Vannacht om 3 uur hoorden wij de regen tikken op het camperdak. We hebben de dakluiken dichtgedaan zodat het niet kon inregenen.
Vanochtend voelde het heerlijk fris, de temperatuur was gezakt tot 18 graden. In de ochtend bleef het nog een tijdje regenen en die tijd hebben we nuttig besteed en de camper van binnen een schoonmaakbeurt gegeven. Tegen elf uur werd het droog en trokken wij de wandelschoenen aan want er stond een excursie op het programma naar de Highline 179, een hangbrug van 406 m. lang, 1.20 m. breed en 114 m. hoog. De brug is gebouwd in 2014 en staat in het Guiness book of records als langste voetgangershangbrug ter wereld. Hij hangt in Reutte, hier zeven kilometer vandaan. Er loopt een wandelpad vanaf hier en we wilden die zeven kilometer te voet afleggen. De temperatuur was ideaal om te wandelen, het pad liep langs de flank van een berg en we konden in een gelijkmatig tempo doorstappen. Onderweg zagen we veel wijngaardslakken, waarschijnlijk omdat het geregend had en we zagen ook veel zwarte salamandertjes. Wij hadden die nooit eerder gezien en hebben later bij ObsIdentify opgezocht wat het waren en het bleken Alpenlandsalamanders te zijn. Op een gegeven moment hadden we een doorkijk en konden de imposante brug in de verte zien. Na anderhalf uur lopen kwamen we bij de parkeerplaats van de attractie en moesten vandaar nog een stukje over een stenig pad omhoog klimmen. We kwamen een Nederlands stel tegen en vroegen of ze over de brug hadden gelopen maar zij had hoogtevrees en durfde het niet. Wij wisten nog niet of we het zouden durven. Bij de brug aangekomen namen we eerst wat foto’s en besloten daarna ons niet te laten kennen en de oversteek te maken. We kochten de entreekaartjes en toen moesten we er aan geloven. Je moet inderdaad geen hoogtevrees hebben om eroverheen te lopen. De brug wiebelt een beetje en is héél hoog. Frits vond het meevallen, ik vond het wel eng. Nova was een beetje nerveus maar ging toch zonder veel protesten erover. Aan de overkant zat een Duits echtpaar aan wie we vroegen om een foto van ons te maken. We raakten aan de praat. Zij hadden ook kaartjes gekocht en waren begonnen aan de oversteek maar toen het begon te wiebelen durfde zij niet meer en waren ze teruggegaan. Nu was ze het rustig aan het bekijken en de tijd zou leren of ze eroverheen zou gaan. Wij zullen het nooit weten. We liepen verder naar de burcht vanwaar je een weids uitzicht hebt. Met een lift gingen we daarna weer naar beneden en we hebben geluncht een restaurant aldaar.
We wilden met de bus terug te gaan en volgens een jongen van de bediening vertrok er een bus vanaf de parkeerplaats. Maar toen we de dienstregeling bij de bushalte bekeken bleek de bus die daar vertrok niet onze kant op te gaan. Ik zag een bezoekerscentrum en informeerde daar naar de bus naar Rieden. De medewerker legde uit dat de dichtstbijzijnde bushalte van die bus in het dorp Ehenbichl lag, een kwartiertje lopen. Bij de bushalte aangekomen ontdekten we dat de eerstvolgende bus pas over een uur vertrok en we besloten dan maar lopend naar de camping te gaan. De route liep eerst door het dorp en later langs de Lech. Het is ook een lange afstandsroute en we kwamen veel andere wandelaars tegen. Het was allemaal vlak en dus prima lopen. Toen we terug waren op de camping hadden we ruim 14 kilometer in de benen en dat voelden we toch wel.
Voor het avondeten een salade klaargemaakt met rode biet, geitenkaas en walnoten die we buiten hebben opgegeten. Daarna werd het snel te koud om buiten te zitten en zijn we naar binnen gegaan. Ik stuur vandaag ook wat foto’s mee van het dorp en de camping.

Geschreven door Frits-en-anitas.vakantie