Na een aantal dagen kennisgemaakt te hebben met de hoofdstad werd het hoog tijd om de rest van Roemenië te gaan verkennen.
Zoals de meeste wel weten had ik niets vooraf geboekt, behalve mijn tickets naar Tel Aviv en Boekarest. Waar ik de komende tijd zou overnachten en hoe lang ik in het land zou blijven was dus ook voor mij nog een vraag...
De keuze om alleen een handbagagerugtas mee te nemen is een geweldige gebleken. Zowel Wizz als Ryanair doen niet moeilijk over een grote rugtas. Ik sjouw me nooit een breuk en even tussendoor wat wassen is geen probleem. Komt natuurlijk ook door de prachtige temperaturen; dan heb je niet veel nodig.
In Cluj, na 3 weken, heb ik pas voor het eerst mijn trui en 1 van mijn 2 jeans hoeven te gebruiken.

Op advies van een taxichauffeur pakte ik vanuit Boekarest de trein naar Brasov. Op zich geen hele grote afstand, maar de Roemeense treinen zijn laaaangzaam. Op een gegeven moment werd de trein ingehaald door twee rennende kinderen! Ze rijden echter wel volgens dienstregeling.
Het bemachtigen van een treinkaartje bleek nogal een klus; ik moest drie kwartier in de rij staan. De automaten waren buiten werking en deze worden pas na de vakantie gemaakt.
Na ruim drie en een half uur kwam ik aan in Brasov, dat geldt als een van de mooiste steden van het land en min of meer de poort naar Transsylvanië is.
Transsylvanië is de regio die ik sowieso wilde bezoeken.
Daarnaast herbergt de stad Brasov de grootste gotische kerk van Oost-Europa.
Na de nodige sightseeing belandde ik in een Irish Pub, waar het erg gezellig was met de vele Britten. De volgende ochtend, vrijdag, vertrok ik met de bus naar Bran. Dit dorp staat bekend om het kasteel van Dracula, al bestaat er discussie over of hij hier echt gewoond heeft.
Gek is dat er bij de Roemenen geen discussie bestaat over of Dracula überhaupt wel bestaan heeft 😉.
Het kasteel is prachtig, maar het is extreem toeristisch. De omgeving is des te mooier; ik was echt op het Transsylvaanse platteland aangekomen.
Op een gegeven moment besloot ik tijdens de wandelingen mijn oortjes maar in te doen om muziek te luisteren, want al die blaffende honden overal blijft voor mij toch wel een dingetje😉.
Helaas maakte ik deze reis ook voor het eerst kennis met een redelijke hoeveelheid wespen.

Ik had geen inernetverbinding, dus moest geheel zelf aan een overnachtingsplek zien te komen.
Al lopende door de landerijen schoot ik een vrouw aan om te vragen of zij misschien een schappelijk pensionnetje kende. Ze sprak helaas alleen Roemeens, maar kreeg door wat mijn vraag was en vroeg me om mee te lopen. Na enkele kilometers kwamen we aan bij haar huis en zij bleek kamers te verhuren. Helemaal top dus. Het was erg leuk om met haar familie te verblijven; een officieel pension was het niet. De vrouw maakte heerlijke goulash voor me en ik heb goed geslapen.

Zaterdag ging ik weer terug naar Brasov om daar de trein te pakken richting Sibiu. Via Airbnb was ik in contact gekomen met een Nederlands stel dat was geëmigreerd en een boerderij met kamers op het platteland had.
Helaas belde ze af terwijl ik in de rij stond voor een treinkaartje. De boel was daar overstroomd. Ik had nog enkele minuten om te beslissen waar ik dan heen zou gaan. Wat zou het worden?
Het openbaar vervoer is niet best, dus in de buurt van een station was wel noodzakelijk. Ik koos voor Targu Mures, een lange treinrit, maar met mijn E-reader overleef ik alle reizen moeiteloos.
Aldaar boekte ik een hostel voor 2 nachten, met zwembad.
Het was nog steeds verzengend warm. Gelukkig kan ik daar goed tegen. Kou daarentegen...😉.
Het restaurant bij het hostel was uitstekend te noemen.
De stad is ronduit schitterend.

Na een zondagochtendwandeling was het tijd voor een rustige middag en avond in de pub en het zwembad.
Daar ontmoette ik Markus uit Keulen, die er geen moeite mee had dat ik Gladbachfan ben. Markus was op reis met zijn twee kinderen en het klikte goed. Na een hele lange avond wilde hij me de volgende ochtend een lift geven naar het treinstation, maar uiteindelijk trokken we de hele dag met elkaar op.

Het regende de hele dag (voor het eerst regen!) en we besloten naar een zoutgrot te gaan.
Werkelijk schitterend! Markus huurde een boot met zijn dochter en ik ging met zijn zoontje te varen. 's Middags aten we de plaatselijke Mici en rond de avond kwamen we aan in Cluj. Zij moesten vandaar naar huis vliegen en ik zou een dag later een vroege vlucht naar Slowakije pakken. Met dank aan Wizzair had ik weer een mooie en goedkope last-minute te pakken (19 euro).

Cluj is de grootste stad van de regio en ongeveer vergelijkbaar met Utrecht.
In Cluj verbleef ik een nacht in een hostel waar ik amper geslapen heb. Want Cluj is booming. De stad telt 17 universiteiten. En voor het eerst sinds lange tijd hoorde ik weer Nederlands...
Cluj is een mooie stad, maar naar mijn mening net iets over the top. De prijzen zijn ook duidelijk anders dan in de rest van het land.

De laatste nacht in Cluj verbleef ik in een pension dat bleek te worden gerund door een Hongaarse gozer, Adam.
Sowieso wonen er veel Hongaren in deze regio vanwege de geschiedenis.
Ik had grote plannen voor die dag, maar raakte met hem en zijn vriendin in contact en het werd een enorm gezellige avond. We lieten eten bezorgen en de biertjes smaakten prima (omgerekend 58 cent 0.5 l).
Geweldig om een pension te boeken, speciaal omdat het dichtbij het zwembad en het busstation ligt, om vervolgens van beide geen gebruik te maken en de spontane momenten voorrang te geven. Precies waar ik van hou 😀.
Woensdagochtend om 05:15 uur stond de taxi voor de deur om me naar de airport te brengen. Roemenië zat er weer op.

De slotsom?
Een prachtig land met vriendelijke bevolking. Veel mensen, vooral ouder dan ik, spreken amper Engels. Het blijft toch opmerkelijk. Ook met Duits kom je, behalve in Cluj, niet ver.
Sommige jongeren of zelfs kinderen spreken wel goed Engels. Ik ontmoette een jongen van 11 in de bus die goed Engels sprak en aangaf dat als je goed Engels wilt spreken je naar de zomerschool moet. Daar was hij dus naar onderweg.
Ondanks dat heb ik ervaren dat de bevolking je altijd probeert te helpen als je de weg niet weet of borden niet begrijpt.
Meerdere malen liep een vrouw met me mee ergens heen om te laten zien waar ik heen moest. Vriendelijk dus!

En de gypsies? Ik had geleerd dat als je niet laat merken dat je bang bent je waarschijnlijk ook niet door ze overvallen wordt. Daarnaast heb ik nooit veel contant geld op zak en zit in mijn portemonnee alleen mijn pinpas en mijn creditcard en een paar tientjes. Mijn paspoort neem ik nooit mee. Een verlopen ID voldoet vast wel in noodgevallen.
Ik heb me eigenlijk geen moment onveilig gevoeld, al was daar volgens de locals in bepaalde wijken waar ik was geweest wel reden toe.

Gaat het goed met het land? Ja en nee. Sinds Roemenië in 2007 toetrad tot de Europese Unie zijn veel zaken verbeterd, aldus de Roemenen. Men doelt dan met name op de infrastructuur en op het feit dat het land liberaler en democratischer is geworden.
De Unie kent ook een keerzijde: prijzen en dan met name huurprijzen worden hoger, maar de salarissen blijven achter...

In de dorpen viel het aantal bedelende kinderen me wel op. En dat went nooit. Ik geef eigenlijk nooit geld, omdat je niet weet wat ze ervan kopen. In de buurt van Bran gaf ik een jochie wat eten en daar was hij maar wat blij mee.

Ondanks de zwaar gekoesterde wens om tot de EU toe treden, verlangen velen nog terug naar het communisme. De gezondheidszorg was toen beter en gratis. Iedereen had werk. In Boekarest ontmoette ik een man en die sprak de volgende woorden: 'During the communism we had money, but we could not buy anything. Now we can buy everything, but we don't have money!'.

Op het vliegveld startte voor mij de volgende uitdaging: via Bratislava en Wenen richting vml. Joegoslavië!

Geschreven door Petersreisdagboek