Daar ben ik weer!:)... Weer een nieuw verhaal van weer een bijzondere treinrit. Maar laat ik even beginnen met het feit dat ik het echt super leuk vind dat ik zoveel reacties krijg op mijn blog, via welke weg dan ook! Ik heb geen idee wie het allemaal lezen, maar het geeft me echt heel veel energie en elke keer weer een grote glimlach op mijn gezicht. Op de directe reacties op mijn verhalen zelf kan ik helaas niet reageren, maar weet dat ik ze lees en er blij van wordt. Dus bij deze bedankt!!:)

Back to business.. Ik had in Novosibirsk dus mijn trein pas om 1 uur 's nachts. Ik was met Martijn nog een biertje gaan drinken om afscheid te nemen. Mijn taxi zou me om 00.00 uur ophalen. We waren ruim op tijd terug in hostel, maar ik schrok toen het meisje van het hostel op me af kwam rennen. De taxi was er al en ze dacht dat ik al weg was dus ze maakte zich zorgen. Ik kon wel wachten tot middernacht maar dat vond ik ook sneu dus ik heb mijn spullen gepakt, afscheid genomen van Martijn en gegaan.

Aangezien ik zo vroeg was kon ik wel fijn nog even mijn tanden poetsen etc op de wc. Dan hoefde ik dat niet ergens in het donker op een stink wc te doen. Mijn perron stond al aangegeven, dus ik wist dat de trein er al stond. Ik had de allerlaatste plaats in de trein geboekt dus ik zou zeker niet alleen zijn deze keer. Toen ik weer met mijn grote backpack door de smalle gang geworsteld was zag ik dat er al drie mensen in mijn cabine zaten, twee oudere mannen en een oudere vrouw. Een van de mannen hielp me met mijn backpack in het gat boven de deur te duwen.

De vrouw sprak goed Duits, dus dat werd onze voertaal. Ze was een echte kakmadam, maar ontzettend aardig. Alles zat tot in de puntjes goed. Haar haar leek op dat van Prinses Beatrix en ze had een flinke laag make-up op. Ook had ze een hoedje op wat Maxima wel in haar vrije tijd kon op hebben, niet té chique, maar absoluut aanwezig. Haar man zei niet heel veel en liet zijn vrouw maar kletsen. Alle drie zouden ze in Krasnoyarsk uitstappen. Mooi.. misschien had ik erna de coupé voor me alleen.. wie weet, Om 1 uur vertrok de trein en kreeg ik mijn beddengoed en kon ik direct slapen. Geef mij maar openbaar vervoer en ik slaap. Inmiddels ben ik de treinen ook echt goed gewend dus heb geslapen als een roos.

Tegen 10 uur werd ik wakker en langzaam ontwaakte de hele trein. Koffie en mijn brood met banaan als ontbijt. De man was veel uit de cabine en het koppel was meer met elkaar aan het praten dus ik besloot terug naar boven te klauteren in mijn stapelbed. Muziekje op en chillen maar terwijl de trein verder hobbelde. Tegen 12 uur had ik echt een inzinking. Ik had nog wat uren slaap tekort van de dagen ervoor. Ik viel net in slaap toen de trein stopte, halte Krasnoyarsk. Ik kon nog net even afscheid nemen van het koppel en hun een fijne vakantie wensen. Zij gingen namelijk van Krasnoyarsk naar Moskou en vanuit daar vlogen ze door naar Dusseldörf en zouden drie weken in Duitsland verblijven. Ik moest een beetje om haar lachen. Na een nacht slapen was haar haar net een kraaiennest geworden. Ze had wel haar make-up en lippenstift bijgewerkt. Mja ze zag er hoe dan ook beter uit dan ik met mijn make-uploze kop en ook mijn haren zaten niet al te best, maar vond het toch grappig.

De trein zou 40 minuten stoppen in Krasnoyarsk. Stiekem hoopte ik eigenlijk dat er even niemand in de trein zou komen. Dan kon ik lekker naar buiten kijken en lezen. Had niet echt zin om sociaal te doen haha. Mja na 10 minuten had ik geen keuze, want er kwam een gezinnetje de coupé binnen. Ouders met een kind. Nja ik had maar meteen weer even duidelijk gemaakt dat ik geen Russisch sprak. De vrouw sprak een beetje Engels en stelde zich voor als Julia. Haar vriend heette Zhenya en zoontje Igor. Ze hadden echt ongelofelijk veel bagage bij zich. Ze gingen skiën aan de andere kant van het Baikalmeer. In de cabines naast die van ons zaten nog andere families. Ik geloof dat de kinderen iets van een wedstrijd hadden daar. Nja vanaf nu af aan zou ik me over de grootte van mijn backpack in de kleine cabines geen zorgen meer maken haha, want alles werd wel ergens gestald.

Ook nu werd een tas leeggehaald met eten. Ongelofelijk, was dat alleen voor hun drie?! Een doos vol kippenpootjes, een andere vol met pannenkoeken, weer een doos met salade en nog een doos vol met fruit. Ook hadden ze nog een aantal komkommers in de tas en waarschijnlijk nog wel vanalles. "Russians like to eat" zei Zhenya... ja daar was ik al achtergekomen. Ik ook hoor, maar zóveel?! Er kwam nog een vrouw de coupé binnen, een vriendin van hun, Lena. Er werd haar meteen duidelijk gemaakt dat ik uit Nederland kwam. Inge, you drink wine? Vino? uhh jaa.. maar is het daar niet wat vroeg voor? Het was net 14 uur geloof ik. Ik had mezelf de vraag nog niet gesteld en Zhenya had ook niet op mijn antwoord gewacht en mij al een beker ingeschud. "Sjuut sjuut" zei die.. Russisch voor een beetje. We proosten met zijn vieren en ik was meteen weer geaccepteerd onder mijn cabinegenoten. Ik had mijn eerste "sjuut sjuut" nog niet op of er werd "sjuut sjuut" bijgevuld. Ja als je maar vele beetjes samenvoegd heb je natuurlijk toch heel veel. Wederom werd er geproost en nja ik had alweer de nodige spasiba's (thank you) gezegd.

Ik volgde het Russisch meestal niet echt, maar Julia zette al haar beste Engels in om mij te informeren. Het was niet heel geweldig maar kon het meestal wel begrijpen. Zhenya zei op een gegeven moment Injee Go, go.. ik snapte het niet. Friends, friends zei die. De kinderen kwamen ons al tegemoet gerend en ik begreep dat we met de volwassenen bij elkaar gingen zitten en de kinderen in onze coupé zouden spelen. Het was geen vraag of ik meeging, maar een order haha. Ik was meteen "een van de vrienden". Ik werd nog voorgesteld aan drie papa's, Sascha, Jura en papa 3 ben ik zijn naam van vergeten. Wederom was het me duidelijk dat er verteld werd dat ik uit Nederland kwam en geen Russisch sprak. Sascha kon ook wel een beetje Engels. Ik had op mijn telefoon ook een nieuw vertalingsprogramma gedownload en het Russische toetsenbord geinstalleerd. Julia en ik hadden vele translate-gesprekken.

Ik zat nog niet nauwelijks in de coupé of ik had alweer mijn zoveelste "sjuut sjuut"-hoeveelheid wijn. En dit keer proosten we met zijn allen. Ik kreeg ook meteen een bord in mijn handen met een pannenkoek met kaviaar ertussen. Ik had dat echt nog nooit gehad. Het smaakte een beetje apart. Als je op zo'n eitje beet kwam en een gloed van zilte smurrie uit. Het was erg zout, maar op zich wel oké. De tafel stond ook hier vol met eten en weigeren was geen optie. Ik kreeg brood met mosterd met een of ander vlees erop in mijn handen geduwd, salade, en weet ik wat niet allemaal nog meer. De hele avond stond in het teken van "sjuut-sjuut"-wijn en eten. Er werd gepraat en gelachen en de alcohol deed zijn werk. Het was heel gezellig en Julia bleef maar alles vertalen al dan niet via mijn telefoon. De tijd vloog voorbij!

Er werd een spel uitgehaald, een soort pictionary. En ja of je nu Russisch spreekt en leest of niet gewoon meedoen uiteraard. Julia vertaalde mijn kaartje en ik moest uitbeelden. Het was echt hilarisch, want alles wat er geschreeuwd werd snapte ik ook niet, maar Julia stond me de hele tijd bij. En zoals met spelletjes in combinatie met alcohol moet er natuurlijk gediscussierd worden wie er gewonnen had. Haha, ik verstond niks maar het was helemaal duidelijk. Ik moest er heel hard om lachen. Ik was echt al flink aangeschoten. In de trein is het echt bloédheet en dat werkte ook niet echt mee. Ik had echt zoveel gegeten. Ik had mijn chocolade cake toegevoegd aan de hele voedselwinkel, maar meer wilden ze niet van me aannemen. Nee nee eten genoeg. Voelde me wederom beetje vervelend, maar dat hoefde ik niet te zijn "friends, friends" werd me gezegd.

Het was tegen middernacht toen we overgingen op de thee, om een beetje te ontnuchteren en een kater te voorkomen. Het spel was afgelopen en ik chatte/praatte nog verder met Julia. Uit het niks liet ze me een vertaling zien die ik niet verwacht had. De vertaling klopte niet altijd volledig en even twijfelde ik of ik het goed begrepen had. Ze schreef dat ze tot voor kort een kindje verwachtte, maar nu niet meer. Het bleek dat ze vijf maanden in verwachting was geweest maar dat ze haar kind had verloren. Ze huilde. Ik schrok er heel erg van. Ik wist even niet wat ik moest doen of zeggen maar knuffelde haar maar. Ze schreef me dat het 3 april een maand geleden was, dus nog maar heel kort geleden. Zhenya was niet de vader van Igor, maar ze wilde heel graag samen nog een kind. Ze was 36 en zei dat ze waarschijnlijk nooit meer mama ging worden. We stonden op de gang te praten/vertalen. Ik heb haar heel veel geknuffeld. Vond het zo ontzettend rot. Het was ook wel deels de alcohol wat extra emoties hadden losgemaakt maar ze zag er echt verloren uit. Ik had echt heel erg met haar te doen. Even later zei ze me om te komen zitten en liet ze me een foto zien. Het was een foto van een prachtige vrouw met een prachtige bolle buik, haar kindje! Het was echt vreselijk om te zien, kreeg echt kippenvel en toen ze de telefoon terug nam stortte ze nog meer in. Ik heb met haar mee gehuild, vond het zo erg voor der. "sank you, sank you, sank you...bleef ze maar herhalen terwijl ze snotterend tegen me aan stond.

Toen Zhenya met Igor bezig was bleef ze maar herhalen "I love you", wijzend op haar vriend. Ik begreep dat ze "him" bedoelde. Het was ook duidelijk te zien dat ze beide totaal verliefd op elkaar waren en dat Igor Zhenya volledig geaccepteerd had. Het was echt een mooi gezin, maar sinds kort met een litteken. Het was echt heel rot, maar vond het ook wel bijzonder dat ondanks we elkaar net kenden en nauwelijks in een zelfde taal konden communiceren dat we dit konden delen. Ze had me volledig vertrouwd en haar grootste nachtmerrie gedeeld. Een moment wat ik echt nooit ga vergeten en een foto die in mijn hoofd gegrift staat.

Het zette mezelf ook wel echt met twee voeten op de grond. Wederom was ik blij dat ik nú mijn reis van mijn leven maak. Er kunnen zoveel dingen gebeuren dus waarom wachten tot "ooit" of "later". We moeten genieten van nu en kansen grijpen die er zijn, want je weet nooit wat morgen staat te gebeuren. Ziektes, economische veranderingen of welke gebeurtenissen dan ook kunnen alle dromen en plannen ineens veranderen of vernietigen.

Toen de kinderen eenmaal in hun eigen cabine waren en in bed geinstalleerd zaten Julia, Zhenya en ik ook in onze cabine. Julia was inmiddels weer wat bedaard en kon weer wat lachen. Er werd wederom eten uitgehaald en Zhenya pakte de fles "Piva" (bier) erbij en ja wederom moest ik mee eten en drinken. Het bier was niet te drinken, maar had ook echt geen zin meer in alcohol. Was stikkapot. Om half 2 zijn we uiteindelijk gaan slapen. Wederom een bijzondere dag!

Wederom werden we rond 10 uur wakker. Ik kreeg al pannenkoeken aangeboden maar die had ik nu echt (na vier pogingen) geweigerd. Eerst koffie en wakker worden! Mijn trein zou rond half 12 aankomen in Irkutsk. Ik propte mijn spullen al in mijn tas en nam toen maar eens mijn eigen brood. Inge, piva? UH NEE.. ga je nu echt bier drinken?!! Jep.. schijnbaar wel. Urlghh moest er niet aan denken om zo vroeg al aan het bier te gaan. Maar schijnbaar smaakte het Zhenya want hij nam zeker 3 (thee)glazen.

Even voor mijn trein stopte nam ik afscheid van twee geweldige mensen en ben ik ook van de rest afscheid gaan nemen met 100x spasiba. Ik kreeg nog wat gelukswensen terug en Zhenya liep nog mee tot aan het perron. Wauw! wat een bijzondere treinreis wederom.

Ik was aangekomen in Irkutsk! Vanaf hier gaat mijn laatste stukje Ruslandavontuur beginnen.

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis