Hoogste punt bereikt (2200m)

Eerst naar de bakker in het dorpje voor de laatste keer croissants koffie en baguette- dat ga ik missen in Italië. Toen ik terugkwam om mn rugzak op te halen stond er een lange rij kampeerders voor het busje van de bakker. Deze camping municipal kan ik iedereen aanraden, ook al is hij vrij groot - alleen was t nergens mogelijk je telefoon op te laden. Om erger te voorkomen (?).
Snel een paar kaarten op de bus gedaan en alle Hannibal-attributen gefotoografeerd die Bramans rijk is. De speeltuin was echt leuk vormgegeven. Ik schoot in de lach bij 2 olifantjes als route markering, en er heten wel erg veel gastverblijven "camp de Hannibal". Zelfs op het voetbalveld staat n infobord over zijn speciale militaire operatie voperatie tegen Rome- of was het vice versa in die 2e Punische oorlog (268-241 v.C. meen ik). Toch is dat beter dan de borden langs het voetbalveld in onze VINEXwijk, met reclame voor bedrijven die echtscheidingen faciliteren. Voor als je je verveelt tijdens een wedstrijd van de Fjes. De mensen in Bramans houden dan kennelijk hun historische kennis op peil.

De weg naar boven is de errste paar honderd meter vrij steil. Bramans ligt op zo'n 1100m. Op 1280: de barak vd Douaniers. Bramans cultiveert z'n oude beroepen, bij veel huizen hangt n infobord.
Daarna lange tijd over de autoweg. Het klimmen gast daardoor heel geleidelijk en gelukkig rijden er niet al te veel auto's. Er zijn veel kapelletjes. De meeste laat ik links liggen. Wel lees ik alle Hannibal panelen onderweg en maak veel foto's- meteen goed om even stil te staan.

In een bocht in de schaduw zitten2 wegwerkers. We raken aan de praat. Zo vaak praat ik niet met bouwvakkers moet ik bekennen, maar in dit geval is er meteen een klik. De ene heeft ook de tocht gelopen, van Modane naar Susa in 3 dagen. Met zijn partner, in hotels - hij vertelt me er enthousiast over. De ander heeft pelgrims bij hem thuis in Bramans laten overnachten. We hebben het over ontmoetingen, de route, waar je water kunt innemen enz. In hun oranje overalls en mijn pelgrims kostuum komen we elkaar opeens zeer nabij, zelfs letterlijk. We maken een selfie en nemen hartelijk afscheid.

Bij Planey is een parkeerplaats, kennelijk uitvalsbasis voor veel mensen die een dag de bergen in gaan. Bij een chambre d'hote hangt er een prijslijst drankjes. Hoewel er familiebezoek is mag ik gerust in de tuin koffie drinken, m'n lunch eten, telefoon opladen, in mn dagboek schrijven. Er is een forellenvijver, moestuin, echt een klein paradijsje. Zo heet het ook- ik bedank de dame dat ze me er in heeft toegelaten.

Daarna is de beklimming erg steil. Over allerlei rotsen en haakse bochten, vaak is compleet onduidelijk waar de weg loopt. Maar er komen steeds wandelaars naar beneden waardoor ik maar 1 keer een stukje verkeerd loop. En dat nog wel door de GPS die aangeeft dat ik van het pad af zou zijn - wat niet zo is. Er is geen of weinig netwerk. Dan zie ik opeens een prachtig bergpanorama waar een harde koude wind waait. Er is een houten telefooncel met opschrift "gelUkkig, eindelijk weer netwerk". Ik moet hard lachen - maar merk al gauw dat dit voor mensen die van de andere kant komen bedoeld is: tot de Italiaanse grens geen bereik. Het zij zo.
Ik vind het erg druk in de bergen. Wandelaars, mountainbikes en veeeel auto's. Je moet tussen de lijntjes lopen over t pad. Ik ben moe. Had eigenlijk nog verder gewild, maar besluit bij de refuge (berghut) dat t genoeg is voor vandaag. Ook daar is het erg druk, met autotouristen die er even iets drinken. En alle stapelbedden zijn al gereserveerd. Maar ik mag mijn tent opzetten, douchen en blijven eten. Ik zet mn tentje op en was n kleren, ben erg bezweet. Maar het schitterende uitzicht maakt veel goed.

Bij t avondeten is t weer bomvol. Een vrouw zit alleen, daar moet ik bij gaan zitten. Ook zij heeft een Tau-kruisje om. Vorig jaar maakte ik dat aan mn hoed vast, en ben er 2 keer een verloren. Had ik t niet verdiend of was t te opzichtig vroeg ik me af. Nu weet ik: je draagt het om je hals, en dan doet t zijn werk. We hadden een prachtige ontmoeting, bij de soep, Savoyarde polenta, kaas en dessert. Zij loopt 2 weken, heeft amper bagage, loopt veel grotere etappes dan ik. Zoals wel meer Fransen doen.ik ben benieuwd of ik de volgende maand ook Italiaanse pelgrims ga ontmoeten. We wisselen uit: bij wie heb jij overnacht in die plaats? Hoewel weinig namen herkenning oproepen, zijn de ervaringen wel steeds zeer herkenbaar. En de problemen in het leven die ieder van ons ooit op weg heeft gebracht, bespreek je ook heel makkelijk met wildvreemden. Je weet immers dat de genezende werking van het pelgrimeren mede door deze ontmoetingen zijn werk doet.....

Geschreven door Michaelsvoettocht