Vandaag verlaten we het Canal du Midi en trekken we noordwaarts, nadat we een wandeling van een halve kilometer naar de Obelisk maken. Dit 20 meter hoge gedenkteken ter nagedachtenis van Pierre Paul Riquet is gebouwd in 1825, op het allerhoogste punt van de Col de Naurouze op 198 meter, op de ‘Pierres de Naurouze’, een rotsformatie , ontstaan in het Tertiair tijdperk, een geologische periode van 66 tot 2,58 miljoen jaar geleden. Grappig detail: het gesteente wordt “poudingue” genoemd, de vertaling is “puddingsteen”.

Een ander punt wat we onderweg gaan bezoeken ligt een kilometer of 25 noord-oostelijk, vlakbij het plaatsje Revel, het bassin de St Férreol, het grote waterreservoir wat bij wijze van spreken het kloppend hart van het Canal du Midi is. Technische gegevens: oppervlakte 87 hectare, inhoud 6,5 miljoen m3. Het is weer een prachtige dag en het is er druk met wandelende en picknickende mensen.

Nog 1 weetje over het Canal du Midi: Mijn interesse was gewekt door een artikeltje wat ging over de “Phare Airopostale” van Montferrand, een plaatsje vlakbij de “Seuil de Naurouze”. Een vuurtoren??? Voor de luchtpost?? Langs het Canal du Midi??? En inderdaad, zoiets is het wel!. In de 20er jaren van de vorige eeuw hadden luchtvaartpiloten geen geavanceerde navigatiesystemen waardoor je precies kon zien waar je je bevindt, ze oriënteerden zich op vanuit de lucht zichtbare rivier en kanalen. Het Canal du Midi was een perfect richtpunt. Het was een onderdeel van ‘La Ligne’, een lichtbakensysteem wat was opgezet na de eerste wereldoorlog. De lijn liep van Frankrijk naar Senegal, van Toulouse naar Dakar. De postvliegtuigen moesten niet alleen overdag, maar ook ’s nachts vliegen. s ’Nachts over de Pyreneeën vliegen was te gevaarlijk, en dwars door de Sahara was ook een risico, omdat in die tijd vliegtuigen nog weleens met panne te maken hadden en ook met kapingen door rebellengroeperingen. ‘La Ligne’ heeft gefunctioneerd van 1919 tot in de 30er jaren.
De lichtbakens hadden oranje neonlampen, zodat ze ook goed te zien waren bij wat mistiger weer. Ieder baken had als code een letter, Montferrand had bijvoorbeeld de letter R (in morse kort-lang-kort), de piloot wist dus niet alleen dat hij op de goede weg was maar ook precies zijn locatie. Enkele uren voordat het vliegtuig zou passeren werd door vliegveld Perpignan een telegram verzonden en even voor het passagemoment klom de verantwoordelijke (in Montferrand was dat de veldwachter) de 8 meter hoge mast op en stelde de lamp in werking. De bakens zijn bijna overal verdwenen maar in Montferrand is dit tijdsmonument in 1998 door de gemeente gerestaureerd.
Nu is mijn informatie over het Canal du Midi echt op. We rijden door het heuvelachtige landschap van het Pays de Cocagne, een stukje van het departement Tarn, grofweg in de driehoek Toulouse-Carcassonne- Albi. Ons eindpunt is het dorp Graulhet. We hebben al zoveel gezien vandaag dat we het dorp niet meer gaan verkennen. De camping is de simpelste van heel de reis, een beetje verlopen maar de plaatsen zijn ruim genoeg. We vragen ons wel af waarom hier zoveel mannen alleen zitten, gescheiden mannen die een goedkoop onderdak vinden in een mobilhome?? We tellen er 4, verder is er bijna niemand.

Geschreven door Fritsenhanoppad