#33 (Torino) - Cardoso - Borgo San Romano

Het was een heel fijne week samen. Echt vakantie. Dat voelt nogal verwend, ik heb immers al vakantie sinds half juli, t/m 23 oktober. Het pelgrimeren is niet iets waar je "vakantie" bij nodig hebt, zoals op school waar we in feite 5 series van 8 weken lesgeven - en als dat soms eens 9 of 10 weken zijn, dan levert dat netto veel minder 'leren' op en wel meer gedoe. Ik ken dit jaaritme al sinds m'n 23e (of eigenlijk: sinds de kleuterschool) maar nu 2 jaar achtereen: niet. Dat de zomer in Italië voorbij is merk je aan nummerborden, fruit en meer wat oudere touristen. De scholen begonnen hier pas afgelopen week, na 3 (zegge: drie) maanden zomervakantie. Overigens zijn de schoolgebouwen hier nog minder dan in Nl ingesteld op ventilatie enz voorzieningen, als t te warm is vindt er ook geen 'leren' plaats. Hoe bevoegd de docent ook is ;-)

Onderwijs-meningen en ... gedrag
Deze alinea over school schrijven doet me wel realiseren dat ik er heel anders in sta dan vorig jaar. Toen zei ik, als men vroeg waarOm ik liep, dat ik wegens "burnout door hybride lesgeven" met verlof was en moest afkicken van mijn teach-aholism. Zo voelde het in juni 2021 ook, al wist ik wel dat burnout n te zwaar woord was, maar een beter wist ik niet in het Frans. Ik ben er ook wel goed van hersteld - en afgelopen schooljaar was t echt anders. Ikzelf ook.

Twee keer had ik n flinke terugval in frustratie en oud gedrag, na aanleidingen die mijn werk en inzet op losse schroeven leken te zetten. Maar m'n nieuwe teamleider en nieuwe directeur namen die oorzaken weg op een manier die ik nauwelijks verwacht had: ik was inmiddels op een "nieuwe" school terechtgekomen, maar bleef zelf hangen in oude situaties ("ze zullen wel weer....") en mijn eigen, beruchte, malen=mailen mindset.

Juist daarom ben ik blij dat ik dit jaar verder kon met de voettocht nasr Assisi, en er is nu ruimte om met veel wezenlijker en persoonlijker thema's aan de slag te gaan. (De diepere oorzaak voor n werkverslaving heeft immers ook met zelfbeeld en gewoontes te maken. Gelukkig heb ik n heel goede therapeut en andere wijze mensen om me heen.)
Weliswaar vind ik nog steeds van alles en nog wat van maatschappelijke misstanden, zeker over het onderwijs. En, ja, de lumpsumfinanciering vh onderwijs verklaart volgens mij nog steeds waarOm anderen-dan-leraren ons beroep zoveel minder aantrekkelijk konden maken, niet de leerlingen, die zijn - meestal - juist de reden om t vol te houden voor veel leraren .
Maar op mn 57e geldt voor ene 'magister Buijkx'l te Zwolle inmiddels wel dit gebed van Niebuhr:

"Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. 
Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien."

Maatschappij-meningen .... en gedrag
Toch heb ik me afgelopen week flink laten gaan in verontwaardiging, ik werd echt kwaad. Zie mn blog van woensdag over Genua, posts op linkedin - ik kon me nog net inhouden om geen brief aan de krant in te zenden. Zelfs het digitale vervolg-gedrag (Hoeveel likes heb ik nu? Van wie? En nu?) stak weer de kop op. Dat leidde wel tot n leuk contact met een oudleerling die toevallig ook net in Chambery en Turijn was geweest. Mijn lobby ;-) zal er heus niet toe leiden dat een politieke partij in het verkiezingsprogramma opneemt dat er een museum moet komen voor de massa-migratie v Nl, omdat ik toevallig gezien heb dat Genua en Dublin er een hebben die ook het heden in perspectief plaatst. Ook kan ik niet inschatten of de commotie rond "ter Apel" nog "actueel" is, of inmiddels al door andere emoties verdrongen. Wel vermoed ik, dat 'managerismo' een probleem is voor de hele publieke sector: de ministers van onderwijs, gezondheid, volkshuisvesting en ook uitvoering internationale verdragen vluchtelingen zijn zelf nergens "de baas" over. Ze hebben nauwelijks "eigen" middelen, mensen, bevoegdheden, omdat "het maatschappelijk middenveld" de kerntaken van de overheid maar moet uitvoeren; door allerlei kwaliteitskaders en financiële plafonds wijst men vervolgens naar elkaar en worden de meest kwetsbaren de dupe. En zogenaamde "veiligheidsregios" of "besturenkoepels" die niet aan gekozen democratische controle gehouden zijn beschermen hun (?) deelbelangen op zich op professionele wijze, maar niet de samenleving of het stelsel als geheel. Intussen zijn er allerlei commerciële partijen, denk aan schoolboekuitgevers, software en vele consultancybureaux die (indirect) volledig uit belastinggeld gefinancierd worden en zich, bijvoorbeeld, niet eens aan de premier -norm (max salaris CEO) hoeven te houden. In zo'n land is t een wonder dat de verdediging vd landsgrenzen nog niet per km is "aanbesteed" aan "defensiemanagers" die daarvoor militaire eenheden inhuren.

Ik draaf door, ik weet het! Ik zie zo snel nog geen "kijken in de ziel - warlords" komen. Maar de "verdediging" van de Europese buitengrenzen tegen "gelukzoekers" is wel degelijk in handen van commerciele partijen waar een Trump blij mee zou zijn. En, nee, dat kan ik niet veranderen of beinvloeden. En die andere 17 miljoen Nl ook niet. Maar nu internationale mensenrechtenorganisaties Nl aanspreken op onveiligheid voor kinderen, kan ik me niet beperken tot pelgrimeren of Latijn geven. En zeker niet n blauw-gele vlag ophangen, 'n poosje.... Bij elke witte plastic stoel die ik krijg aangeboden moet ik er weer aan denken: het contrast met de hartelijke gastvrijheid die ik als pelgrim elke dag ontmoet is zo schril, dat ik 'gekleurde' buitenlanders (ik benoem het toch maar even) anders benader dan ik de Italianen hier zie doen. (Die vinden dat trouwens onverstandig en manen me beter op mn portemonnee te letten).

Ik wil proberen mijn afkeer van de neoliberale erosie van de publieke sector in Nl te "parkeren". Een linkedin-like daarover maakt geen enkel verschil en ik word er zelf steeds schoolmeesterachtiger van (nietwaar, lezer? ;-)
Door individuen te ZIEN kan er echter wEl een druppel op de gloeiende plaat vallen.... en flink gaan sissen.
Ik denk aan de emeritus priester die in onze parochie 2 asielzoekers opnam en hielp zoals ouders hun kinderen onvoorwaardelijk steunen. Aan de collega die koos voor de internationale schakelklas, hoe moeilijk ook. Aan de arts op Lampedusa die niet opgaf tot Nour, 11 jaar, haar moeder terugvond (netflix: Nour). En de "bejaarden" uit de Netflix miniserie "stories of a generation" die daadwerkelijk verschil hebben gemaakt door vast te houden aan hun idealen, grote of kleine. Van een 'dwaze grootmoeder in Argentinie" tot klimaatwetenschapper in Nieuw Zeeland, een Peruaanse vader v blinde zoons tot filmregisseur Martin Scorsese. En de paus die in het Vaticaan vluchtelingen opneemt, niet veel, maar met enorme liefde - en daardoor uitstraling.

Wat is/wordt dan mijn ideaal? Op school weet ik dat goed, en dat is terecht de hoofdzaak, maar daarbuiten, t.z.t. daarna? Dat wil ik uit gaan zoeken. De komende weken, de komende jaren. En intussen de mensen die ik onderweg ontmoet, die op mn pad komen, recht in de ogen kijken en van hen leren.
Ook over de 'intieme' thema's waar ik niet over blog hebben de kilometers van Rocroi tot Cardoso mij veel geleerd. Geholpen dingen achter me te laten, mensen te vergeven - ook mezelf - en opener en 'volwassener' in het leven te staan.

Vakantie
Heel kort over afgelopen week: elkaar vrijdagavond laat ontmoet in Genua. Naar klein hotelletje in Creto (etappe #18 waar ik Adriano heb ontmoet). Zie mijn recensie op https://restaurantguru.com/Locanda-dei-Cacciatori-Aggio/reviews : die gastvrijheid had zo in die netflix miniserie gepast. "Zijn deze paddestoelen voor jullie goed voor t avondeten?" Tranen bij t afscheid. Cesare bracht ons met de auto naar Croceta d'Orero: met Hanna samen de etappe nog eens gelopen met schitterend uitzicht op Genua, bergen en zee. (Zonder rugzak zie je overigens toch iets meer 😉).
In Genua de kathedraal bekeken, museum v/e verzamelaar Castello Albertis en maritiem museum, zie apart blog.

Vervolgens naar Varazze, waar we door bemiddeling v Cesares moeder in 4hotel Savoy terecht konden. Heerlijk helder en warme zee, magnifieke golven, uitzicht: n badplaats, wij waren de jongsten in het hotel. We aten op onze airco-kamer lekkere kaas, salami e fruit uit de supermarkt.

Toen Hanna "weggebracht" naar Turijn om samen de laatste 2 nachten in le petit hotel te genieten. Stadsrondwandeling, cinema museum. Kleine boodschapjes, zoals de zweethoofdband en 'stilus' die kwijt waren. Vandaag reizen we ieder terug.....

Genua was n "rauwe" stad, Turijn heel "beschaafd", rijk, mondain, veilig. Niet de autoindustrie die ik me had voorgesteld, in t centrum dan. Maar wel hEEl anders dan de bergdorpjes in Toscane van mijn cammino. Ik ben er helemaal "uit", na 7 dagen hotels en restaurants. En moet nu 338 treinkilometers terugreizen naar Fornaci de Barga om in Cardoso de TAU weer op te pakken. 14.30 kom ik aan, loop dan nog 5 km naar Borgo San Romano. Daar is n gite d'etape in een voormalig dorpsschooltje, er liggen nog schoolboeken in dozen. Onderweg luister ik naar de "ongelooflojke podcast" waarin de asielcrisis in een breder perspectief wordt geplastst dat me goed doet.
Morgen weer n 'echte' etappe. Philippe e.a. hebben me in de tussentijd op de hoogte gehouden van hun etappes. Sarah en Yves tref ik hier in het gastenboek aan, op dezelfde 8 september dat we samen gelopen, gehuild en gezongen hebben. Nog n kleine 400km naar Assisi.....

Relatie
Veel mensen vragen wat Hanna er eigenlijk van vind dat ik, alweer, zo lang van huis ben. De waarheid is, dat t onze relatie juist heel goed doet. We bellen veel, hebben dan andere verhalen dan anders, luisteren beter. De dingen die ik wil 'opruimen' zijn deels ook zaken waar men thuis al 'n kwart eeuw last van had. Er is n nieuwe levensfase nu alle 3 kinderen studeren, de moeizame 12 jaar vader=leraar op middelbare school is voorbij. (Godzijdank. Nu de beroepsdeformatie nog). De ontmoetingen met mensen leiden tot gesprekken en perspectieven waar we ook samen mee verder kunnen. En dat Hanna 4× helemaal naar me toe is gereisd, Bourgogne, Trier, Genua - en straks Assisi - dat is n groot cadeau. En ook een manier om er ook sAmen van te genieten. Meer schrijf ik er niet over, maar ik voel me gelukkig en gezegend met zo'n vrouw - en n relatie waarin we elkaar veel ruimte geven om te doen wat ieder nodig heeft. Dit jaar is het 25 jaar geleden dat we naar Angola gingen.... ook dat roept veel herinneringen op.


https://www.eo.nl/podcasts/de-ongelooflijke-podcast/alle-afleveringen?title=105-waarom-de-asielcrisis-ons-zo-weinig-doet-met-rikko-voorberg-en-stefan-paas

https://youtu.be/A1uyjdDH1ik


https://www.netflix.com/be/title/81411294

https://www.netflix.com/title/81306329

https://youtu.be/MNfGamlwy3Y

https://youtu.be/Ul2wfwaTLhM

https://www.nrc.nl/nieuws/2022/09/15/vluchtelingenopvang-is-geen-overmacht-maar-een-bestuurlijke-crisis-a4142004

Geschreven door Michaelsvoettocht