Ik was al vroeg bij de haven, maar mijn boot zou pas om 18.45 vertrekken. Mooie gelegenheid om wat achterstallige blogs bij te werken. Nog even met mam en mijn tante gesproken en eten gehaald.

Om 17.30 uur konden we naar de ferry. Het was echt een grote boot. De kamers waren voor ongeveer 45 personen, maar mijn kamer was niet vol. Er lagen matrasjes op de grond en uiteraard moet je je schoenen uitdoen. Ik was natuurlijk weer een attractie op zich als niet-Japanner. Wel weer heel leuk. "Segoj".. het Japanse woord voor "goed"/"tegek". Hoor dat heel vaak als ze me vragen waar ik vandaan kom of als het over het hitchhiken gaat. Soms met "whaaaaa" ervoor haha. Het klinkt echt heel leuk.

Een omaatje van 77 sprak goed Engels en fungeerde als tolk. Zelf had ze nog even 2 bergen beklommen op Hokkaido! Echt respect! Maar ze had weinig tijd want ze ging nu al naar de badkamer. Dit was een complete onsen!!! Alleen dan geen hotspring, maar wel met alle facaliteiten. Echt bizar! Nog voor de boot vertrokken waren gingen er al veel mensen naartoe. Ik heb dat pas later gedaan.

Er waren speelhallen aan boord en weer vele "vending machines" (drankautomaten). Deze laatste staan echt op compleet elke hoek van de straat. En altijd alleen maar met drank. Ik zie nooit een automaat met wat snacks zoals mars en snickers enz. Echt gek. Hier aan boord hadden ze er ook volledig gevuld met bier en eentje met ijsjes.

Ik was weer heerlijk verzonken in mijn boek. Had al heel lang niet meer gelezen voor dat ik naar Lake Toya ging. Ben erna wel nog even naar de spa gegaan. Was wel weer nieuwsgierig. Een hele sauna cabine, 2 flinke baden met heet water en een koud bad. En daarnaast losse douches. Heerlijk!! Alhoewel het wel gek is met een wiebelende boot. Wel leuk om in je nakie naar de zee te staren haha.

De morgen erna weer gelezen en overdreven lang weer in de onsen gezeten. De boot wiebelde nu minder en dat was toch echt aangenamer. Om 14 uur arriveerde de boot in Oarai, een paar uur verwijderd van Tokyo.

Ik moet zeggen dat ik wel weer kriebels had. Vond het wel weer spannend om naar het vaste land te gaan. Met name Tokyo vind ik heel spannend. Maar goed zover is het nog niet. Ik wilde niet in Oarai blijven, maar Nikkō was nog te ver. Had een camping gevonden net buiten Mito. Dat was de bedoeling althans.

Het regende en echt warm was het niet. Hoorde dat het hier zo heet en vochtig zou zijn, maar dat viel tot nu toe nog erg mee. Misschien zelfs tegen, want Ik had gehoopt dat ik mijn lange broek niet of nauwelijks meer aan hoefde te doen, maar helaas.

Ik moest een aardig stuk lopen maar na een tijdje zag ik verderop een auto met knipperlichten staan. Stond die op mij te wachten?! Ja:). Yuishi en zijn collega Misako namen me mee. Ze belden de camping voor me, maar ik moest schijnbaar een reservering hebben. Dit was echt nieuw voor me. Het was een gratis camping, maar zelfs dan moest je een dag op voorhand reserveren. Schijnbaar heel vaak hier. Op Hokkaido had ik dat nooit gehoeven. Maar goed, wat nu?

Na lang denken en overleggen viel Yuishi nog een camping vlakbij te binnen. Hij belde voor me en daar mocht ik gelukkig wel staan, ook voor niks. Ik was de enige, maar dat boeit me niet uiteraard. Ze zette me af op de camping en Yuishi vroeg om vanavond nog wat te drinken. Leuk!!

Ze zouden om 20 uur terugkomen en dan zouden we bier drinken. Het gaf mij nog mooi de gelegenheid om langs het meer te lopen. Heel leuk recreatiepark met vele joggers. Mito zelf was een leuk stadje maar verder niet veel te beleven.

Even voor 20 uur was ik terug en wachtte ik op Yuishi en Misako. Ze kwamen al snel en hadden bier en eten bij zich! Ik dacht dat we naar een cafe zouden gaan haha en zij dachten schijnbaar bij mijn tent, mja dat ging niet in een klein tweepersoonstentje. We vonden in het park een plek, want het was nu toch droog. Bier en Japans eten; diverse bbq stokjes en een aantal soorten rijst in zeewier.

Het was echt heel leuk in het donker in het park. Yuishi vroeg om een Nederlands liedje. Helaas had ik geen Guus Meeuwis of Marco Borsato meer, enkel Parijs van Kenny B. Wist niet eens dat ik die had. Maar goed bij gebrek aan beter werd het dus die. En uiteraard wilde ik Japanse muziek horen. Gelukkig geen "Baby Metal", dat had ik van een aantal lifters moeten aanhoren! Vreselijk.. 3 meisjes met kinderstemmen die metal "zingen". Mocht je je vervelen en willen lachen, zoek het even op op YouTube. Alsof K3 een metalband vormt. Maar goed.. dit was aangenaam. Number one Japanese singer kreeg ik te horen.

Yuishi riep Karaoke!! Ik zo wat nu? Hij zo ja?! Ik bel een taxi okay? Uhh Jaa super leuk!! Japanners zijn dol op karaoke! Trouwens Chinezen en Taiwanezen ook; in tempels, op straat en in bars... pijnlijk voor de trommelvliezen! Japanners huren een karaoke kamer. Nja het werd dus karaoke!

De taxi pikte ons op en daar gingen we. Ik was al blij met de biertjes haha.. moest mijn stem prachtige, mega valse stem toch even losmaken. We werden naar een kamertje gebracht. De muren waren behangen met nijntjesbehang en er hong een televisie. Op het scherm konden we liedjes kiezen en dan kwam de tekst op het scherm. Engelstalig of Japans. Het was echt hilarisch!!! We dronken nog een Japans drankje en erna nog een cocktail. Ik voelde de alcohol, maar daardoor was het wel extra gezellig en leuk. We haalden duetten uit en ze zongen ook in het Japans. Ben nog steeds verbaasd dat het glas van de deur niet is gesprongen. We waren alle drie aangeschoten. Wat een avond! Het was zo ontzettend spontaan. Echt tegek!

We zijn teruggelopen naar de camping aan het meer nog meer lachen. Wat een avond! Wie had dat 's middags gedacht toen ik "even" weer ging liften. Het was wel een geweldige intro op het vaste land. Uiteindelijk was het bijna 1 uur en viel ik als een blok in slaap.

'S morgens werd ik al lachend wakker. Ik had er echt van genoten. Op mijn gemak ontbeten, nog even mijn telefoon opgeladen bij de mac. Donalds en toen weer vertrokken. Op naar Nikkō! Moest ver lopen. Een vrouw van een restaurant kwam naar buiten en zei me beter een andere stad eerst op mijn bordje te schrijven. Heel lief van der, en ze had gelijk! Kreeg nog 2 flesjes drinken mee, een voor mij en one for the driver.

Nou one driver, werden twee drivers. Een leuk, jong koppel stopte vrijwel meteen nadat ik mijn nieuwe bordje omhoog hield. Heb ze beide flesjes gegeven en ze waren er heel blij mee. Selina en Kent spraken beide slecht Engels, maar ik was onderweg! Zo mooi ook de tocht. Prachtige groene rijstvelden en al vele Japanse gebouwen met van die echte grijzen golvende daken! Zo leuk.. hier had ik op gewacht! Hokkaido is zo anders, echt prachtig hoor maar minder écht Japans. Dus ik genoot van het uitzicht.

Vanuit de stad moest ik nog even lopen, maar vrij snel stopte toen een vrouw voor me. Ze bracht me naar Nikkō. Bij de informatiebalie bij het station vroeg ze voor me voor eventuele campings en ze bracht me naar het meer "vlakbij". Hmm dat was echt veel verder dan ik dacht/hoopte. Het duurde ruim 40 minuten en helemaal door de bergen. Het was behoorlijk mistig en fris.

De camping was wel heel mooi en zelfs WiFi en ook nog eens sterke verbinding. Was echt verbaasd. Mja door de mist zag je de bergen niet echt, maar het was hoe dan ook prachtig. Ben nog even aan het meer gaan zitten en heb nog even gelezen voor het echt te donker werd.

Ik maakte ook weer even een plan, maar wist nog steeds niet echt goed hoe en wat. Mja het zou wel loslopen. Toch had ik er wat last van dat ik niet direct grip had. Het maakte me wel wat onrustig.

Ik wilde eigenlijk nog een tweede nacht blijven op de camping, maar besloot dat het ver van het stadje af was. 'S morgens besloot ik weer eens te wijzigen en te liften naar Nikkō en daar een hostel te boeken. Het was weliswaar veel duurder, maar ik was veel centraler en ook al dichter bij de weg om te hitchhiken naar Tokyo. Ik wilde namelijk echt op tijd vertrekken aangezien ik niet wist hoe lang het ging duren. Dus nu had ik ook weer wat tijd gewonnen. Pfoe.. echt zo gek maar ben echt zenuwachtig voor mijn tocht naar Tokyo. Het irriteert me echt haha. Voelde me behoorlijk onrustig. Wel had ik bevestiging gekregen van een couchsurfer in Tokyo. Daar was ik echt al heel blij mee.

Ik was wel blij met mijn besluit. Werd al snel opgepikt door een moeder en zoon die ook op de camping verbleven. Ze brachten me tot voor de Toshogu Shrine, het grootste en belangrijkste tempelcomplex van Nikkō. Het is een World Heritage complex en absoluut iets wat ik wilde zien. Ik had een (relatief) goedkoop hostel gezien in de buurt dus dat was perfect.

Ik kon nog niet inchecken maar er waren grote kluizen buiten zodat je spullen kon stallen en 's middags kon inchecken. Mooi geregeld. Spullen gedumpt in de kluis en naar de Toshogu Shrine gegaan.

Wow!! Echt Wow!! Midden in het bos lag een mega tempelcomplex. Het was wel erg druk maar ik was helemaal in de wolken. Prachtig versierde tempels en typisch Japans. Dit was echt weer even een mooie afwisseling na al de natuur in Hokkaido. Ik was zo onder de indruk. De stenen muren waren helemaal onder het mos, prachtig groen. De bomen in het bis waren heel hoog en vormden een prachtig geheel met de tempels. Heb er echt lang rondgelopen. Ik begon me ook echt meer ontspannen te voelen. Het zou wel weer loslopen.

Het was lang geleden dat ik me zo onrustig had gevoeld tijdens mijn reis. Mja de stad heeft ook maar bijna 10 miljoen inwoners, dusja misschien mag dat ook wel een beetje.

Maar goed.. ik was weer helemaal relaxt tijdens mijn tempel bezoek. Ben erna nog naar een andere shrine gelopen. Shrines zijn tempels en hebben zo'n Japanse "poort", genaamd torri. Ik dacht eerst dat de torri de shrine was, maar dat is onderdeel van. Bij de tempel verder in het bos was niemand. Er kwamen wel nog een paar mensen maar het was heel rustig. Heel mooi. Toen ik terugliep haalde ik een man in die een foto maakte. Hij vroeg of ik Japans sprak.. nou nee niet echt. Hij maakte me duidelijk dat in de torri een gat zat. Hij gaf me 3 steentjes en zei me te proberen die er doorheen te gooien. Het zou geluk brengen. Mijn tweede steentje ging er echt net naast, maar de rest was er ver buiten. Helaas geen geluk voor mij. Gelukkig heb ik mijn kettinkje met mijn klaviertje vier, gekregen van een hele goede vriendin, nog steeds om mijn nek. Het was wel heel leuk.

Ik ben via het bos naar het centrum van Nikkō gelopen. Het stadje is niet groot maar wel heel sfeervol. Veel Japanse stijl huizen en restaurants. Ik wist echt niet wat ik als lunch wilde. Had geen zin om naar een convience store te gaan, maar echt uiteten had ik ook geen zin in. Toen rook ik ineens iets heerlijks... pannenkoeken!

Ze hadden crêpes met vanalles. En ja aangezien ik nog steeds niet van ijs en chocolade hou (haha) werd het dus crêpe met matcha ijs en chocolade. Heerlijk zo'n gezonde lunch! Sonja Bakker was vast weer trots op me haha. Ohja en als "toetje" nam ik nog iets bij een ander kraampje. Binnenin zat rodebonenpasta, daaromheen tofu en dan gefrituurd met zeezout erover gestrooid. Weer een niet-klinkende combinatie maar echt zalig! Die redbeanpasta had ik ook al vaker in buns gegeten in Taiwan. Erg lekker.

Erna nog rondgelopen en verder geblogt en toen naar mijn hostel gegaan. Leuk, klein en gezellig hostel. En nu klaar om naar Tokyo te gaan... denk ik. Kriebels in mijn buik maar heel veel zin erin!:)

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis