[Ben inmiddels geland in Hong Kong, vlucht 1/3 overleefd :)]...
Na afscheid van Yoshiki, zijn vrouw en het schatje Yuya te hebben genomen ging ik weer verder. Op naar Nagasaki! Ik moest toch verder lopen dan ik dacht en het was echt heet! Op die momenten is backpacken echt niet leuk. Zware tassen, hitte, urlgh! Mja het hoort erbij dus doorlopen:).

Eindelijk kwam ik bij de grote weg. Moest nog even wachten maar toen stopte een vader met een zoon voor me. Ze gingen niet helemaal naar Saga, de stad die ik eerst had laten opschrijven aangezien Nagasaki nog te ver was. Ze zette me af langs de weg. Ik kon vervolgens met een jongen mee tot Saga.

Masafumi nam me vervolgens mee naar Takeo. Hij vond het helemaal geweldig sn moest even opscheppen bij zijn collega's. Hij moest ze even vertellen dat ik "beautiful" was en zijn collega riep alleen maar beautiful beautiful. Hij zag me niet eens. Haha nja het is beter dan dat ze de hele dag "ugly" roepen, maar sinds China en Taiwan ben ik een beetje immuun voor dat woord. Het doet me niet veel haha. Ik ben geen Aziaat en ik ben lang, ja dat klopt. Maar goed kon er wel weer om lachen en Ik was alweer verder.

Ik kon daarna nog een stuk mee met een man die niet begreep dat ik geen Japans sprak haha. Hij vertelde me hele verhalen en af en toe kreeg ik wat vragende gezichten. Had hem al keer of 10 gezegd sorry no Japanese. Het laatste stuk lifts ik met een dikke man mee die me precies voor het restaurant van de vader van Aya afzette. Bij Aya zou ik gaan logeren. Ze moest echter werken tot 23 uur dus zou dan naar het restaurant gaan.

Ik zat net aan mijn late lunch en stuurde haar een bericht. Ze zei me dat ze nog een kwartier had en me alvast kon ontmoette. Dus we maakten al kennis in het winkelcentrum vlakbij het restaurant. Een leuke vlotte meid, maar erg onzeker over haar Engels. Wat echt niet nodig was.

Ze ging werken en Ik had een uurtje of 5 wat ik moest opvullen. Dus ben in de mac.Donalds (wifi en oplaad mogelijkheden:)) gaan zitten en heb daar jullie bestookt met emails en verslagen om mijn achterstand in te halen. De tijd vloog voorbij en was weer eens bevroren van de airco. Zucht.. dat blijft toch iets wat ik niet begrijp in Azië. Het verschil is té groot tussen buiten en binnen. Maar goed..

Ik ontmoette Aya weer en we liepen naar haar appartement. Een leuk, klein appartementje maar helemaal prima. Het klikte best goed tussen ons. Ze had twee banen. Ze wilde graag veel sparen om te gaan reizen, maar nu had ze geen geld.

'S morgens ging ik de stad in. Nagasaki is uiteraard ook bekend door de tweede atoombom die Amerika 3 dagen na Hiroshima dropte. Ik was dus weer voorbereid op een heftig dagje, maar dit bleef eigenlijk wel uit.

Ik nam de tram naar Peace Park. Ik begon bij de plaats wat het epicentrum van de bom zou zijn. Ze hadden er een zwarte pilaar gezet. Tsja ik had er niet echt een gevoel bij. Daar ik het A-Dome echt heel aangrijpend vond dacht ik nu "oh.. is het dit." Het park lag tussen de grote weg in. Het was absoluut een mooi park, maar als ik niet geweten had dat het "peace park" was had ik het niet echt gevoeld. Ik weet niet precies waardoor het kwam, maar in Hiroshima vond ik dat er meer over nagedacht was. In Nagasaki waren er echt heel veel beelden die ook door andere landen en verenigingen gedoneerd waren. Op zich allemaal mooi en heb ook de teksten gelezen, maar ik miste saamhorigheid. In Hiroshima was echt alles op elkaar afgestemd en voelde het als een geheel en dat maakte dat het echt ontzettend voelbaar was.

Het grote beeld wees met een hand naar boven wat de atoombom moest voorstellen en met de andere hand horizontaal wat dan voor vrede stond. Aan de andere kant van het park was een fontein dat stond voor de slachtoffers die gestorven zijn doordat ze snakte naar water. Tussen de twee stralen door zag je dan weer het grote beeld.

Ook in Nagasaki werden er veel gevouwen kraanvogels voor de kinderen gemaakt. Maar het is dat ik de achtergrond ervan wist van in Hiroshima, want het stond nergens beschreven. Vond dat wel jammer, want het geeft er een diepere betekenis aan.

Het museum en de memorial hall lagen een stuk verderop. Je moest echt even door wat straten lopen om er te komen. Het museum vond ik heel bijzonder. Ook hier begon het museum met een klok: 11.02 uur op 9 Augustus 1945. De foto van de grote "champignon" die de bom veroorzaakte was wel heftig. Ik leerde ook dat Nagasaki eigenlijk ook niet het primaire doel was van de bom, maar dat ze door slecht weer over zijn gegaan naar de tweede keuze; Nagasaki. Dit wist ik niet.

Er lagen delen van een mast die door de hitte helemaal verbogen was. Ook een deel van een kerk die was blijven staan maakte wel indruk op me. De beelden waren helemaal zwart en het was alleen een muur die in tact was gebleven. Het deel erna lieten ze zien dat de bom schaduwen had gemaakt. In begin snapte ik het niet helemaal. Maar doordat sommige dingen voor en achter elkaar stonden bleven figuren verlicht achter. Zo was er een muur waar je duidelijk een persoon en een ladder nog in herkende. De kracht van de bom en hitte was ergens tegenaan gestootte zodat dit zichtbaar bleef. Zo zag je ook afdrukken van bladeren in een paar bomen enz.

Daarna werden ook weer veel persoonlijke bezittingen getoond. Verschroeide kleren, gesmolten munten en zelfs verkoolde briefgeld. De verhalen van nabestaanden waren echt weer heel heftig. En ook sommige foto's waren gruwelijk om te zien. Wederom indrukwekkend!

De memorial hall vond ik wat tegenvallen. Van buiten was het een ronde steen waar ruim 70.000 lampjes in gemaakt waren, een voor elk slachtoffer. 'S avonds moet dit wel heel mooi zijn denk ik. De glazen pilaren zouden wijzen naar het epicentrum. Binnenin was een mooie ruimte met glazen pilaren en daar zouden de namen in staan. Ik voelde het niet echt. Het was me te kunstzinnig. Maar goed dat is echt mijn mening en gevoel. Anderen zullen daar misschien anders over denken.

Het was echt wel heftig, maar niet zo aangrijpend als Hiroshima. Had ook niet echt tijd nodig om echt bij te komen. Van de ene kant was ik er wel blij om dat het niet zó heftig was, maar van de andere kant verdienen slachtoffers en nabestaanden wel dat het ons heel veel doet. Maar misschien had ik nu ook wel heftigere vewachtingen na Hiroshima. Maar goed hoe dan ook het blijft vreselijk en vond ik het toch bijzonder daar te staan!

Ben daarna door gelopen naar de haven. Er lag een mooi park en heb lekker van het uitzicht genoten. Ik had nog naar een ander park willen gaan, maar vond de entree belachelijk dus ben aan de haven blijven zitten totdat ik naar Aya terug zou gaan.

Aya had me gezegd dat we samen met een vriendin van haar Takoyaki zouden maken, de octopus dumplings. Ze hadden het beslag al gemaakt, maar het Engels van Aya was niet goed genoeg om me uit te leggen wat ze precies erin gedaan hadden helaas. We hadden een poffertjespan waar het beslag in ging en vervolgens de octopus. Ze hadden er ook met worst. De eerste lading was redelijk okee, maar niet echt mooie rond. De tweede ronde ging ons beter af en de takoyaki's werden beter en beter. Heerlijk! Samen met de heerlijke bruine takoyaki saus en de Japanse mayonaise. Heel erg leuk om te doen en erg lekker!

'S morgens namen we afscheid en werd het tijd om naar Kumamoto te gaan.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis