Na een fijne avond bij twee gepensioneerde leerkrachten heerlijk geslapen in hun tuin.
Ik kom langs n cafe dat wel open is voor de schoonmaak maar nog niet voor koffie. Daar vraagt n mevrouw of ik goed geslapen heb. Het is de aardige mevrouw van de minimarche in St Sernin die al voorzien had dat ik in dat village de caractere niet, en bij haar in t dorpje hier juist wel op mn gemak zou zijn.

Na 4 km kwam ik in St Pierre de Varennes. Dat zou me gisteravond echt niet meer
gelukt zijn, ook al heeft de gemeente er een gite. Het kerkje is gewijd aan Franciscus en heeft n mooi houten dak boven de ingang. Er is een grote foto van Paus Franciscus, doet me goed. Statieportretten vd lokale bisschop in groot of klein paars ontbreken.
In het cafe, waar de covidQRcode netjes gecheckt wordt,ontbijt ik en schrijf wat kaarten. De eigenaar is stevig, heeft n zwarte krullende baard en doet me denken aan een hartelijke joviale, onlangs overleden, collega in Delft. Die gaf me ooit rijles in zn landrover op t strand, wat niet zo goed uitpakte voor zn koppelingsplaat. Dierbare herinnering.

Als ik al weg wil lopen zie ik n affiche op t caferaam die me hevig raakt. n Familie is alles kwijtgeraakt bij n brand op 10 augustus en de gemeente/gemeenschap (in het frans hetzelfde: la commune!) doet n oproep om financiële en materiële steun. Ik realiseer me dat die brand op het Feest vd H.Laurentius geweest moet zijn. Uitroepteken voor mij, tegelijk een associatie die er natuurlijk voor de betrokkenen niets toe doet. Maar voor mij des te meer, omdat deze diaken de vuurdood is gestorven en de beschermheilige is van o.a. brandweerlieden. Ik loop daarom terug en geef de barman een bankbiljet met het verzoek dat met mijn medeleven over te brengen. Hij geeft het door aan monsieur le assistent maire aan de tapkast die het hele verhaal vertelt: Het gezin heeft 6 kinderen, 6 mnd - 9 jaar. Ze waren boodschappen doen en daarom ongedeerd. Maar zijn wel alles kwijt. En omdat ze geen geld hadden om hun huisje te lAten opknappen, zijn er geen facturen en zijn alle gedane klusinvesteringen nu een extra probleem: de strijd met de verzekering gaat lang duren. Zo werken regels vaker in het voordeel van rijke dan van arme mensen. Wel is er door de berichtgeving in de lokale krant een tsunami van tweedehands kleding en speelgoed op gang gekomen. Alleen al voor het sorteren waren veel vrijwilligers nodig. Maar daarmee heb je nog geen stofzuiger enz. Vooralsnog staat het meeste spul opgeslagen in de mairie. Ik feliciteer de locoburgemeester met deze grote betrokkenheid, op zich een geluk bij n drama en vraag naar de namen om voor te bidden, als dat mag. De cafehouder googelt net zo lang tot hij ze vindt, (zie onderstaande artikelen als je wil.) Of dat helpt? Niet om elke ramp te voorkomen. En niet in plAAts van spullen of verzekeringen. Maar er moet ook n immateriële nood en trauma in dit gezin zijn stel ik me voor - zeker als ik hoor dat deze vader de brandwonden nog op zn lichaam heeft v/e eerdere brand. Ik informeer nog of mn gastvrouw van gisteravond de kinderen in de klas gehad heeft, maar zij gingen naar n school in n ander dorp, iets met de routes vd schoolbussen.
Al met al heb ik me erg diep ingeleefd met deze tragedie, die gebeurd is op de dag dat ik zelf de gratis gastvrijheid genoot in de gite vd mairie v e Franse commune (Bazancourt : "omdat we uw reis willen steunen"). Ik had een foto van de gemeentelijke lichtkrant "aujourdhui St Laurent" gepost op mn blog van 10 augustus. En een paar honderd km verdr gebeurde diezelfde dag dit.....

Ik heb de afgelopen 7 jaar, dat ik niet gepelgrimeerd heb, wel over mezelf geleerd dat hevige emoties n risico kunnen inhouden als ik niet naar mn lichaam luister. Ben 3 keer op straat flauwgevallen en 2 keer op de EHBO bijgekomen. Eerlijk gezegd durfde ik de jaren daarna ook niet zo goed mn voettocht te hervatten, naast allerlei praktische beperkingen. Maar door goede therapie en eigen maatregelen heb ik mn eigen gebruiksaanwijzing veel beter leren kennen (was dat maar eerder het geval geweest toen onze kinderen opgroeiden.....) en weet ik wat ik moet doen bij opkomende signalen. N lichte duizeligheid- en hyper-ig geobsedeerd blijven met die brand waar ik, strikt genomen, alleen door mn eigen associaties zo door geraakt ben dat ik maar weinig zie van de omgeving.
In het eerste de beste bushokje neem ik rust. Schaduw. Geen prikkels - zelfs de graffitti is vervaagd. De langsscheurende autos op de chemin departamentale hoor ik amper. Ik eet en drink wat. Doe m'n rek en strekoefeningen. Ik lig, met mn been op het bankje. Neem rust en afstand. Pas als ik voel dat ik minder labiel ben loop ik verder. En geniet.

Bij de lunch droog ik mn kleren op n menhir :-) en mail n bevriende diaken over wat ik heb "meegemaakt", mede als realitycheck bij wat er in me omgaat - en om het gebed voor de gemeenschap in St Pierre de Varennes te helpen dragen. Bovendien mail ik de gepensioneerde kleuterjuf vh dorp - maar die lezen le Creusot en hadden er natuurlijk al lang van gehoord. Het is vooral heel fijn om met Hanna te bellen, mn verhaal kwijt te kunnen. Ze merkt in de loop van het gesprek dat ik rustiger wordt. Ik kan weer verder.

Na n lange warme middag over asfalt waarbij luxe hummers enz hard langs mij en mn paraplu scheuren bereik ik Ecuisses. Ik vraag mensen om water en om n plek voor mn tent. Dat kan bij de aire campingcar a h meertje bij het kanaal. Ik slik. Want daar kun je dus geeen toiletblok verwachten. Ik slik nog een keer en vraag of ik misschien oook nog van hun douche gebruik mag maken. Geen probleem. We drinken nog even wat in hun tuin, bejasrdevmensen, mevrouw zitvook met haar been omhoog. Ze vinden t fijn dat ik hen om hulp heb gevraagd, brengt ook wat afleiding.
Via de bakker loop ik naar de campervanplaats. Bij t opzetten breekt er iets van n tentstoknok af. Maar wat ik niet kan oplossen last ik nu maar even zo, morgen is er weer n dag.....



https://www.creusot-infos.com/news/vie-locale/grande-region-du-creusot/saint-pierre-de-varennes-un-incendie-detruit-completement-l-interieur-d-une-maison-d-habitation.html

https://www.creusot-infos.com/news/vie-locale/grande-region-du-creusot/incendie-de-st-pierre-de-varennes-un-elan-de-solidarite-qui-fait-chaud-au-coeur.html

Geschreven door Michaelsvoettocht