Op het moment dat ik dit schrijf zit ik 'vast' in Santiago de Chile. Hier is al sinds drie dagen de noodtoestand van kracht, vanwege hevige protesten onder de bevolking. Winkels zijn geplunderd, bussen en metrostations in brand gestoken en mensen lopen massaal met pannen en deksels over straat. Er geldt een avondklok van 20 tot 7 uur en er zijn 10.000 militairen in de stad actief. Intussen zijn 11 doden gevallen. Met mij gaat het goed en gelukkig kan ik overdag wel het een en ander bekijken. De stad verlaten gaat morgen hopelijk lukken, als het vliegveld weer open is. Voor een beter begrip van de opstanden alhier, zal ik in een volgende blog met wat verdere uitleg komen. Of raadpleeg zelf even een goede bron op internet 😉. De druppel was een prijsverhoging van 4 eurocent voor een metrokaartje. Dit was voor de bevolking echter slechts de directe aanleiding om in verzet te komen tegen de president. Een bijzondere eerste kennismaking met Chili dus...

Tbilisi is 'booming'! De hoofdstad van Georgië heette tot 1936 'Tiflis', wat 'warme plek' betekent.
Een wirwar van kronkelende straatjes, vandaar de bijnaam 'Labyrint'. De stad is een mix van moderne gebouwen, kleurrijke balkonnetjes, Orthodoxe kerken en ook vervallen gebouwen. En kijk daar, een hele serie Perzische badhuizen! Deze werden al door koopmannen op de Zijderoute gebruikt. Op de achtergrond gloort een prachtige blauw-gouden moskee.
Tbilisi kent veel armoede, maar als je door het woud van bedelaars heenkijkt, zie je de schoonheid van de stad.
Tiblis is veelzijdig, een mix van oud en nieuw, een mix van arm en rijk, een mix van historie en toekomst.

In 2010 werd de 'Brug van de Vrede' geopend. Een schitterend, futuristisch bouwwerk, temidden van het presidentsgebouw en de oude stad.
Vanuit een van de kabelbanen overzie je het labyrint dat Tbilisi heet.
Op 'Freedom Square' prijkt het torenhoge standbeeld van Sint Joris en de draak. Tot 1991 stond hier een immens standbeeld van Lenin. Nu sieren vlaggen van de Europese Unie de gevels rondom het centrale plein. Waar Lenin eens nog op een voetstuk stond, wil het land nu vooruit. En ook Tbilisi wil vooruit.

Vanuit Gori nam ik de Masjrutkha naar de hoofdstad, minder dan twee uur rijden. Aangekomen op het centrale busstation, bleek dat dit station allesbehalve centraal gelegen is. Het blijft altijd opvallend dat met name in Oost-Europa centrale stations rustig een kilometer of 6 / 7 van de binnenstad af kunnen liggen.
Ik nam een taxi en deze bracht me tot bij mijn hostel. Nuja, zo gemakkelijk ging dat allemaal niet. Net als eerder bleken veel locaties zelfs voor taxichauffeurs in Georgië onvindbaar.
Uiteindelijk vond ik het hostel dat ik had geboekt. Maar, wat kregen we nu? Men had me niet verteld dat er eerst 500 meter door een bouwput gelopen moest worden om de ingang te bereiken. Met gevaar voor eigen leven trotseerde ik de houten platen, de gaten her en der en nu maar hopen dat er nergens iets van boven naar beneden lazert. Bouwvakkers werken hier trouwens gewoon zonder helm en veilgheidsschoenen. Veel te warm denk ik.
De uitbaters van het hostel spraken vloeiend Engels! Nee hoor, grapje. Het was wederom een fikse uitdaging om met Google Translate in te checken, maar dat mocht de pret niet drukken. Om de hitte te doorstaan besloot ik ergens een koud drankje te gaan drinken. Ik ontmoette daar Pablo uit Columbia. En Pablo is een bijzonder verhaal.
Hij reist namelijk per fiets, in een jaar tijd, van Lissabon naar Beijing. Helaas voor hem zat hij al even vast in Tbilisi, vanwege een visumaanvraag. Maar wat een bijzondere tocht maakt hij door. Slapen in de woestijn, in moskeeën. Ga er maar aan staan. Ik volg hem nu natuurlijk op Instagram. We hadden een gezellige avond en uiteindelijk zocht ik mijj hostel op. Ojee, waar was de ingang ook alweer?

Het Nationaal Museum herbergt een grote hoeveelheid archeologische vondsten uit, onder meer, 3000 voor Christus.
Ook is een hele verdieping gewijd aan de bezetting door de Sovjetunie, van 1921 tot 1991.

De stad die 1,4 miljoen inwoners kent, heeft één heel, heel bijzonder gebouw.
In 2010 werd een unieke klokkentoren naast het marionettetheater in de oude binnenstad van Tbilisi neergezet. Elk uur komt er een engel uit de toren met een kleine hamer om de klok te laten rinkelen. Er is een klein poppentheater in de toren en twee keer per dag is er een show, genaamd 'The Circle of Life'. De toren is versierd met honderden tegels, ontworpen door de architect zelf.

Vanuit Tbilisi maakte ik de tocht naar het overweldigend mooie Kazbegi. Een busreis over de beroemde 'Georgian Militarian Highway', een 150 kilometer lange weg die in 1799 werd aangelegd. De weg leidt richting de Russische grens en sinds enkele jaren is deze ook weer open.
Aan de snelweg liggen verschillende prachtige 'photostops'. Ananuri was voor mij het hoogtepunt. Dit is een prachtig kastelencomplex aan het water. Ik vroeg de chauffeur van het gedeelde busje of we daar even konden stoppen en dat kon gelukkig.
Kazbegi heet eigenlijk Stepantsminda, maar staat bekend als Kazbegi, vanwege de ligging nabij de berg 'Kazbeg'.
Het dorpje zelf is heel klein en veel is er dan ook niet te doen. Wel kom je er heerlijk tot rust.
Ik bedwong de steile bergweggetjes tot aan Gergeti Trinity kerk en genoot van het ongekend mooie uitzicht. Bekijk de foto's en oordeel zelf.
Op de weg naar beneden ontmoette ik Jeffrey en Lisanne uit Nederland. Samen deden we ons tegoed aan een verse forel en we wisselden ervaringen uit.
Ik dronk 's avonds bier met Markus uit Duitsland en Koh uit Thailand. Ik zou hen later in Tbilisi weer ontmoeten.
Kazbegi is overduidelijk een van de mooiste plekken van Georgië.

Na 2 nachten Kazbegi keerde ik terug naar Tbilisi, om daar Markus en Koh weer te treffen. We maakten Thais eten en genoten van de mooie zomeravonden.
Ook gingen we uit in Abanotubani, de gezellige oude stad. Ik ontmoette een man uit Dubai in de enige Irish Pub van het land, maar helaas hadden ze geen Guinness.
Ik bezocht ook een van de 'Sulphurbaden'. Dit zijn traditionele badhuizen, gelegen in koepelvormige gebouwen. Dit zijn originele 'hotsprings' die ook echt bloedheet zijn. Men zegt dat het water, dat naar zwavel en dus rotte eieren ruikt, een therapeutische werking heeft.
De traditie is voor veel mensen wat vreemd. Niet voor niets zijn er talloze handleidingen te vinden over hoe het in een 'Sulphur' werkt. In kort bestek: je koopt een kaartje bij een hele chagrijnige mevrouw aan de kassa en gaat richting de kleedkamer. Daar staat een 'kleedkamerman' je op te wachten, temidden van een stuk of 20 naakte mannen.
Hij vraagt of je een massage wil, daar moest ik nog even over nadenken, en of je de thee wilt proeven.
Je kleedt je uit, stopt je kleren in een kluisje, vraagt aan de kleedkamerman of hij hem wil afsluiten en je gaat richting het badhuis.
Daar tref je een menigte van naakte Georgiërs aan die staan te douchen. Al pratend over de politieke beslommeringen staan ze hun rug- en nekhaar te scheren. Ik leende van iemand wat shampoo en probeerde in het Engels een beetje in gesprek te raken. Na het doucheritueel was het tijd voor het bad. Zou het echt zo warm zijn als wordt gesuggereerd?

Nou... Geloof me. Het is ongekend heet. Ik kon er niet in een keer in, ook niet in twee of drie keer. Een van de badmannen moedigde me aan 'Go, is good, go, is good!'. Man, wat een hitte. Mijn spieren trokken samen, ik voelde niks meer, maar ik lag erin. Het was inderdaad uiteindelijk wel chill. Voor me werd een man op niet mis te verstane wijze gemasseerd. De masseur waande zich een Italiaan die pizzadeeg aan het rollen was. Ik bedankte voor de massage en na een minuut of 5 in het bad vond ik het welletjes. Ik snakte naar een koude douche.
Afgedoucht vroeg ik de kleedkamerman mijn kluisje te openen, ik droogde me af en kleedde me aan en het avontuur zat erop. Oké, nog een bakkie thee dan.
Al met al een hele bijzondere ervaring!

Tbilisi is volgens veel reisexperts een onontdekte parel. En terecht. Met zijn poppenhuisjes en trendy barretjes. Georgië is een land dat zeer veel te bieden heeft. Liefdevolle mensen, schitterende natuur, bergen, een heerlijke keuken. En excellente wijnen! En het is ook nog eens een heel veilig land. Criminaliteit komt weinig voor.
Zorg wel dat je gaat voordat ook dit land aan het massatoerisme ten deel valt. Want Georgië heeft alles om een topbestemming te worden.

Na Tbilisi besloot ik dat het tijd werd voor het volgende land... Armenië! Ik had vorig jaar twee Armeense jongens in de klas en van hen had ik een aantal mooie verhalen over het land gehoord.

In het volgende deel lees je hoe ik mijn eerste half uur in het land vulde met het kopen van een maïskolf en hoe ik in aanraking kwam met de politie.
Armenië, nog onbekender en nog minder toeristisch dan Georgië. Off the beaten track! Here we go!

Geschreven door Petersreisdagboek