Zaterdag 6 augustus 2022
 

Flixbus Keulen-Parijs-Chambery

Ontbeten met Hanna in Seminarishotel Bad Honnef. Uitvoerig buffet waar net iets teveel gasten net iets te geduldig op elkaar wachten om roerei, bacon, 4 verschillende yoghurts en tropische vruchten, koffie te pakken. Ik heb wat extra broodjes belegd met boter en Schwarzwalder Schinken voor onderweg. Gisteren nog zelf koffie gezet voor Hanna op campinggaz, op m'n geliefde 3poot krukje. (Bid graag het getijdengebed tijdens het opschenken.) Nu een hotel met alles erop en eraan. De komende maand is zelfs n stoel/bankje bij t eten al luxe, net als warm eten. Ik ben niet zo goed in schakelen, en realiseer me dat ik daar beter bij stil wil staan. De leswisseling, klas verlaat lokaal, volgende komt binnen (als ik zelf alniet hoef te verhuizen met al mn spullen, laptop muis en kabeltjes) biedt daar weinig gelegenheid voor, dus die moet ik zelf maken, al is t maar door even te zuchten. Heb bewust, alleen, afscheid genomen van de hotelkamer=het luxe leven incl scheerkwast en Aftershave. Mn rugzak ingepakt en niet Alles, voor de zoveelste keer, gecheckt- maar oplader zo bewust ingepakt dat ik niet 5x hoef te checken "voor de zekerheid". En probeer te accepteren dat ik als ik ga reizen nou eenmaal wat neurotisch bEn.
Het echte probleem is natuurlijk dat wij afscheid moeten nemen, na een heerlijke ontspannen vakantie samen. Over een maand zien we elkaar in Genua- wat lijkt dat lang!
In de auto luisteren we naar de Rusland podcast v Jelle Brand Corstius, over alcohol. Opeens klinkt er Russisch-Orthodoxe muziek. We tanken dure LPG en goedkope benzine bij een tankstation op de luchthaven. Nemen afscheid. En daar rijdt Hanna weg in onze Dacia en loop ik naar de Flixbusbahnhofhaltestelle.
In de tijd tot mijn bus komt mag ik van mezelf pindatten. Met een luxe: een zgn "stilus" die fijner typt dan die ene vinger op de Samsung. (Dit blog is voor u getypt op een Samsung Galaxy A30s, voor t geval deze cruciale informatie er onverhoopt toe doet). Alleen al n zomer n herfst niet op m'n laptop toetsenbord 10vingerig ratelen maar m'n gedachten 1 voor 1, met een komma nul letterteken tegelijk typen is een slowdown die past bij een voettocht....



Bus naar Parijs
Om 12.50h neem ik de bus naar Parijs, aankomst rond 20h. Om half een de nachtbus naar Milaan, stap uit in Chambery. Daar was ik vorig jaar, op weg naar het Benedictinessenklooster v Belmont-Tramontet. Maar nu de trein in omgekeerde richting, naar St Jean de Maurienne waar op 2 okt 2021 m'n laatste wandeletappe eindigde. Mn bus komt om 8h aan in Chambery, hoe laat daar die stoptrein vertrekt zie ik daar wel. Het zou n kleine moeite zijn t nu even op te zoeken, maar het is een zorg van morgen, niet van vandaag... .

De bus kwam om 13.19. Om 13.20 (EEN minuut na vertrek) had ik de eerste ontmoeting van deze chemin. Ik kwam te zitten naast een sympathieke dame, iets ouder dan ik, die ook voor t eerst met Flixbus reisde. Ze vroeg wat ik in Parijs ging doen, en voor ik zelfs maar pelerinage had gezegd....zij was naar Santiago gelopen. Vanuit huis. 3000 km in 100 dagen, aan 1 stuk. Bovendien was ze later v Vezelay naar grande Chartreuse gelopen over 'mijn' weg van vorig jaar dus. We hadden een heel persoonlijk gesprek. De bus ging eerst naar Bonn, vervolgens via Frechen naar Luik, Mons enz. Rustig tempo, af en toe een rookpauze op een aire de service. Intussen moest ik denken aan een scene uit de Zweedse film "as it is in heaven," uit 2004. Zoals muziek helend werkt, maar pas als eerst de waarheid a/h licht komt over onderlinge relaties en vervorming van wie je echt bent, zo kan ook een pelgrimage heftige gevolgen hebben. En daarna komen er nieuwe inzichten en ontwikkelingen- waarbij ook de mensen die thuis gebleven waren of die je onderweg ontmoet een rol spelen, of ze dat nou hadden zien aankomen of niet....

Zomeravond aan de Seine

Ik typ dit om 22h aan de Seine, quai de Verdun bij pont Tolbloic. De avond valt, de bateaux mouches zijn verlicht zoals in "les amants du Pont neuf" (een van mijn favoriete Juliette Binoche films). Er wordt gedanst bij de openlucht disco cafe Cargo. In het parc Bercy ztten mensen op een van de tientallen bussen v d gare internationale te wachten, in een Vondelpark achtige sfeer. Ik voel me wat misplaatst met mn hoed en baardje, niet zozeer door de rugzak. Veel ouder dan de meesten, maar ik mag er zijn. Ik heb geld voor een pizza, wissel n paar woorden Italiaans (parijzenaars zelf ervaar ik nooit zo vriendelijk...) maak foto's voor mn plezier. Pas als ik even tegen de kademuur wil afwateren zie ik ze. Er staan overal kleine tentjes. Het ziet er niet uit of dit overstappende reizigers zijn. Illegalen? Daklozen? Armoede is in zo'n miljoenenstad extra schrijnend, eenzaamheid ook. Op netflix keek ik in de bus naar stories of a generation - with pope Francis. Lampedusa. Dwaze moeders. M.Scorsese die de opvoeding van zn kinderen "gemist" had. Een ouder stel in Argentinië dat leert tango dansen. Ook Franciscus erkent met een glimlach dat hij wel eens de tango heeft gedanst. Spelen met je kinderen vindt hij cruciaal. Ik heb t vorig jaar bij Izieu nog aan een jeu de boule spelend gezin verteld.
Vanochtend nog viel t afscheid me zwaar, nu vier ik deze zomeravond aan de Seine.

Om half 1 de bus naar Milaan... tot Chambery! Op t busstation zijn er 80 perrons. Net als n vliegveld zijn er schermen, vluchtnummers, ETA en ongetwijfeld timeslots voor de busfirma's. Er is n enorme drukte van wachtende passagiers met al hun bagage. Ik pas voor mn reisgenote even op haar bagage als ze naar de, enige, toilet moet. Er waren 3 deuren die niet op slot konden, in de middelste woont (!) iemand vertelde ze veronthutst. Ik help iemand anders de bus naar Sloterdijk te vinden, net op tijd. En dan is er mijn bus naar Milaan. Een jong stel (hij Afrikaans, zij Italiaans) heeft volgens de chauffeur veel te grote koffers bij zich. . De chauffeur maakt er n enorme scene van....maakt dan zo'n typisch Italiaans gebaar met schouders en mondhoeken, en laadt de hutkoffers toch maar in.
Enkele Nederlanders (?) hebben ook dit probleem, maar de chauffeur heeft al helemaal geen zin in hun Engels. Enkele italiaanse meiden in de bus bemiddelen en vertalen. De hele vlaamse groep mag alsnog mee..
Er vertrekken nu nog maar enkele bussen vannacht - zou de gare 24/7 open zijn? Security zie ikniet, types die geen reiziger lijken te zijn evenmin. Met m'n bagage val ik hier niet op, word zelfs door jongeren van buiten Europa om hulp gevraagd- maar een Pelgrimshoed draagt hier niemand.

Geschreven door Michaelsvoettocht