Het is weer even geleden. Helaas heb ik niet altijd tijd en zin om te schrijven. Aangezien ik alles op mijn mobiel schrijf kost het ook wat meer tijd dan met een computer, denk ik. Mogelijk dat een hoop positieve reacties onder dit verhaal me motiveren om het volgende hoofdstuk sneller te laten volgen 😉.

Om met een 'wist-je-datje' te beginnen:
Wist je dat in Bulgarije ja-knikken en nee-schudden precies het tegenovergestelde betekent? Nee-knikken en ja-schudden dus. Tsja. Ik zie je nu ja-knikken, ik bedoel nee-schudden, eh knikken...

In 2017 schreef het Algemeen Dagblad een artikel over Sofia, de hoofdstad van Bulgarije. De titel 'Verrassend stappen in Sofia' sprak me wel aan. 3 op Reis deed een jaar later nog een duit in het zakje: 'Eigenlijk staat de hele stad vol met dingen die je moet zien!'
Het bekende programma van BNN-VARA komt in het artikel superlatieven tekort voor de miljoenenstad. O, en verschillende onderzoeken wijzen uit dat Sofia de goedkoopste hoofdstad van Europa is. Allemaal zwaar overdreven of volledig waar? Nog even en je weet het!

Na even van de grootste hittegolf ooit in Nederland 'genoten' te hebben, vloog ik op 10 augustus van Eindhoven Airport naar Sofia (34 graden). Met het plan om na 3 nachten door te reizen naar Thessaloniki. Om van daaruit 4 dagen later het vliegtuig naar Georgië te pakken. Waarom Georgië? Deze vraag wordt me vaak gesteld. Ik geef er nog geen antwoord op, maar hoop dat de plaatjes voldoende vertellen. De mooiste plaatjes volgen overigens in het volgende deel.

De belangrijkste bezienswaardigheid van de stad Sofia is de Alexander Nevski-kathedraal. Een indrukwekkende Russisch-orthodoxe kathedraal uit de 19e eeuw. Aanvankelijk wilde men de kathedraal na het onafhankelijk worden van Bulgarije slopen. Dit omdat het symbool zou staan voor de Russische onderdrukking. Door geldgebrek is het van slopen echter nooit gekomen.
Tijdens WO2 werd de kathedraal door de Duitsers gesloten. Ergens in de jaren negentig is de boel opnieuw gerestaureerd. Het is zonder twijfel een van de mooiste kathedralen die ik ooit heb gezien!

Sofia staat vol orthodoxe kerken en kapelletjes en de stad kent veel Sovjetinvloeden. Los hiervan valt er in de stad eigenlijk niet zoveel te zien. 3 op Reis overdreef dus wel een klein beetje.
De stad doet wat smoezelig aan. En om nou te zeggen dat Bulgaren erg openhartig en vriendelijk zijn. .. Nou, nee.
De stad is wel vrij chill. Veel parken waar mensen biertjes drinken, een hoop hippe uitgaangsgelegenheden en een bovengemiddeld goede keuken.
De Bulgaarse keuken is een smeltkroes van Turkse, Griekse en Balkanese gerechten. Gecombineerd met eigen traditionele gerechten als 'Tarator' (koude komkommersoeo met yoghurt), verschillende ovenschotels en salades. Veel salades.

Ik leerde Roy kennen, een toerist uit Jakarta, die ook enkele dagen in Sofia verbleef. Roy was (en is nog steeds) bezig aan een reis door Europa. We verkenden gedurende enkele dagen verschillende barretjes en restaurantjes en bezochten het Nationaal Historisch Museum. Dit museum is het grootste historische museum van de Balkan. De ligging is schitterend en er valt inderdaad een hoop te zien.

Vitosha is de hoofdstraat in het centrum en hier vind je onder meer 'Bali', een leuk Balinees barretje met nasi goreng enzo.
Ook is er in deze wijk een Irish Pub gevestigd, alwaar het mogelijk was Ajax-Paok te kijken. Ik vermaakte me kostelijk met de wedstrijd, mijn nieuwe Duitse vrienden Claudia en Markus en de chagrijnige Bulgaren.
De afterparty vond bij de Duitsers op de kamer plaats. Zij verbleven in hetzelfde 'complex' als ik. Clau en Markus zijn met de auto op reis voor een jaar. Na maar liefst 6 maanden op Kreta te zijn verbleven, waren ze nu hier aanbeland.. Met een kofferbak vol Ouzo...

Sofia zat erop en vroeg in de ochtend vertrok ik naar het (verkeerde) busstation om op de bus naar Thessaloniki te springen. Een reis van zo'n 4 uurtjes.
Aldaar had ik een appartementje gehuurd. Ik werd al snel weer enthousiast door de warme Grieken. Griekenland voelt 'als een warm bad' (sorry voor deze onderwijsterm).
Thessaloniki is de tweede stad van het land en kent een prachtige ligging aan de Egeïsche zee. Het is de geboorteplaats van Ataturk, de grondlegger van het huidige Turkije. Tot 1922 bestond het grootste gedeelte van de bevolking uit Joden en Turken, maar dit veranderde. Toen in dat jaar Griekse troepen zich terugtrokken uit Turkije kwamen zij als vluchteling in Thessa terecht. De Lefkos Pyrgos (Witte Toren) is het symbool van de stad. Deze toren diende vroeger onder meer als gevangenis.
De toren werd neergezet in de 15e eeuw, Het werd gebruikt als fort om de havenverdediging te versterken en als gevangenis. Vanwege het feit dat het een beruchte gevangenis was stond het ook bekend als de 'Toren van Bloed'. Later werd de toren wit geschilderd.

Verder zijn het Romeins Forum en de Hagiis Demetrios interessante bezienswaardigheden.

De stad zelf is niet zo groot en alles is met gemak te belopen.
Over het Griekse eten hoef ik het denk ik niet te hebben; dat kent iedereen wel.
Thessaloniki kent een 6 kilometer lange boulevard met een heleboel leuke (en dure) cafés. De stad heeft een gave, gezellige sfeer en is vele malen gezelliger dan Athene. En het weer was in een woord heerlijk te noemen.

Ik leerde Chris kennen. Afkomstig uit Taiwan en woonachtig in Parijs. Hij was gestart in Thessaloniki en zou daarna naar Sofia gaan. Met Chris ging ik een paar keer uit eten en we bezochten wat barretjes.
Ook kwam ik in een bar in contact met Savas, een local. Hij leerde me veel over de stad en de cultuur. Hij reed me met zijn auto rond door de stad en hij liet me de mooiste plekjes zien, waaronder de kerk Hagios Demetrios. Deze kerk stamt uit de 5de eeuw. De kerk werd gewijd aan de martelaar van de stad: de Heilige Demetrios. De legende zegt dat deze man stierf in een verwarmingsinstallatie van de openbare badplaats. Binnenin kust iedereen zo ongeveer alles, wat best bijzonder is om te zien. Ik heb het gelaten bij het maken van wat foto's.

We lunchten bij echte Griekse tavernes en dronken Griekse wijn. En praatten volop met de Grieken over de overwinning van Paok op Ajax. Onee, toch niet.
Ik genoot van de Griekse zon, de heerlijke cultuur en wat al nog meer. De laatste avond bracht ik door met Cristian uit Madrid. Weer goed voor m'n Spaans ook. Chris (28) was voor het eerst alleen op reis en vond dat redelijk lastig. Hij was in elk geval blij met mijn gezelschap, al zouden onze wegen de volgende dag alweer scheiden. Voor mij stond namelijk een vlucht op de rol.
Heel, heel vroeg op weg naar.... KUTAISI!
Wat? Nee niet Koetai, de vieroogvis, maar Koetasi (of volgens internationale spelling Kutaisi). De tweede stad van Georgië en sindskort bereikbaar vanuit Europa met WizzAir. Overigens zijn er sinds september dit jaar ook directe vluchten vanaf Eindhoven.
Van 978 tot 1122 was dit de hoofdstad van Georgië. Sinds 2012 is het parlement hier gevestigd.
Kutaisi is de nummer 8 op de lijstvan oudste steden van Europa (bezienswaardighedeneuropa.nl). Rond 2000 voor Christus kende de stad al bewoners!
Als ik de meeste referenties op internet mocht geloven was er weinig te doen. Toch besloot ik er minimaal 3 dagen te besteden. En dat bleek een geweldige keuze. Kutaisi is klein (147.000 inwoners), maar mooi en interessant. Om over de omgeving nog maar niet te spreken.
Het avontuur begon al op het vliegveld.
Aldaar informeerde ik bij de Tourist Office wat een normale taxiprijs naar het centrum zou zijn.
Ik raakte vervolgens aan de praat met Kaga, een taxichauffeur. Die wilde me voor een inderdaad redelijke prijs wel naar het centrum brengen en hij wist een goede plek om euro's te wisselen naar lari.
Het werd al snel duidelijk dat Engels hier een zeldzame taal is. Laat staan Spaans of Duits. Georgisch en Russisch zijn hier de talen, maar toevallig beheers ik deze talen niet. Kaga had wel wat kennis van Nederland. 'Holand? Johen Kroif, redlight, Aajaks'. Heerlijk.
Ondanks dat ik, na een korte nacht, behoorlijk moe was liet ik me door Kaga overhalen om met hem rond te rijden. Spullen droppen bij het guesthouse en door. Het was tenslotte nog ochtend. Ondanks dat was er voor Kaga voldoende aanleiding om me eerst zijn huis te laten zien. Zijn vrouw maakt zelf rode wijn en deze moest ik natuurlijk proeven. Georgië staat bekend om wijn. Volgens de Georgiërs vindt wijn hier zelfs de oorsprong...

De eerste indruk van Georgië was prachtig. Ondanks dat het wat mistig was zag ik overal groen en bergen.
De reisduur met de auto kan groot zijn. Op ieder moment kunnen er koeien opduiken vanuit de berm, of ze staan gewoon al rustig te grazen op het asfalt. Als er al asfalt is, want veel wegen zijn in erbarmelijke staat. Regels lijken er hier niet te zijn. Ik belandde met Kaga dan ook regelmatig met de auto even in de berm. Kaga maakte zich niet druk... 'No problem Pjot, no problem!'
Het werd me wel weer duidelijk waarom het aantal verkeersdoden in Georgië vrij hoog is.

Het guesthouse was moelijk te vinden, dus we besloten eerst Khachapuri te gaan proeven. Dit is de nationale lekkernij die overal verkrijgbaar is. Een stuk deeg, dat is het eigenlijk. Het vult wel enorm goed.
Na vijf keer de weg te hebben gevraagd zagen we een vrouw midden op de weg staan. Dit bleek de eigenaresse van mijn guesthouse. Ik bleek bij hen in huis te slapen en kon mee-eten zoveel ik wilde. Tiko, de dochter, werd gebeld, want zij sprak goed Engels. Zelden zulke lieve mensen tegengekomen op reis.
Na een bakkie thee ging ik meteen weer door met de privétaxi. Kaga had een mooie route bedacht langs 2 kloosters, een hoop mooie uitzichten en een dorpje waar je nog in een echte oude kabelbaan uit de Sovjettijd kan plaatsnemen. Dit laatste onderdeel ging niet helemaal door. De kabelbaan bleek al een tijdje gesloten. Het dorpje Tsjiatoera was in de 20e eeuw een mijnwerkersstadje. De liften werden gebruikt om werknemers van en naar de mijnen te vervoeren.
De Kathsi Pillar, een klooster op een rots, kent een bijzonder verhaal. Het klooster bevindt zich op 40 meter hoogte. En in dit klooster woont, jawel, een monnik.
Sinds 2012 woont Maxime Qavtaradze (64) op deze bijzondere locatie. De man is voormalig drugsveslaafde en het verkopen van spul aan anderen was ook een grote hobby van hem. Na een tijdje in de bak besloot hij zijn leven te beteren en 'zo dicht mogelijk bij god' te gaan wonen. Het klooster is voor toeristen niet bereikbaar. Maxime gaat dagelijks van boven naar beneden via een ladder. Dit om priesters en locals te zegenen. Een enkele reis naar beneden kost hem 15 minuten. Eten en drinken gaat gelukkigvia een touwlift omhoog.
Het klooster is pas in 2009 neergezet, maar experts beweren dat er ruïnes uit de 9e eeuw zijn gevonden.

Het Mgvimevi-klooster heeft een hele unieke ligging. Het ligt in het gelijknamige dorp en het is alleen bereikbaar via de vele smalle trappen van en een lange aangelegde tunnel.
Kaga wachtte in de auto en vervolgens zochten we een restaurant in de buurt van Kutaisi op, alwaar we samen gingen eten. Een kipgerecht bleek een compleet kuiken...
Kaga wilde morgen wel weer met me op pad. 'No problem, Pjot!'

Teruggekeerd bij mijn Georgische familie wilden pa en moe natuurlijk alle verhalen horen. Ik kreeg nog thee en watermeloen. En Khachapuri. Veel Khachapuri.
Tiko was er via Skype ook de hele tijd bij. Ze raadde me een tour aan voor de volgende dag en daarover lees meer in de volgende blog!

Geschreven door Petersreisdagboek