20 juni 2014

Heerlijk geslapen en nu eens niet met een dubbele laag kleding in de tent. Dat i voor de verandering lekker wakker worden. Wel een beetje vroeg, om half 7 al, maar de zon schijnt!! Even een ontbijtje klaargemaakt op ons kookstelletje, gebakken spek, worstjes en roerei op een broodje. We kunnen er weer even tegenaan. Op naar de Badlands. Voordat we naar de badlands gaan komen wel langs het plaatsje Wall. Daar zit Walls drugstore. Het is een hele grote overdekte bazaar met veel winkeltjes erin. Leuk om te zien maar niet echt bijzonder verder. Dus maar door naar de Badlands. Daar stond ons weer een verrassing te wachten, wat een mooie omgeving. Veel rotsen maar daarnaast ook veel grasland. De Badlands bestaat al 75 jaar als National Park. Een naar mijn idee onderschat park waar tot op de dag van vandaag veel fossielen worden gevonden. Badlands was heel vroeger een zee, daarna een moeras en nu droge bergen. Bij het Visitorcenter vertelde een ranger heel enthousiast over wat er allemaal gevonden is en wat voor werk ze doen. Leuk om te horen. De route die wij doen is gedeeltelijk onverhard en gedeeltelijk verhard. We zien er Pronghorns, Bizons en honderden prairiehonden die hun kopjes boven hun hol uitsteken. Ht schijnen witte prairiehonden te zijn. Deze zijn bijna uitgestorven geweest doordat ze door de indianen vergiftigd zijn maar door een reddingsactie zijn ze behouden voor het park en het heeft 3 jaar geduurd voordat de hele populatie wit was. Ook de bizons zijn er uitgezet. Zij kwamen niet meer voor in de Badlands doordat er op ze gejaagd werd. Dat is nu in ere hersteld. De omgeving is prachtig en het is er heel warm. Dat is weer eens wat anders voor de verandering. Wel weer wennen maar klagen doen we niet. Bij terugkomst in Rapid City eerst langs de Walmart want ik ben aan mijn laatste gasflesje begonnen. En ons water is bijna op. Nieuwe halen dus. Het diner bestaat uit chili, sla, kip en nacho's met cheesedip. Als dit niet Amerikaans koken is door ons, dan weet ik het niet meer.....Morgen richting Fort Robinson, Nebraska maar niet voordat we Crazy Horse hebben gezien.....


21 juni 2014


Vanaf een picknicktafel met vliegjes om ons hoofd in Fort Robinson, Nebraska... Weer lekker geslapen op ons luchtbedje. Zelfs zo lekker dat Jacco mij wakker moest maken om 7 uur want een nieuwe reisdag staat op ons programma. Snel alles inpakken, even tanden poetsen, alles de auto in en op weg naar Nebraska. Maar niet voordat we even bij de Subway een broodje hebben gegeten en een bakje koffie hebben gedronken. Het ging niet erg makkelijk want de mevrouw bij de Subway was heel erg chagrijnig en daardoor werd ik ook chagrijnig. Ik had nog geen koffie op!!! Maar goed....we zijn onderweg. Eerst gestopt bij Reptile Gardens. Ze hebben daar erg veel verschillende reptielen en Jacco wilde er graag even kijken. Daarna was Crazy Horse aan de beurt. Crazy Horse was een indiaan die rond 1877 in zijn rug is geschoten door een soldaat die gelegerd was in Fort Robinson (waar we nu zitten) terwijl er een wapenstilstand was. Dat is natuurlijk not done!! Crazy Horse is nu een voorbeeld geworden voor alle indianen. Zijn oneliner is: " My lands are where my dead lie buried". Standing Bull van de Lakota stam heeft, toe ze bezig waren met Mount Rushmore, beeldhouder Korczak Ziolkowski gevraagd om een gedenkteken te beeldhouwen op de heilige grond van de indianen, de Black Hills. En Crazy Horse was het voorbeeld van deze indianen. Korczak begon zijn werk in 1948 zonder steun van de overheid. Dat wilde ze niet. Het moest echt van de mensen blijven. Op dit moment zetten de kinderen van Korczak en zijn vrouw zijn werk voort. Nog steeds zonder overheidssteun, al is hen dit wel een aantal keren aangeboden. Het is dus een soort missie geworden. Met een mooie achtergrond en een mooi doel. " Vergeet niet te dromen". Een mooi gezegde wat Chief Red Cloud van de Lakota stam in 1891 heeft gezegd: They made us many promises, more than I can remember- They never kept but one; they promised to take our land, and they took it!! Na deze indrukwekkende trip moesten we weer verder. Via Custer State Park en Wind Cave National Park gaan we de donderwolken in richting Nebraska. We zien het in de verte regenen en onweren. Jacco ziet zelfs een boom in de fik staan waar de bliksem in is geslagen. Gelukkig draaien wij net op tijd de andere kant op. Op naar Fort Robinson. Daar aangekomen zoeken we de registration office en naar even te hebben gezocht krijgen we onze campingplaats toegewezen. Vol verwachting rijden we naar de plek en....tot onze verbazing.....moesten we door een creek, met een halve meter water erin, om op onze plek te komen. Nou, dat gaan we niet doen natuurlijk. We hebbn geen 4 wheel drive maar een degelijke Chrysler 200 die ook nog eens gehuurd is. En weer terug naar de registration office waar na een beetje moeilijk doen tegen de mevrouw daar we eidelijk naar een algemene campground worden verwezen waar je zonder door het water heen te moeten gewoon een plaatsje kan uitzoeken. Een minpuntje van dit verhaal......... het is tegenover het kerkhof en er zijn geen douche of wasgelegenheden. Wel een toilet gelukkig. dat wordt dus behelpen, letterlijke survivel. Maar goed, morgenochtend gaan we weer verder richting Rocky Mountains National park. We zijn nu op de helft van onze reis. Time flies when you're having fun!!

Geschreven door Christelopavontuur