Na een goed ontbijt met wederom veel fruit werden we door onze gids opgehaald. De groep bestond uit 10 mensen, rinske en ik, een ander Nederlands koppel, 2 Denen en 4 zuid-Amerikanen. Voor het gebouw waar we gingen starten stond een hele groep H'mongs. We waren al bang dat ze ons weer wilde lastigvallen om te verkopen, maar het viel mee. Met het Nederlandse koppel klikte het al vrijwel meteen en we waren al grapjes aan het maken dat die mensen en kinderen mee zouden lopen. En wat bleek.... Ze zouden inderdaad allemaal meelopen! Het waren zeker 10-12 H'mongs. In begin was het even wennen, zeker naar onze ervaringen gisteren. Ik was nog niet heel erg overtuigd of ik dit leuk ging vinden. Na 10 minuten bleek dat ze nu helemaal niet zo opdringerig waren en ze meegingen om ons te helpen. Verder in het dorp zouden ze dan weer dingen gaan verkopen.
Na de eerste beklimming was ik ze echter dankbaar, want anders was ik al minstens 20x gevallen. Het was best een zware trekking, maar wel goed te doen. En wat een uitzicht!!! Prachtig!! Elke bocht was weer anders en zo mooi! Rijstvelden, bergen, maïsvelden, bossen en leuke dorpjes. De H'mongs leerden ons een beetje hun taal. "Ot tjouw" ( zo uitgesproken in elk geval) was dankjewel. Ze maakten voor ons van takken en bladeren onderandere hartjes en paardjes. Ze vonden het prima om met ons op de foto te gaan. Het was een enorme ervaring.
Nog nooit zoveel gezweet! Ik had het zweet letterlijk overal en dikke druppels rolden over mijn gezicht alsof ik in de sauna was. De lucht was vochtig en de beklimmingen soms behoorlijk zwaar. Echt uniek! Het tempo lag echt niet hoog en we stopten regelmatig voor foto's of om te drinken.
Heel vreemd om deze kleine vrouwtjes nu zo mee te maken terwijl ze gisteren zo opdringerig waren. Echter, na een uur of 4 kwamen we op onze pauze plek en de sfeer draaide weer om. Hun vriendelijkheid tijdens de toch bleek een tactiek om te verkopen. "I helped you, now you have to buy something from me" puppy ogen, puppy ogen. "You took pictures of my child" " if you buy something, lunch is for free" (lunch was al gratis) etc etc etc. Ik kocht een kussensloop en een tasje voor 12 euro. Veel te veel, maar goed ze hadden ons geholpen. Helaas stopten ze niet met bedelen. Dus weer No, no thank you, I already have, no thanks.... Etc!
Ik had pap en mam gezegd dat ik waarschijnlijk 2 dagen niet bereikbaar zou zijn aangezien ik midden tussen de bergen zat en geen WiFi of bereik zou hebben. Echter, hoe weinig ze hier ook hebben, WiFi is bijna overal. Heel tegenstrijdig, maar dat is Vietnam!
Na de lunch liepen we door een H'mongs dorp. We hebben een schooltje bezocht en gezien hoe ze hun traditionele kleding maakten. We liepen langs een hennepkwekerij. Tsja hier kan dat gewoon. Hennep werd hier niet alleen gebruikt voor te roken, maar ook voor het maken van de kleren. Na 2,5 km kwamen we aan in het dorpje Ta Van waar we bij een locale H'mongse familie zouden verblijven.
Het huisje lag op een hoge berg en hadden prachtig uitzicht. Het huisje was van hout en erg basic. Geweldig! We sliepen met z'n alleen op de bovenverdieping wat niet mee was als een zolder met wat dunne matrassen en klamboes. Tussen de daken waren nog spleten in het hout. Het keukentje was klein. Koken deden ze op een houtvuurtje in een gat in de grond. De vrouw had 4 kinderen, maar we zagen er maar 2 een kindje van 14 maanden en een andere meisje van 3 jaar. De anderen moesten meehelpen op de rijstvelden. We hadden de middag vrij om Ta Van te bekijken en te douchen. Met Marika en Arjen (het Nederlandse koppel) liepen we naar een cafeetje onder aan de berg en genoten van ons welverdiende biertje. Verder was er ook niks te beleven in Ta Van.
Terug bij de homestay waren 2 zuid-Amerikanen met hun gekochte wiet bezig. Ze waren aan het vertellen hoe goedkoop het was. Bravo! We vonden dat je dat bij die mensen niet kon maken maar goed moesten zij weten. Tijdens de tocht waren we al niet heel erg te spreken over hun. Eentje droeg een te kort rokje en had haar topje te open. Resptloos naar die mensen toe. Ook aaide ze over het kopje van de baby zonder te vragen etc. Het zou later die avond nog erger worden.
Wij vroegen of we mee mochten helpen met koken. We mochten de springrolls helpen oprollen. Met z'n vieren genoten we heel erg van de ervaring en hebben de hele tijd op een laag krukje rond het vuur gezeten, kijkend wat ze nog meer voor ons maakte. Ze vond onze interesse erg leuk en vertelde ons met handen en voeten vanalles. We hebben ons helemaal volgeduwd met al dat lekkere eten, heerlijk na zo'n flinke trektocht. Na het eten deden Marika en Rinske de afwas. Er was niet plaats voor meer mensen. De afwas, nja met een bodempje heet water afspoelen en in koudwater naspoelen en vervolgens nat in de 'kast' (een houten rekje) zetten. De zuid-Amerikanen hadden verder nog niks gedaan.
Toen de man terugkwam van de rijstvelden hebben ze rijstwijn voor ons meegenomen. "Happy water" werd dit genoemd door hun. Nou zo happy werd ik er niet van, wat een smerig drankje. Het was gelukkig maar 1 shotje.
We kregen mee dat de Mexicaanse jongen gevraagd had of die een vuur mocht maken, aangezien er zoveel muggen buiten waren. Het vrouwtje had ons al gezegd dat een klein vuurtje geen probleem was. Hij wilde echter een groot vuur maken. De vrouw weigerde aangezien dit dus binnen was en de huizen van hout waren. Het was veel te gevaarlijk om een groot vuur te maken. De Mexicaan had gezegd dat hij het heel onvriendelijk vond en nog vanalles. Ik heb het zelf niet gehoord anders was ik er meteen tegenin gegaan!!
De anderen waren vrijwel direct erna naar boven gegaan, maar maakte veel kabaal. Het was al 22 uur en de kindjes waren nog steeds aan het spelen. De vrouw kwam naar buiten en vroeg ons waar de Mexicaan vandaan was. Ze zag er erg ontdaan uit en uit het niks begon ze te huilen. Ze vond het vreselijk dat hij zo tegen haar te keer was gegaan. Ze deed al zolang een homestay en had dit nog nooit meegemaakt. Haar man was ook helemaal ontdaan. Vreselijk!!! Echt vreselijk om dit vrouwtje te zien huilen. Ze waren zo ontzettend lief voor ons, deden alles voor ons en alles was mogelijk. We hebben haar proberen te troosten maar het kwaad was allang geschiedde. We waren echt ontdaan en schaamde ons voor die stomme lui!! Wij genoten juist van elk moment en de hele beleving eromheen. Geschrokken en boos gingen we naar bed.
De nacht was niet heel relax, maar ik had beter geslapen dan verwacht. Ik had m'n oordoppen in en m'n ooglapje op. Die zijn heilig heb ik gemerkt. De matras was echt extreem hard en had het gevoel alsof de houten vloer door het matrasje heen geduwd had.
De zuid-Amerikanen hadden hun rotzooi nog laten liggen. Ik deed alsof ik dom was en zei hun dit op te ruimen. Wij hadden onze hulp alweer aangeboden bij het bakken van de pannenkoeken, maar uiteraard geen actie vanuit de anderen. Ze liet ons zien hoe je bananen schilt. Heel anders als wij dat doen. Het meisje van Argentinië was zelfs naar het dorpje gelopen op zoek naar WiFi terwijl we zouden gaan eten. We lieten maar wat pannenkoeken liggen voor haar, maar ik gunde het haar eigenlijk niet aangezien ze zo respectloos was. Na de heerlijke pannenkoeken vroeg ik hun wie van hun ging afwassen aangezien wij al veel gedaan hadden. Hoezo? Dat deed de familie toch? Ze hadden toch betaald? Moest dat van dat vrouwtje? Ik wist genoeg!! Vreselijk, wat een aso's. Heb niks meer gezegd en samen met Arjen de afwas gedaan. Drinken konden we zo nemen, maar we moesten het even opschrijven en op het laatst betalen. Wij hadden de drankjes netjes opgeschreven, betaald en een extraatje gegeven omdat ze zo goed geweest waren voor ons. Uiteraard hadden onze aso vrienden te weinig opgeschreven en geen fooi gegeven. Een bedankje kon er niet eens af.

De zuid-Amerikanen zouden nog een extra dag trekken en dus nog in een andere homestay slapen. Onze gids had verteld dat ze 7 dagen per week werkte. 1 dag op het rijstveld en 6 dagen als gids tijdens de trekkingen. Ze had gisteren ons nog verteld dat ze met de zuid-Amerikanen nog verder zou gaan trekken. Tijdens het maken van het ontbijt was de gids met de vrouw van de homestay nog flink aan het praten in hun taal. We dachten al dat ze het hele incident aan het vertellen was, maar uiteraard wisten we dit niet zeker. Toen we eenmaal weer op weg waren werd ze ook nog een aantal keer gebeld. Haar humeur was ook beduidend anders dan gisteren tijdens de tocht. Ze was tegen ons heel aardig, maar haar passie en trots was weg. Tijdens de lunch zei ze dat ze morgen op de rijstvelden moest werken en dat de zuid-Amerikanen met iemand anders zouden gaan trekken!! De puzzel viel in elkaar. Ze had geregeld dat ze met de aso's niet meer hoefde mee te gaan. Ze was er duidelijk klaar mee, en begrijpelijk! We hadden al medelijden met haar. Wat een ondankbaar volk, schaamde me diep! We hadden ook haar fooi gegeven. 20.000 dong, iets van 0,80 euro per persoon. Ze werd helemaal rood en verlegen ervan. Ik had haar liever nog veel meer gegeven, maar je wilt ook niet de rijke toerist uithangen. Hier kon zij al super veel mee en ze waardeerde het heel erg van ons.
Echt een hele ervaring, maar een ander beeld gekregen van zuid-Amerikanen! Weliswaar zal niet iedereen zo zijn, maar ze hadden die mensen zo gekwetst! Echt erg!

We gingen met de bus terug en waren rond 13 uur in het hotel waren we de trekking waren begonnen en onze backpacks hadden achtergelaten. We mochten daar nog douchen en rond half 4 zouden we weer opgehaald worden om terug te gaan naar Hanoi. Die douche deed wonderen en het biertje op het terras maakte onze middag compleet. Om half 4 werden we weer opgehaald en begon de lange terugreis naar Hanoi. We zouden ook diner krijgen dus hadden niets meer gegeten. Rond half 8 stopten we ergens, maar konden zelf wat kopen. Het was meer een supermarkt en diner zat er dus niet in. We kochten maar wat pindakoeken en een zak chips. Erg balen, want we hadden alle 4 behoorlijk honger. Uiteindelijk arriveerden we rond 22 uur in Hanoi en hoefden we nog maar een paar straten naar ons hostel. We namen afscheid van Marika en Arjen. Zij ging de volgende dag direct door naar Halong Bay. Wij zouden dit een dag later gaan doen en morgen wederom bij Eric gaan boeken.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis