Okee!! Sorry! Ik neem alles terug wat ik gezegd heb over het Nederlandse weer. Sorry voor alle Nederlanders die gisteren in de file stonden of nat zijn geregend. Mijn grote grote excuses. Hoop dat jullie me wel vergeven want we hebben vandaag al straf genoeg gekregen. Op een scootertocht en regen is geen goede combi.

Om half 9 werden we opgehaald. We zouden met een scooter gaan rijden naar 2 nationale parken en zij zouden ons 's avonds bij het station van Ninh Bin afzetten waar we de nachttrein zouden nemen naar Dong Hoi. Prima, leuk achterop z'on scootertje. Onze backpacks gingen voor de chauffeurs en wij achterop. Helmpie op en gaan!:) de chauffeur van mij was een man van weinig woorden. Photo? Yes? Oke stoppen voor een foto. Okay? Yes. En we gingen weer. Af en toe wees die eens op iets maar dat was het dan ook. Mooi. Kon ik lekker genieten van het tochtje.

In begin was het even wennen. Met 2 handen vasthouden achter aan de stang. Ik durfde nog niet te bewegen en de eerste bocht was behoorlijk akelig nog. Maar goed geleidelijk aan vertrouwde ik de geluidloze kerel voor mij en genoot ik meer en meer van het uitzicht. Na 15 minuten had ik al kramp aan m'n rechterbovenbeen. Beetje wiebelen, maar het hielp niet echt. Fijn! We zouden maar de hele dag op dat ding zitten. Ik had mezelf nog steeds goed vast, maar vanwege de kramp probeerde ik al eens hand los te laten. Kon m'n knie vasthouden en m'n voet omhoog duwe op de trapper. Mooi! Dit was stukken beter. Het tempo zat er wel in bij de heren en we hobbelde over wegjes, langs prachtige vergezichten. Alle mensen die we tegenkwamen zwaaide, lachten naar ons of riepen "hello" (waarschijnlijk hun enige woord Engels). Heel leuk! We reden langs hardwerkende vrouwen die met hun zessen grote strohalmen, ofzoiets, aan de kant waren aan het zetten. Ze moesten zó hard werken, maar wat een lol hadden ze!! Zo leuk om te zien. Ik werd er echt vrolijk van. Heerlijk dit tochtje.
Nu ik m'n kramp redelijk onder controle had begon ik mijn kont te voelen. Die scooters zijn niet echt gemaakt voor ons en de stang duwde in m'n kont. Mja beetje verzitten. Ik had m'n handen inmiddels beide los en maakte af en toe een foto met m'n telefoon. Hij reed best hard over de hobbelige wegen en vrachtwagens en scooters inhalen was geen probleem. Zoals gewoonlijk flink toeteren en doorrijden. Af en toe moesten we nog eens flink afremmen voor wat koeien op de weg of wat gaten waar we omheen moesten.
Na een uurtje kwamen we aan bij het eerste nationale park. Heel fijn! Mijn kont wilde even rust. Het Cuc Phuong park. We hadden een half uurtje om rond te lopen naar de apen. We verwachten apen in het wild te zien, maar het bleek een opvangcentrum voor apen te zijn. Hmm jammer, beetje tegenvaller. Na 10 minuten met een gids rondgelopen te hebben waren we al uit het opvangcentrum en konden we terug naar het begin van het park. Nja okee prima. We liepen door het bos en kwamen een hele groep schoolkinderen tegen met hun juffen. Waarschijnlijk een uitstapje naar het apenopvang. Juf zegt: say hello: alle kinderen in koor Helloooo, zwaaien, hello, hello. Dus ik weer terugzwaaien en hello. Een van de juffen liet me niet langs. Ze wilde perse met me op de foto. Peace, picture. Thank you, thank you! En weer een fan erbij! Hoera! Grote, witte buitenlanders zijn hier een uitzondering, aangezien het gebied niet zo toeristisch is.

Rinske vertelde over haar chauffeur! Hij was 40, vrijgezel en erg geïnteresseerd haha. Hij had gezegd dat veel toeristen verliefd werden op een Vietnamees. Haha wat wil die hier nu weer mee zeggen?! Hij snapte ook niet dat Rinske van haar vriend alleen op vakantie mocht gaan. Hij had aan een stuk gekletst over vanalles en nog wat. Ik moest er wel om lachen, aangezien mijn stille vriend het tegenovergestelde was.

We gingen weer verder. Het werd steeds vochtiger en natter in het bos en we kwamen in een half oerwoud terecht. Ik begon me een beetje zorgen te maken voor m'n camera en/of telefoon. Deze zijn heilig nu en mogen niet door de vocht kapot gaan. Ik hoopte dat we snel hier weg waren, maar helaas. Het zou nog véél erger worden!! Na 10 minuten deed ik al schietgebedjes. Het werd steeds vochtiger en kleffer. Hmm.. Vond het echt niet chill. Na nog zeker een half uur, 10 schietgebedjes voor m'n camera en telefoon en 20x roepen naar Karma, kwamen we aan bij een rustplaatsje. Mooi dacht ik, gaan we zo weg uit dit vochtige gebied? Helaas Inge, dat had je natuurlijk gedacht. Als we niet te moe waren konden we een wandeling maken hier met de macho chauffeur van Rinske. Ja prima hoor, geen probleem. Fijn even wandelen na het scooterrijden...... #grootstefoutooit!!

We liepen met de machoman het bos in. Het zou 3 km zijn naar een 1000jaar oude boom (wat?! Ja dat dacht ik ook) en dan weet terug. Maar goed 3 km prima. We liepen een stukje en keken toen omhoog, trappen! Alweer trappen! Na gisteren was ik er eigenlijk even klaar mee maar goed, 3 km was te doen. Trap, trap, trap.. Vochtig, heet, nat, help! Het zweet begon alweer te komen. Onze gids vond dat die niet hoefde te wachten en liep lekker door. Geen probleem, wij redden ons wel. Ik was zo slim geweest om geen deet op te doen, zaten immers toch op een scooter. Al die beesten en muggen in het bos, feest! Mijn gezicht droop inmiddels van het zweet en we gingen nog hoger en hoger. Vreselijk die trappen. Ik had het foto maken al opgegeven, rinske deed wel nog een poging. Pff, zucht,.. Wat een hitte en wat een vochtige omgeving. Druppels zweet liepen weer in stralen over m'n gezicht. Oh eindelijk zagen we weer eens onze gids. Hij was toch eens blijven staan. Zucht.. Na 3 lange kilometers kwamen we eindelijk bij de geweldige boom. Oohhhhh.. Tsja en nu weer terug. Zo'n barre tocht, voor een eeuwenoude boom?! Jep....... Zeg maar niks!!!
We werden aangestaard door een Vietnamees meisje van een jaar of 10. Ze durfde niks te zeggen, maar vond ons weer bijster interessant. Net zoals de hele groep wat er stond. Jep, weer fans.
Op de terugweg werd het nog erger. We waren doodop van de hitte en de vochtigheid. We hadden alleen ontbijt gehad en ik had echt honger. We liepen verder en verder en ik begon me echt licht in m'n hoofd te voelen. Ik had nood aan suikers en eten. Het was glad in het bos en gleed bijna uit. Ik had echte slechte zin en voelde me echt niet goed worden. Rinske had gelukkig nog mini muslirepen. Normaal zou ik beleefd zijn en hoogstens 1 pakken. Ik vroeg meteen of ik er 2 mocht. Ik ging echt bijna van m'n stokkie. Ik voelde me direct iets beter en kon nog even doorlopen. Weer was onze gids allang weggelopen. Helemaal gesloopt waren we en drijfnat van het zweet. Voelde me wederom echt ranzig. Bij het parkeerplaatsje aangekomen heb ik snel een blikje cola gekocht en dezelfde mueslireepjes als rinske had. Even suiker naar binnen!!
Het begon te regenen! Nee he, ook dat nog. M'n poncho zat natuurlijk in m'n backpack, die in de flightbag zat, die afgesloten was met een sleuteltje voor mijn stilzwijgende chauffeur zat. Fijn! Wat een feest. Mja ik wilde avontuur, ik kreeg avontuur!
M'n chauffeur had zijn poncho al om en over m'n backpack heen geslagen. Achter deed hij hem wat over m'n benen en ik kon mooi m'n camera er ook nog onder duwen! Ik had Karma inmiddels al ontzettend vaak opgeroepen en hoopte dat ik mijn 5dollar-karma-punten van op het vliegveld in Hanoi in kon zetten om m'n telefoon en camera te redden! Please please please!

We werden nog ergens afgezet waar een grot zou zijn van een prehistorische man. Rinske's grote vriend liep even met ons mee, maar zei dat die toen bij de scooters moest kijken. Jaja.. We moesten maar naar bovenlopen en gaan kijken. Wéér trappen!! Neeeee.. Super glad van de regen waren de treden. Zucht.. Mja we laten ons niet kennen. Dus weer trap, trap, trap. Halverwege vroegen we ons af waar die kerel bleef. We zouden niet alleen die grot in gaan. Hij kwam niet. Ik was er klaar mee en wilde naar onder. Uiteindelijk is rinske mee gelopen. We kwamen nog een groep Vietnamese jongeren tegen die ons helemaal geweldig vonden en bleven staren. Zucht, donder op! We zijn geen attractie en ik wil al helemaal niet meer op de foto met jullie. We zweten, voelen ons vies, zijn nat geregend en hebben inmiddels slechte zin gekregen. We liepen naar onder en voelde ons maar een beetje bekenen door het groepje op de brug. Ik liep voorop en was dus uiteraard de Sjaak! Zucht.. Please photo? Nee eigenlijk niet, mja fans mag je niet teleurstellen. 4 tieners om me heen die me ook nog stevig vastpakte en met peacetekens op de foto moesten. Volgens mij hebben ze zeker 20 foto's genomen want het duurde een eeuwigheid. Thank you, thank you. Jaja graag gedaan. Mja

Eindelijk lunch!! Om 13.15 uur.. Ik was door de regen behoorlijk afgekoeld en had kippenvel gekregen, omdat we zoveel gezweet hadden. Noodlesoep met spinazie! Heerlijk! Dat deed echt even goed.

We hadden van het restaurant nog poncho's gekregen. Dus gingen nu iets meer regenproof op pad. Het hield even op met regenen, maar erna kwam het weer eens zo hard terug. Zucht. De wegen werden er gladder door, maar onze chauffeurs scheurde gewoon door. Ik kon er niet meer zo van genieten als in begin maar met dat windje was het toch best leuk.

Tegen half 3 was het eindelijk droog en om 3 uur kwamen we aan bij het tweede nationale park: Van Long. Hier gingen we met een bootje op de rivier en werden wederom door een Vietnamees vrouwtje rondgevaren. Heerlijk! Even relaxen in een bootje. Even bijkomen, opdrogen en weer genieten van het uitzicht. We konden nu weer lachen en ook met de situatie lachen. Lekker even ronddobberen in het bamboebootje. De vrouw had weer een tas bij zich en was al bang dat we weer moesten kopen, maar gelukkig. Het was hier niet zo toeristisch en was ze gewoon vooral heel vriendelijk. Ze wees naar de apen op de berg. Leuk om te zien. Het was echt een schattig oud vrouwtje en voelde me weer bezwaard dat we ons lieten varen. Maar hoe slecht Engels ze ook sprak ze wees naar alle beesten, vogels, eenden en de apen. En wij natuurlijk ontzettend enthousiast mee reageren.

We hebben haar nog een fooi gegeven en gingen weer bij onze mannen achterop. Het was gelukkig weer droog dus de poncho's waren niet nodig. En zo eindigde onze tocht net zo heerlijk als hij begon. Genietend van het uitzicht, zwaaiende mensen en met volle gas over de hobbelige wegen al toeterend om in te halen. Het was echt een hele leuke toer al met al, maar echt gewoon heel jammer van het weer! Ik ben wel heel blij dat mijn camera en telefoon het ook overleefd hebben.

Om 17 uur kwamen we aan bij een restaurantje tegenover het treinstation van Ninh Bin. Om 22.50 uur hebben we hier de nachttrein naar Dong Hoi. Ze hebben voor ons gekookt en we mochten gewoon in hun privé ruimte douchen en naar het toilet. Een beetje bezwaard maar zo dankbaar gingen we douchen. Heerlijk!! Voel me helemaal herboren. En nu zitten we hier al 3 uur en moeten nog zo'n 2 uur wachten. Pff wat een dag!
Wel weer een hele bijzondere en avontuurlijke dag die ik niet had willen missen!! Nu afwachten tot het nachttrein-avontuur! Want zoals elke dag en/of nacht gebeurt er altijd wel wat! Tot morgen!

Geschreven door Ingeheuvel.op.reis