Het volgende deel heeft even op zich laten wachten. Ik schrijf alle verslagen op mijn mobiel en het uploaden van foto's vraagt, afhankelijk van een wifi-verbinding, wat tijd...
Maar ik ben er weer!

De nachtbus vanuit Skopje kwam, na 4 grensposten te zijn gepasseerd, aan in Podgorica om even na 05:00 uur.
Het is een van de kleinste hoofdsteden van Europa met 160.000 inwoners.
Montenegro kent een hele diverse bevolking. 45 %Montenegrijnen, 30% Serven en verder Albanezen en Bosniaken.
Op het eerste gezicht is Podgorica geen mooie stad. Architectuur is er bijna niet te vinden, op de Milleniumbridge na. Buiten het centrum zijn veel straten en huizen vervallen.
Op het tweede gezicht echter zie je de vele voetballende kinderen en de gastvrijheid van de bevolking.
Na enkele uren naast de brug gelegen te hebben om bij te slapen stuitte ik op David, die een appartement verhuurt in de stad. Hij liet me kennismaken met de stad en nam me mee naar een koffiebar.
's Middags verkende ik de stad en in een lokaal barretje hoorde ik dat Montenegro die avond een interland zou spelen tegen Roemenië voor de WK-kwalificatie. Met de neus in de boter dus!
De wedstrijd was uitverkocht, maar via-via kwam ik voor 10 euro aan een kaartje.
Na de lokale specialiteit 'börek' te hebben geproefd ging ik vroeg richting stadion. Daar in de buurt ontmoette ik twee Duitsers, wat fantastische gasten bleken te zijn. Ik hielp ze aan twee tickets en samen zijn we getuige geweest van een schitterende wedstrijd. Al was de opstart wat lastig; we stonden tot twee keer toe bij de verkeerde ingang. De politie adviseerde ons om voor weinig een rood-geel shirtje te kopen, omdat Markus en ik wel erg opvielen met onze blonde kop.

Montenegro, met 622.000 inwoners, staat op het punt zich te kwalificeren voor het WK of de play-offs. Er werd met 1-0 gewonnen van grootmacht Roemenië. Prachtig om de trots van de fans mee te maken.
Markus en Lorenz: ik had graag met jullie meegereisd naar Sarajevo, maar helaas had ik andere plannen. Wir sehen uns in Amsterdam!

De volgende dag kon ik helaas niet blijven in het appartement, maar David bood me voor een nacht zijn eigen appartement inclusief fiets aan.
Ik genoot van de rust bij de rivier en bezocht een restaurant met lokale specialiteiten.
Na twee dagen had ik Podgorica wel gezien. Ik kreeg de tip om door te reizen naar de kust, want het zou nog maar een dag of 3 mooi weer zijn.
De bus bracht me naar Bar, met prachtige stranden en een mooie oude binnenstad.
De busreizen in Montenegro zijn al een belevenis opzich. Kaartjes koop je bij een loket. Vervolgens heeft de bus uiteraard een chauffeur, maar ook iemand die de bagage regelt. En iemand die de kaartjes in de bus controleert (die al gecontroleerd zijn) en daarvoor de hele trip meereist. En dan ook nog twee mensen die je kaartje controleren bij het betreden van het busstation.
Timetables bestaan niet, je moet de dag voor je vertrekt naar het busstation om te vragen hoe laat de bussen vertrekken. Allemaal erg inefficiënt dus, maar wel grappig om te zien hoe ze iedereen aan het werk houden.

In Bar heb ik twee heerlijke stranddagen gehad en 's avonds was het gezellig met de locals in de strandbars.
Ik kwam makkelijk aan onderdak; de bordjes met 'sobe' (kamers) vind je echt overal.
De laatste nacht in Bar maakte ik kennis met de natuur, waar de MarcoPolo-gids al voor had gewaarschuwd. Onweer zoals ik nog niet eerder heb meegemaakt. Erg gaaf!
Budva was mijn volgende bestemming. Volgens velen een must-see, maar wat mij betreft een no-go. De prijzen liggen drie keer zo hoog als in de rest van het land en het is veel te toeristisch.

De kust liet ik voor wat het was en ik toog naar Kolasin, in het zo geroemde noorden van het land.
En terecht! Wat een schitterende natuur!
Ik vond een appartementje bij een familie waarvan de eigenaar gelukkig Frans sprak, dus ik kon enigszins communiceren.
Hij adviseerde me wat fiets-en wandelroutes en ik maakte te voet de tocht naar de top van een van de drie overgebleven jungles in Europa. In dat gebied leven wolven, vossen, beren, otters en roofvogels. Ik was alleen en gezelschap was lastig te vinden in het dorpje. Voor de zekerheid liet ik de eigenaar van het appartement weten waar ik naar toe zou gaan. Verder moet je weten dat het in Montenegro verplicht is om overal waar je als toerist in een accommodatie verblijft een foto van je paspoort naar de politie te sturen. Zo weten de autoriteiten altijd waar je verblijft.
Het eten in Kolasin was ongeëvenaard lekker; de lokale specialiteiten zijn lam en geitenkaas.
Van de eigenaar van het appartement leerde ik veel over de Montenegrijnse cultuur. De trots is heel belangrijk. Ze nemen nooit genoegen met een tweede plaats. Een mooi voorbeeld is het feit dat uit onderzoek blijkt dat Nederland gemiddeld de langste bevolking heeft qua lengte. Montenegro is nummer twee. En daar balen ze oprecht van!

Na twee nachten Kolasin vertrok ik via wat omwegen naar het noordwesten. Na enkele uren besloot ik uit te stappen bij de beroemde Tarabridge. Wow! 150 meter hoog en middenin het Durmitor National Park, alwaar zich de diepste canyon van Europa bevindt. Na de Grand Canyon in de VS is het zelfs de diepste ter wereld. Op het diepste punt 1300 meter!
Ik overnachtte in een schattig hutje op een camping voor 5 euro en maakte een geweldige raftingtour met wat Engelsen en Polen.
's Avonds maakte ik kennis met Maxime uit Frankrijk, waarmee ik mooie ervaringen uitwisselde.
Ik kwam ook eindelijk van mijn Servische flappen af die ik tot nu toe nergens had kunnen inwisselen. Iemand was op doorreis naar Servië en wilde wel wisselen voor euro's, wat heel goed uitkwam. Ik had namelijk weinig meer op zak en moest contant betalen. De dichtstbijzijnde pinautomaat was 24 kilometer verderop.
Mjjn bedoeling was om met de bus door te reizen naar Pljevlja, om daarvandaan de bus naar Sarajevo in Bosnië te pakken.
De bus vanuit Tara had pech gehad en er zou geen bus meer gaan. Een vrouw uit een winkeltje wierp zich op als engel en regelde een plekje in een privébusje voor me.
In Pljevlja aangekomem bleek de bus naar Sarajevo niet meer te gaan vanwege onvoldoende belangstelling 😅.
Ik bleef een nachtje in de tweede stad van het land, die overduidelijk arm is.
Veel kinderen op straat wilden weten waar ik vandaan kwam. Als blonde man val je tenslotte nogal op.
Ajax kenden ze allemaal!
Om kwart over 6 's ochtends moest ik de eigenaar van de kamer wakker maken om de sleutel te overhandigen en omdat hij me gedag wilde zeggen...

En na 11 dagen Montenegro vertrok ik om 07:00 uur vol verwachting in een minibusje naar Sarajevo!
Montenegro is een land met een enorm warme bevolking, heerlijk eten en een prachtige natuur.
Je moet niet raar opkijken als je ergens loopt en er een auto stopt om te vragen of je een lift wilt.
Niet eerder heb ik een land ontdekt waar zoveel casino's en wedkantoren zijn. Werkelijk op elk station en op elke straathoek.
De overheid subsidieert brood voor de burgers, wat inhoudt dat voor een paar cent een brood gekocht kan worden.
Eigenlijk heet Montenegro 'Crna gora', wat 'zwarte berg' betekent. Maar omdat dat niet uit te spreken is heeft men er Montenegro van gemaakt.
Montenegrijnen staan niet geheel onterecht bekend als luie mensen. Dat vinden ze ze zelf ook. Dit verandert wel door de jaren heen. Het land zit in de procedure om toe te treden tot de EU. Mede vanwege die enorm sterke wens heeft het land zich afgescheiden van Servië.
Dat was Montenegro. Op naar land nummer 11!
Sarajevo; wat zou deze stad me brengen? Je leest het allemaal in de volgende blog!

Geschreven door Petersreisdagboek