Heerlijk rustig wakker worden bij Chateau de Quineville. Willem is al op pad om lekkere koffie te scoren in het chateau dus koffie op bed voor mij. Daarna ook tijd om even een klein wasje te doen en naar het ontbijt te gaan. Na lekkere baquettes en croissants komt Laetitia ons ook nog even gedag zeggen. Haar kennen we van vorig jaar en zij heeft ook geboekt voor ons. Wat een simpel whatsapje al niet kan doen. Het is een prachtig chateau. Een favoriet plekje van ons. En om dan maar meteen met de deur in huis te vallen...stukje geschiedenis over het Chateau:

In de twaalfde eeuw was het bolwerk van Quinéville eigendom van de familie Montauban. Op 1 april 1416 nam koning Hendrik V van Engeland het in beslag van Robert de Montauban, een aanhanger van de koning van Frankrijk, en gaf het als leengoed aan Thomas Burgh. De Montaubans zullen het terugkrijgen in 1450 aan het einde van het Frans-Engelse conflict en zullen het behouden tot 1527, wanneer de Montaubans de heerlijkheid verkopen aan Jean La Guette, een niet-adel, en wiens dochter zal trouwen met een zoon Dancel.

Vanaf 1565 tot aan de Revolutie was het in handen van de familie Dancel, een rijke familie uit de buurt van Cherbourg.

Tijdens de slag om La Hougue (29 mei 1692) assisteerde François Dancel, de nieuwe heer van Quinéville, met de koning van Engeland, Jacques II en zijn natuurlijke zoon Jacques Fitz-James die hij had van zijn minnares Arabella Churchill, maarschalk de Bellefonds aan hun zijde, naar de overwinning van de Engels-Nederlandse vloot op de Franse vloot van vice-admiraal de Tourville.

Tijdens de Revolutie werd eigenaar Georges-Antoine Dancel, wonende in Parijs, terwijl zijn vrouw, geboren uit Moncel, in het kasteel woonde, opgesloten in de Conciergerie en zijn vrouw gevangengezet in het Hôtel de Beaumont, na de registratie van hun zoon, Charles Antoine Dancel, officier in de Franse Garde, op de lijst van emigranten en die zich bij het leger van Condé zal voegen. Deze laatste zal een jaar na zijn vertrek in Brussel overlijden[4]. Het kasteel werd vervolgens geplunderd, met name de duiventil met zijn 2.000 putlogs.

In deze periode vond Madeleine Dancel de Breuilly, nicht van Charles Antoine, die haar noviciaat was begonnen in het Augustijnenklooster van Bayeux, maar ontbonden door de districtsraad, onderdak in het kasteel, dat was toevertrouwd aan de zorg van een tuinman. . Ze trouwt op 8 mei 1795 in het gemeenschappelijke huis van Valognes met de nieuwe gezworen priester van het dorp, Armand Fafin, met wie ze een gehandicapte zoon zal krijgen die twee dagen na zijn geboorte zal worden toevertrouwd aan het burgerlijk ziekenhuis.

In 1815 verkochten de erfgenamen van Georges-Antoine Dancel het kasteel aan graaf Louis de Mesnildot, burgemeester van Valognes van 1816 tot 1821, die er vele decennia woonde. Volgens de erfopvolgingen wisselde het meermaals van eigenaar om in 1976 in handen te komen van Madame Lenoir-Lemaire, die met de hulp van de vereniging "Les Amis du Château de Quinéville" trachtte het te restaureren.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel bezet door de Wehrmacht en ontving in 1942 maarschalk Rommel tijdens zijn inspectietocht langs de verdedigingswerken van de oostkust van Cotentin.

De huidige eigenaar is een Nederlander en doet het chateau dienst als hotel.

En wat zullen we vandaag weer eens gaan doen? Er is hier zoveel te zien en te doen dat je echt even rustig moet kijken. Willem komt aanzetten met de D-Day experience. Hier kun je een flightsimulatie doen, het museum van Dead mans corner bezoeken en een 3D film over D-day en de bevrijding van Carentan. Aangezien we ook nog wilde lunchen in st. Mere Eglise, is dit een goede optie. Niet te gek vandaag. Een beetje rust is ook prettig.

Om 10 uur komen we aan bij de Experience en we worden volgestopt met kaartjes voor de betreffende films en simulaties. Eerst de flight simulatie. Je gaat de landing meemaken in een vliegtuig. Eerst worden we geïnstrueerd door een hologram over wat er in onze uitrusting moet zitten en wat we dienen te doen wanneer we de vijand zien. En dan is het tijd. Ondanks dat de omstandigheden niet goed zijn, worden we het vliegtuig ingeloodst. We reconstrueren namelijk de D-Day vlucht.

Letterlijk gaan we een vliegtuig in waar we vastgesnoerd worden met riemen en de tocht gaat beginnen. Uit de raampjes zien we onze vlucht met alle andere vliegtuigen en we worden gebombardeerd. We schudden flink heen en weer. Uiteindelijk maken we een noodlanding en komen we tot stilstand. We worden het vliegtuig uitgestuurd. Leuk gedaan hoor. Mooi om een idee te krijgen hoe het ging.

Aangezien het volgens ons volgende kaartje bijna tijd is, op naar de 3D film. Met oortjes waaruit de Nederlandse vertaling uitkomt en een 3D bril op, nemen we plaats in een grote bioscoopachtige zaal. De eerste film gaat beginnen. Het is een mooie en duidelijke film over het verloop van D-Day. Hoe alles had moeten lipen volgens de planning en hoe het uiteindelijk verliep. Maar met de landing op de stranden was de oorlog nog niet ten einde. We maken een stukje mee van het 101th bataljon die dus Carentan terug moesten veroveren van de Duitsers en moesten behouden. Dit was de 2e film. Supermooi in kaart gebracht. Echt een aanrader.

Nog even naar het huis op de hoek. Dead mans corner genaamd.

Dead Man's Corner is een kruising van wegen tussen Saint-Côme-du-Mont en Carentan. Dit is de plek waar een gedode Amerikaanse tankcommandant een aantal dagen uit zijn tank heeft gehangen.

De kruising was een T-splitsing, al is er op tegenwoordige kaarten nog een kleine weg te zien. De doorgaande weg, de tegenwoordige D913, loopt vanaf Utah Beach naar Carentan. De derde weg is de N13, de weg naar Saint-Côme-du-Mont. Op Dead Man's Corner (dodemanshoek) stond en staat precies één huis, dat tegenwoordig eigendom is van het Carentan Historical Center. Het is gebruikt door de commandant van het 6e parachutistenregiment, kolonel Freiherr von der Heydte, de Amerikanen vestigden er een medische hulppost. Hierin is nu het Dead Man's Corner Museum gevestigd. Dit museum heeft een collectie originele Amerikaanse en Duitse voorwerpen met betrekking tot de locatie.

Zo, na de D-Day experience is het toch echt tijd voor de lunch. We vertrekken richting st. Mere Eglise waar we weer parkeren naast de kerk waar John Steele nog steeds aan hangt. Wr gaan naar het restaurantje waar we vorig jaar ook heerlijk gegeten hebben en nu is het weer zalig! Natuurlijk oesters vooraf en ik heb een zacht gegaard stukje buikspek en Willem een entrecote. Nog even een toetje en we gaan weer op pad. Langs de winkel waar ik vorig jaar bekers had gekocht, ik wil er nog een paar, en natuurlijk een kaarsje branden in de kerk. Voor iedereen die ons ontvallen is, ziek is of gewoon een hart onder de riem nodig heeft.

Dan is het tijd om terug te gaan naar het chateau. Tijd om even te relaxen en gebruik te maken van het zwembad. Een frisse duik en daarna languit op de ligstoelen. Even niks. Nou ja, niks....ik schrijf dit verslag. En Willem is verdiept in een verhaal over Patton.

Het diner is bij La Plage in Quineville. Een kleine maaltijd want de lunch was best veel. Willem een Dorade en ik een salade van de chef. Nog een Tarte Tartin voor Willem na en daarna starten we met de wandeling terug naar het Chateau. Door een rustige landelijke omgeving gewandeld te hebben zijn we weer bij onze kamer aanbeland. De was hangt te drogen op het terras en wij gaan relaxen.

Geschreven door Christelopavontuur