Het is wat vreemd, maar het is onduidelijk waar de Engelse benaming 'Georgia' en dus ook de Nederlandse afleiding 'Georgië' vandaan komt. 'Sakartvelo' is namelijk eigenlijk de naam van het land.

Na een heerlijke eerste nacht in Georgië, stond er zoals gezegd een dagtour op het programma. Okatse en Martvili Canyon en Prometheus Cave zouden de hoofdonderdelen worden.
Maar eerst een overheerlijk ontbijt. Na de verontschuldigingen voor het feit dat het niet het 'uitgebreide' ontbijt was, kon ik van start...
Een gebraden kuiken, verse chatsjapoeri, nog meer chatsjapoeri, kaas, vlees, brood, yoghurt. Onmogelijk om alles op te eten, natuurlijk.

Ik werd door een busje opgepikt en de tour kon van start.
Als eerste stond het diepste ravijn van Georgië op het programma. Na een hike van 3 kilometer bedwongen we Okatse Canyon via verschillende loopbruggen.
Prachtige omgeving en inderdaad pittig hoog!
Ook hier was gratis drinkbaar water uit de bergen verkrijgbaar. Sowieso is dat een groot pluspunt van Georgië. Vrijwel overal, ook in de steden, zijn watertaps. En die zijn nodig ook met de zomerse hitte.

Vervolgens bezochten we een Churchkhela-makerij. Dit is een razendpopulaire op een worst lijkende druivensnack. Heel zoet, maar erg lekker.
Ze leerden ons het gehele proces van druif tot aan het eindproduct en we kregen een heuse proeverij.

Martvili Canyon was mooi, maar minder spectaculair dan Okatse. We moesten lang wachten en daardoor raakte ik in gesprek met Joost en Anna (Nijmegen) die ook de tour deden. Ook was er een groep Fransen en wat Polen mee. Op het eten dat we besteld hadden, wachten we nu nog. Een bekebd fenomeen in dit land. Een ober schrijft van alles op, geef echter niets door, is het overzicht kwijt en vervolgens wordt het helemaal niets...

Tenslotte pakten we de Prometheusgrot mee. De grot werd in 1984 ontdekt en pas in 2011 geopend. Er is een aantal grote, mooi verlichte hallen met geweldige rotsformaties. Een echt natuurwonder met stalactieten en stalagmieten Er waren meer dan 800 traptreden naar boven en naar beneden. Dit was zeker geen dertien in een dozijn-grot!

Rond 19:30 uur keerden we terug in Kutaisi, alwaar Joost, Anna en ik besloten uit eten te gaan.
We probeerden van alles, waaronder Khinkhali.
Ze eten in Georgië niet alleen maar brood en kaas. Khinkali zijn dumplings gevuld met vlees, kruiden en hete bouillon. Vooral een combinatie van runder- en varkensgehakt is populair. De bovenkant van de dumpling hoor je niet op te eten, dat gedeelte is bedoeld om de dumpling vast te houden. Je bestelt ze per stuk, dis zo kun je veel uitproberen. Aubergine is ook heel populair. Het populairste ingrediënt is echter koriander. Dit wordt werkelijk overal overheen gedaan!

We besloten de volgende dag gezamenlijk een stadstour door Kutaisi te maken. Een hele korte, maar wel een interessante. De in 2018 gerestaureerde witte brug beschikt over een beroemd standbeeld van een jongen met twee hoeden, die van de brug afgesprongen zou zijn. Hij is een karakter uit een beroemde Georgische film.

De markt is de grootste van het land en deze is erg sfeervol. Op de stoep worden zelf gekweekte groenten en kruiden en bloemen verkocht door oudere vrouwen. En daar komt iemand met Chrurchkela. 'Cheap, cheap, cheap!'

Aan de buitenkant van de markthal zie je op de muur onder meer het dagelijks leven uitgekerfd. Uiteraard staan er ook wijnranken afgebeeld. Wijn is het belangrijkste voor de Georgische econome. De muur is echt een plaatje!
Binnen in het marktgebouw is het een komen en gaan van geuren en kleuren. Fruit, vlees, van alles. Buiten op de hoek spelen mannen backgammon (dit spel is hier enorm populair). Kinderen voetballen op straat en de vele straathonden proberen nog ergens een graantje mee te pikken.

Op het centrale plein staat de Colchisfontein. Deze is prachtig versierd met grootschalige kopieën van de beroemde gouden sieraden van Vani. Je ziet bestaande en niet-bestaande dieren. Heel bijzonder!

We vervolgden onze weg naar de Bagratikathedraal. Een erg imposant stukje bouwkunst. Helaas is een deel gemoderniseerd in 2001, toen de kerk een nieuwe eigenaar kreeg. Opvallend en jammer is dat hierdoor de kerk in 2017 is geschrapt van de werelderfgoedlijst van UNESCO. Dit omdat de authenciteit in gevaar was gebracht.
Na weer een heerlijke lunch vertrokken we per Marshrutka naar Tskaltubo.
Een Mashrutka is een klein, gedeeld, busje dat je voor weinig geld vervoert. Je houdt het busje gewoon aan op straat. Bij het beginpunt kun je pech hebben, want vertrekken gebeurt meestal pas als ie vol is. Onderweg moet je ook mazzel hebben, want vol is vol.
Betalen doe je als je uitstapt bij de chauffeur.

Tskaltubo staat bekend om de badhuizen. Het dorp was vooral vroeger erg populair in de tijd van de Sovjet Unie. Stalin heeft hier zelfs een eigen badhuis laten bouwen waar vele politici kwamen om te ontspannen. Alles hier ademt de sfeer van vervlogen tijden. Oke, er is nog het een en ander open, maar veruit de meeste gebouwen zijn verlaten en verwilderd. Nog opmerkelijker is dat we regelmatig lege bierflesjes en enorme hoeveelheden wc-papier tegenkwamen. Ik denk niet dat het een goed idee is hier 's avonds rond te banjeren.

In 1991 werd Georgië onafhankelijk. Enkele gebouwen zijn momenteel gekraakt door politieke vluchtelingen uit de oorlogsgebieden bij de grens met Rusland. In totaal zouden er nu zo'n 9.000 vluchtelingen uit Abghazië verblijven.

Aanschouw de vele foto's en ik ben benieuwd of jij het net zo fascinerend vindt als wij! Overigens, Tskaltubo wordt jaarlijks door maar 700 toeristen bezocht! Dat is minder dan 2 per dag. Over een off-the-beaten-track-bestemming gesproken!

's Avonds gingen we weer op stap en uit eten. Ik probeerde nog wat wijn. Het goot van de lucht en de stroom viel enkele keren uit. Vele katten en honden hielden ons gezelschap.

Georgië produceert al meer dan 8.000 jaar wijn en het land wordt gezien als de geboorteplaats van wijn. De productie van de wijn was een toevalligheidje. Het druivensap werd in een ondiepe kuil gegoteb en vervolgens begraven onder de grond, waardoor het in wijn veranderde. UNESCO heeft de traditionele Georgische methode voor het maken van wijn vermeld in een aardenwerken pot.

Met de taxi reizen in Georgië is een uitdaging. Het schrift is anders en van Engels begrijpen ze niets. 'Ok, I will show you the way!'

De volgende ochtend zou ik naar Gori vertrekken en Joost en Anna naar Tbilisi. Dezelfde bus, alleen ik moest even eerder eruit springen.
Ik wilde Gori niet missen, aangezien het beroemd is vanwege Jozef Stalin, die daar geboren is.
Ik werd langs de snelweg afgezet en moest een klein stukje lopen naar een taxistandplaats. Een plek met een picknicktafel waar de chauffeurs backgammon speelden. Ook hier werd gevraagd wat ik zelf een redelijke prijs voor een ritje vond. Altijd mooi in dit soort landen.

Bij mijn guesthouse aangekomen stond eigenaar George al te wachten.
Hij bood me aan om Uplistsikhe te laten zien. Deze oude stad met grotten is zeer interessant met zijn straten en pleinen. Vroeger waten er zo'n 700 gebouwen. Nu zijn er nog ongeveer 270 over.
Er gaat een legende dat de stad werd gebouwd door de slaven. Of dit waar is? Ze kregen speciale gouden bijlen, die bedekt waren met ijzer. Door zo hard mogelijk te werken zouden ze dan het goud krijgen.

Vanaf de 6e eeuw voor Christus tot de 1e eeuw na Christus hebben hier mensen geleefd. Op het hoogtepunt leefden hier ruim 200.000 mensen.

In Gori staat het Stalinmuseum. Bizar en surrealistisch.
Historici houden Stalin verantwoordelijk voor de dood van miljoenen Sovjetburgers tijdens zijn schrikbewind van eind jaren '20 tot 1953.
Het is ook een echt stalinistisch gebouw met grote pilaren, reusachtige tapijten en vele kroonluchters. Bij de ingang staat een enorm marmelen beeld van de man zelf.
Als je door het museum loopt krijg je vreemde gedachtes. Zo is een oud schoolrapport te bezichtigen, lees je vele persoonlijke brieven, wordt er uitgebreid gesproken over de overwinning op Nazi - Duitsland, en wat al nog meer. Natuurlijk is de beroemde foto met Lenin te zien. Zijn trein is ook te bewonderen. Stalin vloog niet graag.
Als je de ruimte met Stalins dodenmasker binnenloopt weet je het zeker: dit is echt bi-zar.

Een beetje een 'creepy' plek, toch zeker doordrenkt met wat misplaatste propaganda. Maar absoluut een bezoek waard. Wie wil er nou niet naar bizarre plekken toe?

P. S. Mocht er af en toe een tikfout (ik schrijf op mijn mobiel) door autocorrectie zijn ontstaan in de blogs... Ekskusus!

Geschreven door Petersreisdagboek