Om 6h op. In een kamer in n jeugdherberg is toch wel makkelijker inpakken dan vanuit n tent. Evengoed vertrok ik pas weer om 6.30, ik accepteer dat t zoveel tijd kost om alles op de goede plek in de rugzak te hebben gesjord. Helaas zonder de kleine pakjes boter, kaas ham en meloen waarvoor ik gisteren speciaal naar Leclerc was gelopen. De keuken zat namelijk nog op slot. Briefje geschreven voor de NL fietser die naar santiago gaat en hem mn koelkast voorraad nagelaten. Heb onderweg nu al zoveeel gekregen, weggeven werd ook eens tijd.
De bakkers zijn weer met vakantie. Een behulpzame stadsbewoner stuurt me terug naar de supermarkt. Een bakkersbusje passeert me met hoge snelheid, te laat bedenk ik hem te laten stoppen. De supermarkt is nog niet open: voor niets teruggelopen. Ik wil de kostbare ochtendkoelte niet verdoen met wachten; moet eerst zo'n 5 km door open land voor ik weer terug op mn route ben en het wordt warm vandaag. Een behulpzame dorpsbewoner geeft me koel water en brood uit de vriezer. Eigenlijk wordt je in dorpjes altijd geholpen als je iets vraagt. Als ik even aarzel over de route zwaait er ergens spontaan n raam open en krijg ik aanwijzingen. Wat heerlijk om me in het Frans te kunnen redden (debrouiller); in Tsjechië lukte de weg vragen wel, maar t antwoord verstaan nooit. Eigenlijk zou elke talenleraar eens per jaar naar n land moeten gaan waar hij de mensen niet verstaat, uit solidariteit met je leerlingen. Verder dan pozor, vlak, zamek en grad ben ik niet gekomen in mn taalverwervingsproces. Hoe moet dat straks in Italië? Heb mn "Latino macaronico" al jaren niet gebruikt.

Dan vind ik, na 5 km aanlopen vanaf de jeugdherberg eindelijk mn route terug, na vele keren op google maps te hebben gekeken. Precies bij n stukje oude Romeinse weg. Het geeft me n blij gevoel: de blauwgele streepjes voelen n beetje als thuis.
Ik ontbijt na 3h wandelen met prachtig uitzicht op de gemaaide akkers en op Troyes. Zelfs de snelweg ziet er van deze afstand als n gezellig element uit om t landschap te decoreren.
Na het monument voor gefusilleerde verzetsstrijders en n gehucht met sjiek opgeknapte tweede huizen kom ik op t bospad dat naar Sommeval zal leiden. Net op tijd, de zon brandt al flink. Maar ik ben zo verrukt over een prachtige weide vol veldbloemen dat ik naar links ga, lekker bergafwaarts, mooi uitzicht tegemoet. Kom uit bij n "oppidum" n versterkte berg v d kelten en allerlei VTTroutes (mountainbike). Moet toegeven al lang geen markering gezien te hebben. Die berg staat wel op mn kaart maar ik ben a d verkeerde kant uitgekomen. N vriendelijke man legt me uit dat ik de hele weg om die berg heen terug moet en dan de GR zal vinden. Ik geef mn verzet tegen mn eigen tunnelvisie op, geniet voor de tweede keer vd veldbloemen en bereik eindelijk mn verkeerde afslag. Had niet eens gezien dat daar n splitsing was, waar was ik met mn hoofd? Voor de vorm wat klimop verwijderd die de markeringstekens a h overwoekeren was. "Externe attributie".
Als beloning door n heerlijk schaduwrijk koel bos, vol markeringen....
Op mn lunchtijd vind ik n open plek. Meestal zoek ik juist de schaduw op, maar hier allerlei waarschuwingen voor teken en daar ben ik bang voor. En voor everzwijnenjacht, maar die begint pas half oktober. Dan ben ik al lang weer thuis...
'n raar gevoel is dat. Half juli NL verlaten. Nog n week of 5, 6? lopen. Maar maandag beginnen de collega's weer op school. Ik ben er niet bij. Ik mis t niet. Vrees wel dat ik juist de weken waarin coronamaatregelen het onderwijs nog niet verprutsen misloop. Maar nu is voor mij dit belangrijker.
Na 2 weken voel ik me al n stuk sterker en 'jonger' (56); wat ik nu doe deed ik als student al en ik kan t prima. Zelfs iets handiger, sociaal vaardiger en spiritueler - al liep ik toen met meer kilos en meer kilometers op een dag. Tot 7 jaar geleden had ik altijd kookspullen bij me, die mis ik soms. Maar goed gegeten heb ik tot nu toe elke dag.
In Sommeval is een gastvrije gite (pelgrimsherberg vd gemeente), maar ik wil niet om 14.30 al stoppen. Een man aan wie ik water vraag, vraagt me binnen. Hij is zo hartelijk, ik durf ook toe te geven dat ik best koffie zou lusten. Hij praat uitvoerig over n vergeefse poging een getraumatiseerde asielhond op te nemen. Eerlijk gezegd heb ik weinig op met honden. Maar zo'n idealistische dierenvriend komt me als pelgrim naar Assisi natuurlijk niet voor niets op mn pad. Ik krijg ingepakte energiekoekjes mee en 2 liter aan waterflessen. Hoeveel mn rugzak weegt? Ik weet t niet. Hij haalt zn weegschaal, toch spannend. Ikzelf weeg 88 kilo. Tussen de 15 a 20% van je lichaamsgewicht is maximum. Nu met rugzak. 105 kilo. Ik schrik ervan. Tijdens de lastste 8 km bedenk ik voortdurend hoe ik nog kan "grammenjagen". Maar vooral meer discipline bij het inslaan v proviand moet t verschil maken. En dat vereist vertrouwen. Terwijl bakkers, winkels en horeca en masse op vakantie zijn. Ik mag van mezelf nog even teveel gewicht dragen. In N Frankrijk zijn de hoogteverschillen nog te doen. En niet alles hoeft/kan optimaal.

In Eaux-puiseaux is n fijne boerderijcamping Alleen al dat je weet waar je etappe precies eindigt is fijn bij n echte camping. Ik kom om 18.30 aan. Meteen douchen en mn 3 stuks kleding van vandaag wassen. Het zal niet drogen vannacht, maar morgen tijdens de 1e pauze in de zon op de grond leggen is genoeg om t overmorgen aan te kunnen trekken. Op de camping de luxe van n 2e korte broek, Tshirt en mn favoriete leren slippers. Inlegzolen uit mn wandelschoenen: die moeten morgenvroeg wel droog zijn bij vertrek.

En dan de wifi. Vandaag krijgen de collega's mail over t nieuwe schooljaar. Er staat ook n stukje kopij van mij in over deze pindat. LevensLOOPverlof heeft n letterlijke bijbetekenis gekregen. Enkele collega's sturen n hartelijk appje. Ik word er blij van. Maar de bijlage over de coronamaatregelen laat ik lekker dicht.
In de salle de sejour zijn zelfs fauteuils
Ik eet lasagna uit de microwave vd camping, aan een tafel en stoel ipv op de bosgrond. Ik drink mn uit Troyes meegesjouwde wijntje (in half waterflesje) en groet alle Nl campers en caravans vriendelijk maar op afstand. 2 weken geleden was ikzelf nog n kamperende vakantievierder, nu n pelgrim die zvm met Fransen praat, zelfs over honden. Dat ik van de campingbaas n compliment kreeg voor mn Frans (tip: één subjonctif doet wonderen) doet me goed.

Geschreven door Michaelsvoettocht