Na Gdansk vloog ik voor een prikkie, als in minder dan een joet, naar John Lennon Airport in Liverpool. Ik besloot de dag en de nacht te besteden in Manchester, Noord-Engeland (met 460.000 inwoners de vijfde stad van Engeland). Liverpool had ik immers al gezien en het nabijgelegen Manchester nog niet.
Op Liverpool South End kocht ik een kaartje. Het blijft toch bijzonder dat je daar geen kaartjes uit de automaat kunt krijgen, maar dat je naar een balie moet om je kaartje te kopen, anno 2019.

Cottonopolis, dat is hoe Manchester lieflijk werd genoemd vanwege het feit dat de stad in de 19e eeuw het internationale centrum van de textiel was.
Nu is het vooral het centrum van voetbal, wat dan weer de nickname 'Rock n goal capital' oplevert. Manchester staat onder de Britten bekend als een van de leukste, liberaalste en jongste steden van Engeland. Er gebeurt veel op artistiek en culinair gebied. Toch heeft Manchester een grijs en grauw imago. En dat is niet zo vreemd.

Verstopt onder de wegen liggen ondergrondse stelsels en bunkers die doen herinneren aan roerige tijden. Veel mensen associëren de stad met veel armoede, gaten in de weg, gangsters en veel jeugdcriminaliteit. Dit imago klopte volledig. Gek genoeg betekende een IRA-aanslag in 1996 het begin van de wederopstanding. De Britse overheid gaf veel geld uit aan de wederopbouw.
Men neme bijvoorbeeld de wijk Ancoats, dichtbij het Centraal Station. Ik sprak in de trein naar de stad een local die in geuren en kleuren vertelde over de metamorfose die deze wijk had doorgemaakt. 'Ongedierte zoals ratten en muizen en straatafval domineerden het straatbeeld. Jongeren droegen wapens om zich tegen leden van andere gangs te beschermen. Het wonen tussen de katoenfabrieken in Manchester was op wonen in Glasgow na, het slechtste voor je gezondheid!'

David maakte zelf als tiener mee hoe de stad zich in sneltreinvaart ontwikkelde tot een bruisende stad.
'Nu wonen er juist hippe jongeren en rijke Britten in Ancoats', gaf de letterlijk goedgemutste man aan.
De blond bebaarde inwoner van Manchester is nog steeds niet tevreden over het beleid van de Britse regering. 'Het gaat veel beter, maar het verschil in de UK tussen arm en rijk is nog steeds veel te groot. Er is teveel armoede. Wij lijken daarin teveel op de VS en niet op Nederland.' besloot de Mancunian zijn verhaal, omdat hij er bij de volgende halte uitmoest. Terug naar Ancoast, daar waar zijn roots liggen.
'O, en praat hier niet over de Brexit, man. Cheers!'
Overigens stemde in Manchester meer dan 60 procent tegen een Brexit.

Het verhaal van David had me wel aan het denken gezet en ik moest denken aan de legendarische woorden van Oasis-zanger Noel Garragher: 'Uitgaan in Manchester is als een voettocht door een safaripark.'

Manchester heeft het op twee na grootste Chinatown van Europa en de Manchester Gaypride is wereldberoemd.
Piccadilly Gardens is prachtig. Een mengelmoes van allerlei culturen die zich tegoed doen aan de oosterse maaltijden die in de stalletjes verkrijgbaar zijn.
Ik spenteerde slechts een middag, avond, nacht, ochtend en een paar uurtjes van de volgende middag in deze interrssante stad. Ik kreeg wel de volle ervaring: regen, heel veel regen, pubs, heel veel pubs, English breakfast en veel gesprekken met de locals. Mensen zijn heerlijk toegankelijk.
Ik had ervoor gekozen om, de slechte recensies ten spijt, een kamer te huren boven een pub in de Northern Quarter.
Het bleek een voltreffer. De eigenaren waren supergezellig, ik bleef daar natuurlijk hangen. Ook ontmoette ik daar wat Glasgowanians, wat altijd gezellig is. We spraken honderduit over de gezelligheid van Glasgow en het onverstaanbare accent van de Glagowanians. Volgens hen werd mijn Engelse accent naarmate de Guinness vorderde steeds beter. Ik verstond hen ook steeds beter.

Maar wat is dat nu?
De lichten gingen aan. Ik dacht aan een calamiteit. Een vechtpartij? Een aanslag? Maar nee. 11 uur, de tent gaat dicht. Ook dat is Engeland, natuurlijk.
Gelukkig was de eigenaar zo flexibel om de toko af te sluiten en met ons nog een andere plek te bezoeken die bij gods gratie tot 1 uur open was.
Een geweldige avond en uiteindelijk een goede nachtrust in de wat smoezelige kamer met een raam dat half dicht kon. Het ontbijt was top, maar alleen beschikbaar van 8 tot 9. Daarna kroop ik nog heerlijk even onder het textiel in Cottonopolis, terwijl de Britse regendruppels lieflijk tegen mijn half gesloten raam aanwaaiden.

De volgende dag bestond uit koffie en thee drinken, krantjes lezen en gesprekken aanknopen met locals. Het regende als nooit tevoren, dus weinig andere opties waren voorhanden.
Manchester is voor mij zeker een stad om vaker terug te keren!

Om 16 uur pakte ik de trein naar Edinburgh (+- een half miljoen inwoners). Auld Reekie! Schots voor 'Ouwe Rokerd', de bijnaam van de Schotse hoofdstad Edinburgh.
Tijdens de Industriële Revolutie (18e en 19e eeuw) was de lucht van de stad namelijk ernstig vervuild door stoom en smog. Maar ook in de Middeleeuwen had Edinburgh al met stankproblemen te doen, doordat mensen de gewoonte hadden om hun afval en ontlasting op straat te gooien. Edinburgh was van grote afstand te ruiken. Auld Reekie dus. Niet zo'n hele charmante bijnaam.

De trein voerde me door een glooiend groen landschap met grijze lucht. En schapen. Veel schapen.
Maar niet voordat ik me op het station in Manchester weer kostelijk had vermaakt met kijken naar de talloze omroepers die in de hokjes hun werk doen. En de beveiligers die als er ergens maar even een beetje water ligt, meteen dat hele stuk afzetten totdat het is drooggemaakt.

In Edinburgh zou ik mijn vriendin Louise treffen, om vervolgens een paar dagen met haar door te brengen.
Ik sliep in een studentenhuis dat zomers gebruikt wordt om toeristen onderdak te bieden. Aan de historische Cowgate, op loopafstand van de al even historische Grassmarket. Daar aten Louise en ik Burritos en dronken we onze eerste pints. Echte plannen hadden we beiden niet voor deze dagen. Go with the flow, dus.

Tussen ongeveer 1750 en 1950 was de Cowgate een arme overbevolkte sloppenwijk. In de 19e eeuw was het de thuisbasis van veel allochtonen, waaronder de Ierse gemeenschap en de bijnaam was dan ook 'Klein Ierland'.
Op 7 december 2002 ontstond een brand boven een nachtclub aan de Cowgate. Het vuur verspreeidde zich snel naar de South Bridge. Er ontstond een doolhof. Gelukkig vielen er geen doden, maar 150 mensen moesten hun huis ontvluchten.

De Grassmarket is nu een gezellige plek met bars en restaurants. Tot honderd jaar geleden had Grassmarket een ietwat andere functie: naast dat het een markt was voor de verkoop van paarden en ander vee, vonden hier tot 1864 ook veel publiekelijke ophangingen plaats. Zo ook de ophanging van Maggie Dicksons. Zij werd ervan beschuldigd dat ze haar eigen baby zou hebben vermoord en werd daarom tot executie veroordeeld. Tienduizenden mensen zagen hoe ze werd opgehangen, maar onderweg naar haar begrafenis kwam men er echter achter dat ze nog in leven was. Ze lag in haar kist en klopte net zo lang totdat ze door iemand werd gehoord. Omdat de executie was mislukt werd ze in vrijheid gesteld. Dit is een van de bekendste griezelverhalen van de stad!

Edinburgh is veel en veel toeristischer dan broertje Glasgow. Vooral de Royal Mile en Edinburgh Castle trekken enorm veel bezoekers. De stad heeft wel een prettige vibe en het voelt allemaal wel veilig aan.
En om het kort te houden: Edinburgh is een prachtige stad.
We dronken bier en gingen uit eten met Ian, een local die Louise had leren kennen in Montenegro. Ian liet ons ook speciale plekjes in de stad zien, zoals de hond Bobby.
Greyfriars Bobby was een terriër uit de 19e eeuw. Hij werd beroemd omdat hij 14 jaar lang het graf van zijn baas op de begraafplaats Greyfriars bewaakt zou hebben. Bobby stierf zelf in 1872. Het verhaal is nog steeds heel bekend in Schotland. Er zijn boeken en films over gemaakt en een standbeeld van Greyfriars Bobby is in Edinburgh een populaire bezienswaardigheid.
Als je over de snuit van Bobby wrijft brengt dat geluk. Dat is te zien, want de snuit van Bobby is heden ten dage totaal verkleurd. Zie de foto's!

We bezochten 'The Royal Yacht Brittania', dat momenteel in Edinburgh ligt. Dit is het schip dat de Engelse koninklijke familie vervoerde van 1954 tot 1997.
Ook sprongen we in en uit de Hop on, hop off bus. Normaal niet echt ons ding, maar het was voor de voetjes wel even lekker. Edinburgh is niet al te groot, dus we gingen voor een deel van een tweede rondje.

Op de laatste avond deden we, in het donker, een fantastische spooktocht door de ondergrondse stelsels van de stad. Onder de eerder genoemde Cowgate en South Bridge. Want ja, wie aan Edinburgh denkt, denkt natuurlijk aan griezelen.
Onder de stad bevindt zich nog een ondergrondse stad. Dit was in de 15e eeuw een normale bovengrondse stad, maar omdat het er toen zeer dichtbevolkt en druk was, besloot men er in de hoogte bovenop te bouwen. De begane grond van de toenmalige gebouwen werden kelders. De arme bevolking en het uitschot van Edinburgh werden de bewoners van deze kelders. Olielampen werden gebruikt om iets te
kunnen zien. Dit zorgde voor stank en rook. Het was smerig en onveilig in 'The Real Mary King’s Close', mede omdat hier moordenaars en verkrachters naartoe werden verbannen door de bevolking.

Ik ben zelf echt te nuchter om bang te worden van de angstaanjagende verhalen van onze gids. Maar het was zeker heel vermakelijk en met zo'n tocht leer je ook nog wat meer over de stad. Louise, die hand die je voelde was echt niet van mij!

Na 4 dagen Auld Reekie en een hoop indrukken rijker vloog ik weer terug naar Amsterdam. Om te genieten van de Nederlandse zomer en me voor te bereiden op de volgende grote reis, aangezien mijn werkgever zo toegeeflijk was geweest om me weer tot aan 6 januari verlof te verlenen!
Hasta Luego!

Geschreven door Petersreisdagboek