Vanochtend vertrokken met Marc, leraar natuur- en scheikunde in Besancon. Leuk om samen op te lopen en te praten over rugzakinhoud, bivakkeren, de Alpen enz.
En over onderwijs. Franse leraren geven maar 18x55 min les p/w en gaan 5 jaar eerder met pensioen. Omdat in de eerste lockdown het online onderwijs voor de kinderen zo'n ramp was, hebben ze dit hele jaar gewoon echt les gegeven. Met mondkapjes op, de hele dag, en de leerlingen hebben zich daar heel goed aan gehouden. Niks geen "hybride onderwijs" met beeldbelsoftware die gemaakt is voor vergaderingen van volwassenen. We namen helaas na 4 km al afscheid bij chaume des renards, hij loopt n weekje tour du Morvan (en was veel zwaarder beladen dan ik :-). Ik bedacht dat ik hem vergeten heb te vragen hoeveel geld en aandacht er in Frankrijk door scholen aan de bovenschoolse industrie moet worden besteed. Hoef ik daar tenminste niet over te piekeren.
Ik loop vooral door bos, de hoogteverschillen vallen mee, het is bewolkt en koel: prima wandelweer om lekker op te schieten. Ik maak me n klein beetje zorgen over iets urgenters in het hier en nu: n opkomende pijn in mn rechteronderbeen, ter hoogte van mn scheenbeen boven de enkel. Iets met pezen of zo? Voor blessures ben ik bang, ze kunnen immers einde oefening betekenen. Ik matig daarom mn looptempo, daar komt het deze reis ook helemaal niet op aan. En ik probeer het uit om met 2 stokken te lopen. Tijdens stijgen is dat handig, bij dalen kunnen ze 30% van je lichaamsgewicht opvangen. Maar op een recht stuk vind ik t niet fijn, eigenlijk voelt t nog n beetje raar terwijl ik weet dat ervaren wandelaars er bij zweren.
Bij n huis met n schelp op de luiken vraag ik om water, ook heel veel drinken helpt tegen peesontsteking heb ik gehoord. En mn rugzak begint wat extra ruimte te krijgen om meer water mee te kunnen dragen, dankbaar aanvaard ik de extra fles van die mevrouw. Ze vertelt dat pelgrims haar gesuggereerd hadden met n schelp duidelijk te maken dat we welkom zijn. Ik kom dat steeds vaker tegen bij huizen op de route.
Ik tref n restaurant langs de weg dat gesloten is, maar me wel koffie wil geven. En een sandwich pate. En een brood voor morgen onderweg, want de enige winkelier hier is toevallig op vakantie.
Ik besluit in Dun les places te blijven. 14 km, had gehoopt op meer, maar nog eens 18 naar de campings van lac des Settons gaat niet lukken. En het was een zeer aangename wandeling hier naar toe. t zal wel ergens goed voor wezen. Nog 2km ?naar de camping municipal en n middagje vrij van le chemin....
Die 3 km via de D6 vielen niet mee. Maar ik nam wel de tijd om in het dorp het museum te bekijken. Op 26-27-28 juni 1944 is dit dorp door 3000 soldaten, op zoek naar de maquis (verzet) geterroriseerd, geplunderd en in brand gestoken. 27 mannen zijn in de hal vd kerk vermoord, o.a. de maire en de cure (pastoor). Het moderne museum doet recht aan de nabestaanden en vertelt het indrukwekkende verhaal zo dat de individuele drama's van jongr kinderen die hun vader verloren in context komt te staan van een systematisch geplande actie door heel frankrijk in reactie op de invasie. Daarna bekijk je de kerk en de nieuwe huizen eromheen met andere ogen.
Verder is Dun op slot: kruidenier op vakantie, restaurantje dicht. De camping is heeel basaal en rustig, prettig voor n middagje bijkomen. Tot les Settons heb ik genoeg te eten en mn was ligt te drogen in het gras.

Geschreven door Michaelsvoettocht