Bij Doornspijk werd al rond 800 een houten kerk gebouwd, gewijd aan de Heilige Ludger. In 1100 werd het een kerk van tufsteen; er kwamen gotische uitbreidingen tot hij in de tachtigjarige oorlog werd afgebroken: Spaanse soldaten mochten zch er niet verstoppen. De kerk werd herbouwd, wel iets kleiner, tot in 1825 na een blikseminslag besloten werd de kerk elders opnieuw te bouwen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Ludgeruskerk_ (Doornspijk)
https://www.hervormddoornspijk.nl/geschiedenis.html
Er staan nu bomen om de plek waar ooit de Ludger kerk was. Populieren, prullenbakken, bankjes en een informatiebord. Wat er te zien is? Met bakstenen zijn de funderingen van de verschillende bouwfasen zichtbaar gemaakt, alsof je over een opgraving loopt. Al twee eeuwen zijn hier geen kerkdiensten meer – nadat er 10 eeuwen gebeden en gevierd is. Op de een of andere manier voel je dat. De plek ‘heeft’ iets, maakt contact mogelijk met al die onbekende mensen in hun hoop, geloof en liefde. Met de liefde van God die ze hier ervaren en gedeeld hebben. Met de natuur. Er is ook een populaire vogelkijkhut, al is die in verband met het corona-virus nu tijdelijk gesloten. Je voelt wel de wind: ‘broeder wind’ zou Franciscus zeggen. De wolken, de bomen, de schaduwen, het gras: overal kun je dat zien, maar hier komt het meer binnen.
Ik moest denken aan de Goede week, die ik zoals zovelen via Facebook heb ‘meegemaakt’. Zo voelde het eerlijk gezegd niet altijd. Soms voelde ik vooral afstand; herinneringen aan eerdere goede weken dat ik zelf mee mocht vieren in een van de 18 kerken van onze parochies. Ik zag de collega’s en was blij met hun gebeden en preken, met de gedane moeite om alles te streamen. In de chat zag ik namen van mensen die ik wel en niet ken en die op de dienst reageren. Je kunt dat overal zien op Facebook of Youtube, maar hier komt het anders binnen. En toch kéék ik alleen, als naar de tv.
Bij de Paaswake veranderde er iets. https://youtu.be/as1Dyum447o Diaken André van Boven zong de Paasjubelzang, het licht van de Paaskaars werd verspreid, en ik zag mezelf méé opstaan, knielen, bidden. Ik herinnerde me een Pasen in de Ludgerus kerk in Dronten. Niet alles ‘viel’ destijds goed – maar wat was er veel licht, het koor zong uitbundig, de Paaskaarsen van andere kerken in de polder werden ook in het water gedoopt en aangestoken. Heel die Paasvreugde van toen kwam weer bij me boven en de dag daarna voelde ik thuis dat het toch Pásen was geworden.
Hoe triest het ook is als een kerk niet open kan zijn: als gebouw is een kerk maar een kerk. De mensen die er samen komen, voor God en met elkaar, laten er iets achter dat tijd en plaats overschrijdt. U zij de Glorie! Opgestane Heer! En die vogelhut gaat ook wel weer open hoor.

Geschreven door Michaelsvoettocht