Vandaag is het zover, het is De Dag. 6 juni 2024 is het 80 jaar geleden dat het D Day was.

3:30 uur. De wekker gaat. Jeetje, wat vroeg. Maar om bij de nagebootste landing op Utah beach te zijn moeten we gewoon om 4 uur weg. De landing is om half 7. De meeste spullen staan klaar. Ik kleed me aan en zet koffie. De thermobekers moeten vol. Stokbrood en croissantjes hebben we gisteren gehaald.

We vertrekken om 4 uur. En we zijn echt de enige niet. De omgeving van Utah beach is de enige waar je nog terecht kan. De andere stranden zijn afgesloten en de snelweg, de N13 ook. Dit allemaal doordat er op de verschillende stranden ceremonies zijn waar Koning Charles, prins William, Biden, Macron, Zelenski, Willem Alexander, Maxima en Rutte zijn. En nog veel meer hoor. 200 veteranen. De beste mensen zijn bijna 100 of er al overheen. Niet te geloven. Maar daar zijn wij dus niet. Wij gaan naar Utah Beach.

Het is al vreselijk druk. Wij rijden naar Utah beach want in het programma staat dat de landing ter hoogte van het museum is. Bepakt en bezakt lopen we naar het strand en zoeken een plekje. Het is 5 uur. Heldere lucht en prachtig om de zon op te zien komen. In de verte zijn de oester boeren de netten aan het ophalen. En natuurlijk, dan blijkt dat de landing verschoven is naar het monument verder op het strand. Dat meen je niet! Daar was het ook druk maar goed, dat was het langs de hele kustlijn. Dus wat doe je, samen met honderden andere mensen lopen we over het strand richting het monument. Toch zo'n 4 kilometer. En het is al bijna half 7. Wel is er van alles te zien op het strand. Veel oude voertuigen weer die heen en weer rijden. En om Half 7 komen er 4 vliegtuigen over. In de verte is het heel druk dus die landing is bezig. Maar even later begint het parachutespectakel. Nou, die hebben echt wel even geoefend. En het was net of ze ineens verschenen. Ze sprongen van heel erg hoog. We hebben de vliegtuigen niet eens gezien. Het waren wel marinierspringers met vlaggen en rook. Dus toch helemaal de moeite waard.

Maar die 4 kilometer moet ook weer terug gelopen worden. Een gedeelte lopen we langs de weg. Die is heel druk met weer aan alle kanten auto's in de bermen. Chaos weer. Vliegtuigen blijven af en toe over vliegen dus we nemen weer een strandafslag en lopen het laatste stuk weer over het strand. Met al die mensen😉.

Bij de auto gaan we eerst eens even koffie zetten. Het gaspitje en de opvouwbare fluitketel zijn natuurlijk mee. De bekers worden weer gevuld en we blijven een tijd heerlijk relaxen. Ondertussen ook rondkijken wat er allemaal gebeurd. De Gendarmerie sluit op een gegeven moment ook de weg af richting Utah beach. Je kan er dus maar op één manier nog uit, maar er niet meer in.

We besluiten om te kijken of we in Sainte-Mère-Église kunnen komen. Met omwegen en afsluitingen komen we toch op een parkeerplaats terecht. Het is nog ongeveer een kilometer lopen. En het is druk, heel druk. Een hele andere sfeer dan normaal. Iedereen is daar heen getrokken omdat veel is afgesloten. Weer gigantische rijen voor drinken en broodjes. Gelukkig hadden wij stokbrood meegenomen en met een broodje in de hand die kant op gelopen.

Na een tijdje op het plein naar een scherm te hebben gekeken waarop de ceremonies van de andere stranden werden getoond, lopen we nog even rond. Er staan, buiten de eettenten om, veel kramen waar militairen worden gerekruteerd. Ik ben er eigenlijk klaar mee en we gaan terug naar de auto en terug naar het hotel. Moe. Ondertussen is het bijna half 2 en kijk ik naar de ceremonies op tv. Even in de rust. En in slaap vallen. Een pas op de plaats middag. Vanavond nog eten in Barfleur en verder zien we het wel weer.

Geschreven door Christelopavontuur