Hij had schijnbaar al om 6.15 uur zijn wekker gezet, geen idee waarom. Uiteraard werd ik er wakker van maar reageerde bewust niet. Hield mijn oogmasker op en deed alsof ik sliep. Ik maakte "mijn plan". Hij rommelde extra luid dat had ik allang door, pff.. baby! Om 7 uur kon hij er schijnbaar niet meer tegen en riep super hard: "goodmorning". Heb op mijn vriendelijkste toon goodmorning terug gezegd en blijven liggen. Ik had mijn wekker namelijk om 7.15 uur staan. Het was echt belachelijk om zo vroeg op te staan, maar hij deed het echt om me te pesten.

Toen hij voor ontbijt ging ben ik opgestaan en mijn spullen gepakt. Heb mijn fiets klaargemaakt en ook ontbijt gehaald en was wederom nog eerder klaar dan hem. Hij heeft echt veel te veel bij zich. Een backpack van 85 liter. Een of andere hangmat en een mes waar die in Maleisië in de rimboe mee heeft doorgebracht, 2 weken. Inmiddels weet ik dat het ruigere praat is dan die zich voordoet. Mja ik wachte op mijn gemak op hem met mijn koffie in mijn hand. Geloof dat die er nerveus van werd maar dat boeide me natuurlijk niet. Nu was ik ook kinderachtig, maar liet niet met me sollen!

We vertrokken naar Chianyi. Een mooie tocht! Het regende weliswaar wat, maar niet vervelend. Voor we Chianyi bereikte kwamen we nog langs een of andere kunsthal of zoiets. Het zag er van buiten erg indrukwekkend uit. Het was een rustgevende tuin en binnenin een kleine tentoonstelling. Leuk om te stoppen. In Chianyi is Gab een ijs gaan eten, maar ik ben voor dumplings gegaan! Bohh de lekkerste die ik ooit gegeten heb! En heb al aardig wat heerlijke gehad. Hmm!

Het was inmiddels weer meer gaan regenen. Tussen de buien door hebben we nog wat tempels bekeken en zijn we over de night market gelopen. We moesten immers wachten tot 20 uur voor we met Joan hadden afgesproken. We waren veel te vroeg al klaar en Gab "stelde voor" (zei dus) om bij de mac Donalds te gaan zitten omdat ze daar in de buurt woonde. Nja vond dat prima, maar net toen we vertrokken waren begon het te stortregenen. Gab wachte even op me onder een afdakje aangezien ik het adres niet had, maar wilde direct weer gaan. Ik zei hem dat we 5 min moesten wachten dan was de stortbui vast minder erg. "Ik wil gaan". Ik wil, ik wil, ik wil.. ik heb keihard gezegd en IK wil wachten!!! Pfff wat een kleuter! Het was voor mij de druppel. Ik was zó ontzettend klaar met hem. Mijn geduld was meer dan op!!

Ik wist dat ik na Chiayi afscheid van hem zou nemen. Het voelde ergens als opgeven. Ik ging voor even terug naar de universiteit. Wat voelde dat slecht dat ik moest "opgeven" aangezien ik het wiskundig niet aankon. Ik had gefaald en zo voelde het nu ook. Ik wist het eigenlijk al voor dat ik begon dat het niet ging werken, maar had mijn fiets al dus vond dat ik niet terug kon. Mja als ik me ergens in vastbijt ga ik ervoor. Geen half werk voor mij, eerder 120%, dan 90! Nu ging ik opgeven. Zucht.. ik voelde me klote. Maar dat had vooral hij veroorzaakt en ja de regen maakte het niet beter.

1,5 uur hebben we zwijgend bij de Mac.Donalds gezeten toen Joan ons kwam halen met haar dochter. Joan was alleenstaande moeder en vertelde ons dat ze kanker had. Ze was nu onder behandeling van chemo. Slik.. En jij zeurt over een slechte reismaat.. schaamde me opeens. Maar zo vriendelijk Joan!! Ze wilde haar Engels verbeteren en zo geïnteresseerd in landen en mensen. Zodra ze weer beter was ging ze weer reizen in haar eentje. Ze gaat eind juni met haar zoon en dochter een paar dagen naar Zuid-Korea.

We zouden de dag erna een dagtocht maken naar Alishan Mountain. Gab had de dag ervoor gezegd dat we in plaats van bus of trein ook een scooter konden huren, dat was goedkoper. Had gezegd sowieso niet met de regen en ik zag er weinig in om klef bij hem achterop de scooter te zitten. Hij zei dat we met de scooter makkelijk 50-60 km per uur haalde. We zouden er in iets meer dan een uur zijn. Tuuuuurlijk.. in de bergen met zijn 2e op een scooter. De bussen doen er niet voor niks 2,5 uur over. Of ik al ooit een scooter gereden had? Nee maar kan wel logisch nadenken. Mja dat heb ik niet gezegd. Had al gezegd dat mijn voorkeur uit ging naar de bus. Hij vroeg me heel dom waarom? Ik had hem gezegd dat dat MIJN mening was en dat ik van busritten hield. En daar kwam het weer... "maaaaaarr blablablablabla"..... ik had gezegd zie het morgen wel. Maar na het zielige gedoe in de regen wist ik zeker dat IK de bus zou nemen!

Het lukte me steeds beter om voor mezelf te kiezen. Pff ik heb in het verleden teveel andermans pad gevolgd. Het was mijn grootste leerpunt nadat mijn relatie was uitgegaan, 2 jaar geleden. Het heeft me op vele manieren veel stress opgeleverd. Op school, mijn werk en mijn relatie en nog wel wat situaties. Sinds 2 jaar ben ik meer (grote) keuzes voor mezelf gaan maken, maar zodra er andere mensen bij betrokken zijn heb ik toch de neiging om mezelf op de tweede plaats te zetten. Aanpassen is goed, maar dat deed/doe ik teveel, ten kostte van mezelf. Gabriele had het me soms erg moeilijk gemaakt en een aantal keren was ik erin getrapt. Maar heb mezelf een aantal keren gedwongen om voor mezelf te gaan; het strand bijvoorbeeld. Het zijn stomme dingen, maar moest mezelf "trainen" om niet automatisch de rest te volgen. Als ik het nu niet deed zou ik mezelf in een volgende relatie en werk weer verliezen.

'S avonds begon hij weer over de scooter. Heb hem gezegd dat ik de bus nam no matter what. Hij kon het niet hebben dat was me duidelijk. Tsja nu ging het zoals IK het wilde, MIJN plan! Hij was vroeg vertrokken. Het regende vreselijk hard. Ook ik had de wekker vroeg staan want de bus zou om 7 uur vertrekken. Ik vond de bus, maar toen ik net stond te wachten zag ik helaas Gab ook staan! Ze hadden hem toch geadviseerd niet de scooter te nemen... GOH! Hij had het ook nog gevraagd ook nog. In de bergen met stortregen, werkelijk.. hij spoorde echt niet. Mja helaas moest ik dus weer tegen hem opkijken. Had gehoopt op een dag alleen.

We stonden na een uur in de file. Meneer het-moet-gaan-zoals-ik-het-wil kon het niet hebben. Ik moest er om lachen. Na 5 maanden reizen mocht die toch echt meer flexibileit en sociaalgedrag hebben. Lachte hem stiekem echt uit. Sorry maar had geen goed woord meer voor hem over. Het was voor mijn nog even de tijd uitzitten. De buschauffeur zei ons dat de bus ging keren en dat we zouden moeten overstappen op een andere bus. Nja zou het wel zien, maar Gab was echt gestresst. We werden overgeplaats op een andere bus en gingen toen weer dezelfde kant op als eerst en kwamen weer in de file te staan. Snapte het niet echt maar geloof dat het met dienstregeling te maken had. Onze nieuwe buschauffeur was niet zo sociaal en Gab mocht er niet uit om te roken. Hij gromde, ik lachte.

Toen we eindelijk weer vertrokken zag ik wat de oorzaak van de file was. Een heel stuk van de berg was naar onderen gekomen en er lag een hele berg modder en gesteente op de weg. Oeff.. je ziet wel eens vaker van die borden van "pas op, vallende stenen" of zoiets mja nog nooit gezien dat daadwerkelijk ook een stuk berg naar onderen komt. Overal liep het water in hele rivieren van de bergen af en er stonden hele plassen water op de weg aangezien de grond de hoeveelheid regen niet aan kon.

Regen, regen, regen.. het werkte een beetje op mijn humeur in combi met mijn gezelschap. Het was ook best koud in de bergen en had dat ook een beetje onderschat. Gelukkig had ik wel mijn poncho nog. Haat eigenlijk die plastic plakdingen mja voor nu wel handig. Het park zelf was heel mooi, alhoewel ik wel verwacht had dat het groter zou zijn. Het was wel echt fijn dat er niemand in het park was en aangezien Gab en ik toch niks zeiden was het heerlijk rustig en werd ik er wel weer vrolijk van ondanks de regen. Met goed weer moet het echt heerlijk zijn hier. Zo mooi en betere temperaturen dan in de stad. Na een paar uur hadden we alles gezien en zijn we met de bus teruggegaan.

We zijn met Joan en de 2 kids gaan eten. We moesten alles proberen. De Taiwanezen zijn trots op hun eten.. en terecht! Nomnomnom.. we moesten ook perse slak proberen.. tsja dat was toch niet mijn ding. Stinky Tofu is trouwens wel heel lekker. En ja, het stinkt! Hoe harder het stinkt hoe beter had ik gehoord. In Taipei hadden we het al met Wen gegeten. Vond die lekkerder dan deze, maar prima. We zijn ook nog pineapple-cake gaan eten. Heerlijk die ananascake:). Het was wel heel gezellig, maar ik merkte aan mezelf dat ik er niet echt van genoot. Ik wilde en moest alleen verder. Was nog met een vriend aan het appen en had nog contact met wat anderen. Fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen en wat her- en erkenning te krijgen!

Ik wilde eigenlijk nog een nacht extra blijven bij Joan, maar aangezien ze kanker had voelde ik me er gewoon niet goed bij. Ze had aangeboden dat we langer konden blijven, maar besloot om mijn laatste fietstocht te gaan maken tot Tainan. Ik zou onder het fietsen mijn gedachte kunnen ordenen en dan met hem praten. Zou hem ook vragen om me geld terug te geven voor alle "tools" die hij nodig vond die we moesten kopen. Ging er wel vanuit dat ik niks zou krijgen, mja we zouden zien.

Na het ontbijt namen we in de stromende regen afscheid van Joan en de kids. Ze had nog een bericht verstuurd voor ons na een een couchsurfer in Tainan. Ze zou me wat laten weten.
Mijn laatste fietstocht..

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis