom zelf was niet echt bijzonder van binnen. Het werd gerenoveerd en overal waren ze aan het boren etc.

Het hostel was vrij leeg en de mensen die er waren zeiden nog niet veel. Ik was moe van alle emoties en de reis. Ik voelde me nog niet echt op mijn gemak. Moe, zwaar, emotioneel en eenzaam. Ik zou op tijd naar bed gaan en hopen dat ik morgen me beter zou voelen. Even later kwam ik echter met Mike, een Amerikaan, aan de praat. Of ik uit ging, nee ik niet. Hij ook niet echt maar wilde naar een bar gaan waar live jazzmuziek gespeeld werd. Ik besloot met hem mee te gaan. Het was nog best vroeg en naar bed gaan zou ik me niet meteen beter van voelen. Nu kon ik tenminste iemand leren kennen. Ik was blij! Er was geen jazzmuziek maar aan de overkant werd live Letse volksmuziek gespeeld door een groep jongeren. Het was een jamsessie waarbij iedereen die wilde muziek wilde maken kon meedoen. Het was echt geweldig om mee te maken! Ze hadden zoveel plezier en waren ook echt heel goed. Ze dansten ook veel als ze niet waren aan het spelen. Prachtig om meteen met de Letse cultuur in aanraking te komen. 23 uur was het afgelopen en zijn we teruggegaan. Voelde me meteen een stuk beter. Laat mijn avontuur maar beginnen, nu ben ik er klaar voor:) écht klaar voor.

Om 11 uur begon een gratis wandeltoer vanaf de kerk. Het weer was een stuk beter. Mike was ook bij de wandeling en later sloten nog 2 jongens van het hostel aan. Onze gids was ontzettend leuk. Heel spontaan en ook grappig. De groep werd ook close en ik genoot van de tour. Letten schijnen erg bijgelovig te zijn. We werden door de gids ook gefeliciteerd met International Woman's Day. Dit was hier echt een hele happening. Overal stonden bloemenkraampjes en vele vrouwen hadden bloemen gekregen. Maar enkel oneven aantal! Een even aantal bloemen is iets voor een begrafenis. Je moet iemand echt ontzettend haten als je een even aantal bloemen geeft. Ik besloot meteen dat mijn volgende vriend mij nooit een even aantal bloemen mag geven haha. Vond het wel bijzonder.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis