Vandaag veel foto' s en minder tekst, want: een plaatje zegt meer dan 1000 woorden.
3 aktiviteiten vandaag:

• Een wandeling door het mooie plaatsje Monastiés;
• Bezoek aan het museum Bajén-Vega;
• Bezoek aan de kapel St Jacques.

Monastiés heeft ongeveer 1500 inwoners en is erkend als een van de mooiste dorpen in Frankrijk. Daar is niet teveel mee gezegd, het is prachtig. We lopen door de straatjes en gaan even de kerk in.
In het kerkportaal staat een grappig kruisbeeldje. Het verhaal erbij vermeldt dat dit uit de middeleeuwen stammende beeldje bij een boerderij op een draaiplateau op een vat stond. Bij dreigend zwaar onweer of hagel werd dit kruisbeeld richting de dreigende wolken geplaatst, om zo het onheil voor het gewas af te wenden.
Ook bijzonder is het geluid van een roofvogel dat rondom de kerk te horen is. Fake, om de duiven te verjagen. Er zijn er die zich daar niets van aan trekken 😀.

In 1937 vluchtten twee kunstschilders uit Spanje voor de burgeroorlog, Francisco Bajén, geboren in 1907, en zijn vrouw Martine Vega. Twee heel verschillende schilders, waarbij Bajén opvalt door de eenheid in kleur en de invloed van stromingen uit de 19 e eeuw en zijn huidige tijd zoals het kubisme. Zijn vrouw Vega, die aanvankelijk meer op de achtergrond van haar man schilderde, sprankelend van kleur en expressie.
Het museum(pje) is ingericht in een middeleeuws vakwerkhuis en jaarlijks wordt de collectie gewijzigd, zodat het bij ieder bezoek een verrassing blijft.

De kapel St Jacques ziet er aan de buitenkant niet spectaculair uit. Het was de kapel van het voormalige ernaastgelegen hospitaal en ligt aan de route naar Santiago de Compostella.
Binnen wacht een prachtige verrassing: een groep manshoge beelden, samen de graflegging van Jezus voorstellend. Deze beelden uit 1490 zijn gemaakt van kalkzandsteen en zijn in de 18e eeuw min of meer gered uit een kasteel in afbraak, wat aan een rijke bisschop behoorde. De beelden stonden op afzonderlijke sokkels in de kapel van dat kasteel. De meeste stenen van dit bisschoppelijk paleis, ook de sokkels van de beelden, zijn door mensen in de omgeving gebruikt om mee te bouwen. De beelden werden achtergelaten in weer en wind. Met 14 karren met ossen zijn deze beelden naar de kapel St Jacques gebracht. In de jaren 50 is het geheel nog eens opgeknapt. Het verhaal wordt ons helder vertelt door de dame die ons daar ontvangt.

Geschreven door Fritsenhanoppad