Na het ontbijt gaan we weer op pad. Weer naar Batterie Azeville voor het parachutespringen. Ruim op tijd weg want je weet het maar nooit.....nou, inderdaad want we staan weer in de file voor de parkeerplaatsen. Als mensen nou eens stoppen met in paniek raken als ze een vlievtuig over zien vliegen en overal auto's klakkeloos in bermen gooien op kleine landweggetjes,dan waren we allemaal op tijd geweest. En het is nou eenmaal zo dat de rijden die ze springen eigenlijk nooit kloppen. We hebben 2 uur in de file gestaan en daardoor de eerste sprong gemist. Het is niet anders. Gewoon afwachten en na 2 uur konden we het weiland wat omgetoverd was tot parkeerplaats oprijden. Vanaf die plek was het net 2 minuten lopen naar het terrein. Perfect dus.

We wandelen het terrein op en zien eindeloos lange mensen rijen staan voor de broodjes. Willem gaat voor ons koffie halen en op dat moment komen de vliegtuigen weer over. Natuurlijk sta ik klaar met de camera en de eerste sprongen uit de vliegtuigen heb ik in beeld. De meeste springen juist in het aangewezen weiland. Daarna komen er nog 2 vliegtuigen die parachutisten droppen. Weer prachtig om te zien, maar je ziet er een aantal iets afdwalen. En dan land je ineens tussen de koeien, die heel nieuwgierig er omheen gaan lopen. Ook dat leg ik vast op de gevoelige plaat. Gelukkig hebben deze sprongen dua meegemaakt. Willem staat te kletsen met Poolse parachutespringers en ik loop richting de wc's. En daar moet je wel even tijd voor uit trekken. Er zijn 3 eco toiletten en de meneer die toezicht houdt geeft iedere keer als er iemand aan de beurt is een blikje met zaagsel mee voor in het toilet. Na 20 minuten ben ik eindelijk aan de beurt. Sjonge zeg..

Ik loop een rondje over het terrein en kijk even bij het optreden en bij de veteranen van bijna 100 jaar die aanwezig zijn op het terrein. Ook is er een demonstratie parachute opvouwen. En zoals je op sommige foto's kan zien, van parachutespringen wordt je moe en dorstig (quote van Willem).

Na een tijdje gaan wij terug naar de auto om richting Crassville te gaan, daar is Camp Texas. Bij de parkeerplaats zien we mensen druk bezig om een parachute uit de bomen te halen. Daar is het toch een beetje mis gegaan.

Aangekomen bij Camp Texas parkeren we de auto en komen we op een gezellig terrein terecht bij de Batterie van Crassville. Een verscheidenheid van voertuigen hebben zich tussen de bunkers genesteld. Sommige voertuigen rijden rondjes met de bezoekers. Alles gaat er gemoedelijk aan toe. We drinken hier nog wat, kijken rond op de markt met legerspullen en gaan daarna naar de supermarkt. Alvast ontbijt voor morgen inslaan. 4 uur in de ochtend gaan we op pad naar Utah beach waar op, het is morgen DDay, het strand de landing wordt nagebootst door Navy seals. Nu nog even relaxen en daarna eten. En vroeg slapen voor de grote dag morgen. 6 juni 2024, de 80th anniversary van D Day.

Maar ik vergeet helemaal Sainte-Mère-Eglise van gisteren. Eerst naar Camp Geronimo, waar ook van alles uitgestald staat. We halen een broodje worst en bereiden ons voor op het concert vanavond. De uitdrukking met de Franse Slag is ook duidelijk want het programma loopt ruim een uur uit. Er is een soort van voorstelling gezien vanuit het verzet in Frankrijk, daarna komen er nog 3 stokoude veteranen op het podium en dan de muziek met castleden van Band of Brothers. We kijken niet alles af want het begint best koud te worden. Onderweg naar huis regen. Gelukkig was het vandaag weer volop zon!

Geschreven door Christelopavontuur