We noteren augustus 2018. Bloed- en bloedheet in Nederland. In juli trouwens ook al. Ik heb er weinig moeite mee en geniet uiteraard volop van de warmste zomer uit de geschiedenis. Sommige dagen waren wel echt extreem en met name door de luchtvochtigheid alhier vielen de mussen van het dak. Terwijl het land steeds droger werd genoot ik van het zwembad van m'n maatje Mark. Na een weekje Schotland was het lekker om ook in ons eigen landje te kunnen genieten.
Toch wilde ik nog wel enkele weken op pad en enkele dagen van tevoren besloot ik op 7 augustus met Mignon mee te vliegen naar Dubrovnik, Kroatië. Bekend van 'Game of thrones'.
Ik boekte voor een astronomisch bedrag een appartementje voor een nacht en zou daarna wel verder zien. Want Dubrovnik is prachtig. Maar duur. Heel duur.

De Middeleeuwse stad kent slechts 50.0000 inwoners, maar wordt vooral zomers overspoeld door toeristen. De oude stad is wel echt schitterend en dus was het zeker de moeite waard om de stad bezocht te hebben. We hadden een leuke dag en avond, verkenden de hele stad en 's avonds laat toog ik weer 300 trappen omhoog. Mijn Uberaccount bleek op Bali geblokkeerd te zijn, dus een goedkope taxi zat er niet in. Mijn appartementje was supergezellig, maar wel helemaal bovenop een berg.

De volgende ochtend zouden we de bus pakken naar Kotor, in het nabijgelegen Montenegro. In dit land had ik vorig jaar al een tweeweekse rondreis gemaakt en het had indruk gemaakt. De bevolking, de cultuur en het landschap zijn fantastisch.
Kotor is misschien wel de populairste bestemming. Toch was ik daar nog niet geweest, omdat ik (helaas) koos voor Budva.
Het zou maar anderhalf uur met de bus zijn. Echter stuitten we op wat problemen bij het vertrek. De bus bleek zwaar overboekt. De chauffeur en andere medewerkers kregen bijna een beroerte van boosheid. Na een uurtje konden we dan toch op pad, want wij zaten gelukkig wel in de bus. Brutale mensen hebben tenslotte de halve wereld. We konden op pad, een heleboel boze en scheldende Nederlanders achterlatend.
Toen kwam nog de enorme rij voor de dubbele paspoortcontrole, die ook een aantal uur in beslag nam. Van Kroatië naar MNE moet je een voor een de bus uit om je paspoort te komen laten zien. En dan twee keer. Dat dat nog bestaat.
In Kotor had ik een kleine kamer geboekt bij mensen in huis aan de baai van Kotor. Met een eigen privébaai.
Mensen vragen me wel eens wat nou de mooiste plek is die ik heb bezocht.
IJsland, Laos, Bali, Japan, Vietnam, Finland en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar in Europa hebben we Kotor. Wat een ongelooflijk mooie plaats!
Montenegro wordt niet voor niets de onontdekte parel van Europa genoemd, zo had ik vorig jaar al bemerkt. Met Kotor voorop. Het kleine stadje (25.000 inw
) heeft ergens iets weg van de Alpen, maar dan met grijsgroene bergen, een prachtig historisch binnenstadje, lieve bewoners en een interessante geschiedenis. Eigenlijk niet zoals de Alpen, dus.
En met natuurlijk een van de beste keukens; de Joegoslavische.
Mignon ging 's avonds weer terug, maar ik besloot te blijven en later door te reizen.

In het huis waar ik verbleef waren nog twee jongens; Felix en Paul. Twee Duitsers die toevallig nog grote Gladbachfans waren ook. We hadden een paar leuke avonden en namen 's nachts nog een lekkere duik in de baai van Kotor. Wat ons niet echt in dank werd afgenomen. De Montenegrijnse politie is nogal streng, vooral sinds het land de laatste jaren toeristisch gezien enorm in opkomst is geraakt. De eigenaar van het huis, die nog met Stan Valckx had gevoetbald, bracht me naar het busstation. Vandaaruit besloot ik verder te reizen naar Bosnië-Herzegovina. Ik wilde graag een keer naar Mostar. Maar ik had geen zin om dat in een keer te doen, dus ik besloot eerst naar Herceg Novi te reizen, dichtbij de grens van Montenegro met BiH.

Daar aangekomen genoot ik de hele middag van het weer en een wandeling door het kleine, maar zeer lieflijke centrum. Maar ik stond voor een probleem; alle accommodaties waren volgeboekt. Oké, er waren nog 2 hotels buiten de stad, maar die pasten niet bepaald binnen mijn budget.
Ik besloot aan te bellen bij een stuk of wat 'sobes', wat staat voor 'kamers'. Maar helaas, alles was vol, of ze hadden een dusdanig grote en agressieve hond dat ik het wel welletjes vond.
Ik zou of middels liften door moeten reizen naar Bosnië, of terug de verkeerde kant op, of toch nog iets vinden. Maar het was warm, heel warm. En de avond naderde.

Uiteindelijk ging ik naar de VVV (lees: een kamertje van 5 bij 4) om te informeren. Daar bleek een oude vrouw met 3 tanden rond te lopen die nog wel een kamer verhuurde op 1 minuut lopen van de stad.
Het was allemaal nogal achenebissj, maar ik vond het allang best. Mijn kamer moest nog worden schoongemaakt, want er lagen nog mensen in bed, dus ik dropte mijn spullen en ging weer naar de stad om de lokale keuken uit te proberen.
Zonder sleutel op zak en zonder adres moest ik het appartement weer zien te vinden. 's Avonds dronk ik nog wat met de vrouw en haar dochter in hun huiskamertje dat wel wat weg had van een voormalige DDR-woning. Met zwart-wittelevisie (echt waar!). Engels spraken ze amper, maar met Google Translate kwamen ze een end. Veel geld hadden ze niet, maar met de 2 tientjes per gast die ze laten overnachten kwamen ze aan hun inkomsten.
Mooie ervaring. Maar wel weer tijd om de volgende ochtend door te reizen. In de warmste tijd van het jaar. Op uiteindelijk het warmste moment van de dag (44 graden) in een 9-persoonsbusje. Zonder airco. Maar gelukkig had ik zes liter water mee...
Trebinje werd de bestemming. Een stadje in de republiek Srpska.
De Republika Srpska (officieel vertaald als Servische Republiek) is sinds 1995 een van de twee deelrepublieken van Bosnië en Herzegovina. De republiek ligt in het oosten en noorden van het land en heeft als hoofdstad Banja Luka.

De regio ontstond na de oorlog in het voormalige Joegoslavië. In 1992 werd een referendum gehouden of Bosnië en Herzegovina onafhankelijk moesten worden van Joegoslavië. Tweederde van de bevolking stemde hier voor. Toen het land zich onafhankelijk verklaarde, volgde de Servische minderheid een dag later met haar eigen onafhankelijkheidsverklaring onder de naam Republika Srpska. Dit kwam doordat de Servische minderheid zich al jaren achtergesteld voelde op de moslim-meerderheid. In de oorlog die volgde vielen vele slachtoffers. De oorlog bereikte zijn hoogtepunt met de val van Srebrenica in 1995. Bij het tekenen van het vredesverdrag van Dayton werd Bosnië ingedeeld in twee entiteiten: Republika Srpska en de Federatie van Bosnië en Herzegovina.

Trebinje (35.000 inw.) heeft een mediterraan karakter. De stad heeft weinig te lijden gehad onder de laatste oorlog, waardoor het oude centrum nog helemaal intact is. Direct daarlangs stroomt de Trebišnica, een rivier die grotendeels onderaards loopt. De stad wordt geroemd vanwege de authentieke sfeer en de oude markt. En met recht. Ik ga er niet meer over vertellen; kijk maar naar de foto's!
Aan het einde van de dag wilde ik nog even een biertje halen, maar het zou natuurlijk eens niet anders lopen..
Ik belandde in een voetbalcafé, alwaar een deel van de harde kern van Partizan Belgrado verbleef en het bleef nog heel lang gezellig....
De volgende ochtend vergat ik het appartementje te betalen, miste ik de bus, maar belandde ik uiteindelijk in Mostar. Hoe dat verliep? Dat lees je in het volgende deel!

Geschreven door Petersreisdagboek