Liebe Deutsche Freunde, ich habe leider nicht die Zeit alles auch auf Deutsch zu schreiben. So, guck die Bildern einfach an und nutze Google Translate😀.

To all my friends from Spain, England, France and other countries: I'm sorry but because of the time I'm not able to write everything in English as well. So, just take a look at the pictures and use Google Translate😀.
At the end of my trip I will write some blogs in Spanish as well.

Lieve Nederlandse en Belgische volgers,

Op het moment dat ik dit schrijf zijn de scholen weer begonnen. Wel een raar idee hoor om er voor het eerst in 12 jaar niet bij te zijn op de eerste schooldag. My thoughts are with you😉. Hartelijke groeten vanuit een prachtig en zonnig Montenegro.

Op Cluj Airport werd op gepaste wijze afscheid van me genomen.
Vroeg in de ochtend kwam ik na een prima vlucht aan in Bratislava. Zonder bijbetaling had Ryan Air me een stoel met extra beenruimte toegewezen.
Bratislava is de hoofdstad van Slowakije.
De stad wordt vaak overgeslagen, omdat toeristen sneller kiezen voor Boedapest of Wenen.
De stad kent ongeveer 430.000 inwoners en is pas sinds 1993 de hoofdstad van Slowakije.
De stad kent een roerige geschiedenis van onderdrukking. Vlak na WO2 kwam de stad vlak achter het Ijzeren Gordijn te liggen.
Het centrum is klein en de burcht, de Novy Mostbrug en de Michaelpoort zijn de belangrijkste bezienswaardigheden.
Aangezien ik 's ochtends vroeg aankwam op het vliegveld kon ik al vroeg de stad verkennen. De stad kent mooie gebouwen, maar is erg klein en niet heel sfeervol.
Na forints, sheckels en leis was het wel handig weer met euro's te kunnen betalen.
De volgende ochtend pakte ik de bus naar Wenen. Ik was wel al vaak in Oostenrijk geweest, maar dan in de regio Innsbruck.
Wenen is werkelijk schitterend en één dag is natuurlijk veel te kort. Toch heb ik aardig wat kunnen ontdekken. Hoofddoel was echter een pub vinden waar Rosenborg vs Ajax werd uitgezonden. Het bloed kruipt immers nog altijd waar het niet gaan kan.
Aangezien Austria Wien om dezelfde tijd speelde bleek dat nogal een klus. Uiteindelijk vond ik ergens buiten de stad een plekje waar de kroegeigenaar Ziggo kon ontvangen. Hij schakelde speciaal voor mij een tv in en het feest kon beginnen.
De uitslag is iedereen bekend. Ik ging direct terug naar mijn onderkomen om te vluchten van de werkelijkheid.
Een dagje Wenen was tekort, maar wel goed voor de portemonnee 😉.
Tot overmaat van ramp verloor ik al kauwgumkauwend een vulling van mijn verstandskies, dus dat werd ook nog een uitdaging.

Vrijdagochtend vertrok ik vanuit Wenen naar Bratislava Airport, om met Wizz Air last-minute naar Niš in Servië te vliegen.
Deze stad ligt in het centraal-zuiden van het land en is na Belgrado de tweede stad van het land met 236.000 inwoners.
Het land Servië is ongeveer twee keer zo groot als Nederland, maar er wonen slechts 7 miljoen mensen
Sinds 2006 is het een onafhankelijke staat, daarvoor maakte het deel uit van Joegoslavië. Tussen 2003 en 2006 was het onderdeel van de confederatie Servië-Montenegro.
Op het WK2006 kwam Servië-Montenegro nog als land uit, terwijl Montenegro kort daarvoor onafhankelijk was verklaard.
De vlag is de omgekeerde versie van de Russische vlag en ze gebruiken het Cyrillisch alfabet. Niš is een prachtige stad en bezit het mooiste fort van de Balkan.
Na een paspoortcontrole van ruim een uur pakte ik een taxi naar mijn hostel.
Ik had een kamer geboekt bij een heel klein hostel boven op een berg vlak buiten de stad. Het bleek te worden gerund door Dejan, een 40-jarige Serv die 17 bedden verhuurt. Ik kreeg van alles geleerd over het land en de omgeving en deze gesprekken gingen de rest van de dag en ook de volgende dag verder.
We hebben uren gesproken over de geschiedenis, over het leven en andere zaken. Echt geweldig om als 'één van hen' te verblijven. Dejan zette me de volgende dag af in het centrum, zodat ik het concentratiekamp Crveni Krst (Het rode kruis) kon bezoeken. Het kamp heette zo, omdat het voorheen een ziekenhuis was.
Dit kamp werd in 1941 door de Gestapo geopend en tot 1944 zijn er naar schatting 30.000 mensen verbleven.
Een groot deel werd doorgevoerd of omgelegd in het nabijgelegen park.
In 1942 brak er een opstand uit waarbij 100 mensen ontsnapten. Het is een van de weinige kampen waaruit een groep wist te ontsnappen.
Er was verder niemand op het moment dat ik er was en de beheeder leidde me door het kamp heen. Gelukkig sprak ze wat Engels.

Ik bezocht ook de Schedeltoren, de enige toren ter wereld die is gemaakt van menselijke schedels. Erg veel is er niet meer van over. En ik heb helaas geen foto's kunnen maken.

Servië is een erg interessant land. Van de locals heb ik geleerd dat het land nog steeds erg corrupt is en dat er op grote schaal criminaliteit plaatsvindt. Er zijn talloze organisaties die arme burgers in hun greep houden en de overheid kijkt toe of heeft er juist financieel belang bij. Een beetje zoals het CBR bij ons dus.
Ook in dit land verblijven grote groeperingen gypsies, die ervoor kiezen hun kinderen niet naar school te laten gaan en te laten bedelen. Zij geloven niet in welk systeem dan ook. Ondanks de leerplicht tot 14 jaar blijft dit onbestraft.
Ook in Servië zijn echte 'no-go-areas' die geregeerd worden door gypsies.

Het land heeft een openlijk lesbische premier, wat heel revolutionair is in Servië.
Alles is echt spotgoedkoop: in het kioskje naast het hostel kocht ik een koude 0,5l bier voor omgerekend 0,50 euro en een grote pita met vlees kostte 0,70 euro ongeveer. En Servië is het land van de streetfood!
Het is dan ook wel een arm land, dat is overal te zien.
Interessant was het ook zeker; straten staan niet aangegeven, de borden die er wel zijn zijn in het Cyrillisch en Engels kennen ze niet. Behalve in hostels en in sommige pubs kom je niet ver met je talen.
Na 3 dagen ging Dejan een dagje uitrusten in de wildernis en had ik de supervisie over het hostel. Ik besloot de bus of de trein te pakken.
Eigenlijk wilde ik naar Montenegro, na Israël en Roemenië een van mijn drie zekere bestemmingen. Helaas bleek dat die dag niet mogelijk met het openbaar vervoer.

Bij de ticketoffice bij het treinstation informeerde ik naar de mogelijkheden. Er was een internationale nachttrein naar Sofia en een naar Thessaloniki. Allebei nogal uit de richting dus.
Met de bus bleek het mogelijk om in Skopje, de hoofdstad van Macedonië te belanden.
De vrouw bij de ticketoffice gaf me drie keer haar dochter aan de lijn, want die sprak wel wat Engels. Ik kocht een kaartje voor een paar euro voor de bus die zou vertrekken vanaf het treinstation en niet vanaf het busstation...
Vol goede moed wachtte ik op de bus die niet kwam. De volgende gelukkig wel en zo belandde ik zondagavond laat in Skopje! Meer over Macedonië in deel 7!

Geschreven door Petersreisdagboek