De morgen begint met het gaan van de wekker om half 7. Mijn hemel, wat hangt er een putlucht. Het leek wel of er iets aan het doodgaan was. En het kwam uit de badkamer. Echt niet normaal meer. We moesten toch een beetje opfrissen en naar de WC. Thea hing kokhalzend boven de bak. Even doorbijten en snel naar de ontbijtzaal dachten we. Het principe was niks mis mee, maar ik heb gisteren verteld dat er 6 bussen waren. En een kleine eetzaal. We kwamen daar aanlopen en er stonden al mensen te wachten. Allemachtig! Gewoon maar naar binnen en met een beetje dringen, duwen en gewoon bij Russen aan tafel ploffen en toch nog twee broodjes kunnen eten. Oja, nog even over gisteren. Onze Russische busgenoten waren al aan kamer nummer twee bezig. Sleutel in de kamer laten liggen en de deur op slot dicht trekken. De ramen moesten dus opengebroken worden. Het is nooit saai met Russen in de buurt. En ook kwamen we onze reisgeoten uit de andere excursie naar Vinales nog tegen. Wat is de wereld, in dit geval Cuba, toch klein.

Spullen gepakt en het meeste in de bus gelegd. Wij gaan namelijk verder in Russiche trucks. De zogenaamde Russische massage. Er gaan dus ook trucks voor 6 bussen. Wij zitten met ons groepje in een truck. We krijgen een lokale gids die ons gaat begeleiden op onze hike van 3 kilometer langs de Rio Melodioso in Parque Guanayara. Maar eerst moeten wij wachten op de dochter van George bij de informatie office. Er komen nog 3 mensen in onze truck erbij. Twee Italianen en hun gids. We lopen hierdoor een half uur achter op de andere trucks. Heel erg fijn want nu hebben wij daar totaal geen last meer van.

We gaan op weg en de jeepsafari is hier niks bij. We schudden heen en weer in de truck door gaten en over onverharde wegen. En leuk dat het is!!!!! We kunnen soms niet meer van het lachen. Het lijkt wel een achtbaan. Wij zitten als twee kleuters achterin te joelen alsof het een achtbaan is met de armen omhoog. Onze Duitse medereiziger komt nu helemaal los en joelt met ons mee. Ook de gids van de Italianen brult het uit. Dat was echt funny!!!!!

Aangekomen bij het park lopen we een waanzinnige route. We komen langs bananenbomen, struiken met koffiebonen eraan. Bromelia's die hier gewoon op de bomen groeien. Mimosa, het clitorisplantje, Mangobomen, bamboe, Afrikaanse tulpenboom en nog veel meer. We zien vuurmieren op een boom heen en weer lopen. We leren van een aantal planten wat de werking is als medicijn. Het is teveel om op te noemen en ook om te onthouden. We lopen over bruggetjes die niet meer zijn dan een boomstam met een leuning. En dan horen we de muziek zoals de gids het noemt. Het geluid van de watervallen. Prachtig. We blijen een tijdje staan kijken en de gids komt naar mij toe en wil mijn camera hebben. HIj heeft blijkbaar wat gezien. Ik heb gelukkig een superzoom camera en even later komt hij terug met een foto van een soort grote marmot, we noemen hem maar even Congo bear. Congo heb ik kunnen onthouden, de rest niet. Met het blote oog niet te zien voor ons maar onze gids ziet alles. En wij zijn dus de enige met een foto hiervan. Super dus!!

We lopen verder langs bamboe en glijden af en toe over een modderig pad. Soms steile stukjes. Onze Poolse reisgenoot is iedere keer zo galant om ons van die lastige stukken af te helpen. Hij is onze held van de dag. langs nog meer poeltjes en veel mooie planten komen we aan bij het meertje waar je even kan zwemmen. IK heb daar even geen zin in en ga gewoon mijn voetjes in het water koelen. Er zitten visjes in die aan je voeten knabbelen. Goedkope spa moet je maar denken. Thea duikt het water in en is al snel bij een klein watervalletje aan het rondpoedelen. Ik maak nog foto's van wat vlinders en geniet van de omgeving. Ondertussen probeert Thea het water uit te komen en ik hoor een oerkreet. Ze stoot haar teen ongenadig hard tegen een steen en komt strompelend het water uit. Ok, dat is niet best. Snel maar aankleden en de voet weer in de wandelschoen. We zien later wel verder. En ineens horen we nog een oerkreet. EEN SLANG!!!! Ja, een van onze busgenoten was haar schoenen aan het aantrekken op een steen en daar langs kwam een slang aangegleden. Het was een niet giftige slang dus geen paniek. Ongeveer twee meter lang. Natuurlijk moest ik daar ook een foto van hebben. De kop heb ik gemist maar toch nog een beetje vast kunnen leggen.

Vanaf het zwemmeertje is het nog twee kilometer naar ons lunchpunt. De gids heeft er aardig de sokken in en ik volg hem op de voet. Mocht hij wat spotten dan ben ik er met de camera zeker bij. De luchtvochtigheid is heel hoog maar wat een wandeling!! Zo mooi...en ik heb van verschillende vogels foto's kunnen nemen. En de natuur.....adembenemend!!!! Gewoon geen woorden voor...of toch wel....veel zelfs...

De lunchplek is een heel mooi stekje met daarboven een camping. De tentjes staan onder kleine afdakjes. Dit hadden we nog niet gezien in Cuba. Er voor loopt een varken te scharrelen en kalkoenen. Beneden kippen. En laten we deze nou gaan eten. De scharrelkippen worden op een bepaalde manier gegrild en met een heerlijke saus klaar gemaakt. Erbij aardappelen, natuurlijk rijst en bonen, doperwten en bieten en pomelo en papaya. En het is me toch lekker! We krijgen een groot stuk kip en smullen erop los. Terwijl we achter ons het weemoedige gezang van de andere kippen horen. Het klonk echt een beetje zielig.

Met de buiken rond gegeten stappen we na een sanitaire stop weer in de vrachtwagens op weg naar het punt waar onze bus ons weer op kan halen. Het is weer een geweldige rit met uitzichten op het gebergte, waanzinnig gewoon. En natuurlijk weer veel pret achterin de truck. Bij het eindpunt staat de lokale boer hun waar te verkopen en ik neem 300 gram eigen gebrande koffiebonen mee en samen kopen we een soort pindarepen. Ook erg lekker. Ik krijg nog een stuk citroen te eten van de gids. Heerlijk fris. We neen afscheid en bedanken hem voor de prachtige wandeling door het gebied en alle informatie die we hebben gekregen. Wat een ervaring! Volgende stop: Santa Clara.

Santa Clara is een provinciehoofdstad. Op zich niet bijzonder, alleen dat Santa Clara het laatste bolwerk was dat werd ingenomen door Che Guevara waardoor Batista werd verdreven. Che en zijn mannen lieten een goederentrein ontsporen met wapens die ze gebruikten om deze plaats te veroveren. Nadat zijn stoffelijk overschot is gevonden in een massagraf in Bolivia samen met zijn volgelingen, zijn deze resten in 1997 in een memorial bijgezet in Santa Clara ter gedachtenis aan hen. Deze memorial was al gemaakt op 28 december 1988 ter nagedachtenis van de 30e verjaardag van de bevrijding van Santa Clara. Alleen toen wist niemand nog wat er met Che gebeurd was. Het verhaal gaat nadat het massagraf gevonden was dat dit een actie van de CIA was om hem onschadelijk te maken. In het museum liggen persoonlijke eigendommen van Che en heel veel foto's van de plaatsen waar hij voor de vrijheid van volkeren heeft gestreden. Niet alleen naast Fidel Castro in Cuba maar ook in Mexico, Congo en Bolivia heeft hij gestreden. Het was een bijzondere man die van oorsprong arts was. Maar er alles aan deel om voor de rechten van volkeren op te komen. Vaak in vermomming omdat hij bang was herkend te worden door de CIA. We lezen een stukje van een brief die hij tijdens een internationale missie in Congo aan Fidel Castro schreef. Het bleek zijn laatste brief. Had hij een voorgevoel....

" Als mijn laatste uur nadert onder een andere hemel zal mijn laatste gedachte aan het volk en aan jou zijn...Ik dank je voor je lessen...Ik blijf je trouw tot het eind."

Deze brief lag ook in het museum. Op de Placa de Revolution staat een heel groot standbeeld van Che Guevara.

We zijn beiden onder de indruk, eigenlijk blijkt dat we niet eens precies weten wie of wat hij voor man was. Tegenstrijdige verhalen. Hier willen we zeker nog wat meer van weten. Op een later tijdstip dan want nu begint de reis terug naar Varadero. Drie uur voor de boeg. Uren waarin we in de bus een beetje soezen en nagenieten van de geweldige dagen die we hebben gehad.

Geschreven door Christelopavontuur